Semua Bab คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Bab 1651 - Bab 1660

นับตั้งแต่เมแกนกลายเป็นหัวหน้าพันธมิตร ผู้คนมากมายก็มาเยี่ยมเธอทุกวันด้วยเหตุนี้ ห้องโถงใหญ่ของสำนักง๊อไบ๊จึงเต็มไปด้วยผู้คนอยู่เสมอ พวกเขาทั้งหมดเป็นประมุขสำนักของสำนักต่าง ๆ จากทั่วจักรวาลโลกเมื่อไม่กี่วันก่อน เมแกนสั่งให้สำนักหลักทั้งหมดกำจัดสำนักที่เกี่ยวข้องกับแดร์ริล ตอนนี้สำนักหลักทั้งหมดมารวมตัวกันที่นั่นเพื่อรายงานความคืบหน้า!“หัวหน้าพันธมิตรแคสเทลโล เราได้กำจัดสำนักที่เกี่ยวข้องกับแดร์ริลไปเกือบทั้งหมดแล้ว!”“หัวหน้าพันธมิตรแคสเทลโล ฉันกำจัดเพื่อนของแดร์ริลไปได้หลายคนแล้ว!”ทุกคนกำลังรายงานความคืบหน้าให้เมแกนทราบเมแกนยิ้มขณะที่เธอพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง “เยี่ยมมาก พวกคุณทำได้ดีมาก ฉันจะให้รางวัลพวกคุณทุกคนด้วยยาแก้พิษของโอสถวันแห่งความมืดมิดของปีนี้”“ขอบคุณหัวหน้าพันธมิตรแคสเทลโล!” ทุกคนตอบพร้อมกันฟังดูตื่นเต้น พวกเขามองไปที่เมแกนด้วยความเกรงกลัวและความเคารพไปพร้อม ๆ กันความจริงก็คือมันทรมานมากเมื่อโอสถวันแห่งความมืดมิดออกฤทธิ์ทันใดนั้นเอง ร่างหนึ่งที่ดูลุกลี้ลุกลนแต่ก็ดูตื่นเต้นได้พุ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่ “หัวหน้าพันธมิตรแคสเทลโล!”เขาคือวัตสัน ทักเกอร์ ประมุขน

พวกเขามองไปบนฟ้าที่อยู่ไกลออกไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ มันคือทิศที่แดนมัชฌิมอยู่ เมฆและลมเกิดการแปรเปลี่ยนอย่างมาก ทำให้มันยิ่งดูน่าทึ่งทุกคนต่างตกตะลึง และบางคนอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา “แม่เจ้า…มันจะใช่อาวุธมหาประลัยอีกชิ้นหนึ่งไหมเนี่ย?”เมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ค้นพบขวานแยกนภา ท้องฟ้าและพื้นดินก็สั่นสะเทือน ไม่กี่เดือนถัดมา สุสานโบราณของลิโป้ก็ถูกค้นพบ และยังทำให้เกิดการสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเก้าทวีปอีกด้วย ทุกคนยังคงจดจำสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างเต็มตาเมื่อเขาพูดเช่นนั้น ก็มีบางคนแทรกเขาขึ้นมา “เป็นไปไม่ได้ สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้นถ้าอาวุธมหาประลัยถูกค้นพบเข้า”"ใช่แล้ว นอกจากนี้ หัวหน้าพันธมิตรเพิ่งได้รับอาวุธมหาประลัยมา ถ้าหากมีปรากฏการณ์แปลก ๆ ควรมาจากที่ที่เราอยู่แทน”“หรืออาจจะมีคนพบสุสานโบราณอีกแห่งงั้นเหรอ?”“ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้นเหมือนกันนะ”ทุกคนต่างพูดคุยกัน แต่เมแกนไม่ตอบรับใด ๆ เธอแค่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เธอดูตื่นเต้นและเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกไม่กี่วินาทีต่อมา เมแกนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ถ้าเป็นอาวุธมหาประลัยหรือสุสานโบราณ จะต้องเป็นการค้นพบสมบัติที่อันยิ่ง

เวสต์ลีย์และคนอื่น ๆ ตื่นเต้นมากเมื่อเห็นสิ่งที่พวกเขาขโมยมาจากแดร์ริล แววตาของพวกเขาจ้องมองมันอย่างว่างเปล่า‘ผู้ชายคนนี้สวมจี้ที่คอของเขา นอกจากนี้เขายังมีเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติสีทองแวววาวและเม็ดยาวิญญาณอีกด้วย’‘ชายคนนี้มีสมบัติมากมายอยู่กับตัวเสียจริง’แดร์ริลถอนหายใจและพูดกับเวสต์ลีย์ว่า “สหาย ทั้งหมดนี้จะเป็นของนายถ้านายปล่อยฉันไป!”แท้จริงแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน แดร์ริลคงจะไม่หันมองโจรปล้นสุสานอย่างพวกเขาด้วยซ้ำอย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกเพราะเขาไม่มีพลังภายใน และเขาคงไม่สามารถต่อกรกับพวกมันได้แดร์ริลครุ่นคิดดีแล้ว ตราบใดที่คนกลุ่มนี้เต็มใจปล่อยเขาไป เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะให้อะไรก็ตามที่เขามีกับพวกเขา เขาสามารถนำมันกลับมาได้อย่างง่ายดายเสมอเมื่อพลังภายในของเขาฟื้นกลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง“ปล่อยนายไป?”เวสต์ลีย์ยิ้มเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น แววตาของเขาดูผิดปกติ “นายมันซื่อบื้อเกินไป พวกเราสำนักมุสิกเชี่ยวชาญในการปล้นสุสาน นี่เป็นสิ่งที่ไม่มีใครควรมารับรู้เข้า นายเห็นพวกเราปล้นสุสานแล้ว นายคิดว่าฉันจะปล่อยนายไปเหรอ?”ขณะที่เขาพูด เวสต์ลีย์ก็โบกมืออย่างร้อนรน “นำเขาไปฝังซะ”ลู

’นั่นเสียงของลิลลี่เหรอ?’ แดร์ริลคิดแดร์ริลและลิลี่อยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน เสียงของลิลี่นั้นตราตรึงในความทรงจำของแดร์ริลมานานแล้ว ที่สำคัญแดร์ริลพลาดนัดของพวกเขาเมื่อเจ็ดปีก่อนซึ่งทำให้ลิลี่ต้องออกจากเมืองตงไห่ไปอย่างสิ้นหวัง เขารู้สึกผิดมาตลอดในเรื่องนั้นและไม่เคยหยุดตามหาเธอเลย!แม้ว่าเขาจะเหนื่อยมาก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเอาพลังจากที่ไหนมาช่วยให้ลุกขึ้นยืนและเข้าไปหาลิลี่“หนูน้อยลิลี่นั่นเธอใช่ไหม?” ดวงตาแดร์ริลแดงก่ำขณะที่เขาตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า‘หนูน้อยลิลี่ ใช่หนูน้อยลิลี่จริง ๆ’ น้ำตาไหลพรากใบหน้าเขา ทำให้สายตาพร่าเบลอ ‘หนูน้อยลิลี่… ฉันฝันถึงการได้พบเธอเสมอ เธอคือหนูน้อยลิลี่ของฉัน!’น้ำตาแดร์ริลไหลเป็นสายราวน้ำตกเมื่อเขามองลิลี่ใกล้ ๆ เมื่อเขาได้เห็นหน้าเธอหัวใจเขาก็บีบรัด เขารู้สึกผิดจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ได้‘สามีเหรอ?’ ร่างของลิลี่สั่นเทาเมื่อเธอได้ยินเสียงแดร์ริล เธออึ้งตะลึงไป‘ฉันหูไม่ฝาดใช่ไหม?’เมื่อได้สบตากับแดร์ริล เธอก็รู้สึกหัวใจสั่นไหวและน้ำตาก็เริ่มพรั่งพรูลิลี่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบแดร์ริลแบบนี้ที่ทวีปโมอาน่าเหนือตอนนั้นลิลี่ทั้งดีใจมาก มีอารมณ์ท่วมท้นและ

ขณะที่พวกเขาคุยกัน แดร์ริลก็ช่วยเธอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า หัวใจของเขาเจ็บปวดและเขาก็ไม่สามารถหยุดพูดว่า “หนูน้อยลิลี่ เป็นความผิดของผมเอง ผมมันเศษสวะ ทั้งหมดเป็นความผิดผม จากนี้ไปเราจะไม่พรากจากกันอีกแล้ว ให้อภัยผมนะ แล้วก็อย่าโกรธเลย”ขณะที่พูดแดร์ริลก็ทำหน้าตาตลกไปด้วยน้ำตาของลิลี่เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะขณะที่เธอแกล้งต่อยเขาที่หน้าอก “เอาล่ะ เอาล่ะ ฉันจะไม่โมโหอีกแล้ว อาการบาดเจ็บของคุณเป็นยังไงบ้าง?”“ผมไม่เป็นไร…” แดร์ริลยิ้มขณะที่เขาจับมือลิลี่ “ผมจะฟื้นตัวได้เร็วเพราะว่ามีคุณอยู่ข้าง ๆ”ขณะที่เขาพูด แดร์ริลนั่งอยู่บนพื้นและเริ่มที่จะทำสมาธิเดินลมปราณเพื่อฟื้นพลังภายใน เขาเพิ่งกินโอสถวิญญาณเข้าไป และคงจะหายในอีกไม่นานลิลี่พยักหน้าและนั่งเงียบ ๆ ข้างกายเขาเวสต์ลีย์และคนอื่น ๆ ต่างก็ยืนอยู่ไม่ไกลและถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อพวกเขาเห็นแบบนั้น‘ดูเหมือนว่าประมุขดาร์บี้จะไม่เล่นงานเรา’ เวสต์ลีย์คิดเขาอยากจะเดินเข้าไปหาและดูอาการบาดเจ็บของแดร์ริล แต่เมื่อเห็นว่าแดร์ริลกำลังทำสมาธิอยู่เขาก็ไม่อยากเข้าไปรบกวนเวลาผ่านไปประมาณชั่วโมง พลังภายในของแดร์ริลก็ฟื้นคืนมาเกือบสมบูรณ์ ความเจ