บททั้งหมดของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: บทที่ 31 - บทที่ 40

“ตุบ!”นั่นคือเสียงหัวเข่าของเธอกระแทกพื้น!"คุณชายสจ๊วต ฉันจะชดใช้เงินห้าล้าน และไม่น้อยไปกว่านั้น ฉันสัญญาว่าฉันจะทำงานให้หนักที่สุด โปรดเชื่อฉันด้วย ให้เวลาฉันอีกสักหน่อย”เงินห้าล้านเป็นเพียงเศษเงินบนบาร์ที่เขาวางไว้เพื่อทรมานเธอ มันเป็นวิธีที่เขาทำให้เธออับอายและแก้แค้นเธอ ... หากการเชื่อฟังจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหากสามารถบรรเทาความโกรธของเขาเธอก็ยินดีที่จะทำทุกอย่างอิสรภาพของเธอมีค่าใช้จ่ายห้าล้านเหรียญเองหรอ?ความโกรธที่แผดเผาในหัวใจของฌอนยิ่งมากขึ้น มากขึ้นเรื่อย ๆ!แม้เขาจะไม่ได้สังเกตว่าเขามองเจนด้วยความเจ็บปวดในสายตาของเขาอย่างไร!ผู้หญิงอะไร!ช่างเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอน่าสมเพชต่ำต้อยน่าสงสาร…คำพูดเหล่านั้นใช้กับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไรเธอกำลังคุกเข่า?เธอกำลังคุกเข่า!เธอคุกเข่าจริง ๆ!“หัวเข่าของเธอราคาถูกขนาดนั้นเลยหรอ?”ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่า! เจนตาเบิกกว้าง เธอไม่กล้าที่จะกระพริบตาเพราะเธอกังวลว่าถ้าทำแม้แต่ครั้งเดียวน้ำตาของเธอจะร่วงหล่นเธอกลัวการถูกทุบตีไม่ใช่เพราะเธอกลัวความเจ็บปวด เธอไม่อยากได้ยินเสียงแห่งความเย่อหยิ่งของเธอที่ฝังลึกอยู่ในใจขอ

เจนไม่เข้าใจว่าทำไมอดีตเพื่อนร่วมห้องของเธอถึงดูถูกเธอเมื่อเจอกันแบบนี้ เธอเป็นคนที่น่ารังเกียจ และน่ารังเกียจมากขนาดนั้นจริง ๆ หรือ?เธอขบที่มุมริมฝีปากของเธอเบา ๆ จนเกิดรอยยิ้มที่น่าเศร้าเธอมองซูซี่โดยไม่พูดอะไร การมองแวบนั้นไม่มีความหมายอะไรเป็นพิเศษเลย หรืออาจเป็นลักษณะของการมองเพียงแค่ "การระลึกความทรงจำ" หลังจากนั้นเธอก็หันหลังกลับค่อย ๆ เดินกะเผลกออกจากสายตาของซูซี่ซูซี่รู้สึกแย่มาก เหมือนมีคนมาบีบที่ลำคอของเธอ ด้วยความโกรธเธอกำมือแน่นเป็นหมัดที่ต้นขาของเธอ จ้องมองไปที่ร่างที่เดินจากไปอย่างร้ายกาจเธอไม่เข้าใจผู้หญิงคนนั้นช่างน่าสมเพช ทำไมเธอถึงแสดงทีท่าหยิ่งแบบนั้นต่อหน้าเธอได้ขนาดนี้!ผู้หญิงคนนั้น – เจน ดันน์!เธอมีสิทธิ์อะไรถึงอวดดีขนาดนี้?ยัยขาพิการ!ยัยสิ่งมีชีวิตที่น่าสงสาร ที่กระดิกหางและขอเงิน!แม่มดขี้เหร่ที่ไม่มีรูปลักษณ์หรือร่างกาย แต่ยังต้องการไปยั่วยวนผู้ชาย!ซูซี่จำใบหน้าที่ชวนให้หลงใหลของ ไฮด์ ได้อีกครั้ง และความโกรธของเธอก็ยิ่งลึกลงไปเท่านั้น…ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นฝ่ายที่เข้าหาคุณชายโซรอสก่อนแน่ ๆ!บางคนเฝ้าดูซูซี่ และเจนตลอดการเผชิญหน้า พวกเขาทั้งห

ซูซี่หายใจแรงด้วยความโกรธและใบหน้าสวย ๆ ของเธอเริ่มแดงก่ำการแสดงออกของเธอเลวร้ายยิ่งขึ้น “ถ้าเธอพูดในสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่ความรัก แล้วเธอคิดว่าการกระทำที่สกปรกของเธอเช่นนี้ ถือว่าเป็นความรักอย่างนั้นหรือ?”แม้แต่เจนก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อไหร่กันที่เธอบอกว่าความรักของซูซี่ไม่ใช่ความรัก?เธอแค่ถามว่าซูซี่ชอบเขามากขนาดไหนเจนก้มหัวลง สามปีสามารถล้างความเย่อหยิ่งในตัวของเธอได้ แต่ก็ไม่สามารถทำลายสติปัญญาของเธอได้เลยเห็นได้ชัดว่าเหตุผลเดียวที่ซูซี่รู้สึกร้อนรน เป็นเพราะคำพูดของเจนไปกระทบเธอในจุดที่มันเจ็บที่สุด เจนส่ายหัว“ทำไมเธอถึงส่ายหัว? เธอน่ารังเกียจมากที่เธอเที่ยวกระดิกหาง และหลอกล่อเย้ายวนผู้ชายทุกคนเพียงเพื่อเงิน เธอมีสิทธิ์อะไรถึงมาส่ายหัวใส่ฉัน? หมายความอะไร? เธอจะปั่นประสาทฉันหรอ? ฉันจะบอกเธอให้นะ เจน ดันน์ ทุกคนในโลกนี้ใคร ๆ ก็สามารถดูถูกเธอได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนอื่น”ร่างกายของเจนกระตุก และศีรษะที่ก้มลงของเธอก็ยิ่งต่ำลงไปอีกด้วยความหดหู่ ใช่ทุกคนในโลกสามารถดูถูกเธอได้ แต่เธอไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกคนอื่นได้เลย‘ฌอน สจ๊วตตอนนี้คุณมีความสุขไหมนะ?

ซูซี่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองไปที่เชอร์รี่ เธอไม่ตอบเชอร์รี่แต่ถามกลับแทนว่า “เธอล่ะ? เธอชอบคุณชายโซรอสไหมเชอร์รี่?” เชอร์รี่รีบโบกมือบอกว่า “อ๋อ ไม่ใช่ฉัน มีคนอีกมากมายที่ชื่นชอบคุณชายโซรอส”ความเฉียบคมในการจ้องมองของซูซี่จางหายไป และเธอแนะนำเชอร์รี่แบบตรง ๆ ว่า “ขอบคุณพระเจ้า ที่เธอไม่ได้ชอบเขาเชอร์รี่ ฉันหมายถึงเมื่อพิจารณาว่าเขาเป็นผู้ชายแบบไหน ฉันแน่ใจว่าเขามีรสนิยมที่สูงจริง ๆ ผู้หญิงคนไหนที่จะจับคุณชายโซรอสได้อยู่หมัด คน ๆ นั้นจะต้องเป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ”"คุณชายโซรอสอยู่ที่นี่ ที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เพื่อความสนุกสนานเพียงเท่านนั้น ดังนั้นไม่มีทางที่เขาจะตกหลุมรักพวกเธอเหล่านั้นหรอก เชอร์รี่ฉันไม่ได้พยายามทำให้ใครขุ่นเคืองนะ แต่ฉันมั่นใจอย่างยิ่งว่าเขามีมาตรฐานที่สูงมาก ๆ อย่าวิ่งแจ้นไปหาเขาแล้วทำตัวง่าย ๆ เชียว มันเหมือนผู้หญิงที่ราคาถูก มิฉะนั้นเธอจะต้องจบลงด้วยความช้ำใจ”ด้วยเหตุนี้เธอจึงเห็นว่าศีรษะของเชอร์รี่ลดลง และเธอก็เงียบไม่พูดอะไร ซูซี่เม้มริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของเธอพร้อมกับจับมือของเชอร์รี่ “เชอร์รี่ฉันพูดทุกอย่างทั้งหมดนี้ ก็เพื่อประโยชน์ของตัวเธอเองเลยนะ ฉันหม

รถแท็กซี่ขับไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ และเจนก็ก้าวออกมาจากรถยืนอยู่ที่หน้าประตูของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์สถานบันเทิงนานาชาติ สถานที่แห่งนี้อยู่ในระหว่างการปรับปรุง แต่ก็ยังคงเปิดให้บริการอยู่อย่างคึกคักเธอไม่รีบร้อนที่จะเข้าไป แต่กลับยกมือขึ้นและจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่อย่างพิถีพิถันจัดระเบียบของตัวเอง จากนั้นเธอก็ฉีกผ้าพันแผลที่หน้าผากออก และใช้ผมหน้าม้าปิดแผลที่ถูกเย็บสามหรือสี่เข็มนั้นไว้เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอก็ยืดหลังให้ตรง แม้ว่ากระดูกสันหลังของเธอจะโค้งงอมาสามปีแล้ว แต่เธอก็พยายามยืดออกเพื่อให้มันดูดี ดวงตาของเธอมองตรงไปข้างหน้า เจนยกขาขึ้นแล้วเดินเข้าไปใน อีสต์ เอ็มเพอเรอร์สถานบันเทิงนานาชาติ ที่มีแสงสีสว่างจ้าอยู่ข้างในด้านหลังของเธอมีรถเฟอร์รารีสีน้ำเงินจอดอยู่ที่ประตู อีสต์ เอ็มเพอเรอร์สถานบันเทิงนานาชาติ ภายใต้กระจกรถเผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลามาก ชายนิรนามคนนั้น คนที่ได้เห็นการสนทนาทั้งหมดระหว่างเจนและซูซี่ที่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ตอนนี้ใบหน้าอันหล่อเหลาน่าทึ่ง และดวงตาที่เย้ายวนนั้นเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นของการล่า ... และความซาดิสม์!“เจน ดันน์หรอ?” สายตาของเขาจั