บททั้งหมดของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: บทที่ 21 - บทที่ 30

เมื่อคนเรายอมอ่อนน้อมถ่อมตนเพียงเพราะผลสุดท้ายคือ—การต้องการมีชีวิตอยู่เธอมองไปที่ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์และไร้เดียงสาของซูซี่ ชีวิตที่สดใสและมีสีสันของเธอเป็นสิ่งที่เจนไม่เคยคาดหวังว่าจะได้สัมผัสมันอีกครั้ง"เธอ! เธอยังยิ้มได้ยังไงกัน?!” ซูซี่กระทืบเท้า “ เอาสิ่งนี้ไปจากฉันเจน มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอจะได้เงินเท่าไหร่เพราะใคร ๆ ก็ดูถูกเธอทั้งนั้น! แม้แต่เหล่านางแบบในแผนกต้อนรับลูกค้า ที่ขายร่างกายเพื่อเงินก็ยังดูมีศักดิ์ศรีมากกว่าเธอซะอีก! เธอโยนความภาคภูมิใจศักดิ์ศรีทั้งหมดทิ้งไป ในเมื่อเธอทำอะไรแบบนั้นแล้วตอนนี้ใครเขาจะเคารพเธอ?ด้วยเหตุนี้เธอจึงเก็บตัวอย่างเย็นชาและหันหน้าหนีเจน เจนยืนอยู่ตรงนั้นไม่นานก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปในห้องนอนของเธอ ความเหนื่อยล้าถูกแสดงขึ้นทั่วทั้งใบหน้าของเธอ และคำพูดของซูซี่ก็ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ… “ฉันทำแค่นี้เพื่อหารายได้ส่วนหนึ่งสำหรับค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพ ไม่เหมือนเธอ ฉันจะไม่ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อเงิน”เจนหัวเราะ…เธอทำเพื่อหารายได้และค่าครองชีพ เพื่อที่เธอจะได้มีหลังคาคลุมศีรษะและอาหารกินประทังชีวิต เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องไปเป็นขอทานข้างถ

“ ไม่!” เจนพูดอย่างรีบร้อน “ ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณนะคะ คุณชายสจ๊วต”เธอโกหก!เห็นได้ชัดว่าเธอหลีกเลี่ยงเขา!อย่างไรก็ตาม…“ เสียงของเธอเป็นอะไร?” ทำไมเสียงของเธอถึงแหบแห้งขนาดนี้?“ ฉันไม่สบายฉันเจ็บคอ” เจนลดเปลือกตาลงเพื่อปฏิเสธที่จะอธิบายอะไรเพิ่มเติม"เธอกลัวฉันไหม?"เปลือกตาของเจนกระตุกและครั้งนี้เธอไม่ปฏิเสธชายคนนั้นยืนอยู่ข้างเตียงของเธอเลิกคิ้วขึ้นช้า ๆ ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกอึดอัดทันใดนั้นเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้า ในขณะที่เจนจ้องมองเขาด้วยความสยดสยองฌอนวางมือข้างหนึ่งลงบนผ้าปูที่นอนและขยับตัวเข้าใกล้เจนเขาเอื้อมมืออีกข้างไปที่เจนและเขาก็ย่อตัวลง ฌอนพูดอย่างใจเย็น“อย่าขยับ”ตามที่คาดไว้เจนเชื่อฟังเขา ฌอนดันผมหน้าม้าของเธอออกไปโดยใช้นิ้ว ก่อนจะแตะที่รอยแผลเป็นบนหน้าผากของเธอ เจนรู้สึกตัวทันที เธอไม่สามารถเพิกเฉยต่อสัมผัสอันเย็นเฉียบของเขาได้ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ตามนิ้วของฌอนปัดเข้ากับแผลเป็นของเจน ริมฝีปากของเขากระชับขึ้น น้ำเสียงของเขาตะกุกตะกักเล็กน้อยขณะที่เอ่ยถาม“เธอได้รอยแผลเป็นนี้มาได้อย่างไร?”เจนเหลือบมองเขา…ช่างเสแสร้งจริง ๆ !เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอได

คำสบประมาทของ อโลร่า ทำให้ใบหน้าของซูซี่เปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธและเธอก็ตะคอกใส่ อโลร่าด้วยความโกรธเคือง "อโลร่าคุณมาดูถูกฉันแบบนี้ได้ยังไง? ฉันเป็นพนักงานบริการที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ใช่ แต่ฉันหาเงินด้วยมือของฉันเองและหยาดเหงื่อแรงกายของฉันเอง เงินที่ฉันได้มานั้นใสสะอาด!“ฉันได้รับทุกบาททุกสตางค์ด้วยหยาดเหงื่อและแรงกายของตัวเองไม่เหมือนกับเจนที่ขายศักดิ์ศรีของตัวเองเพียงเพื่อเงิน ฉันคิดว่าฉันมีชีวิตที่ดีและซื่อสัตย์ แล้วทำไมฉันต้องมาโดนคุณดูถูก อโลร่า”อโลร่า หัวเราะ “ ฉันจะบอกเธอตรง ๆ นะทอมสัน ถ้าเจนไม่ได้ช่วยเธอในวันนั้นการที่เธอไม่ยอมอ่อนข้อให้กับคุณชายหนุ่มเหล่านั้น ก็หมายความว่าคุณชายเซียร์รา จะเหยียบย่ำคุณลงไปกองกับพื้นจนคุณไม่ได้มีสภาพดีไปกว่าที่เจนเป็นอย่างทุกวันนี้หรอก…โอ้ว ไม่ใช่สิ คุณจะมีสภาพที่แย่กว่าเจนซะด้วยซ้ำ!”อโลร่า เย้ยหยันเธอ “ เธอทำในสิ่งที่เจนทำไม่ได้หรอก”“ ไม่แน่นอน ฉันจะไม่มีวันทำอะไรที่ไร้ยางอายและน่าสมเพชแบบนั้น ไม่ใช่ในชีวิตของฉันแน่นอน”อโลร่า พยักหน้า “ ฉันหวังว่าเธอจะยังสามารถพูดอย่างนี้ได้หลังจากนี้นะ”เธอไม่ต้องการที่จะเสียลมหายใจเสียเวล

“ ลูน่าถ้าคุณปล่อยให้ คุณชายสจ๊วต ระบายตอนนี้คุณอาจมีโอกาสอื่น ๆ ที่อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ แต่ถ้าคุณไม่ทำตาม คุณเตรียมก้าวขาจากออกอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ได้เลย ฉันจะให้เวลาน้อยกว่าหนึ่งวินาที ก่อนที่จะมีคนมาลากตัวคุณไปที่ที่อื่น คุณเชื่อฉันไหมสิ่งที่ฉันพูดเนี่ย?” อโลร่า กล่าวอย่างใจเย็นเขาทำแน่! ... ร่างกายของ ลูน่า สั่นสะท้านและเธอก็ค่อย ๆ ล้มลงกับพื้นทันทีด้วยความกลัว เธอคุกเข่าแล้วหยิบเงินเหมือนกับที่เธอเคยเหน็บแนมเจนว่าทำทุกอย่างเพื่อเงินข้าง ๆ เธอหัวใจของเจนนี่ก็เต้นรัวเช่นกัน เธอมองไปที่ฌอนอย่างหวาดกลัวเขาโยนเงินสดจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะคริสตัล “ เธอรู้วิธีร้องเพลงใช่ไหม? ฉันจะให้เธอหนึ่งพันสำหรับหนึ่งเพลง ถ้าเธอร้องเพลงได้ห้าสิบเพลงเธอก็เตรียมเอาเงินไปฝากได้เลย เธอต้องทำมันเหมือนกับที่มันเคยเกิดขึ้นกับสินค้าของเราที่นี่มาแล้ว แต่ถ้าเธอทำไม่ได้ถ้าเธอเป็นลมหรือเสียงหายก่อนจะห้าสิบเพลง…ก็เตรียมตัวโบกมือลาอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ได้เลย แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่า“ สินค้า” ที่เขาพูดถึงหมายถึงอะไรหัวใจของเจนนี่ดิ่งลงเหว พวกเธอรู้ดีว่าทำไมพวกเธอถึงถูกลงโทษในตอนนี้ พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของเกมนี้พวกเธอร

คุณชายลูคัสหันกลับมาและผลักเจนออกไปแทบจะทันที เธอลืมตาขึ้นและกระพริบตา “ คุณลูคัส? ทำไม…คุณถึงพาฉันออกมาที่นี่หรอคะ?”ตอนนี้พวกเขาอยู่ในอีกห้องที่ได้รับการจัดตกแต่งให้คล้ายกับห้องก่อนหน้านี้มากเธอเป็นใคร? เพียงแค่อดีตนักโทษที่ต้องการหลีกหนีจากปัญหาให้มากที่สุดโดยสัญชาตญาณเจนต้องการที่จะหลบเลี่ยงใครหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เธอไม่สบายใจหรือมีปัญหา…เธอไม่มีสิ่งใดที่มีคุณค่า หรือเธอไม่มีอะไรที่เธอสามารถจะเสียได้อีกต่อไปแล้วด้วยสัญชาตญาณเธอ เธอพูดอย่างเร่งรีบว่า "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณชายลูคัส ฉันจะรีบออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ"ถึงแม้ว่าเธออยากจะออกไป แต่ขาของเธอกลับไม่สามารถขยับได้ ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่อยากที่จะทิ้งบุคคลที่อาจเป็นภัยคุกคามต่อเธอในอนาคตได้ เป็นผลให้เธอเดินอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เธออยู่ในท่าทางที่ดูตลกมาก ๆ สำหรับคุณชายลูคัสเจนพยายามจะไปที่ประตูด้วยท่าทางที่ตลก คุณชายลูคัสสอดมือข้างหนึ่งไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา ดวงตาสีน้ำตาลที่อยู่หลังแว่นขอบทองของเขายิ้มขณะที่เขามองดูเธอเดินไปที่ประตู เขาไม่ได้พยายามที่จะหยุดหรือห้ามเธอ ราวกับว่าเขายินดีที่จะให้เธอทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจแล