All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 1631 - Chapter 1640

"ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยแต่ต้องโดนลงโทษหันหน้าเข้ากำแพงครึ่งเดือนเหรอ? ผมไม่ได้อยากมาที่นี่เองสักหน่อยแต่เป็นศิษย์พี่หญิงที่ขอให้ผมมาสอนเทคนิคพากย์เสียงให้"ดอนน่าเองก็กังวลใจทันที เธอดึงแขนเสื้อของฮาร์วีย์ “ศิษย์พี่ใหญ่ อย่าลงโทษศิษย์น้องเลย ฉันเป็นคนขอให้เขาออกมาที่นี่เอง”แต่ว่าฮาร์วีย์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขาหัวเราะเย็นชาขณะที่มองแดร์ริลและพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “นายเพิ่งเข้ามาร่วมสำนัก ก็วิ่งพล่านไปทั่วไม่ทำตามกฎเลยสักข้อ ไม่ว่าข้อแก้ตัวเรื่องที่ออกมาข้างนอกคืนนี้คืออะไร นายก็ต้องหันหน้าเข้ากำแพงครึ่งเดือน ฉันจะดูว่าจากนี้นายจะทำตัวดีขึ้นไหม”ขณะที่พูดดวงตาของฮาร์วีย์ก็เย็นชาโหดเหี้ยมฮาร์วีย์รู้อยู่แล้วว่าดอนน่าขอให้แดร์ริลออกมาข้างนอก เขาคงจะให้โอกาสหากว่าเป็นศิษย์น้องคนอื่น แต่แดร์ริลต่างออกไป‘ไอ้หมอนี่ก็เป็นแค่ชาวประมงแต่ประมุขคาดหวังกับมันมาก ก่อนนี้ตอนเดินทางกลับมาที่สำนัก มันได้หน้าไปหมดต่อหน้าทุกคนเพราะว่ามันจับปลากระดี่มังกรได้’ ฮาร์วีย์คิดพวกดินแดนพฤกษาสวรรค์นับถือแดร์ริลและด่าว่าฮาร์วีย์ที่อารมณ์แปรปรวน จึงเป็นเหตุผลที่คืนนี้เขาฉวยโอกาสหาความผิดของแดร์ริลฮาร์วีย์โมโห

ตอนนั้นสีหน้าของฮาร์วีย์ดำทะมึนก่อนเปลี่ยนสีหน้าอย่างทันใดต่อมาเขาก็หรี่ตาพูดว่า “พวกนายทำอะไร? ศิษย์น้องดาร์เรนเพิ่งเข้ามาร่วมสำนักเรา เขาจะคู่ควรได้รับรางวัลได้ยังไง?”‘เวรเอ๊ย พวกนี้พูดถึงศิษย์น้องดาร์เรนไม่ยอมหยุด ยังจำอยู่ได้ไหมเนี่ยว่าฉันเป็นศิษย์พี่ใหญ่น่ะ?’ ฮาร์วีย์คิดยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเขาคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ฮาร์วีย์ก็ยิ่งเดือดดาล‘ฉันยังไม่ได้เอาคืนมันเรื่องเมื่อคืนนี้เลยที่ให้นกอินทรียักษ์สองตัวนั่นมาโจมตีฉัน มันไม่มีทางได้รางวัลจากการฝึกนี้ไปหรอก’ขณะที่ทุกคนต่างก็ถกเถียงกัน ไดอาน่าก็กระแอมเบา ๆ ห้องโถงหลักพลันเงียบลงทันใดเธอมองไปรอบ ๆ และพูดช้า ๆ “ดอนน่าพูดถูก ก่อนหน้านี้ดาร์เรนทำเพื่อเราไว้มาก ให้เขามารับรางวัลด้วย”ฮาร์วีย์กล่าวขัดทันที “ปรมาจารย์หญิง เขาเพิ่งมาร่วมสำนักก็ได้รางวัลแล้วเหรอครับ? นี่มันไม่ถูกต้องนะครับ”สีหน้าของไดอาน่าเปลี่ยนไปทันใดขณะที่เธอจ้องฮาร์วีย์ “ตอนนี้นายไม่เชื่อฟังปรมาจารย์หญิงแล้วเหรอ? อยากจะทรยศฉันใช่ไหม?”แม้ว่าเธอจะไม่ได้ตะคอกแต่ก็กดดันน่ากลัวฮาร์วีย์ตัวสั่นเทาก่อนที่จะคุกเข่าลงกับพื้นทันที “ผมไม่กล้าครับ”สีหน้าเขาเต็มไปด

ไม่เพียงแค่เธอจะสวยมากเท่านั้น แต่รูปร่างของเธอยังเย้ายวนมากอีกด้วย คงจะเป็นความรื่นรมย์อย่างมากหากว่าได้เดินหมากกับหญิงงามเช่นนี้เพราะนอกจากหญิงงามแล้ว จูปาเจี๋ยยังชื่นชอบการเดินหมากอย่างมากครั้งแรกที่แดร์ริลพบเขา จูปาเจี๋ยถูกกักขังอยู่ในสวนเล็ก ๆ ที่เขาได้แต่เดินหมากกับตนเอง เขาจดจ่อกับมันจนลืมทุกสิ่ง‘อะไรนะ? หมากเหรอ?’ ไดอาน่าอึ้งไปจากนั้นเธอก็ฉีกยิ้ม “ฉันเป็นแค่นักเดินหมากฝีมือพอใช้ได้เองค่ะ แต่ไหน ๆ ท่านก็สนใจ ฉันจะเดินหมากกับท่าน”ไดอาน่ายกมือบอบบางขึ้นมาแล้วทำท่าให้เขาตามเธอไปที่ด้านหลังของห้องโถงหลักทางด้านหลังมีสวนลูกแพร์อยู่ ทิวทัศน์สวยมากและก็เป็นตำแหน่งที่เหมาะสำหรับการดื่มและเดินหมากที่สุดจูปาเจี๋ยยิ้มและพยักหน้าขณะที่เขาเดินนำชาเทล่าตามไปช้า ๆ ด้านหลังขณะเดียวกันฮาร์วีย์, ดอนน่า และศิษย์คนอื่น ๆ ต่างก็เดินตามมาเงียบ ๆจูปาเจี๋ยเป็นสหายกับท่านประมุข คงเป็นเกียรติอย่างหาที่สุดมิได้หากว่าได้เห็นท่านปรมาจารย์หญิงเดินหมากกับเขาไม่กี่นาทีต่อมาในศาลาของสวนแพร์ จูปาเจี๋ยและไดอาน่าก็เริ่มเดินหมากกันในตอนแรกเขารู้สึกตื่นเต้น แต่ไม่นานก็เบื่อแม้ว่าไดอาน่าจะเป็น

”เสด็จแม่!” อีเวตต์รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เธอปลอบจักรพรรดินีว่า “ท่านแม่คิดมากเกินไปแล้วค่ะ แดร์ริลไม่ได้เป็นคนแบบนั้น”อีเวตต์ยังคงเรียกจักรพรรดินีว่า เสด็จแม่ เวลาไม่มีคนอื่นอยู่รอบข้าง เธอเข้าใจว่าจักรพรรดินีเป็นกังวลว่าแดร์ริลจะไปตกหลุมรักศิษย์พี่หญิงและทิ้งเธอไปแต่อีเวตต์คบกับแดร์ริลมานานแล้ว เธอรู้จักแดร์ริลดีดังนั้นเธอจึงไม่เคยรู้สึกกังวลเลยแม้ว่าพวกเขาจะกระซิบกระซาบคุยกันแต่แดร์ริลก็ได้ยินแต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรและพอใจตราบเท่าที่อีเวตต์เชื่อใจเขาขณะที่หัวใจของเขาชาหนึบ เขาก็มองไปที่ประตูอีกครั้งผ่านไปอีกสิบนาที แต่ดอนน่าก็ไม่ได้มา‘เอาเถอะ ศิษย์พี่หญิงคงจะลืมไปแล้ว ฉันจะไปหาเธอเอง’ เขาคิดก่อนที่จะเดินออกจากสวนไปเมื่อเขาออกมาด้านนอกก็เจอกับศิษย์พี่ดินแดนพฤกษาสวรรค์“ศิษย์พี่ครับ เห็นศิษย์พี่หญิงดอนน่าบ้างไหม?” แดร์ริลดึงเขามาด้านข้างและถามทันทีศิษย์พี่ส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “นายหาศิษย์พี่หญิงเหรอ? เธออยู่กับท่านปรมาจารย์หญิง ศิษย์พี่ใหญ่แล้วก็ศิษย์คนอื่น ๆ ที่สวนแพร์น่ะ”‘สวนแพร์เหรอ?’ แดร์ริลอึ้งไปพร้อมนิ่วหน้า‘นั่นมันก็แค่สวนไม่ใช่เหรอ? ศิ

ทุกคนต่างก็สูดหายใจหวาดหวั่น และดวงตาก็เต็มไปด้วยความงุนงงเมื่อเห็นว่าแขกผู้สูงส่งโมโห‘เกิดอะไรขึ้น?’‘แขกควรจะโมโหศิษย์น้องดาร์เรนไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงโจมตีศิษย์พี่ใหญ่ล่ะ?’ไดอาน่าตัวสั่นเทา เธอจับต้นชนปลายไม่ถูกฮาร์วีย์ก็ไม่เข้าใจ เขายิ้มถามจูปาเจี๋ย “ไม่ทราบมีอะไรครับท่าน?”“แกไอ้โง่ อยากตายเหรอไง?” จูปาเจี๋ยฉุนเฉียวขณะที่พุ่งเข้าไปหา เขาเงื้อมือขึ้นตบฮาร์วีย์อย่างหนักหน่วง“ท่านครับ ทำไมกัน?” ฮาร์วีย์โดนตบจนหัวหมุน เขาล้มลงกับพื้นยกมือกุมแก้มและอยากร้องไห้ฮาร์วีย์รู้สึกว่าตนโดนรังแก ก่อนนี้เขาพยายามพูดเพื่อปกป้องสำนักแต่ทำไมเขาถึงโดนตี?ตอนนั้นทุกคนต่างก็ตกตะลึง‘เกิดอะไรขึ้น?’“ฮ่าฮ่า” จูปาเจี๋ยไม่ได้สนใจสายตาของทุกคนที่จับจ้อง เขาเดินเข้าไปกอดแดร์ริล “น้องชาย เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? หลายวันมานี้ข้าตามหาเจ้าเสียแทบแย่”‘อะไรนะ?’ทุกคนยิ่งอึ้งไม่ได้ยินเช่นนั้น‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? สหายของท่านประมุขเรียกศิษย์ธรรมดา ๆ คนหนึ่งว่าน้องชายงั้นเหรอ? อีกอย่างท่าทีของพวกเขาก็แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์นั้นไม่ใช่ระดับธรรมดา’‘แดร์ริลมาจากครอบครัวชาวประมงไม่ใช่เหรอ