Semua Bab บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย: Bab 171 - Bab 180

แทนที่จะได้รับความอัปยศอดสูที่เธอคาดหวัง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับเป็นเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนนั้นที่ตำหนิเธอดังก้องอยู่ในหูของเธอ“อย่าให้ฉันเห็นคุณวิ่งไปมาด้วยความรีบร้อนแบบนี้อีกนะ”เมื่อฌอนพูดอย่างนั้น เขาก็วางเท้าของเธอ ถ้าผู้หญิงคนนี้รู้วิธีที่จะรักษาร่างกายของเธออีกสักหน่อย เขาก็คงไม่ต้องข่มขู่เธอแบบนี้เขาเหลือบมองไปที่เท้าของเธออย่างเย็นชา “รองเท้าของคุณอยู่ที่ไหน?”“... ?” รองเท้า?รองเท้าอะไร?เจนมองตามการจ้องมองของเขาเช่นกัน และในที่สุดเธอก็รู้ตัวและจำได้ว่า เธอลุกขึ้นและวิ่งด้วยความรีบร้อนมุ่งมั่นที่จะตามชายคนนั้นไปและประท้วงเขา เธอต้องการแสดงความโกรธที่ถูกกักไว้ที่ในใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มัวกังวลกับการสวมรองเท้าและวิ่งออกไปจากห้องของเธอด้วยเท้าเปล่าแสดงว่า…เมื่อสักครู่เขาสังเกตดูเท้าของเธอหรอ?ความคิดนั้นช่างไร้สาระสิ้นดี…เขาจะเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ หรอ? เขาจะห่วงเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ?ทันใดนั้น!มีเงาดำยืนอยู่ข้างหน้าของเธอ“ให้เธอตัดสินภายในครึ่งชั่วโมง” ฌอนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มก่อนจะจากไปอย่างเงียบ ๆการแสดงออกของเจนเปลี่ยนไปในท

เธอยื่นขาซ้ายออก และปล่อยให้มันลอยอยู่เหนือขั้นบันได พ่อบ้านชรายืนอยู่ใต้บันได และจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านบน แม้จะตกใจที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวมใส่ชุดเดรสสีขาว แล้วใครจะไปสนกัน? ตราบใดที่ผู้หญิงคนนี้ทุกข์ใจ และไม่อยากที่จะสวมใส่มันก็ดีแล้ว ถือว่าเป็นกำไรสำหรับพ่อบ้านชราแล้วผู้หญิงคนนี้ต้องอยู่ในอารมณ์แย่มาก ๆ ในตอนนี้ เธอกำลังจะกระโดดลงมาจากที่นั่นหรือไม่นะ?กระโดดลงมาสิ! กระโดดลงมาเลย! กระโดดเลย!ผู้หญิงเลว ๆ นั่น เธอน่าจะตายไปนานแล้วผู้หญิงเลว ๆ คนนั้น ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ต้องพบเจอสิ่งที่โรซาลีนพบเจอมาเมื่อสามปีก่อน โรซาลีนก็จะไม่ตายไปเช่นนี้ดวงตาของพ่อบ้านชราเคลือบไปด้วยยาพิษ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ด้านบนสุดของบันได 'กระโดดลงมาเลย! เร็วเข้า!เจนเห็นหน้าตาและการจ้องมองที่น่ากลัวของพ่อบ้านชราที่อยู่ด้านล่างของบันไดริมฝีปากของเธอที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงโดยสไตลิสต์ เจตนาค่อย ๆ คลี่รอยยิ้มออกมา ขาซ้ายของเธอก้าวอย่างมั่นคงกับขั้นบันไดด้านล่าง เธอมองเห็นความผิดหวังในดวงตาของพ่อบ้านชราอย่างชัดเจน'พ่อบ้านซัมเมอร์ คุณผิดหวังไหมที่ฉันไม่ได้กระโดดลงมาจา

ไฮด์ตกใจ “... ” หลังจากที่งงงวยอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เข้าใจ “เจนฉันไม่เชื่อคุณ ฉันไม่เชื่อว่าคุณเป็นสาวนักขุดทอง ที่ให้คุณค่ากับเงินมากกว่าชีวิตของคุณ คุณพูดเช่นนั้นกับฉันทำไม? คุณขอให้ฉันไม่กลายเป็นคนที่ฉันเกลียด เจนฉันไม่เชื่อว่าคุณเป็นนักขุดทองหรอกนะ“ฉันรู้ว่าฉันทำร้ายคุณ แต่…”“ไม่มีแต่ คุณชายโซรอสเราเป็นผู้ใหญ่ที่มีสติสัมปชัญญะกันแล้ว ถ้าเช่นนั้นให้ฉันบอกคุณทุกอย่าง เพื่อที่คุณจะได้ชัดเจนมากขึ้น“คุณอยากให้ฉันไปกับคุณไหม?“แน่นอน ฉันจะไปกับคุณในวันที่คุณเอาชนะ ฌอน สจ๊วต ได้”เธอหัวเราะเบา ๆ และยื่นมือออกไป “คุณมีบุหรี่ไหม?”ไฮด์ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงถามคำถามนี้ออกมา เขาพยักหน้าในทันที "มี"เจนเอื้อมมือออก “ขอฉันหน่อยสิ”“ทำไมคุณถึงอยากบุหรี่?” ไฮด์ไม่เข้าใจ แต่เขาก็ยังยื่นบุหรี่ให้กับเธอเมื่อไฮด์หยิบกล่องบุหรี่ออกมา เขาก็หยิบไฟแช็กออกมาด้วยเช่นกัน เจนรับมันมาทั้งสองคลิก!ไฮด์ตกใจ "คุณกำลังจะทำอะไร?" เขาไม่อยากที่จะเชื่อสายตาตัวเอง เขาอยากที่จะดึงมันออกจากตัวเธอเจนเดินออกไปทันที เธอสูบมันและพ่นควันสีขาวออกมา “คุณชายโซรอสดูสิ คุณรู้เกี่ยวกับฉันมากแค่ไหนกัน? คุณรู้จัก เจน

รถเบนท์ลีย์สีดำขับเข้าไปยังท้องถนน ต้นไม้สูงทั้งสองข้างลู่ไปด้านหลังตามแรงลม รถคันดังกล่าวขับผ่านประตูเหล็กและสวนสีเขียวขจี มุ่งหน้าไปที่ทางเข้ารถหยุดอยู่ที่ด้านหน้า ฌอนลงจากรถก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มผู้หญิงข้างในดวงตาของหญิงสาวนั้นไร้ซึ่งชีวิตชีวา เธอปล่อยให้เขาอุ้มเธอโดยไม่มีเสียงกรีดร้องหรือดิ้นรนใด ๆพ่อบ้านซัมเมอร์ออกมาจากข้างในบ้าน “กลับมาแล้วหรอครับท่าน” เมื่อเขาพูดเช่นนั้นสายตาของเขาก็จ้องไปที่ผู้หญิงที่กระเซอะกระเซิงในอ้อมแขนของเขา เมื่อเขาเห็นเสื้อสูทของผู้ชายพาดอยู่บนร่างของเธอเขาก็ถึงกับผงะเขาขยับริมฝีปากที่แห้งผากและก้มลงขณะที่ยิ้มออกมาคนตรงหน้าเดินผ่านเขาไป พ่อบ้านชราแอบมองพวกเขาอย่างลับ ๆ เมื่อมองแวบเดียว ดวงตาที่แก่ชราของเขาก็เบิกกว้าง เขาจ้องไปที่สมุดเล่มเล็กสีแดงในมือของฌอน“คุณชาย ให้ฉันช่วยคุณเถอะ” พ่อบ้านชราเดินมาหาเขาอย่างรีบร้อน และพูดด้วยความแห้งกร้านในลำคอ เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มเล็กสีแดงที่ฌอนถืออยู่ในมือขณะอุ้มเจนพ่อบ้านชราอยากจะเอาหนังสือเล่มเล็กไปดูให้แน่ใจว่ามันคืออะไร อย่างไรก็ตามชายคนนั้นเดินไปด้านหนึ่งและหลีกเลี่ยงเขา ฌอนพูดอย่างเรียบ ๆ

เช้าวันรุ่งขึ้นเขาออกไปข้างนอก ที่จริงเจนควรจะใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุดหลังสมรส แต่เธอกลับใช้ชีวิตราวกับว่าเธอเป็นหญิงชราอายุเจ็ดสิบหรือแปดสิบปีในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้ เมื่อมีแดดออกเธอมักจะเอาเก้าอี้และผ้าห่มรวมทั้งขวดน้ำร้อนมาอุ่นมือและเท้าด้วย ด้วยเหตุนี้เธอจึงนั่งบนระเบียงและอาบแดดเธอใช้ชีวิตเหมือนกำลังจะตายพ่อบ้านคนใหม่มาถึงคฤหาสน์ พ่อบ้านคนใหม่ก็ลักษณะคล้ายๆ พ่อบ้านทั่ว ๆ ไป ที่มักจะเป็นคนจริงจังเคร่งขรึม และไม่แสดงออกทางสีหน้าคล้ายกับพ่อบ้านซัมเมอร์ ในตอนเช้าเจนได้ยินเสียงพ่อบ้านชรายื่นกระบองให้ผู้สืบทอดทั้งสองคนเคยเป็นพ่อบ้านมาเกือบทั้งชีวิต งานของพวกเขาจึงไร้ที่ติ อย่างไรก็ตามภายใต้ความปกติสงบเงียบนั้น มีสัญชาตญาณแห่งการแข่งขันกันอยู่เจนนั่งฟังบทสนทนาของพ่อบ้านพวกเขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่คำที่พวกเขาแลกเปลี่ยนกันนั้นเต็มไปด้วยความหมายเจนเพียงแค่จับจ้องไปข้างหน้า เธอไม่สนใจจริง ๆ ว่าการสืบทอดนั้นจะประสบความสำเร็จหรือไม่เธอไม่รู้ว่าทั้งสองคนยังคงเงียบอยู่ได้อย่างไร ในสถานการณ์เช่นนี้มีเสียงกรอบแกรบจากด้านหลังของเธอ และเธอก็เหลือบมองออกไปด้วยปลายหางตาของเธอ เมื่อเธ