เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ のすべてのチャプター: チャプター 231 - チャプター 240

อยู่ ๆ โทรศัพท์ของแอเรียนก็ดังขึ้น เธอหลบหนีจากการอ้อมแขนมาร์คและหยิบมือถือบนเตียงขึ้นมาดู บนหน้าจอแสดงผลให้เห็นว่าทิฟฟานี่โทรมา แอเรียนจำเป็นที่จะต้องรับสายนี้เพราะเธอมั่นใจว่ามาร์คจะต้องหยุดการกระทำของเขาไว้จนกว่าเธอจะคุยโทรศัพท์เสร็จเธอกดรับสายปราศจากความกังวล ทันทีที่มาร์คได้ยินเสียงทิฟฟานี่เขาก็กัดคอเธอเบา ๆ แอเรียนตัวแข็งก่อนที่ร่างกายเธอจะอ่อนย้วยดั่งเยลลี่ เธอพูดด้วยความยากลำบากว่า “ทิฟฟ์...ตอนนี้ฉันไม่สะดวกคุย เดี๋ยวฉันโทรกลับนะ” ทิฟฟานี่ถามอย่างงง ๆ ว่า “เธอเป็นอะไรหรอแอริ? ทำไมตอนนี้ถึงไม่สะดวกคุยละ? ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอนะ เรื่องของคุณ---” แอเรียนวางสายทันทีก่อนที่ทิฟฟานี่จะพูดจบ หัวใจเธอเต้นเร็วมาก ทิฟฟานี่เกือบเอ่ยชื่อ ‘คุณสโลน’ แล้ว ก่อนที่เธอจะรู้ความจริง เธอจะให้มาร์ครู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด ตอนนี้เขาใกล้ชิดเธอมาก เขาได้ยินทิฟฟานี่แน่ ๆโชคดีที่มาร์คเมาและไม่ได้ถามอะไร สิ่งเดียวที่เขาสนใจตอนนี้คือ แอเรียน เขาคว้ามือถือเธอและโยนมันทิ้งโดยไม่สนใจว่าจะโยนไปที่ใดเมื่อเสื้อผ้าพวกเขาถูกถอดหมดแล้ว มาร์คไม่ได้ลงมือทันที แต่เขากลับนำทางมือแอเรียนไปยังส่วนล่างของร่างก

ไม่นานนักแจ็คสันก็ยอมที่จะลงมาจากตัวเธอโดยดี ทิฟฟานี่ลุกขึ้นจัดระเบียบเสื้อผ้าของเธอด้วยอาการหอบนิด ๆ “เอ่อ...นี้ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เช้าฉันค่อยกลับทำความสะอาดต่อนะ นายไปนอนเถอะ ฉันกลับละ!”แจ็คสันนั่งหันหลังให้เธออยู่ที่ขอบเตียง เธอจึงไม่เห็นสีหน้าของเขา พอเขาไม่ตอบอะไร เธอจึงรับความเงียบนั้นเป็นคำตอบและรีบออกจากห้องเขาโดยเร็ว เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าเธอจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ระหว่างรับงานพาร์ทไทม์ แต่อย่างไรสิ่งที่เกิดขึ้นก็เป็นสิ่งที่เข้าใจได้ง่าย เพราะผู้ชายอย่างแจ็คสันคงจะคุ้นเคยกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว เพลอ ๆ พอเธอกลับบ้านไปอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นมาหาเขาแทนก็ได้วันต่อมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์...แอเรียนตื่นตั้งแต่เช้า มาร์คและนีน่ายังคงหลับอยู่ เธอจึงตัดสินใจที่จะโทรกลับหาทิฟฟานี่ที่ยังคงสะลึมสะลืออยู่ เรื่องก็มีอยู่ว่า คนที่พวกเขาจ้างให้ไปสืบได้ความมาว่าคุณสโลนถูกลักพาตัวด้วยใครสักคนตามที่อยู่ของจดหมายนั้นและได้ล้มป่วยระหว่างนั้นด้วย ทั้งหมดก็มีอยู่เท่านี้แต่พวกเขาทราบข้อมูลเหล่านั้นตั้งแต่แรกแล้ว เพราะฉะนั้นข้อมูลนี้จึงไม่ได้ช่วยอะไรเลย พวกเขาดีใจเสียเปล่ามาร์คลงมาด้านล่

แอเรียนคิดว่าเธอจะวิ่งว่องไวดั่งกับสายลม แต่มาร์คกลับจับเธอได้ก่อนที่เธอจะวิ่งพ้นลอบบี้เสียอีก “นี่เธอใจถึงมากเลยนะ ถึงกับกล้าเยียบเท้าผม ดี เดี๋ยวผมจะสั่งสอนคุณเอง”เธอยอมแพ้และปล่อยให้เขาพาเธอกลับไปที่รถแต่โดยดี ไบรอันสังเกดเห็นว่าทั้งคู่นั้นดูหอบ ๆ เหนื่อย ๆ ราวกับเพิ่งออกกำลังกายกันเสร็จ เขาจึงหยุดตัวเองไม่ได้ที่จะแซวว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พวกคุณไปวิ่งเร็ว 100 เมตรมาหรือ?”มาร์คดูเหมือนจะอารมณ์ดีและตอบคำถามเขาไปว่า “อะไรประมาณนั้น เพียงแต่มันจบลงก่อนที่จะถึง 100 เมตร ไปที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ กันเถอะ”ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่...แอเรียนนึกถึงครั้งล่าสุดที่เธอไปที่นั้นกับมาร์ค แน่นอนว่ามันเป็นความทรงจำที่ไม่ดี เธอยังคงไม่เข้าใจตัวเอง แทนที่เธอจะรู้สึกว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีเพราะต่างคนต่างปรับเข้าหากัน เธอกลับรู้สึกว่าเธอนั้นได้ยอมแพ้ไปและเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดมากกว่าพอถึงที่ร้านอาหาร มาร์คอนุญาตให้แอเรียนเป็นคนเลือกที่นั่ง ตอนนี้ใกล้ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว ผู้คนในร้านยังไม่มากนักจึงทำให้มีโต๊ะว่างเยอะแต่ส่วนใหญ่ก็ถูกจองไว้แล้ว เพราะฉะนั้นที่นี้คงจะเต็มในอีกไม่นานแอเรียนเลือ

มาร์คหยุดแล้วหันไปมองเธอ “มีอะไรหรอ?”แอรี่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้เขาไป เธอจึงคว้าชายเสื้อตนเองด้วยความตื่นเต้น “ฉัน… ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ…”มาร์คมองไปที่เธออย่างใจเย็น “ถ้าคุณมีอะไรก็พูดมาเลย ผมต้องกลับเป็นเพื่อนแอริ ผมไม่ได้มีเวลาทั้งวัน”แอเรียนลดดวงตาที่แสนสวยของเธอเพื่อมองมาที่แอรี่อย่างเยือกเย็น เธอไว้ใจมาร์คและรู้ว่าเขาจะไม่มีวันผิดคำพูด ต่อให้แอรี่พยายามอย่างไรเธอก็ไม่สามารถรั้งเขาให้อยู่ได้หรอก“ตรงนี้ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ เราไปคุยตรงนั้นได้ไหม? ขอแค่ 5 นาที…” แอรี่ก็ยังคงพยายามเต็มที่พอเฮเลนเห็นเข้าเธอไม่ได้ลุกมาห้ามแอรี่ แต่เธอกลับมองมาที่แอเรียนด้วยแววตาที่สงสัย แม้ว่าเธอจะเป็นผู้ให้กำเนิดแอเรียน เธอยังคงไม่สามารถอ่านแอเรียนออกได้มาร์คปฏิเสธ “ถ้าหากไม่มีอะไรสำคัญ พวกเราขอตัวกลับก่อนนะ”แอรี่เริ่มกระวนกระวาย “มีสิ! แต่ฉันไม่สะดวกที่จะคุยต่อหน้าคนอื่น เชื่อฉันสักครั้งนะพี่มาร์คที่รัก!”หลังจากที่มาร์คไตร่ตรองอยู่พักนึงเขาก็พยักหน้าพร้อมกับขมวดคิ้ว แอรี่รีบดึงตัวเขาไปก่อนที่แอเรียนจะทันได้พูดอะไร แอเรียนไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะคุยเรื่องอะไรกันแต่สีหน้าของมาร์คดูคร

เสียงของแอเรียนสั่นเมื่อเธอพูด แต่ถึงจุดนี้แล้ว เธอจะยอมแพ้ไม่ได้ ครั้งนี้เธอต้องชนะ ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมก่อนแน่นอน!“อืม… ไม่เลว…” มาร์คไม่ได้ถ่อมตัวแต่เขาครุ่นคิด บางอย่างดูไม่ปกติ…แอเรียนกลืนน้ำลาย “เออ… อีกไม่กี่วันนี้น่าจะไปแล้วไม่ใช่หรอ? เธอจะไปวันไหน? เราพาเธอไปทานอาหารกันเถอะ เธอเป็นผู้หญิงซะด้วย คุณไปขอให้ใครช่วยเธอย้ายของหน่อยสิ”แอเรียนเบี่ยงเบนความสนใจของมาร์คได้สำเร็จ มาร์คตอบว่า “ผมรู้ เดี๋ยวผมจะไปหาแจ็คสันและเอริก ผมคงกลับไม่ทันมื้อเย็น อย่างไรเธอทานมื้อเย็นเสร็จก็รีบพักผ่อนสะนะ”เมื่อถึงประตูคฤหาสน์เทรมอนต์แอเรียนก็ลงจากรถด้วยอาการตัวสั่นและขาที่อ่อนแรง มาร์คไม่ได้เข้าไปในบ้านด้วยเพราะให้ไบรอันไปส่งต่อที่แจ็คสันที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ เลย อยู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นมา “ไบรอัน เมื่อกี่เธอพยายามหาเรื่องทะเลาะกับผมหรอ?”ไบรอันกลืนน้ำลายก่อนที่จะตอบ “ผมว่า… ผมคิดว่าใช่ครับ… จริง ๆ แล้วผมเห็นด้วยกับนายหญิงนะ นายท่านเองที่เป็นคนผิด เพราะฉะนั้นจะว่านายหญิงไม่ได้หรอกที่เธอจะอาละวาด…”มาร์คยิ้มอย่างจริงใจ “นั้นไม่ใช่ปัญหา… ผมชอบนะ มันควรจะเป็นเช่นนี้ตั้งนานแล้ว”ใช่ มันควรเป็นอย่าง