All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 211 - Chapter 220

เมเรดิธพยักหน้าอย่างซื่อตรง “เจเรมี่ ไม่ว่าคุณจะถามอะไร ฉันสัญญาว่าจะตอบตามความจริงทั้งหมด”“ได้” ดวงตาสีดำลึก ของเจเรมี่จ้องไปที่เมเรดิธอย่างกดดัน “เธอเคยเห็นไอ้ชั่วแทนเนอร์กับมาเดลีนอยู่ด้วยกันใช่ไหม?”“ใช่ ฉันเห็นพวกเขากับตาตัวเอง!” เมเรดิธตอบโดยไม่ต้องคิดดวงตาสีดำของเจเรมี่ค่อย ๆ ดิ่งลงและดวงตาคู่นั้นเคลื่อนไหวสั่น ๆกระแสลมโดยรอบหนักขึ้นอย่างผิดปกติจนเมเรดิธรู้สึกได้ เธอเริ่มมีอาการตื่นตระหนกแต่ก็ยังยืนกราน “เจเรมี่ ที่ฉันพูดไปทั้งหมดเป็นความจริง! เจเรมี่ คุณต้องเชื่อฉัน …”“เชื่อเธอ …”เจเรมี่พูดสองคำนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกในขณะที่โทนสีแห่งความเย้ยหยันทยานขึ้นในดวงตาของเขา“เธอพูดกับฉันแบบเดียวกันตอนนั้น แค่อยากให้ฉันเชื่อเธอสักครั้ง”“อะไรนะ?” เมเรดิธมองไปที่เจเรมี่ที่ไม่ยิ้มแย้มแจ่มใส “เจเรมี่...”เขาวาดริมฝีปากบางออกเล็กน้อย “ฉันให้โอกาสเธอแล้ว” หลังจบคำพูด เขาหันกหลังจากไปอย่างไม่เหลียวหลังความหมายพื้นฐานของสิ่งนี้เห็นได้ชัด ๆ เลยว่าเขาไม่เชื่อเธอ!เมเรดิธไม่สนใจแล้วว่าเธอกำลังแกล้งทำเป็นข้อเท้าเคล็ดอยู่และเธอลุกขึ้นยืนจับเจเรมี่ กอดเขาแน่นจากด้านหลังทันที“เจเรมี่!”

มาเดลีนจ้องไปที่ดวงตาราวกับมองเห็นน้ำทะเลลึกกับคนตรงหน้ากับความสงสัย “เกินอะไรขึ้นหรอคะ?”“ผมหวังว่าคุณจะช่วยผมค้นหาความจริงได้” เจเรมี่พูดคำพูดเบา ๆ ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาวิงวอนอย่างคาดหวังหลังจากมาเดลีนเงียบฟังสิ่งที่เจเรมี่ต้องการให้เธอช่วย เธอประหลาดใจอยู่พักนึง จากนั้นเธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า“ตกลง ฉันจะช่วยคุณเอง”“ขอบคุณมาก” เจเรมี่ขอบคุณเธอในขณะนี้ มาเดลีนมองเห็นรอยยิ้มจาง ๆ สะท้อนในดวงตาของเจเรมี่ แต่มันหายวับไปในเวลาเพียงไม่นาน มาเดลีนไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกเจเรมี่พาเธอไปที่ร้านเสริมสวย มาเดลีนเห็นว่าเจเรมี่เอารูปถ่ายให้กับช่างดู และช่างเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจมาเดลีนไม่รู้ว่ารูปถ่ายที่เจเรมี่ให้ช่างดูเป็นรูปอะไร แต่ในขณะที่เธอเห็นตัวเองในกระจกหนึ่งชั่วโมงต่อมาผมยาวสีเข้ม และเรียบลื่นของเธอทำให้ใบหน้าของเธอสะอาดและสง่างาม ทำให้เธอนึกภาพออกไปว่าเธอมาจากโลกที่ห่างไกลออกไปหลังจากนั้น เจเรมี่พามาเดลีนไปที่คฤหาสน์หากใช้สายตากวาดไปทั่วคฤหาสน์ที่เคยเป็นเรือนหอของพวกเขา หัวใจของมาเดลีนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แต่มีรอยยิ้มที่น่า

แทนเนอร์ที่พุ่งเข้ามา ทำให้มาเดลีนนึกย้อนถึงช่วงเวลาโหดร้ายที่เขาทำกับเธอเกิดลมกรรโชกกระหึ่ม วูบหนึ่งด้านหลังของเธอทันทีที่เธอแสดงปฏิกิริยาต่อต้าน ฝ่ามืออันอบอุ่นของเจเรมี่จับเข้าที่ไหล่ของเธอแน่นแล้วคว้าเธอไปด้านข้างของเขามาเดลีนถูกโอบล้อมด้วยลมหายใจอุ่น ๆ ที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นชิน แต่ก่อนที่เธอจะเห็นทุกอย่างชัด เธอเห็นแทนเนอร์ถูกสะบั้นให้ลอยไปบนอากาศก่อนที่จะกระเเทกเข้ากับต้นไม้ ตามด้วยมือขวาที่แข็งแกร่งของเจเรมี่ที่บิดแขนเขาไปรอบ ๆ เพื่อบังคับเขาให้นั่งลงกับพื้นแทนเนอร์โหยหวนในทันที “โอ๊ย โอ๊ย!” ทว่า เจเรมี่ไม่ยอมหยุดเเค่นั้น เขายกเท้าขึ้นไปยังระยะเข่าของแทนเนอร์ก่อนจะออกแรงเตะอย่างโหดเหี้ยมและเขาบังคับให้แทนเนอร์คุกเข่าลงก่อนที่จะเตะเขาให้กระเด็นออกไปมาเดลีนคิดว่าเจเรมี่คงต้องการสอนบทเรียนให้แทนเนอร์ต่อไป แต่แล้วจู่ ๆ เขาละทิ้งแทนเนอร์และหันมากอดเธอไว้แน่นอย่างเป็นห่วง“ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่ตรงนี้ ผมจะัไม่ยอมปล่อยให้ใครมารังแกคุณได้อีก”โทนเสียงอ่อนโยนของเขาดังเล็ดลอดเข้าหูเธอดั่งสายน้ำไหลในตอนกลางคืน มันอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ มันมีร่องรอยของความตึงเครียดและความกังวลราวกับว

หลังเสียงมาเดลีนจบลง อ้อมกอดของเจเรมี่กลายเป็นความว่างเปล่าความรู้สึกอ้างว้างไม่มีทีสิ้นสุดเข้าครอบงำหัวใจเขาชั่วขณะ เขาดูเหมือนเพิ่งกลับมาจากทางที่หลงหากมองไปยังใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ เจเรมี่รู้ดีว่าเขาเสียความเย็นชาไปหมดเรียบร้อยแล้วในตอนนี้เขาแสดงให้เธอเห็นถึงด้านของความหดหู่และมืดมนของเขาที่ไม่มีใครรู้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังกระหายที่จะกอดเธอมาก แม้กระทั่งอยากปราถนาให้เธอรู้สึกเห็นใจเขาและกอดเขากลับแน่น ๆ เป็นการปลอบโยน ...นี่เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนแต่เขารู้ดีว่าเขาเป็นแบบนี้ได้เพราะใบหน้านี้เท่านั้นใบหน้านี้ที่เกือบจะเหมือนกันกับเธอในตอนนั้น“เอ้า นี่คุณไม่ได้บอกว่าจะมาถึงพรุ่งนี้หรือไงกันคะ? ทำไมคุณกลับมากะทันหันจังล่ะ?” มาเดลีน ทำให้เจเรมี่กลับมารู้สึกตัวด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงของเธอจากนั้นเขายังคิดถึงบางสิ่งและจำสิ่งที่เธอเพิ่งพูดได้ว่า ‘คู่หมั้นของฉันอยู่ที่หน้าประตู’คู่หมั้น?“ที่บ้านมีแขกเหรอ?” เขาได้ยินเสียงผู้ชายเจเรมี่ขมวดคิ้วแม้ว่าเสียงนี้จะไม่คุ้นเคยอะไรมาก แต่ก็ไม่แปลกเท่าไหร่สำหรับเขาแต่ทว่า หากเจ้าของเสียงนี้เป็นคู่หมั้นของวีล

ภายในฝูงชนมากมายทันใดนั้นมีเสียงที่คุ้นเคยมาจากทางไหนไม่รู้ดังขึ้นในจังหวะนั้นเองหัวใจของมาเดลีนได้กระจุกอยู่ในปากและการเต้นของหัวใจเธอระส่ำขึ้นเช่นกัน กระนั้น ใบหน้าของเธอไม่แม้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ เธอเดินไปหาเจเรมี่นิ่ง ๆ โดยไม่มีแรงสั่นคลอนของอามรมณ์ออกมาแม้แต่นิดเดียว“คุณวิทแมน นี่คุณจงใจพาฉันมาที่นี่เพื่อทานอาหารเช้าแค่นั้นจริงเหรอ?” เธอยิ้มออกมา แสงแดดยามเช้าหลังจากฝนตกได้ส่องกระทบลงมาบนใบหน้าที่บริสุทธิ์และบอบบาง เธอกำลังส่องแสงอย่างงดงามในเช้าของวันนี้เจเรมี่ประหนึ่งว่าชำเลืองตาไปในทิศทางที่แน่นอนแล้วพยักหน้า “นี่คุณป้าสะใภ้ในอนาคตของผมจะไม่ยินยอมนั่งในที่สาธารณะหรือไงกัน? หรือคุณกังวลว่าลุงเฟลิเป้จะหึง?”“ทำไมเฟลิเป้จะต้องมาหึงเพราะเรื่องแบบนี้?” มาเดลีนยิ้มอย่างใจเย็น แต่การเต้นของหัวใจของเธอเป็นไปอย่างไม่คงที่เธอยังได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียก ‘แมดดี้’ ซ้ำ ๆ หลายครั้งเสียงนั้น มาพร้อมด้วยฝีเท้าที่รวดเร็ว ดูเหมือนจะใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ แต่สิ่งที่ทำ มีเพียงแค่เดินตามรอยเท้าของเจเรมี่ไปที่ร้านอาหารเช้าอย่างใจเย็น“แมดดี้!”ในที่สุด เมื่อมาเดลีนกำลังจะก้าวเข้าไปใ