บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 1081 - บทที่ 1090

“เราไม่รู้ว่านายท่านรู้เรื่องนี้หรือไม่ แล้วเราก็ไม่กล้าถาม เรากลัวไประรานคนอื่นถ้าถามมากเกินไป” ชายชรา หนึ่งในผู้นำของตระกูลสาขาพูดอย่างขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความสิ้นหวังเห็นได้ชัดว่าพวกเขากลัวตระกูลหลักแต่ก็อยากได้ทรัพยากรเพิ่มในการต่อสู้สำหรับตระกูลสาขา“ใครเป็นคนคุมเรื่องนี้?” เฟนด์ถาม“ผู้อาวุโสลำดับแรกเป็นคนดูแล ตอนนั้นพวกเขาอยากได้แค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่หลังจากนั้นเขาต้องไปทำเรื่องอื่น ผู้อาวุโสลำดับสามจึงมาดูแลแทน” แลนเซล็อตยิ้ม “ไม่นานหลังจากที่เขาได้รับมอบหมายให้มาจัดการกับทรัพยาการเสริมทักษะยุทธ เขาก็บอกเราว่าคนระดับสูงตัดสินใจเพิ่มเป็นหกสิบเปอร์เซ็นต์ หลังจากที่สรุปกันในที่ประชุมแล้ว”“เขาบอกว่าตระกูลหลักมีการพัฒนาที่ดี และเด็ก ๆ หลายคนก็ก้าวหน้ากัน เขาขอให้เรามีน้ำใจและเสียสละให้ตระกูลหลักอีกเล็กน้อย พวกเขายังพูดอีกด้วยว่าจะให้เราเก็บทรัพยากรไว้หลังจากนายท่านของตระกูลดีขึ้น”ชายชราผมขาวหยักหน้า “ใช่ และเราก็เข้าใจความยากลำบากในตระกูลที่นายท่านต้องเจอ สุดท้ายแล้ว มันก็ดีที่จะไปสนใจที่ทรัพยากรและให้กลุ่มคนน้อย ๆ ไปฝ่าฟันแทน และนั่นก็คือสาเหตุที่ไม่มีใครพูดอะไรเลย อ

"ถ้าอย่างนั้น นายน้อยเฟนด์ครับ พวกเราขอบคุณมากสำหรับความใส่ใจที่จะช่วยดำเนินการให้ ที่จริง เราก็แค่อยากบ่นและแสดงออก ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านั้น!" ชายแก่อธิบายอย่างระวัง "เหตุผลหลักคือมันไม่มีทางอื่นอีกแล้ว ที่จริง เราก็มีอัจฉริยะในตระกูลสาขา มีความสามารถทำประโยชน์ เราแต่ขาดทรัพยากร กล้าพูดเลยว่าวัสดุที่เรามีมันหายากมากและทำให้ระดับพลังยุทธของพวกเขาลดลง อนิจจา เราทำได้แค่มองอย่างกังวล"แลนเซล็อตก็พยักหน้าเช่นกัน "เช่นเดียวกับตระกูลสาขาของเรา อัจฉริยะพวกนั้นไม่มั่นใจและร้องเรียนตลอด แต่พวกเขาก็หาสมบัติที่ดีกว่าและหญ้าวิญญาณได้ถ้าระดับพลังยุทธพวกเขาเพิ่มขึ้น เราช่วยพวกเขาไม่ได้ ได้แค่ปลอบใจในตอนที่พวกเขาคลางแคลงใจ"ชายชราผมขาวพยักหน้า "ถูกต้อง ฉันสัญญากับหลานสาวก่อนจะมาที่นี่ไปว่าจะบอกสมาชิกในตระกูลหลักเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันไม่ได้คาดหวังเพราะไม่รู้จะคุยกับใครดี หรือจะเล่าให้ใครฟังดี มันน่ากลัวนะ!"เมื่อพูดเช่นนั้น ชายชราผมขาวก็หยุดและมองเฟนด์ก่อนพูดต่อ "ต้องขอบคุณนายน้อยเฟนด์ที่เชิญเรามา เราได้คุยกันแล้วและตัดสินใจว่าจะบอกความกังวลให้คุณฟัง"แลนเซล็อตยกแก้วไวน์ขึ้นและดื่มให้กับเฟนด์

โจแอนยิ้มอย่างขมขื่น "ทำไมฉันต้องเกลียดคุณล่ะ?" เธอพูด "ฉันเกลียดคุณตั้งแต่แรกเริ่ม ฉันเกลียดความอ่อนแอของคุณ และที่คุณดูแลเราไม่ได้!"เธอถอนหายใจและลุกขึ้นยืน "แต่ฉันไม่ได้เกลียดคุณแล้ว ฉันรู้ว่าคุณรักฉันจริง ๆ และรู้สึกถึงความจริงใจที่มี" เธอพูด "ฉันเข้าใจความไร้อำนาจของคุณ ยังไงซะคุณก็มาอยู่ในตำแหน่งนี้แล้ว พ่อคุณและครอบครัวคุณจะไม่มีวันยอมรับเราแม้ในตอนนั้นก็ตาม นอกจากนี้ ในฐานะนายท่านของตระกูล คุณต้องนึกถึงตระกูลวู๊ดเสมอ!""ขอบคุณมากโจแอน ขอบคุณที่เข้าใจและให้อภัยกัน!"ดวงตาของแนชเปลี่ยนเป็นสีแดง "หรือนี่อาจจะเป็นการลงโทษจากพระเจ้า ที่ทำให้ผมผู้ซึ่งเป็นนายท่านของตระกูลวู๊ดต้องมานอนตายบนเตียงแทนที่จะเป็นสนามรบ" เขาเสริม "ผมคิดวิธีที่ตัวเองจะตายได้มากมาย แต่ไม่คิดว่าจะตายเพราะโดนวางยา!"โจแอนมองแนชด้วยรอยยิ้ม "อย่ามองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น เฟนด์เชี่ยวชาญด้านการแพทย์มาก ฉันเชื่อว่าเขาจะมีวิธีหายาแก้พิษ ฉันว่าเขาจะหาทางให้อยู่ดี!""ผมว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น มันยากมากที่จะหายาพิษที่ส่งผลกับผู้ฝึกใช้พลังฉีได้ และผู้ฝึกพลังฉีอย่างผมโดนเช่นนี้ แสดงว่าพิษนั้นร้ายกาจมาก!"แนชยิ้มอย่างขมขื

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟนด์รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ "ไม่ต้องห่วง ผมจะรักษาอาการพ่อเอง" เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม "ตอนนี้ผมสงสัยว่าเป็นลิลลี่ที่จัดการเรื่องยาพิษ เธอส่งนักฆ่ามาตามล่าตัวผมที่อาณาเขตกลาง ใครบอกว่าเธอจะไม่ทำอะไรแบบนี้!""อ่า เธอส่งคนไปลอบฆ่าลูก กับผู้พิทักษ์ที่เก้าคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อาวุโสลำดับสามและคนอื่น ๆ ก็อยากฆ่าลูกตั้งแต่ประตูทางเข้า นอกจากนี้ยังร่วมมือกับผู้อาวุโสลำดับสามเพื่อนำทรัพยากรเสริมพลังยุทธมาใช้เองด้วยการเพิ่มมาหลักสิบ พวกเขาร่วมมือกันต่อหน้าเรา!"แนชถอนหายใจ "พ่อคงจะโง่มากถ้าไม่เชื่อเรื่องนี้หลังจากเกิดเรื่องทั้งหมด!" เขาพูดอย่างเหลืออด"แล้วตอนนี้เราควรทำยังไงกันดีครับพ่อ? ผมว่ามันยาก สุดท้ายผู้อาวุโสลำดับสามก็เป็นผู้ฝึกพลังฉีที่ทรงอำนาจ คนเดียวที่สู้กับเขาได้ตอนนี้คือผู้อาวุโวลำดับแรก! เพราะเหตุนี้เราเลยกำจัดพวกนี้ไม่ได้""และลิลลี่ก็ไม่ใช่พวกเซ่อซ่า ที่สำคัญ เธอเป็นลูกสาวคนแรกของตระกูลลาโกริโออีก เราจะทำลายความสัมพันธ์กับตระกูลนั้นเข้าถ้าเราไปฆ่าเธอ ตระกูลลาโกริโอเสื่อมถอยไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้อ่อนแอ หากเราต้องมีสงครามกัน ผู้อาวุโสบางคนจากตระกูลนั้นก็อาจจะเ

"พ่อพักผ่อนก่อนสิ ผมจะกลับก่อน!"เฟนด์พยักหน้าและเดินออกไป"เอาล่ะ ลูกฉันโตแล้วจริง ๆ เป็นผู้ใหญ่แล้วอีกด้วย มากกว่าแลนซ์อีก!"หลังจากที่เฟนด์ออกไป แนชก็นอนลงบนเตียง มีความขอบคุณอยู่บนใบหน้าของเขาเช้าวันต่อมา สมาชิกตระกูลสาขาที่นอนค้างคืนเริ่มเดินทางกลับทุกอย่างดูปกติแต่ไม่มีใครคิดว่าฮัดสันที่กำลังคุยอยู่กับลูกสาวสองคนของตระกูลวู๊ดในศาลา จะสังเกตเห็นแลนเซล็อตกำลังมุ่งหน้าไปบ้านเฟนด์"แปลกนะ ทำไมเขาต้องไปบ้านเฟนด์ด้วย? สมาชิกตระกูลสาขาที่เหลือกลับไปแล้ว ทำไมเขายังไม่ไปอีก? ทำไมไปหาเฟนด์แทนล่ะ?"ฮัดสันขมวดคิ้วขณะจ้องไปที่แผ่นหลังของแลนเซล็อต มีความสงสัยอยู่บนใบหน้าของเขาเมื่อวานเขากระอักกระอ่วนใจมาก อยากจะฆ่าเฟนด์แต่แตะต้องไม่ได้แม้แต่ปลายนิ้วก่อนที่เขาจะถูกกำจัดไปเขาคิดว่าเฟนด์จะเป็นคู่แข่งคนสุดท้ายในโลกด้วยซ้ำที่จะได้ชนะเป็นแชมป์ และได้เป็นทายาทตระกูลวู๊ด"เฮ้ ใครจะรู้ล่ะ? ต้องไปเลียเท้าเฟนด์แน่ ๆ ตอนนี้เขาก็ได้เป็นทายาทแล้ว ทุกคนก็รู้ว่านายท่านจะอยู่ได้อีกไม่นานหลังจากเป็นโรคประหลาดนั่น เฟนด์ก็จะได้กลายเป็นนายน้อย คนมากมายต้องอยากประจบเขาแน่!"ผู้หญิงสวมชุดม่วงพูดด้วย