All Chapters of บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: Chapter 41 - Chapter 50

ใบหูของเจนร้อนผ่าว ลมหายใจของชายนิรนามคนนี้ใกล้และชัดเจนมาก ลมหายใจของเขาเข้าไปในหูของเธอ เธอไม่สามารถเพิกเฉยกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้ แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการที่จะมีปัญหาก็ใด ๆ ก็ตามแต่"ได้โปรดปล่อยดิฉันเถอะค่ะ" เธอกล่าวสิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ แทนที่ชายคนนี้จะปล่อยตัวเธอ ชายคนนี้กลับไม่แม้แต่จะถอยหลังออกไปด้วยซ้ำ อีกทั้งเขายังจงใจจะแกล้งเธอด้วยการพูดอย่างมีนัย ๆ ว่า "ได้สิ"ด้วยเหตุนี้เขาจึงปล่อยมือของเขาจากการจับตัวเจน ... เพียงแต่ว่าเขากลับงับไปที่ใบหูของเธออย่างทะเล้นแทนเจนตกตะลึง เธอได้พบกับผู้คนมากมาย แต่ก็ไม่มีใครเคยทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและลำบากใจได้ขนาดนี้มาก่อนเขาปล่อยเธอ…นั่นเป็นเรื่องจริงหรอ!อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หยุดเขา เขาเปลี่ยนมาจับเธอด้วยริมฝีปากของเขาแทนในเวลาเดียวกัน เจนไม่คุ้นเคยกับเสียงของผู้ชายคนนี้เลยเจนรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น…เธอมั่นใจว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายนี้ เธอไม่คุ้นเคยกับเขาเลยจากนั้นเธอก็จำคำเตือนของผู้จัดการโคลที่หน้าประตูห้องได้ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจอย่างยิ่ง แต่เธอก็อดทนต่อการปฏิบัติของเขาที่มีต่อเธอเธอค่อย ๆ เอียงศีรษะอย่างระมัดระวัง พยายามมองไ

“เจน อธิบายให้ชัดเจนกว่านี้สิ!” คนอย่างอโลร่า เธอจะไม่ยอมถูกหลอกง่าย ๆ อย่างนี้แน่นอน ใบหน้าสวยของเธอเย็นชา “เธอกำลังบอกว่า เธอไม่ได้ใช้เวลาว่างที่หยุดไป เพราะเหนื่อยใช่ไหม?”ทันทีที่เธอพูดอย่างนั้น อโลร่าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและมองไปที่เจน “โอเค ถ้าเธอไม่ยอมบอก ฉันจะโทรหาคุณชาย สจ๊วต”ถึงมันจะไม่ใช่คำขู่ที่ดีนัก แต่อโลร่าคิดอะไรไม่ออกในตอนนี้“อโลร่าคะ คุณชายสจ๊วตจะไม่มีทางสนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันหรอกค่ะ”อโลร่ากระพริบตา คราวนี้เจนพูดความจริงแน่นอนอโลร่านึกถึง ฌอน สจ๊วต เขาเป็นคนที่ปฏิบัติต่อเจนอย่างทารุณที่สุดถ้าตอนนี้เธอโทรหาเขาจริง ๆ และบอกเขาว่าเจนบาดเจ็บที่หัว เขาก็คงไม่สะทกสะท้านหรือมาสนใจใยดีอะไร“โอเคเจน เธอจะไม่ยอมบอกจริง ๆ หรอ ฉันจะไม่โทรหาคุณชายสจ๊วตแล้วก็ได้ แต่ฉันจะโทรหาผู้จัดการแผนกต้อนรับลูกค้าของคุณ และขอให้เธอมาที่นี่”เจนหน้าซีด “อย่าเรียก คุณโคลนะคะ” อโลร่าค่อนข้างผงะและแปลกใจ เจนกลัวโคลจริง ๆ หรือ? ใบหน้าของเจนขาวซีดขณะที่เธอมองอโลร่าอย่างอ้อนวอน“อย่าเรียกคุณโคล มาที่นี่นะคะ ได้โปรดค่ะอโลร่า”โคลไม่ค่อยชอบเจนตั้งแต่แรกแล้วเป็นทุนเดิม ถ้าเธอรู้ว่าเจนสร้

ไม่มีใครคาดคิดว่าไฮด์ จะถามเรื่องนี้ขึ้นมาแม้แต่อากาศก็ดูเหมือนจะเยือกเย็นขึ้นในเพียงแค่ชั่วพริบตา อย่างน้อยที่สุดเส้นขนทั้งหมดบนร่างกายของซูซี่ก็ลุกซู่ เพราะความกังวลใจของเธอเอง"หืม? สิ่งที่เธอพูดมันจริงหรอเจน"ใช่ หรือ ไม่ เพียงแค่คำเดียวเจนเพียงแค่ต้องอ้าปากพูดออกไปเธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าซูซี่จ้องมองเธออย่างกังวล และตื่นตระหนกเธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ มองไปที่ ไฮด์ ปากของเธอเปิดขึ้น ริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้ม "ใช่ค่ะ"เสื้อผ้าที่หลังของซูซี่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งขี่รถไฟเหาะ…เธอคงไม่อยากสัมผัสความรู้สึกนั้นอีกแล้ว ไม่อีกตลอดชีวิตเธอมองเจนด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ผู้หญิงคนนี้ให้ความรู้สึกกดดันที่มองไม่เห็น และความรู้สึกละอายซูซี่อาจไม่เคยสังเกตว่า ยิ่งเธอดูถูกเจนมากเท่าไหร่หัวใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวด และทุกครั้งเจนก็ทำเกินความคาดหมายของเธอตลอดเธอได้รับการช่วยเหลือจากเจนผู้หญิงที่เธอดูถูกอยู่ตลอดมันเหมือนกับการมีอัจฉริยะที่มีไอคิว 180 ที่ถูกคนโง่ ๆ ช่วยไว้ เธอกลับรู้สึกโกรธมากขึ้น แทนที่จะรู้สึกขอบคุณ"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณชายโซรอส ดิฉันขอตัวนะคะ" เ

คุณเดนแฮมมองผู้หญิงตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว “น่าเกลียดเกินไป”หัวใจของซูซี่เต้นรัว สี่คำนั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกกังวลใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ครั้งนี้เธอกลับรู้สึกอยากให้เจนมีใบหน้าและทรวดทรงสวยงามกว่าคนอื่นถ้าคุณเดนแฮมคิดว่าเจนน่าเกลียด ซึ่งนั่นก็หมายความว่าซูซี่จะต้องตกอยู่ในปัญหาอย่างแน่นอนในตอนท้ายใช่ไหม?ซูซี่มองไปที่ตู้กระจกใสนั้นอย่างระมัดระวัง น้ำข้างในสูงกว่าหนึ่งเมตรแล้ว เธอรีบบอกคุณเดนแฮมว่า “อย่าตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอกนะคะ เจนจะแสดงโชว์ที่ดีให้คุณได้รับชมอย่างแน่นอน”แม้ว่าเจนจะมาถึงที่นี่เพียงคนเดียว แต่เธอก็เข้าใจสถานการณ์จากการสนทนาของซูซี่กับคุณเดนแฮม การแสดงที่เรียกว่านี้กำลังจะเป็นการทดลองที่น่าทึ่งอีกครั้งสำหรับเธอคุณเดนแฮมมองไปที่เจนด้วยความสงสัย “สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงหรือเปล่า?”ไหล่ของเจนกระตุกเล็กน้อย นี่เป็นครั้งที่สองของวันนี้ที่เธอได้ยินเรื่องนั้น - "สิ่งที่เธอพูดจริงหรือเปล่า?เธอยิ้มและไม่มองคุณเดนแฮม แต่กลับหันไปมองซูซี่แทน การจ้องมองของเธอทำให้ซูซี่หลบสายตา ราวกับว่าเธอกลัวที่จะถูกเปิดโปง ใบหน้าของเธอร้อนลุ่มดั่งไฟก้มลงมองพื้น เพราะ

คางของเธอเจ็บอย่างกะทันหัน และใบหน้าอันหล่อเหลาก็พุ่งเข้าหาเธอทันที "ดูใกล้ ๆ ฉันเป็นใคร?"น้ำเสียงเย็นชาและกลิ่นที่คุ้นเคย อยู่ใกล้ใบหน้าของเธอทำให้เจนเข้าใจมากขึ้นในทันที "ทำไมคุณ…"“ทำไมฉันถึงมาที่นี่” ฌอนไม่ได้ให้โอกาสเจนได้พูดจนจบประโยคนั้นเลย ริมฝีปากของเขาโค้งลงเป็นรอยยิ้มที่เย็นชา “ยังจะต้องถามไหม? เธอไม่รู้หรือ ว่างานอดิเรกอย่างหนึ่งของฉันคือการเห็นเธอทรมาน”ถัดจากเขา อูโน่ส่งเสียงครวญครางสายตาของเขากวาดไปทั่วมือขวาของเจ้านายแปะ แปะ แปะ ... มือขวาของเจ้านายของเขายังคงมีเลือดไหลหยด แล้วทำไมเขาถึงอธิบายเรื่องนั้นให้คุณหนูดันน์ฟัง?มือขนาดใหญ่ของฌอนเหวี่ยงคางของเจนออกไปจากตัวเขา ร่างสูงโปร่งของเขายืนขึ้นเขาเหลือบตาลงมองที่เจน "ลุก มากับฉันถ้าเธอยังไม่ตาย”อูโน่ไม่ค่อยชอบคุณหนูดันน์มากนัก แต่ผู้หญิงบนโซฟาตอนนี้ช่างแตกต่างจากผู้หญิงที่หยิ่งผยองคนนั้นเมื่อสามปีก่อน นอกจากนี้เธอเพิ่งกลับมาจากความตาย เธอดูยุ่งเหยิงมึนงง อูโน่จึงเดินเข้าไปหาเธอและยื่นมือมาช่วยเธอ“เธอมีขาใช่ไหม?” อูโน่ถูกจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาจากเจ้านายของเขา อูโน่ชะงักเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะดึงมือที่เขายื่นออกไป