บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 71 - บทที่ 80

เนื่องจากความการตอบสนองช้าของร่างกาย มาเดลีนการหยุดรถกระทันหัน ทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัวส่งผลให้ร่างกายของเธอพุ่งไปข้างหน้า อาการปวดอย่างรุนแรงกำเริบขึ้นทางท้องเธอทันที มาเดลีนขดร่างกายตัวเองเพื่อพยายามบรรเทาความเจ็บปวด แต่ก่อนที่เธอจะหายเจ็บ เจเรมี่กระชากเธอเข้าไปหาเขาใบหน้าของเขายังคงหล่อเหลาแม้จะมีความโกรธที่ท่วมท้น แต่ความเกรี้ยวกราดพวกนั้นไม่สามารถลดความงดงามของใบหน้านั้นได้เลยความโกรธของเขาปะทุขึ้นเมือเธออยู่ตรงหน้าเขาเจเรมี่มองมาเดลีนด้วยรังสีอำมหิต “นั้นเธอยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นคนวางยาผมและพยายามขึ้นเตียงกับผมตอนนั้นใช่หรือไม่?”มาเดลีนมองไปที่ใบหน้าที่เธอเฝ้ารักมาหลายปีแล้วยิ้ม“ถ้าคิดว่าฉันทำอย่างนั้น ฉันยอมรับว่าทำก็ได้ คุณชายวิทแมน” เธอไม่ต้องการอธิบายอะไรอีกต่อไปในตอนนี้มันไม่จำเป็นอีกแล้วอย่างไรก็ตาม เจเรมี่หยุดคาดคั้นเธอและมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่อยู่ตรงหน้าเขา รอยยิ้มที่คล้ายคลึงกันปรากฏขึ้นในหัวของเขาอย่างสับสน ก่อนมือที่จับคอเสื้อของมาเดลีนจะคลายออก ต่อจากนั้น ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ความรู้สึกรังเกียจอันเเรงกล้าถูกส่งออกมาจาสายตาของเขา“ไร้ค่า”

สถาณการณ์ในตอนนั้นเกิดขึ้นรวดเร็วมาก มาเดลีนคิดว่าหล่อนไม่มีทางหลบกาแฟแก้วนั้นได้ทันทีแน่ ๆ แต่แล้วใครบางคนรูปร่างสูงเพียวปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ กาแฟที่ถูกสาดใส่มาเดลีนกลายเป็นถูกสาดลงบนสูทและเสื้อเชิ้ตที่รีดอย่างเนียบของชายคนนั้นทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนมาเดลีนและเมเรดิธตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งคู่“คุณผู้หญิงครับ ผมสามารถฟ้องคุณในข้อหาทำร้ายร่างกายได้เพียงแค่คุณสาดกาแฟร้อนใส่คนอื่น” ชายคนนั้นกล่าว เสียงของเขาทุ้มและกลมกล่อม ราวกับไวน์แดงที่รื่นหู ท่าทางของเขาดูไม่เหมือนใครอย่างเห็นได้ชัดเมเรดิธมองหน้าชายคนนั้นก่อนจะพูดอย่างหยิ่งผยองหลังจากที่เธอได้สติกลับคืนมา “เหอะ! นี่กำลังพยายามทำให้ฉันตกใจหรือเปล่า? แล้วถ้าฉันจะทำร้ายเธอล่ะ? ฉันจะทำร้ายนังสารเลวคนนี้ ทำไมคุณถึงเข้ามาขัดขวางอย่างกะทันหันแบบนี้ห้ะ? "“คุณครอว์ฟอร์ดเป็นพนักงานอย่างเป็นทางการของผม ในฐานะหัวหน้า ผมมีความรับผิดชอบในการดูแลและปกป้องพนักงานของผม”เมื่อมาเดลีนได้ฟังแล้ว เธอตกใจมากกับสิ่งนี้เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วสายตาของเธอสบเข้ากับดวงตาที่ไร้ก้นบึ้งของชายคนนั้น เธอผงะเมื่อรู้สึกว่าเขาดูคุ้นเคย

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้วหลายชั่วโมง และมาเดลีนช่วยเอวาที่เมามากเข้าไปในรถแท็กซี่เมื่อเธอหมุนตัวกลับไปเธอก็ต้องประหลาดใจที่เห็นเจเรมี่ยืนอยู่ที่ประตูด้านหน้าเขายืนพิงรถอย่างนิ่งเฉย มือข้างหนึ่งของเขาอยู่ในกระเป๋ากางเกงในขณะที่อีกมือข้างถือบุหรี่ ปลายบุหรี่ถูกจุดขึ้นก่อนจะค่อยๆหรี่ลงในคืนนี้ เขาดูโดดเดียวอย่างสง่างามหัวใจของมาเดลีนเต้นรัว เธอไม่รู้ว่าเธอรู้สึกประหม่าหรือเปล่าที่ต้องพบเจอเขา เธอต้องการอยู่ห่างจากเจเรมี่ช่วงนี้ แต่ผู้ชายคนนั้นได้เห็นเธอแล้วสายตาที่เย็นชาของเขาจับจ้องมาที่เธอ “เข้าไป”เขามักจะสั่งเธอเสมอ ไม่เคยให้โอกาสเธอได้เลือกเลยสักครั้งมาเดลีนหลีกเลี่ยงการจ้องมองจากเขาอย่างใจเย็น “ฉันเกรงว่าจะไม่ได้ต้องขอโทษด้วยคุณวิทแมน เราควรคุยกันพรุ่งนี้ ตอนนี้มันดึกแล้ว”เจเรมี่ขมวดคิ้ว เขายืนอยู่ตรงหน้ามาเดลีนด้วยความหงุดหงิด “ผมขอให้เธอเข้าไป”“นั่นใครน่ะ? ทำไมเสียงดังจัง?” มีบางอย่างขวางทางกลับบ้าน เอวาจึงเงยหน้าขึ้นขณะที่อยู่ในอาการมึนเมา เธอมองไปที่เจเรมี่สักพักแล้วจู่ๆเธอก็หัวเราะออกมา “ฉันล่ะสงสัยว่ามันคือใคร ที่แท้ก็แค่ ไอ้คนน่ารังเกียจนี่เอง”หลังจากเธอพูดแบ

น้ำเสียงที่แสนเยือกเย็นของเขา ทำให้มาเดลีนหยุดการกระทำของเธอ เพื่อตอบกลับว่า “ซักผ้า”เจเรมี่เดินเข้ามามองสำรวจไปที่เสื้อเชิ้ตสีดำในมือของเธอ ทันใดนั้นเหมือนมีพายุถูกก่อเกิดขึ้นภายใต้ดวงตาของเขา "นี่เธอกำลังซักเสื้อผ้าของคนอื่นที่บ้านงั้นเหรอ?"เขาดูโกรธมากก่อนจะเตะถังซักผ้าพวกนั้นกระจายต่อหน้ามาเดลีนน้ำกระเซ็นโดนตัวของมาเดลีน ทำให้เธอเปียกโชกทันทีมาเดลีนยืนขึ้นด้วยความกลัว เสื้อบางสีขาวของเธอเกาะติดแนบกับร่างกายขณะที่ส่วนโค้งของรูปร่างที่สวยงามถูกประกฏในดวงตาของเจเรมี่ดูเหมือนว่าน้ำแข็งและไฟกำลังปะทะกันในดวงตาของเขา สัญชาตญานป่าเถื่อยถูกกระตุ้นให้เดือดพล่านในร่างกายของเขาเจเรมี่เอื้อมมือไปดึงมาเดลีนเข้ามาในอ้อมแขน จากนั้น เขาบีบคางเธอ บังคับให้มองไปที่เขา“ดูเหมือนว่าเวลาสามปีในคุกที่ผ่านมาเธอ ไม่เพียงแต่ไม่เรียนรู้วิธีปฏิบัติตัว แต่เธอยังได้เรียนรู้วิธียั่วยุผมด้วยงั้นหรือ ฮืม?”ลมหายใจของเขาถูกผ่อนปรนมาบนใบหน้าของเธอมาเดลีนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “นี่คุณวิทแมน ฉันยังไม่อยากตาย ดังนั้นฉันจะไม่ท้าทายความตายโดยการยั่วยุคุณหลอก ไม่หนำซ้ำฉันยังไม่อยากซักเสื้อผ้าให้ผู้ชายค

มาเดลีนยิ้มออกมา เธอกำลังจะเดินออกไป เธอเห็นเจเรมี่มองมาที่เธอ “มาทานอาหารเช้ากันก่อน”อะไร?มาเดลีนหยุดเดินด้วยความไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเขาเคยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่และเมื่อไหร่กันที่เธอกินข้าวกับเขาด้วยกันสองต่อสอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันดูเหมือนเป็นอาหารเช้าที่จริงใจไร้การเสแสร้งใดๆ“คุณผู้หญิงคะ อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะ” แม่บ้านฮิวจ์ยิ้มให้มาเดลีนอย่างเมตตาหลังจากลังเลสักพัก มาเดลีนหมุนตัวกลับไปเธอมองไปที่โต๊ะอาหาร มีชามซีเรียลและขนมปังปิ้งหนึ่งจานพร้อมกับขนมปังโฮมเมด มาเดลีน ชอบอาหารเช้าง่ายๆทั่วไปแบบนี้“นั่งนี่สิ” เจเรมี่ดึงเก้าอี้ข้างๆเขาออกเธอเหลือบมองเขาแล้วพูดว่า “ไม่ มันใกล้เกินไปแล้ว ฉันเกรงว่าจะทำให้คุณสกปรกค่ะ คุณวิทแมน”จากนั้น เธอก็นั่งลงตรงข้ามเจเรมี่ใบหน้าของเจเรมี่มืดลงทันทีราวกับว่าพายุกำลังจะมาเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วเธออดไม่ได้ที่รู้สึกประหม่า เธอก้มหน้าลงเพื่อกินซีเรียลของเธอต่อและไม่พูดอะไรเจเรมี่มองใบหน้าประหม่านั้นก่อนจะเอ่ยเย้ยหยัน “เธอดูไม่เต็มใจอยู่กับสามีมากเลยนะตอนนี้ อดใจที่จะเจอผู้ชายคนนั้นไม่ไหวหรือไง ฮะ?”ผ