All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 91 - Chapter 100

มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจที่เต้นแรงของเธอถูกดับให้สงบลงในทันทีและความร้อนที่มีเมื่อวินาทีก่อนจากไปเช่นกัน แต่ความเย็นในเส้นเลือดของเธอเข้ามาแทนที่ฮ่าๆ นี่เธอคิดว่าเขาเป็นคนขี้หึงจริงๆเสียอีก ที่ไหนม้นช่างน่าหัวเราะเยาะเสียจริงมันเป็นเพียงเพราะเขาคือหมาป่าตัวผู้ที่มีศักดิ์เป็นหัวหน้าฝูงที่ต้องการแสดงความเป็นเจ้าของและยืนยันถึงการมีอำนาจที่เหนือกว่าของเขาเธอเป็นเพียงแค่เศษไม้ในบทละครของเขามาเดลีนยิ้มอย่างไม่มีความสุข ขณะที่เธอรู้สึกว่าเจเรมี่เข้ามาประชิดเธอจากด้านหลัง “ผมควรจะให้ภรรยาของผมอยู่ในความดูแลของคุณลุงเฟลิเป้ ขอบคุณล่วงหน้าที่ดูแลเธอ” เขาขอบคุณเฟลิเป้เฟลิเป้ยิ้มอย่างอ่อนโยน “แน่นอน”…มาเดลีนไม่ได้ซื้อผ้าพันคอผืนอื่น แต่เธอเลือกซื้อพลาสเตอเพื่อปกปิดรอยแดงที่เจเรมี่ทิ้งไว้เธอนั่งลงที่โต๊ะและเริ่มทำงาน ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็เริ่มได้รับข้อความด่าทอมากมายกับเบอร์ที่ไม่รู้จักมากมาย พวกเขาทั้งหมดด่าว่าเธอไร้ยางอายที่หลอกล่อเจเรมี่ได้อย่างไรมันง่ายเกินไปที่จะเดาว่าใครคือผู้ร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ไม่มีใครอื่นอีกแล้วนอกจากเมเรดิธจะส่งข้อความดังกล่าวมาให้เธอนี่เป็

หน้าท้องของมาเดลีนกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะกาแฟขณะที่เธอล้มลงบนพื้นตัวของเธอเริ่มสั่นเมื่อความเจ็บปวดแทงเข้าไปในตัวเธอและแผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเธอคล้ายคลื่นไฟฟ้า เธอพยายามตะกายที่จะยืนด้วยการยันเท้าของเธอขึ้นอย่างยากลำบาก แต่กลับเธอถูกคุณนายวิทแมนตบซ้ำอีกครั้งก่อนที่เธอจะทรงตัวได้“เธอมันยัยผู้หญิงสารเลว! ฉันจะทำให้ทั้งชีวิตของเธอกลายเป็นนรกถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหลานชายของฉัน!” คุณนายหญิงแห่งวิทแมนเอ่ยเตือนอย่างรุนแรง ก่อนที่จะผลักมาเดลีนอีกครั้งขาที่อ่อนแรงของเธอ มาเดลีนล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้งขณะที่ถูกผลักจากนายหญิงวิทแมน คราวนี้เป็นหัวของเธอที่กระแทกกับโต๊ะกาแฟ หน้าผากของเธอถูกบาดจากแรงกระแทกในขณะที่เลือดเริ่มไหลออกมาจากบาดแผลดังกล่าวความเลวร้ายกำลังมาถึงในไม่ช้าจากจุดที่เธอรับรู้ถึงสถาณการณ์ของตัวเองในตอนนี้“หัวใจฉันจะขาด เจเรมี่! ทำไมมาเดลีนต้องมาตามราวีฉันตลอดเวลา?” เมเรดิธเริ่มโอดครวญและตำหนิเจเรมี่จ้องมองด้วยความอาฆาตและน่ากลัวสายตากวาดไปที่มาเดลีนอีกครั้งก่อนที่เขาจะหันกลับมาเพื่ออุ้มแจ็คสันที่หน้าซีด“ไม่ต้องกังวล ลูกของเราจะไม่เป็นอะไร”เจเรมี่ปลอบโยนเมเรดิธขณะที่เขาเด

เมเรดิธเหวี่ยงตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเจเรมี่ ด้วยความหวาดกลัวเพื่อสร้างภาพลักษณ์ของเหยื่ออย่างเต็มที่เธอเล่นกลอุบายแบบเดิมๆแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เชื่อโดยไม่ต้องสงสัยทุกคนต่างจ้องมองมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยามปนไปด้วยความสงสัย มาเดลีนเคยชินกับการถูกมองเหล่านี้มานานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่คุ้นเคยกับการแสดงออกอย่างเยือกเย็นที่เเสนเย็นชาที่เจเรมี่มอบให้เธอในสมองเธอ ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าที่เธอรักอย่างสุดซึ้ง แต่นั้น มันก็ไม่ได้ถือความอ่อนโยนที่เคยมีอีกต่อไปในตอนนี้ ขณะที่เจเรมี่กำลังอุ้มเมเรดิธ ความเยือกเย็นของเขา ดวงตาราวกับใบมีดของเขาแทงทะลุมาเดลีน “มาเดลีน!”เขากัดฟันในขณะที่พูดคำทั้งสามนี้ออกมา แต่ละพยางค์เต็มไปด้วยพลังที่อยากกลืนกิน!มาเดลีนรู้สึกถึงการเดินทางที่เย็นวาบจากฝ่าเท้าไหลไปทั่วร่างกายของเธอ มันช่างน่ากลัวขณะนี้เมเรดิธพิงแขนของเจเรมี่และกำลังร้องไห้ไม่หยุด “เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนถึงโหดร้ายขนาดนี้? เธอบอกฉันว่าเธอเคยตั้งท้องลูก แต่เด็กคนนั้นเสียชีวิตระหว่างถูกคุมขัง หากเธอได้เป็นแม่ แล้วมีเหตุผลอะไรเธอจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่?” เธอพูดตัดพ้อขณะที่มองมาเดลีน น้ำตาขอ

มาเดลีนตะคอกเสียงเเข็งทันทีราวกับหุ่นเชิดที่ไม่มีสายเชิด ไม่มีสติหลงเหลือใดๆทั้งสิ้นโลกของเธอดูเหมือนจะมืดลงในทันทีและความเจ็บปวดที่รุนแรงราวกับผิวหนังของเธอกำลังลอกได้กลืนกินสติของเธอไปทั้งหมด“ไม่!”เธอรีบพุ่งเข้าไปที่เถ้าถ่านค่อยๆถูกหิมะและฝนชะล้างไปแล้วมาเดลีนร้องไห้อย่างเสียใจ มือที่สั่นเของเธอถูกับพื้นดินที่ขรุขระอย่างหมดหวังขณะที่เธอพยายามเก็บขี้เถ้าที่เหลืออยู่ขี้เถ้าเหล่านั้นค่อยๆถูกย้อมเป็นสีแดงจากเลือดที่ไหลออกมาจากฝ่ามือของเธอ และไม่นานนักมันก็ละลายหายไปกับสายฝนและหิมะความหวังอันริบหรี่เพียงอย่างเดียวของเธอก็ดับวูบลงอย่างสิ้นเชิงเธอร้องไห้และหัวเราะอย่างน่าสังเวช ดวงตาสีแดงที่เปียกชุ่มของเธอจ้องมองไปที่เจเรมี่เธอจำเขาไม่ได้อีกต่อไปไม่ใช่ เธอไม่เคยรู้จักเขาต่างหากมาเดลีนกัดฟันของเธอแน่นมองไปที่ชายผู้ที่ใจเด็ดคนนั้น ดวงตาของเธอคมชัดมาก“เจเรมี่ สักวันคุณจะเสียใจ!”เมื่อเห็นการจ้องมองที่แสดงความเกลียดชังของมาเดลีนในขณะนี้ เจเรมี่หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา“ไม่มีคำว่า” เสียใจ “ในพจนานุกรมของผม”เขามองไปที่บอดี้การ์ดและกวักมือให้มอบขี้เถ้าของปู่ของมาเดลีนให้เข

เมื่อทุกคนได้ยินมาเดลีนพูดออกมาเช่นนนั้น การแสดงออกของเพื่อนร่วมงานเหล่านั้น รวมถึงอลิซาเบธก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเขากำลังมองไปที่มาเดลีนราวกับว่าพวกเขากำลังมองบางอย่างที่ผิดเพี้ยนไป“ผู้หญิงคนนี้ ไม่คิดบ้างหรือว่าตัวเองเลวร้ายเกินไป!” เพื่อนร่วมงานหญิงหลายคนกล่าวอย่างดูถูก“โชคร้ายขนาดไหนเมเรดิธต้องเจอกับเรื่องบ้าๆแบบนี้ เธอมักจะตั้งเป้าไปที่หล่อนทุกที่”“ใช่ๆ ไม่เพียงแค่เธอขโมยแฟนของคนอื่น แต่เธอยังไปทำให้เมเรดิธเดือดร้อน นี่ถึงขั้นบอกว่าต้องการฆ่าหล่อน เธอนี่มันป่วยจิตจริงๆ!”“พวกเราควรอยู่ห่างๆจากเธอ ไม่แน่เธออาจจะคลั่งและมุ่งเป้ามาที่พวกเรา”มาเดลีนนั่งเงียบๆ ฟังคำพูดที่จงใจพูดกับเธอเธอไม่พูดโต้กลับใดๆเพียงแค่ยืนขึ้นเมื่อเห็นการเคลื่อนไหวของเธอ เพื่อนร่วมงานหญิงที่พูดเรื่องจริงและเรื่องโกหกเกี่ยวกับเธอทั้งหลาย รีบวิ่งหนีกระเจิงไปเพราะกลัวว่ามาเดลีนจะทำอะไรกับพวกเขามาเดลีนรู้สึกขบขันกับฉากนี้ จากนั้น เธอเดินมุ่งหน้าออกจากห้องไปเธอไปหาเฟลิเป้และเมื่อเห็นว่ามาเดลีนมาแล้ว เฟลิเป้ก็ทักทายเธอและขอให้เธอนั่งอย่างสุภาพเขาเงยหน้าขึ้นและสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของมาเดลีน มี