All Chapters of เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์: Chapter 251 - Chapter 260

ฌองยังคงโกรธเป็นฝืนเป็นไฟ “ได้ ไปหย่า!”...หนึ่งสัปดาห์หลังจากเกิดเหตุการณ์ของทิฟฟานี่ ในที่สุดมาร์คก็กลับมาที่คฤหาสน์เทรมอนต์ เขากลับมาในช่วงเช้าของวันหยุดสุดสัปดาห์ แอเรียนเพิ่งตื่นนอนและรับประทานอาหารเช้าในห้องอาหาร เธอไม่ได้พบเขาเพียงสัปดาห์เดียว แต่เขาดูเหมือนจะซูบผอมลงมาก แม้ว่าเขาจะยังคงอยู่ในชุดสูทและทรงผมที่ยุ่งเหยิง ตอหนวดเคราที่ไม่ได้โกนที่คางของเขาทำให้เขาดูรู้สึกอ่อนเพลียเมื่อเทียบกับก่อนหน้านั้น ให้ความรู้สึกของความเป็นผู้ใหญ่ที่แตกต่างออกไป แอเรียนไม่เคยถามเกี่ยวกับเรื่องงานของเขาเลย เพราะเคยชินกันการทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เธอไม่ได้วางแผนที่จะถามเขาตอนนี้ แต่แมรี่สะกิดเธอจากด้านหลังทำให้เธอเกือบสำลัก เธอเข้าใจแล้วว่าแมรี่หมายถึงอะไร มาร์คอยู่ที่บันไดแล้วเมื่อเธอรวบรวมความกล้าและถาม “บริษัทของคุณดีขึ้นแล้วเหรอคะ? ทำไมถึงเพิ่งกลับบ้านตอนนี้หลังจากที่ไม่ได้กลับมาตั้งนานคะ?”มาร์คมองไปที่ด้านข้างเล็กน้อยโดยไม่ได้หยุดก้าว “เมื่อผมบอกคุณคุณก็คงจะไม่ได้เข้าใจ ผมจะกลับไปที่ออฟฟิศอีกครั้งในภายหลัง ออกไปช็อปปิ้งหลังจากอาหารเช้า ใช้บัตรที่ผมให้คุณเอาไว้ อย่าเอาแต่ขลุกอยู่ที่บ้า

ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคสุดท้ายเฮนรี่ก็เดินไปยังพุ่มดอกไม้ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง เธอยิ้มกว้าง “เฮ้ เจ้าคนหัวโบราณ! คุณแก่พอที่จะรู้ว่ามันคืออะไรใช่ไหม? คุณแค่แกล้งโง่! มาเถอะข้าวปั้น ไปหาอะไรกินกันดีกว่า...”...ทิฟฟานี่ขับรถไปตามถนนเร็วราวกับพายุเฮอริเคน แอเรียนกังวลเป็นอย่างมากว่าเธอจะไม่สามารถหยุดรถได้ทันเวลาเมื่อต้องจอดต่อท้ายรถคันอื่น “เธอช่วยขับช้าลงหน่อยได้ไหม? เธอกำลังทำให้ฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว!”ทิฟฟานี่ไม่ได้สังเกตเห็นเธอ “บ้านพักนั่นค่อนข้างเงียบสงบและไม่มีกล้องตรวจจับความเร็วบนถนน เธอจะกลัวอะไร? นี่มันรถสปอร์ต จะต้องใช้ยังไงถ้าเราไม่ขับมันเร็ว ๆ? ไม่ต้องกังวลไป ทักษะการขับรถของฉันใช้ได้เลยทีเดียว”แอเรียนรู้สึกไม่มั่นใจ หากบุคคลที่พวกเขาไปพบคือคุณสโลนจริง ๆ พวกเขาอาจจะไม่จำเป็นที่จะได้รับข้อมูลจากเขา แม้ว่าเขาจะให้ข้อมูลนั้น แม้ว่าเขาจะให้ข้อมูลนั้น แต่พวกเขาจะแน่ใจได้หรือไม่ว่าเขายินยอมและให้ข้อมูลที่เป็นหลักฐานกับพวกเขา? คำพูดเพียงแค่อย่างเดียวไม่มีประโยชน์ บ้านพักหลังนี้ตั้งอยู่บนเนินเขาในเขตชานเมือง อากาศสดชื่น นอกจากนั้นเนื่องจากเป็นบ้านพักที่หรูหราจึงเหมาะสำหรับการพั

ทิฟฟานี่ไปตามที่อยู่ของคุณสโลนในบ่ายวันนั้น แอเรียนกลับไปรอที่บ้าน ตอนแรกเธอตั้งใจจะไปกับเธอด้วย ทว่าเมื่อเธอนึกถึงปฏิกิริยาของมาร์คที่มีต่อจดหมาย เธอตัดสินใจล้มเลิก ก่อนทุกอย่างที่สงบอยู่จะปะทุเป็นปัญหาเพราะเหตุนี้ แม้ว่ามันจะดูเหมือนว่ามาร์คไม่ได้เข้มงวดกับการที่เธอจะไปไหนก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอไปไหนเช้าวันรุ่งขึ้น ทิฟฟานี่ส่งข้อความมาบอกว่าเธอถึงบ้านแล้ว พวกเขาตกลงที่จะเจอกันหลังเลิกงานและพูดคุยกันเป็นการส่วนตัวทิฟฟานี่รีบกลับมาตั้งแต่เช้าเพื่อไปทำงานตามปกติ ก่อนที่แจ็คสันจะตัดสินใจยื่นซองขาวให้กับเธออย่างกะทันหัน เธอต้องไปทำงานตามปกติ เพื่อที่เธอจะได้รับค่าจ้างเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวัน แม้ว่าเขาจะยื่นซองขาวให้เธอก็ตามเธอมาสายกว่าเวลาที่กำหนดหนึ่งชั่วโมงด้วยความล่าช้าของการเดินทางที่ใช้เวลานาน เมื่อเธอมาถึงก็วิ่งเข้าไปในออฟฟิศ เธอสังเกตเห็นว่าดูเหมือนในลิฟต์จะมีคนอยู่น้อย สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกสะดวกสบาย อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องไม่ต้องเบียดเสียดกับใครและทำให้ช้าลงในเวลานั้นเองประตูลิฟต์ค่อย ๆ เปิดออก เธอตกใจ เธอคิดว่าไม่มีใครอยู่ภายในลิฟต์ แต่เธอคิดผิด อย่างไรก็ต

แอเรียนผ่อนคลายลงหลังจากที่ได้ฟังคำตอบของเธอ พวกเธอสั่งอาหารของพวกเธอก่อนที่ทิฟฟานี่จะเริ่มรายงานสิ่งที่เธอพบเมื่อเธอไปตามที่อยู่ทางไปรษณีย์ “อย่างไรก็ตามฉันไปถามเพื่อนบ้านหลายคนที่อาศัยอยู่รอบ ๆ ที่นั่น ความสอดคล้องที่พวกเขาอธิบายตามความจริง กับผู้ชายที่อาศัยอยู่ที่นั่นมาโดยตลอดคือ จอร์จ ลีไวน์ อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่รู้จักชื่อเต็ม ๆ ของเขาเพราะพวกเขาไม่ได้พูดมาก พวกเขาเคยได้ยินเด็กหนุ่มคนหนึ่งเรียกเขาว่า ‘คุณลุงสโลน’ ก่อนหน้านี้ แต่พวกเขาไม่มั่นใจ บางทีเขาก็เรียกเขาว่า ‘คุณลุงลีไวน์’ ด้วยเหมือนกัน”“มีบางคนพาจอร์จ ลีไวน์ คนนี้ไปเมื่อสามปีก่อน และเขาไม่เคยกลับมาอีกเลย ฉันสงสัยว่าเขาอาจจะเปลี่ยนชื่อ เขาโกหกพวกเรา เขาคือคุณสโลน! ถ้าเราถอยออกมาและพูดว่าเขาไม่ใช่คุณสโลน แบบนั้นคุณสโลนในจดหมายฉบับนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เกี่ยวข้องกับเขา ใครเป็นคนใช้ที่อยู่ของจอร์จ ลีไวน์ เพื่อส่งจดหมายโดยไม่มีเหตุผลชัดเจน ถ้าจอร์จ ลีไวน์ไม่ใช่คุณสโลน เขาก็คือคนที่รู้จักกับคุณสโลน ฉันจะขอให้นักสืบเอกชนสืบเรื่องนี้ มาลบล้างความเป็นไปได้ว่าจอร์จ ลีไวน์เปลี่ยนชื่อของเขาหรือไม่”แอเรียนรู้สึกสงบขึ้

แมรี่อึ้งไปชั่วขณะก่อนจะตอบกลับว่า “จอร์จ สโลน”แอเรียนตกใจ “จอร์จ สโลน? คุณแน่ใจรึ?” จอร์จ สโลน, จอร์จ ลีไวน์ อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น?แมรี่ตบต้นขาของเธอ “ฉันจำได้แล้ว ฉันแน่ใจว่าใช่ชื่อนี้ ถึงจะผ่านมา 10 ปี แต่ฉันก็ไม่ได้ขี้ลืมขนาดนั้น เขาชื่อจอร์จ สโลน เขาไม่ได้หน้าตาดีมากนัก แต่เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์ เขาเป็นคนขยันขันแข็งและมีสติสัมปชัญญะในหน้าที่การงาน เขาเป็นคนค่อนข้างจะเงียบด้วย พอเธอพูดฉันเพิ่งนึกได้ว่าจริง ๆ เขาเป็นคนที่โชคดีมากเลยนะ เขาควรจะอยู่บนเครื่องบินด้วย แต่ท้องเขามาปวดก่อนขึ้นเครื่องบินพอดี เขาอาเจียนตั้งแต่เช้าจนสาย จนนายท่านให้เขาพักหนึ่งวัน”เพื่อหาการยืนยันเพิ่มเติมแอเรียนได้ขอให้นักสืบไปขอข้อมูลของ จอร์จ ลีไวน์ จากบ้านพักพักฟื้น เธอยังได้รับภาพถ่ายขนาดเล็กอีกด้วย เธอนำมันให้แมรี่ที่หรี่ตาดูมันอยู่พักนึงดู “เขาแก่ขึ้นหลายปี แต่ดูจากลักษณะของใบหน้าแล้วเขาคือจอร์จแน่ ๆ ฉันเองก็แก่แล้วเลยจำเขาไม่ได้ในตอนแรก”มือของแอเรียนสั่นด้วยความตื่นเต้น “แมรี่ ดูดี ๆ ได้โปรด! ยืนยันให้หนูทีว่าใช่เขาไหม”แมรี่กลัวว่าเธออาจจะจำผิดไปจึงนำรูปไปถามเฮนรี่เพื่อความแน่นอน เฮนรี่จำได