บททั้งหมดของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: บทที่ 161 - บทที่ 170

เจนมองไปบนท้องฟ้า ฝนกำลังจะตกเธอลุกขึ้นยืน หันหลังและเดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบ ๆคุณซัมเมอร์สมองด้วยความไม่เชื่อขณะที่เจนลุกขึ้นยืนและจากไปโดยไม่มีคำพูดอะไรเลยเขาอาจจะไม่ยอมแพ้และไล่ตามเธอ อย่างไรก็ตามคำพูดที่พูดกับเขาในบ่ายวันนี้โดยชายที่เขารับใช้มาทั้งชีวิตยังคงก้องอยู่ในหูของเขาการแสดงออกของคุณซัมเมอร์เปลี่ยนไปซ้ำ ๆนายท่านกำลังปกป้องเธอ เห็นได้ชัดว่าถ้าเขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับเจนอย่างสงบได้ วิธีเดียวก็คือย้ายเขากลับไปที่ฝั่งของนายท่านเก่า นายท่านยังบอกว่าจะให้เงินเขาเยอะ ๆเงินทั้งหมดนั้นจะทำให้ลูกสาวของเธอกลับมามีชีวิตได้หรือไม่?นายท่านกำลังปกป้องผู้หญิงคนนี้แบบนั้นจริงๆ!หลังจากที่เจนเข้ามาในบ้านแล้วในที่สุดเธอก็รู้สึกไม่สบายใจที่มีคนจ้องมองเธอด้านหลังของเธอจนหายไปทันทีที่เธอเข้าไปในบ้านเธอ รู้สึกว่าพลังงานของเธอหมดไปจากเธอเธอไปดูที่บ้าน…มันยากที่จะจินตนาการว่าชีวิตของเธอจะลำบากแค่ไหนต่อจากนี้ความขัดแย้งระหว่างพ่อของโรซาลีนและเธอในวันนี้จะไม่จบลง หลังจากการสนทนาเพียงครั้งเดียวเธอส่ายหัวเขย่าความคิดที่ยุ่งเหยิงทั้งหมดที่อยู่ในด้านหลังของหัว ...…ท้องฟ้าค่อย

เธอรอนานเกินไปสำหรับความไว้วางใจจากเขา นานมากจนเธอหมดความหวัง 'ฌอน สจ๊วตเนื่องจากคุณปฏิเสธที่จะเชื่อใจฉันมานาน ดังนั้นโปรดไม่ไว้ใจฉันจนถึงที่สุดด้วย!'เมื่อหัวใจของเธอถูกทิ้งให้รกร้างเหมือนทะเลทราย เขามาและบอกเธอว่าเขาเต็มใจที่จะเชื่อใจเธอ“มันสายไปแล้วคุณสจ๊วต คุณควรกลับไปนอน” เจนกล่าวยืนอยู่ที่ด้านหนึ่งของเตียงและจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่หันหลังให้เขา อีกด้านหนึ่งชายคนนั้นก็รู้สึกงุนงง เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรอยู่ข้างใน…มันรู้สึกเหมือนว่าหัวใจของเขาถูกถอดออกไปแล้วเธอไม่สนใจอีกต่อไปว่าเธอจะถูกมองยังไงในสายตาของเขาเธอไม่สนใจความเชื่อใจหรือความไม่เชื่อใจของเขาอีกต่อไปเช่นกันยืนอยู่ข้างเตียง ร่างสูงตระหง่านของเขายืนตรงและสูง แต่ในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาก็ขาดความรู้สึก... เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปหลังจากหลายปีที่ผ่านมาเห็นได้ชัดว่าคน ๆ นี้อยู่ข้าง ๆเขา แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนเธออยู่ห่างไกลเมื่อหลายปีก่อน เธอบินไปสหรัฐอเมริกาเพื่อพบเขา ไม่มีอะไรแม้แต่ระยะทางที่ไกลที่สุดก็ไม่สามารถหยุดเธอจากการดึงดูดเขาได้เหมือนแมลงเม่าบินเข้าเปลวไฟ เขาเป็นคนที่เผาเธอจนแทบไม่เหลืออะไ

พร้อมกับเสียงหายใจดังเสียงฮืด ๆ ความหลงใหลกำลังถูกกระตุ้น แต่หัวใจกลับเย็นชา“ฉันจะเกลียดคุณ ฌอน สจ๊วต”ปลายนิ้วของชายหนุ่มสั่นอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ยังคงยื่นมือออกมาในขณะที่เขาค่อย ๆเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอ ดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาดูราวกับว่าพวกมันซ่อนอารมณ์ที่ขัดแย้งกันไว้เบื้องหลัง เจนไม่สามารถสรุปได้ว่ามันคืออะไร แม้ว่าเมื่อเธอได้พบกับดวงตาคู่นั้น ความเจ็บปวดที่คุ้นเคยที่หายไปนานก็พุ่งผ่านเข้ามาในหัวใจของเธอที่มันด้านชาไปแล้ว…เธอกัดฟันรู้สึกซับซ้อนและเสียใจในเวลาเดียวกัน ตอนนี้เธอน่าจะต้องรู้สึกด้านชา แต่ทำไมเธอถึงยังคงรู้สึกเหมือนการจ้องมองจากเขาเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะส่งความเจ็บปวดผ่านหัวใจของเธอเหมือนที่ผ่านมาบนหน้าผากของเธอ เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่มาจากนิ้วของเขาขณะที่พวกมันค่อย ๆเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอเบา ๆ ...“อย่าแตะต้องตัวฉัน!” เจนจ้องมองชายที่อยู่ด้านบนของเธออย่างเย็นชา “ฉันจะเกลียดคุณคุณสจ๊วต ฉันจะเกลียดคุณตราบเท่าที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าวันหนึ่งฉันจะลืมว่าฉันเป็นใคร แม้ว่าฉันจะลืมชื่อของตัวเอง แต่ฉันก็จะไม่มีวันลืมความจริงที่ว่าฉันเกลียดคุณ”เธอพู

“ไมเคิล ลูเธอร์!” พ่อบ้านชราลดเสียงลงและแผดเสียง “ ฉันแน่ใจว่าคุณไม่ต้องการให้คุณสจ๊วตรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์นั้นด้วยใช่ไหม!”ดวงตาที่หมองคล้ำของพ่อบ้านชราแสดงให้เห็นถึงอายุของเขาอย่างชัดเจน แต่ก็ขัดแย้งกับผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ในวัยของเขาดวงตาของเขามีความดุร้ายและน่ากลัวบุคคลที่อยู่อีกด้านหนึ่งของการโทรเงียบลงครู่หนึ่ง คิ้วขมวดแน่นของพ่อบ้านชราคลายขึ้นเล็กน้อย…“ดีใจที่คุณกลัว”“ชายชราซัมเมอร์มีใครบอกคุณบ้างไหมว่า…” ในอีกด้านหนึ่งของการโทรไมเคิลล้อเล่นอย่างเหน็บแนม “คุณมันไร้ยางอายจริง ๆเหรอ?”พ่อบ้านชรากัดฟันแน่นหลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้นอย่างไรก็ตาม เขายังคงพูดอย่างรุนแรงว่า “ถ้าหญิงชั่วคนนี้ตายมันจะดีกับทั้งคุณและฉัน ใครจะสนใจว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีต เมื่อคนเราตายปัญหาทั้งหมดจะคลี่คลาย”คำพูดที่แฝงนัยยะในคำพูดของเขาไม่สามารถชัดเจนได้อีกต่อไป…คนตายก็เหมือนแสงสว่างที่ดับลง ใครจะพูดแทนคนตาย?"คุณลูเธอร์คุณจะได้รับผลประโยชน์เช่นกันถ้าคุณฆ่าผู้หญิงคนนั้น” เสียงของคนชรากำลังคุกคามอีกฝ่ายเมื่อครู่ แต่ตอนนี้กลับพูดกับอีกฝ่ายอย่างสุภาพว่า ‘คุณลูเธอร์ ’ได้ยินเสียงเยาะเย้ย “คุณได้รับเคล็ดลั

“ไม่ ท่านผู้อาวุโสไม่มีเหตุผลที่จะ…”“ฉันประมาทไป” ชายคนนั้นพูดอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ร่างของดอสสั่นสะท้านและไหล่ของเขาตกลงอย่างชัดเจน…ตอนนี้บอสมั่นใจแล้วว่าท่านผู้อาวุโสอยู่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้“โปรดพิจารณาใหม่เถอะ บอส ต้องมีบางอย่างที่เราขาดหายไปที่นี่ ขอเวลาอีกสักเดือนผมจะหาทางขุดเบาะแสเพิ่มเติมได้แน่นอน!” ดอสย่อตัวลงคุกเข่าและกล่าวด้วยความมุ่งมั่น เขาติดหนี้สจ๊วตเป็นหนี้ก้อนโต หากผลการสอบสวนของเขาล้มเหลวในการล้างชื่อของคุณดันน์และทำให้เกิดความขัดแย้งภายในกลุ่มสจ๊วตแทนเขาก็ไม่มีทางที่จะอยู่อย่างนั้นได้!เมื่อฌอนได้ยินเช่นนั้นเขาก็หันกลับมาอย่างใจเย็นและมองไปที่ดอส ซึ่งกำลังหมอบกราบอยู่บนพื้น เขาพิจารณาข้อกังวลของดอสในพริบตาและหัวเราะเบา ๆ“ฉันขอให้นายตรวจสอบอย่างลับ ๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้นายคิดว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้จริง ๆหรือดอส”ฌอนใช้นิ้วเคาะแฟ้มบนโต๊ะของเขาดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างเย็นชา “ฉันกลัวว่าพวกเขาจะจับตาดูนายตั้งแต่นายเริ่มทำงานนี้ครั้งแรก ดูสิว่า ‘หลักฐาน’ ทั้งหมดนี้ราบรื่นแค่ไหน” คำถามคือทำไมท่านผู้อาวุโสถึงตัดสินใจเช่นนี้เ