บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 771 - บทที่ 780

ขณะที่เจเรมี่กำลังเดินขึ้นไปในชั้นบนเพื่อที่จะเข้าไปในห้องนอน เขาก็ได้ยินเสียงของเมเดลีนเรียกขอความช่วยเหลือหัวใจของเขาเต้นเร็วราวกับจะหลุดออกมา ในขณะที่เขารีบวิ่งลงบันไดไปยังชั้นล่างเมื่อเขาวิ่งไปถึง ก็เห็นเมเดลีนกำลังเดินเข้าไปในรถ"เกิดอะไรขึ้น?" เจเรมี่เดินเข้าไปถาม“เปล่า ไม่มีอะไร” หญิงสาวตอบจากในรถ “เมื่อกี้ฉันนึกว่าเห็นหนูน่ะ ก็เลยตกใจ เจเรมี่ ฉันกลับบ้านก่อนนะ”หลังจากพูดจบเธอก็ขับรถออกไปเจเรมี่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่สามารถบอกได้ว่าคือเรื่องอะไรเมื่อเขาหันหลังเพื่อที่จะเดินเข้าไปในบ้าน เขาก็ก้มหน้าลง ทำให้เห็นกระดุมบางอย่างหล่นอยู่บนพื้นเขาหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ ๆ กระดุมเคลือบสีทองนี้เป็นกระดุมบนเสื้อโค้ทของเมเดลีน ที่เธอสวมเอาไว้ แต่มันหลุดออกมาได้ยังไงกัน?เมเรดิธที่กำลังขับรถของเมเดลีน เธอเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าเคร่งขรึม และเหลือบมองกระจกหลังเมเดลีนกำลังหมดสติและเธอก็นอนอยู่บนเบาะข้างหลังเมเรดิธถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ยาสลบยังคงทำงานอยู่แม้ว่าเมเดลีนจะพยายามดิ้นรนขนาดไหน แต่เธอก็ไม่สามารถต้านทานฤทธิ์ของยาได้เมเรดิธไม่อยากพลาดอีกคร้ัง เธอรู

มือของเมเรดิธที่กำลังถือชุดแต่งงานสั่นสะท้านในทันที!เธอมองดูร่างที่ปรากฏในกระจกด้วยความประหลาดใจและส่ายหัวเพราะภาพตรงหน้ามันเกินกว่าจะเชื่อ“เอวลีน!”ดวงตาของเมเรดิธเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่เธอค่อย ๆ ถอยหลัง เธอชี้ไปที่เมเดลีนที่สวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ ผมยาวของเธอพริ้วไหว “เธอเป็นคนหรือผี เธอมาที่นี่ทำไม!”เมเดลีน มองเธอด้วยรอยยิ้ม “เธอคิดว่าไง ฉันเป็นคนหรือผี?”"..."“ในน้ำมันหนาวมากเลยนะคะ พี่สาวที่แสนดีของฉัน พี่มาอยู่กับฉันไหม?”"กรี๊ด!" เมเรดิธกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอโยนชุดแต่งงานในมือทิ้ง และอยากจะวิ่งออกไปแต่เมเดลีนก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ “พี่สาวที่แสนดีของฉัน พี่จะรีบไปไหน ฉันจะพาพี่ไปเองค่ะ ไม่ต้องห่วง”เมเรดิธยิ่งรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นที่ข้อมือนี่คือมือของคนตาย!มือของคนที่ยังมีชีวิตจะเย็นขนาดนี้ได้อย่างไร? มันเป็นไปไม่ได้!ใบหน้าของเมเรดิธซีดเผือก เมื่อเธอเห็นเมเดลีนเดินเข้ามาใกล้ ขาของเธอค่อย ๆ อ่อนแรงลง จนกระทั่งเธอทรุดตัวลงกับพื้นพลั่ก!“เอวลีน คุณโอเคไหม” เจเรมี่ตะโกนถามอย่างเป็นห่วงจากอีกด้านของประตูเ

ขณะที่เมเดลีนยื่นมือออกพร้อมที่จะรับแหวนแต่งงานจากเจเรมี่ เธอเห็นเฟลิเป้เดินเข้ามาหาพวกเขาดูจากท่าทางของเขาแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มาเพื่ออวยพรเป็นแน่แท้เขาจะมาอวยพรเธอและเจเรมี่ไปทำไม?เมเดลีนที่สวมผ้าคลุมหน้าและยืนบนเวที ทำให้เฟลิเป้ไม่รู้ว่าเป็นเธอเหมือนกัน แค่คิดว่าเธอคือเมเรดิธเมื่อเขาเดินเข้าไป เขาก็เห็นผู้อาวุโสวิทแมนกำลังจ้องมองเขาอย่างจริงจัง เฟลิเป้หัวเราะอย่างไม่สนใจอะไร“ทำไมคุณทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ วันนี้เป็นวันดีที่เจเรมี่จะได้แต่งงาน คุณไม่มีความสุขเหรอครับ?”“มีความสุขงั้นเหรอ เฟลิเป้ นายคิดว่าชายชราคนนี้จะยังมีความสุขเมื่อเห็นนายอีกเหรอ” คาเลนตกตะลึงวินส์ตันคว้าตัวเธอไว้และหันหน้าไปหาเฟลิเป้อย่างสงบ “เฟลิเป้ คุณไม่จำเป็นต้องให้ของขวัญอะไรทั้งนั้น ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ ออกไปซะ”เฟลิเป้หัวเราะและยื่นเอกสารไปให้ “ของขวัญของผม คือ โฉนดของคฤหาสน์วิทแมน คุณไม่ต้องการมันจริง ๆ เหรอ?”เมื่อคาเลนได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเธอก็สว่างขึ้น “นี่เป็นโฉนดของคฤหาสน์วิทแมนจริงเหรอ?”“ถึงจะใช่ เราก็ไม่ต้องการมัน ออกไปซะ!” วินส์ตันปฏิเสธในทันทีและคว้าตัวคาเลนผู้ที่อยากจะก้าวไปหาอี

เมเดลีนไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่เธอเป็นคนที่เริ่มจูบผู้ชายคนนี้ก่อนแต่เธอห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลยเหมือนกันกับเจเรมี่แม้ว่าเสียงภายในใจจะโต้แย้งอยู่ตลอดว่าเขาไม่รู้จักหรือรักผู้หญิงคนนี้ แต่ร่างกายของเขากลับต้องการอยู่ใกล้เธอ เขาต้องการครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างของเธอไฟในห้องดับลง เหลือเพียงแสงจันทร์พร่ามัวที่สาดส่องเข้ามาหิมะที่ตกอยู่นอกหน้าต่างทำให้อากาศเย็นยะเยือก แต่หัวใจของเมเดลีนและเจเรมี่กลับร้อนแรงท่าทีที่อ่อนโยนของเขาในตอนนี้ ได้เตือนเธอถึงพฤติกรรมป่าเถื่อนของเขาในเวลานั้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยหวงแหนเธอมากถึงขนาดนี้เจเรมี่กำลังจูบเมเดลีน แต่จู่ ๆ เขาก็รับรู้ได้ถึงรสเค็มของน้ำที่ไหลออกมาจากหางตาของเธอ"คุณเป็นอะไร?" เสียงทุ้มต่ำของเขาเล็ดลอดเข้ามาในหูของเธอเมเดลีนลืมตาขึ้น สบสายตาเข้ากับแววตาแสนอ่อนโยนของชายคนนั้นในความมืด“เจเรมี่ คุณต้องรีบหายนะ”เจเรมี่ถึงกับอึ้ง เขาเลิกคิ้วและจูบหน้าผากของเมเดลีนเบา ๆ "ครับ"เขาสัญญาและกระชับแขนที่รั้งเธอไว้เมเดลีนขยับเข้าใกล้กับเขาในอ้อมแขนและไม่ขัดขืนอีกต่อไปการอยู่ในอ้อมกอดของเขาในตอนนี้ ทำให้เธอรู้สึก

นัยน์ตาสีดำของเขาหดเกร็งขณะที่สมองของเขาว่างเปล่าไปครู่หนึ่งผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาตัวแข็งแล้ว ลมหายใจของเธอค่อย ๆ อ่อนลงไปเรื่อย ๆเขารีบพาเคธี่ไปยังโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด เฟลิเป้รู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อยขณะรออยู่นอกห้องฉุกเฉินเมื่อเขานึกถึงเลือดนั่น เขาก็พอจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เขาพยายามไม่คิดให้มันมากจนเกินไปไม่นานนักหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉินก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร แพทย์หญิงก็บอกกับเขาอย่างเสียใจว่า “ภรรยาของคุณถูกทิ้งให้อยู่ท่ามกลางอากาศหนาวนานเกินไป เธอเสียลูกในท้องไปแล้วค่ะ”เฟลิเป้รู้สึกเหมือนมีพายุพัดผ่านภายในใจของเขา จากนั้นเขาก็ได้ยินหมอพูดว่า “หลังจากตรวจดูอาการภรรยาของคุณแล้ว ดูเหมือนว่าเธอแท้งไปแล้วครั้งหนึ่ง ร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ จึงแท้งอีกครั้ง ถ้าเธอไม่ระมัดระวัง มันก็คงจะเกิดเป็นปัญหาซ้ำซากอีก คุณเป็นสามีของเธอ ดังนั้นคุณต้องดูแลเธอให้ดีนะคะ”หมอเดินออกไปหลังจากพูดจบ เฟลิเป้มองเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างครุ่นคิดและขมวดคิ้วเคธี่นอนหลับไปทั้งคืน และเมื่อเธอตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น เธอก็เห็นเฟลิเป้ยืนอยู่ข้างหน้าต่าง จากนั้นเธอก็ใช้เวลาสักพักในการตรวจสอบ