บทที่ 96

เมเรดิธเหวี่ยงตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเจเรมี่ ด้วยความหวาดกลัวเพื่อสร้างภาพลักษณ์ของเหยื่ออย่างเต็มที่

เธอเล่นกลอุบายแบบเดิมๆแต่ถึงอย่างนั้น เขาก็เชื่อโดยไม่ต้องสงสัย

ทุกคนต่างจ้องมองมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยามปนไปด้วยความสงสัย มาเดลีนเคยชินกับการถูกมองเหล่านี้มานานแล้ว แต่เธอก็ยังไม่คุ้นเคยกับการแสดงออกอย่างเยือกเย็นที่เเสนเย็นชาที่เจเรมี่มอบให้เธอ

ในสมองเธอ ใบหน้านั้นเป็นใบหน้าที่เธอรักอย่างสุดซึ้ง แต่นั้น มันก็ไม่ได้ถือความอ่อนโยนที่เคยมีอีกต่อไป

ในตอนนี้ ขณะที่เจเรมี่กำลังอุ้มเมเรดิธ ความเยือกเย็นของเขา ดวงตาราวกับใบมีดของเขาแทงทะลุมาเดลีน “มาเดลีน!”

เขากัดฟันในขณะที่พูดคำทั้งสามนี้ออกมา แต่ละพยางค์เต็มไปด้วยพลังที่อยากกลืนกิน!

มาเดลีนรู้สึกถึงการเดินทางที่เย็นวาบจากฝ่าเท้าไหลไปทั่วร่างกายของเธอ มันช่างน่ากลัว

ขณะนี้เมเรดิธพิงแขนของเจเรมี่และกำลังร้องไห้ไม่หยุด “เจเรมี่ ทำไมมาเดลีนถึงโหดร้ายขนาดนี้? เธอบอกฉันว่าเธอเคยตั้งท้องลูก แต่เด็กคนนั้นเสียชีวิตระหว่างถูกคุมขัง หากเธอได้เป็นแม่ แล้วมีเหตุผลอะไรเธอจึงไม่เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่?” เธอพูดตัดพ้อขณะที่มองมาเดลีน น้ำตาขอ