All Chapters of บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: Chapter 141 - Chapter 150

"บอริส ฮอฟฟ์แมนคุณคิดอย่างไร?" ดวงตาสีดำของชายคนนั้นหันไปมอง ชายชราฮอฟฟ์แมน ความอัปยศของชายชรากลายเป็นความโกรธ อย่างไรก็ตามเขาจำเป็นต้องซ่อนมันไว้ภายในใจทุกคนสามารถบอกได้ว่าเป็นเรื่องดี ที่ชายชราฮอฟฟ์แมน ไม่ได้ทำอะไรผิดพลาด จากความสามารถของฌอนในการที่พยายามจะทำให้เขาโกรธ บอริสจับไม้เท้าของเขาแน่นแล้วดันมันติดพื้น เขาตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมามีแววประหลาดใจในสายตาของเจน เธอเงยหน้ามองผู้ชายข้าง ๆ ‘เขาหมายความว่ายังไง?’ฌอนลดสายตาลงและจ้องมองไปที่ใบหน้าของเจน เขาเม้มริมฝีปาก “เจน เธออยากทำอะไร?”เธออยากทำอะไร?เจนรู้สึกว่าฌอนไม่ได้ใจดีอะไรเลย เมื่อฌอนถามคำถามนี้กับเธอคนรอบข้างก็ตกใจ พวกเขากระซิบกันว่า “คุณชายสจ๊วตยืนหยัดเพื่อปกป้องเธออยู่หรือเปล่านะ?” อย่างไรก็ตามเจนรู้ดีว่า ถ้าผู้ชายคนนี้คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอเป็นผู้ชายที่ดี เธอคงจะไม่ต้องลงเอยเช่นนี้เจนหลับตาลง สองกองกำลังที่แตกต่างกันกำลังชักเย่อกันอยู่ในใจของเธอ เธอจำเป็นต้องตัดสินใจ เธอรู้ว่าเธอต้องตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ผู้ชายคนนี้กำลังบังคับให้เธอตัดสินใจอยู่ในตอนนี้เธออยากจะทำอะไร?ถึงแม

ในเวลาเดียวกันที่ชั้น 28 อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ในห้องน้ำในตัวของห้อง หญิงสาวได้อาบน้ำและยืนอยู่หน้ากระจก เธอดูหลงทาง เธอยิ่งหลงทางเมื่อคิดถึงอนาคต เธอไม่ได้คาดหวังว่าจะเอาคืน สตอร์จ ทรัสต์ นั่นไม่ได้อยู่ในแผนของเธอ มันทำให้ทุกอย่างดูยุ่งเหยิงไปสะหมดอย่างไรก็ตามเธอไม่เสียใจเลยแม้ว่าปู่ของเธอจะลำเอียง แต่เขาก็ให้ความสำคัญกับเธอมาก เมื่อสมัยที่เขายังมีชีวิตอยู่ เจนเข้าใจว่ามีความกังวลในความเข้มงวดปลอม ๆ ของปู่ของเธอมิฉะนั้นจะไม่มี สตอร์จ ทรัสต์ ในทุกวันนี้ ถ้าคุณปู่กังวลจริง ๆ ว่าเธอจะเป็นภัยคุกคามต่อตระกูลดันน์เขาก็คงทำตามกฎที่ไม่สามารถทำอะไรได้ของเหล่าคนรวยและคนดัง เขาสามารถจัดให้เธอแต่งงานแบบคลุมถุงชนก่อนที่เขาจะจากไป ปู่ของเธอได้จับมือเธอไว้และบอกให้เธอดูแล สตอร์จ ทรัสต์ ให้ดีตอนนี้ สตอร์จ ทรัสต์ กลับมาอยู่ในความครอบครองของเธออีกครั้ง ในพริบตาเมฆดำที่อยู่เหนือศีรษะของเธอก็หายไป เธอไม่หลงทางอีกต่อไป จริง ๆ แล้วเธอตั้งใจมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำเธอหลับตาลง เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง เธอก็สามารถมองเห็นการต่อสู้ในดวงตาของเธอเองได้ เธอเดินไปที่ประตูห้องน้ำด้วยความลำบากมาก มีเพียงประตูกั้

หลังจากจัดการกับพนักงานต้อนรับแล้ว เจนก็ยุ่งวุ่นวายกับการจัดการภายในทั้งวัน เจนรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะแสดงความเหนื่อยล้าออกมาแม้แต่น้อยมีเพียงสวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอเกือบจะหนีไป ในวินาทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องทำงานของประธานอย่างไรก็ตามเธอบอกกับตัวเองว่า ‘ไม่ได้ ฉันจะทำแบบนั้นไม่ได้'ถูกต้องเธอไม่สามารถวิ่งหนีได้ นั่นคือเหตุผลที่เธอต้องเผชิญกับทุกสิ่งและพิชิตทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวของเธอเอง ไม่สำคัญว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้างในช่วงสามปีที่ถูกจำคุก ไม่สำคัญว่าบุคลิกของเธอจะเปลี่ยนไปแค่ไหนในช่วงสามปี และไม่สำคัญว่าสามปีนั้นจะทำให้เธอเสียศักดิ์ศรีที่จะมีที่ยืนในสังคม หรือแสดงความมั่นใจต่อหน้าคนอื่น ๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะต้องยืดหลังให้ตรง และเอาชนะความกลัวจนกว่าจะทำได้ตามความหวังของคุณปู่และหัวใจของเธอเองสำเร็จสิ่งที่เจนไม่รู้ก็คือชายผู้โหดร้ายและเลือดเย็นในสายตาของเธอนั้น เขาแค่ขับรถออกไปจากอาคารเพียงเพื่อเบี่ยงออกและเลี้ยวกลับไปจอดอยู่ที่ใต้อาคารเดียวกันกับเธอ ในขณะเดียวกัน ตอนนี้เจนกำลังเผชิญหน้ากับคนของตระกูลดันน์ ในตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงโดยมีพวกจิ

“คุณมาที่นี่…เพื่อจะหัวเราะเยาะฉันหรอ?” เจนเงยหน้าขึ้นและฝืนยิ้มด้วยแววตาเศร้า ๆ ให้กับผู้ชายตรงหน้าเธอ “คุณคงดีใจที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ใช่ไหมคะ? คุณชายสจ๊วต ยิ่งฉันดูแย่มากเท่าไร คุณก็จะยิ่งมีความสุขใช่ไหม?”ฮ่า ๆ ยิ่งเธอรู้สึกแย่มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนได้ล้างแค้นให้กับโรซาลีนหวานใจของเขาที่จากไปใช่ไหม?"คุณชายสจ๊วต…คุณไม่จำเป็นต้องทำทั้งหมดนี้ จริง ๆ สิ่งที่คุณเคยทำมาก่อนหน้านี้ ฉันจะไม่รู้สึกดีกับมันอีกแล้ว ฉันเคยสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ คุณถึงเปลี่ยนมาเทคแคร์ฉัน…ฉันเข้าใจแล้ว นี่คือเหตุผล”รูม่านตาสีดำสนิทของฌอนขยายออก และการหายใจของเขาติดอยู่ในลำคอ เขาลดเปลือกตาลงและมองผู้หญิงที่ขดตัวเป็นลูกบอลในตู้เสื้อผ้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปน ๆ กับความเสน่หาทันใดนั้นเขาก็ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “คุณเห็นอะไร? คุณหมายถึงอะไร ทำไม?”เสียงของเขาต่ำ แต่ทุกคำพูดนั้นเข้าหูของผู้หญิงที่กำลังขดตัวอยู่ เธอโอบแขนรอบตัวเองแน่น หัวใจเต้นแรงด้วยอารมณ์ ... เขายังถามคำถามแบบนั้นด้วยหน้าตาที่ใสซื่อได้ยังไง? เขาหมายถึงอะไร ทำไม?“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ฉันหมายถึงอะไร? คุณชายสจ๊วต คุณถามยังจะถามคำถามแ

ท่ามกลางสายฝนผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกจากอาคารของ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ และออกไปท่ามกลางพายุ เธอพบร่มจากตู้เก็บของ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะน่ากลัวแค่ไหน แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เขาพูดถูกต้องเธอเป็นคนที่สิ้นหวัง เป็นคนขี้ขลาดเธอจะปล่อยให้มันผ่านไปได้อย่างไร?เธอเดินไปที่ขอบถนน และเห็นว่ามีรถเบนท์ลีย์สีดำรออยู่ที่นั่นแล้วเพียงแวบเดียวเธอก็จำเจ้าของรถคันนั้นได้ จะเป็นใครได้นอกจาก ฌอน สจ๊วต ผู้หยิ่งผยอง?เธอเดินผ่านไป และกระจกรถก็ถูกเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับ“ได้โปรดขึ้นรถเถอะครับ คุรหนูดันน์” ดอสลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปที่เบาะหลังเพื่อเปิดประตูรถเธอก้าวเข้าไปในรถ และดอสก็กลับไปที่นั่งฝั่งคนขับ“เขาบอกให้คุณมาหรือเปล่า?”ดอสได้ยินเสียงจากเบาะหลังเอ่ยขึ้น จึงเงยหน้าขึ้นมองกระจกมองหลังมองไปผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังของรถ เธอเงียบมากใบหน้าของเธอหันไปทางด้านข้างขณะที่เธอมองไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆเขาไม่เข้าใจผู้หญิงคนนี้ เมื่อสองชั่วโมงที่แล้วเธอรีบวิ่งออกจากอาคารนั้นเหมือนมีผู้หญิงที่ถูกผีเข้าสิง ในเวลานั้นเธอกำลังปลดปล่อยความสิ้นหวังอย่างสุด ๆ อารมณ์ที่เอ่อล้นออกมามากจนแม้แต่ ดอสซึ่งเป็นผู้ม