บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 221 - บทที่ 230

อุบัติเหตุที่กำลังจะเกิดขึ้นข้างหน้าในอีกไม่กี่วินาที เจเรมี่ตัดสินใจเอื้อมมือไปคว้าข้อแขนของ มาเดลีน เขาออกแรงกระชากดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขาอีกครั้งรถคันดังกล่าวิ่งผ่าไฟสีเหลืองเฉียดด้านข้างของมาเดลีนไปเนื่องจากเจเรมี่ใช้กำลังที่มีมากเกินไป เขาเสียการทรงตัวก้าวถอยหลังไป คนที่อยู่ในอ้อมแขนล้มลงกับพื้นพร้อมกับเขา ทำให้เกิดแรงกระแทกอย่างรุนแรง“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่เป็นไรแล้วตอนนี้”มาเดลีนได้ยินที่เจเรมี่พูดเธอคิดอยากจะลุกขึ้นแต่กลับถูกกอดรัดไว้อย่างแน่นหนาในอ้อมกอดเจเรมี่ มือขวาของเขากดที่ด้านหลังศีรษะเธอราวกับว่ามันเป็นการกระทำของจิตใต้สำนึกที่ต้องปกป้องเธอมาเดลีนนอนแผ่อยู่บนร่างของเจเรมี่ จมูกของเธอได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์บนร่างกายของเขา มันเป็นกลิ่นคุ้นเคยมากในความทรงจำของเธอหัวใจเต้นเร็วขึ้นและมีอาการหายใจผิดปกติเล็กน้อยจนเธอรู้สึกได้ เธอไม่แน่ใจว่าเป็ผลจากอาการตกใจที่เกือบจะถูกรถชนหรือเปล่าในตอนนี้เมื่อสายลมพัดมา มาเดลีนก็หายใจปรับการเต้นของหัวใจโดยปรับลมหายใจให้เป็นปกติ “คุณวิทแมน คุณปล่อยฉันลงได้แล้ว”เสียงเรียกของเธอ เจเรมี่ดูเหมือนจะถูกปลุกเขาให้กลับมามีสติ

ภายใต้ความงุนงงของทุกคน มองไปเจเรมี่หยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มออกมาจากกระเป๋ากางเกงเขาถือกล่องนั้นประจันหน้ากับมาเดลีนและเปิดกล่องขึ้น ภายในกล่องเครื่องประดับกำมะหยี่นั้นมีแหวนเพชรทอประกายวิบวับเมเรดิธมองไปยังกล่องที่เจเรมี่ถืออยู่ด้วยความตกใจ เธอรีบเข้าไปหาเขาในทันที “เจเรมี่ ... นี่คุณจะทำอะไรน่ะ? “เธอถามอย่างกังวล พยายามรักษารอยยิ้ม “เจเรมี่ คุณขอให้พ่อแม่ของฉันมาพบวันนี้ เป็นเพราะคุณต้องขอฉันแต่งงานใช่ไหม? แหวนเพชรนี้มันเป็นของฉันใช่หรือเปล่า?”เมเรดิธจ้องไปที่รูปร่างที่สมบูรณ์ของเจเรมี่แบบมีความหวังกระนั้น เจเรมี่ไม่ได้เหลือบมองเมเรดิธแม้แต่หางตาของเขาก็ไม่แยมองเช่นกัน เขาหยิบแหวนออกมาและเอื้อมมือไปคว้ามือซ้ายของมาเดลีนที่เฟลิเป้จับอยู่มาเดลีนรีบชักมือกลับ “คุณวิทแมน คุณจะทำอะไร?”เฟลิเป้เอ่ยพูดปกป้องมาเดลีนที่ยืนอยู่ข้างเขา “เจเรมี่ แม้ว่าวีล่ากับมาเดลีนจะคล้ายกันมาก แต่อย่างที่ผมได้บอกไปนั่นแหละ ทั้งคู่ไม่ใช่คนเดียวกัน”“ทำไมนายถึงดูกังวลกับเธอจังนะ?” จู่ ๆ เจเรมี่หัวเราะหึ ๆ ออกมา รอยยิ้มของเขาดูมีเลศนัยมากและไม่มีใครสามารถมองออกว่าเขาคิดจะทำอะไร “นี่เป็นเพียงของ

เจเรมี่ชายตามองลงไปยังเธอหญิงสาวที่เขาเคยประกาศว่าจะปกป้องเธอไปตลอด และไม่นานรอยยิ้มที่เหน็บแนมได้คืบคลานเข้ามาอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแทน “ฉันไม่พบคนขับอะไรนั่นด้วยซ้ำ”"…" ไม่มีใครคิดว่าจู่ ๆ เจเรมี่จะพูดออกมาแบบนี้บรรยากาศในห้องนั่งเล่นทั้งหมดดูเหมือนจะเย็นลงทันทีเมื่อดวงตาของเมเรดิธเบิกกว้างเหมือนจานรองแก้วกาแฟ เธอช้อนสายตามองใบหน้าหล่อเหลาของเจเรมี่ที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและเยาะเย้ยด้วยความตกใจเขาหลอกล่อเธอให้ติดกับอย่างแท้จริง!เธอยอมรับว่าใส้ร้ายมาเดลีนกับแทนเนอร์ด้วยความกลัว!มาเดลีนในขณะที่กำลังนั่งเงียบ ๆ อยู่อีกด้าน แต่ในหัวใจเธอขณะนี้ไม่สงบเลยสักนิดวันก่อน เจเรมี่ขอให้เธอช่วยแต่งตัวเหมือนมาเดลีนเพื่อหาหลักฐานจากแทนเนอร์ แต่มันกลับล้มเหลวในตอนแรกเธอคิดว่าไม่สามารถค้นเจอหลักฐานจากบุคคลใดหรือทาวัตถุใด ๆ เพื่อพิสูจน์ความจริงที่ว่าเมเรดิธได้ทำสิ่งชั่วร้ายเช่นนี้ลงไป สิ่งที่เธอคาดไม่ถึงที่สุดคงเป็นเจเรมี่ใช้กลวิธีนี้ในเวลาแบบนี้เพื่อทำให้เมเรดิธสารภาพอย่างจำยอมหัวใจของเธอสั่นอย่างรุนแรงเธอไม่สามารถบอกได้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรเฟลิเป้เอื้อมมือไปจับมือเธอเบ

มาเดลีนไม่คิดว่าเธอสนใจที่เจเรมี่จะมอบดอกกุหลาบให้กับผู้หญิงคนอื่นที่ไหน เธอไม่ได้ งอนง้ออะไรรถของเจเรมี่ขับตรงไปตลอดทาง มีรถน้อยลงเรื่อย ๆ บนถนนสายนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเขาจับได้ เฟลิเป้เว้นระยะห่างค่อนข้างไกลหลังจากนั้นประมาณ 20 นาที มาเดลีนเห็นว่ารถของเจเรมี่ได้หยุดลงในขณะนี้อย่างไรก็ตาม ในสถานที่ที่เขาจอดรถทำให้มาเดลีนและเฟลิเป้รู้สึกงุนงง“สุสาน?”เจเรมี่มาที่สุสานจริง ๆทำไมเขาถึงมาที่นี่พร้อมกับถือดอกกุหลาบช่อโตกัน?อีกทั้งสุสานแห่งนี้ยังเป็นที่ฝังศพปู่และลูกคนแรกของเธออีกด้วย และที่นี่ยังเป็นสถานที่ที่เขาฆ่าลูกของพวกเขาต่อหน้าเธออย่างโหดเหี้ยม หัวใจของมาเดลีนสั่นไหวอย่างรุนแรงเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาพวกนั้น หิมะที่ลอยอยู่บนท้องฟ้าในวันที่มัวหมองวันนั้นดูเหมือนจะลอยเข้ามาในหัวใจของเธอในขณะนี้อย่างเย็นชาเหลือเกินเธอจะไม่มีวันลืมว่าเธอหมดหวัง และหมดหนทางเพียงใด ตอนเธอขอร้องเขาแต่เขาไม่สนใจคำอ้อนวอนและน้ำตาที่มีของเธอ มันผ่าหัวใจเธออย่างไร้ความปรานีเป็นนับพัน ๆ ครั้ง ในท้ายที่สุดเขาอนุญาตให้เมเรดิธกรีดหน้าทำทำให้เธอเสียโฉม“เธอต้องการตามเขาไปไหม?” เฟลิเป้ถามทัน

เมเรดิธกดกริ่งที่ประตูอย่างบ้าคลั่งสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้มาเดลีนประหลาดใจอยู่มากสามปีที่ผ่านมา เมเรดิธไม่มีกุญแจไขประตูที่นี่เลยหรือไง?เธองงอยู่บ้าง เธอเห็นเจเรมี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับสายตาที่ลึกลงราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง“คุณวิทแมน คุณจะไม่เปิดประตูหน่อยเหรอ? คุณครอว์ฟอร์ดมาที่นี่ เธอเป็นแม่ของลูกคุณเชียวนะ” มาเดลีนยิ้มเล็กน้อยเจเรมี่เบิกตาสีเข้มขึ้นช้า ๆ เมื่อได้รับฟังคำพูดของเธอ “ฉันจะออกไปดูเธอสักพัก รอฉันก่อนละกัน”“ได้เลย” มาเดลีนยิ้มและพยักหน้า ขณะมองเจเรมี่ที่หันหลังไปทางประตู รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นในดวงตาคู่งามและที่น่าหลงใหลนั่น'หืมม ดูเหมือนว่าคุณยังไม่เต็มใจที่จะยุติห่างจากเธอร้อยเปอร์เซ็นต์ ใช่ไหม?'ข้างนอกฝนยังคงสาดกระเซ็นอย่างหนักหน่วงเช่นเคย เเละเมื่อเขาเปิดประตูออกไปสายลมในช่วงปลายฤดูร้อนได้พัดเข้ามาด้านใน มันค่อนข้างเย็นสบายเมื่อสัมผัส“เจเรมี่ คุณยินดีที่จะออกมาเจอฉันแล้ว” เมเรดิธรีบตรงดิ่งไปหาเจเรมี่เธอไม่ได้ถือร่มในมือ ดังนั้นเธอจึงเปียกราวกับว่าเธอวิ่งไปท่ามกลางสายฝนทันทีที่เธอเห็นเจเรมี่ น้ำตาของเธอไหลรินราวกับว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานอย