All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 931 - Chapter 940

โดน็อกอาศัยอยู่ที่ทวีปนี้มานานกว่าหนึ่งปีแล้ว เขากับลินเซย์เป็นคนรู้จักกันลินเซย์ฉีกยิ้มและกล่าว “ท่านองคมนตรี ยังไงเจ้าหญิงอีวอนเป็นเจ้าหญิงของโลกใหม่ ถึงแม้ว่าเธอเพิ่งจะถูกแต่งตั้งขึ้นมาได้ไม่นานมานี้ ถ้าท่านดูแลเธอไม่ดีมันก็เป็นการดูถูกพวกเขาไม่ใช่รึ? ท่านต้องการฆ่าชายคนที่ชื่อว่าแดร์ริล นั่นใช่ไหม? ฉันช่วยท่านได้ และมันก็จะไม่เสี่ยงอันตรายต่อความสัมพันธ์ของเรากับโลกใหม่”“บอกฉันมา!” โดน็อกสีหน้าลุกโชนลินเซย์ก็เดินเข้าไปใกล้เขาและกล่าวอย่างนุ่มนวล “ฉันเพิ่งจะปลุกเสกเครื่องรางควบคุมจิตใจสำเร็จ และฉันสามารถทำให้เจ้าหญิงทำตามคำสั่งฉันได้ ไม่ว่าจะอยู่ห่างไกลแค่ไหน เธอก็จะทำตามที่สั่งเสมอ” เสียงของเธอแผ่วเบามากมีเพียงแค่โดน็อกเท่านั้นที่ได้ยินเธอลินเซย์กล่าวต่อ “ส่งตัวเธอมาให้ฉัน แล้วฉันจะสวมเครื่องรางควบคุมจิตใจให้กับเธอ แล้วท่านก็จะได้สุขสำราญกับเธอสักพักก่อนจะส่งตัวเธอคืนกลับไปหาแดร์ริล ต่อให้ฉันจะอยู่ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตรฉันก็สั่งให้เธอฆ่าแดร์ริลได้ เธอจะทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่าง”ลินเซย์ฉีกยิ้ม เธอดูมีเสน่ห์และยั่วยวนสำหรับคนที่ไม่ได้รู้จักเธอ พวกเขาอาจจะหลงเสน่ห์เธออย่

ขณะที่เขากล่าว โยเอลก็จ้องไปที่แลนวินด้วยความชื่นชมโยเอลแอบชอบแลนวินมานานกว่าสามปีแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเข้าร่วมกับสำนักสุญตาเมื่อสามปีก่อน เขาก็หลงรักแลนวินตั้งแต่แรกเจอในหัวใจของโยเอล แลนวินไม่ใช่แค่เพียงสาวสวยเท่านั้น เธอยังมีเสน่ห์และยั่วยวนอีกด้วย และบางวันเขาแอบฝันถึงเธอด้วย!เฮ้อ!แลนวินถอนหายใจและกล่าวอย่างร้อนรน “ถ้ามันง่ายจริง ฉันคงไม่ขอกำลังเสริมจากสำนักหรอก”จากนั้นลิลี่ก็เดินเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับถ้วยน้ำชาแลนวินจ้องไปที่ลิลี่ และรู้สึกว่าได้พบกับที่ระบายความหงุดหงิด “นี่ ยัยขี้เหร่ ฉันแค่ขอให้แกไปชงชามาให้ ทำไมแกชักช้ายืดยาดขนาดนี้ ช้ามาก! ฉันไม่รู้แล้วว่าคนอย่างแกจะมีปัญญาทำอะไรได้มากไปกว่านี้อีกไหม”ตั้งแต่โยเอลเดินมาถึง แลนวินก็ทำกับลิลี่เหมือนคนรับใช้ และคอยกดหัวอยู่ตลอดเวลาแลนวินคิดว่าลิลี่เป็นเพียงคนหน้าตาอัปลักษณ์ที่ไร้ค่า เป็นภาระของเธอที่จะต้องแบกมาทำภารกิจด้วยดูเหมือนว่าลิลี่มาที่นี่เพื่อคอยชงน้ำชาและเสิร์ฟน้ำเท่านั้นแต่กระนั้น แลนวินก็ยังไม่พอใจ ทันทีที่เธอหันไปเจอลิลี่ แลนวินก็มักจะชอบขยี้ปมด้อยของเธอลิลี่ไม่ได้ตอบสนองอะไร เธอรินน้ำชาอย่างเงียบ ๆ

แดร์ริลครุ่นคิดก่อนจะกล่าว “ให้พวกเขาเข้ามาได้”สาวกสำนักประตูสุราลัยก็พยักหน้าตอบรับไม่นานหลังจากนั้น สาวกก็พาคนสองคนเข้ามาในห้องโถงทันทีที่แดร์ริลได้เห็นผู้หญิงที่เข้ามา ร่างกายเขาสั่นสะท้าน ในหัวของเขาว่างเปล่า เขานั้นตกตะลึงงันผู้หญิงคนนั้นที่แดร์ริลเห็น เธอสวมชุดเดรสยาวสีดำเผยให้เห็นทรวดทรงโค้งเว้าอันไร้ที่ติ และใบหน้าของเธอก็งดงามอ่อนช้อยอีกด้วย เธอทั้งมีเสน่ห์และสง่างาม ความสวยงามของเธออยู่เหนือคำบรรยาย!แดร์ริลเฝ้าฝันถึงเธอมาโดยตลอด!อีวอน!“อีวอน นั่นเธอจริง ๆ ใช่ไหม?” แดร์ริลดึงสติกลับคืนมา เขารีบวิ่งไปโอบกอดอีวอนไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบแน่น น้ำตาของแดร์ริลไหลอาบนองหน้า!แดร์ริลรู้สึกสะเทือนใจมากจนตัวเขาสั่นเครือ! คนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว!มันเหมือนกับว่าเขากำลังฝันไปจีเวลและเดบร้าก็ตกตะลึงมึนงงเช่นเดียวกัน“แดร์ริล...”พวกเขาถูกพรากออกจากกันมานานกว่าหนึ่งปีแล้ว ก่อนที่จะได้มาพบกันอีกครั้งในวันนี้ แต่กระนั้นอีวอนกลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเลย เพราะเธอตกอยู่อาคมของเครื่องรางควบคุมจิตใจ เธอนั้นไม่มีสติรู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อยแดร์ริลยกมือขึ้

โจรงชายฉกรรจ์คนอื่น ๆ ก็เริ่มส่งเสียงโห่ร้องยุยงทอรัสยิ้มอย่างวายร้ายขณะเขาโบกมือขึ้นมา “พี่น้อง มัดตัวเธอไว้!”ไอ้หยา!บรรดาลูกศิษย์สาวกของทอรัสก็พุ่งตัวเข้าล้อมรอบตัวลิลี่“แก…”ลิลี่ขบริมฝีปาก เธอรู้สึกเขินอายและขุ่นเคืองทอรัสยิ้มอย่างชั่วร้ายให้กับลิลี่และกล่าว “ฉันชอบเธอ นับว่าเป็นเกียรติมากที่เธอจะได้มาเป็นนายหญิงสำนักเรา ฉันขอแนะนำให้เธออย่าดื้อดึงจะดีกว่า” จากนั้นเขาก็หัวเราะร่าลิลี่ตัวสั่นเทา ขณะที่กำกระบี่อยู่ในมือแน่นขนัดและพุ่งตัวบุกเข้าใส่เธอฝ่าฟันอุปสรรคมามากมายและเธอก็ได้ฝึกฝนบ่มเพาะพลังกับสำนักสุญตามานานเป็นปี ลิลี่กลายเป็นที่คนที่ห้าวหาญแล้ว เธอไม่ใช่เด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่ขี้กลัวอีกต่อไปลิลี่แค่อยากจะหนีออกไปจากที่นี่ด้วยความสามารถของเธอเองแต่กระนั้นก็ดี ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีร่างกายของเธอก็อ่อนล้าแล้ว เธอจะหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?เปรี้ยง!ทอรัสโผล่ขึ้นมมาจากด้านหลัง ราวกับสายฟ้าแลบ เขายื่นมือออกมาและสะกดจุดลิลี่ทันใดนั้น กระบี่ของลิลี่ก็หลุดมือในขณะที่ร่างกายของเธอแข็งทื่อไปทั้งตัวและขยับไม่ได้!ทอรัสหัวเราะจากนั้นเขาก็ฉีกยิ้มให้กับลิลี่ “ฉ

”พี่อีวอน กำลังชมพระจันทร์อยู่เหรอ?”อีวอนหันมาและพบกับสีหน้าที่สงสัยใคร่รู้ของจีเวลที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ“นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทำไมพี่ยังไม่นอนอีก?” จีเวลวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปหาอีวอนขณะที่กล่าว ใบหน้าของเธอเปี่ยมไปด้วยความสงสัยขณะยิ้มและกล่าวถามต่อ “ที่พี่นอนไม่หลับก็เพราะว่าเพิ่งจะได้กลับเจอกับนายท่านใช่ไหมล่ะ?”มันดึกมากแล้ว และจีเวลเองก็ง่วงนอน แต่เธอรู้สึกหิวมากกว่าในตอนที่นอนอยู่บนเตียง เธอเพียงแค่ลุกออกมาและกำลังจะเดินไปหาอะไรกินในครัวจนได้มาเห็นอีวอนจีเวลคิดว่าเธอกำลังเห็นอีวอนบ่นพรึมพัมกับตัวเอง เธอจึงเดินเข้ามาทักทายอีวอนไม่ได้กล่าวตอบอะไร สายตาของเธอจับจ้องไปที่จีเวลอย่างขึงขัง เธอเดินเข้าไปใกล้ตัวจีเวล สีหน้าของเธอดูเย็นชา และร่างกายของเธอก็ครุกรุ่นไปด้วยรังสีสังหาร!“พี่อีวอน เกิดอะไรขึ้น? พี่เป็นอะไรรึเปง่า?” จีเวลสับสน แต่เธอก็ฉีกยิ้มและกล่าว “นี่มันก็ดึกมากแล้ว หรือว่าพี่จะหิวเหมือนฉัน? ฉันพาพี่ไปกินของอร่อย ๆ ในครัวได้!”จีเวลยิ้มร่าและเอื้อมแขมออกไปจะจับมือของอีวอนทันใดนั้นกระบี่เล่มยาวก็โผล่ขึ้มาในมือของอีวอน“ตายซะ!”น้ำเสียงแข็งกร้าวดังก้องออกมาจากปากของอีว