ไม่เพียงแค่เธอจะสวยมากเท่านั้น แต่รูปร่างของเธอยังเย้ายวนมากอีกด้วย คงจะเป็นความรื่นรมย์อย่างมากหากว่าได้เดินหมากกับหญิงงามเช่นนี้เพราะนอกจากหญิงงามแล้ว จูปาเจี๋ยยังชื่นชอบการเดินหมากอย่างมากครั้งแรกที่แดร์ริลพบเขา จูปาเจี๋ยถูกกักขังอยู่ในสวนเล็ก ๆ ที่เขาได้แต่เดินหมากกับตนเอง เขาจดจ่อกับมันจนลืมทุกสิ่ง‘อะไรนะ? หมากเหรอ?’ ไดอาน่าอึ้งไปจากนั้นเธอก็ฉีกยิ้ม “ฉันเป็นแค่นักเดินหมากฝีมือพอใช้ได้เองค่ะ แต่ไหน ๆ ท่านก็สนใจ ฉันจะเดินหมากกับท่าน”ไดอาน่ายกมือบอบบางขึ้นมาแล้วทำท่าให้เขาตามเธอไปที่ด้านหลังของห้องโถงหลักทางด้านหลังมีสวนลูกแพร์อยู่ ทิวทัศน์สวยมากและก็เป็นตำแหน่งที่เหมาะสำหรับการดื่มและเดินหมากที่สุดจูปาเจี๋ยยิ้มและพยักหน้าขณะที่เขาเดินนำชาเทล่าตามไปช้า ๆ ด้านหลังขณะเดียวกันฮาร์วีย์, ดอนน่า และศิษย์คนอื่น ๆ ต่างก็เดินตามมาเงียบ ๆจูปาเจี๋ยเป็นสหายกับท่านประมุข คงเป็นเกียรติอย่างหาที่สุดมิได้หากว่าได้เห็นท่านปรมาจารย์หญิงเดินหมากกับเขาไม่กี่นาทีต่อมาในศาลาของสวนแพร์ จูปาเจี๋ยและไดอาน่าก็เริ่มเดินหมากกันในตอนแรกเขารู้สึกตื่นเต้น แต่ไม่นานก็เบื่อแม้ว่าไดอาน่าจะเป็น
จูปาเจี๋ยหงุดหงิดเมื่อได้เห็นเช่นนี้ เขาส่ายหน้าและบอกว่า “ทั้งสำนักนี่ไม่มีใครเดินหมากเก่งเลยเหรอ?”เขาคิดว่าจะได้เจอคู่ต่อสู้สมน้ำสมเนื้อ แต่ดูท่าว่าต้องผิดหวังเชนเทล่าชื่นชมจูปาเจี๋ยขณะที่เธอยืนอยู่ข้างกายเขา ‘ชายคนนี้เฉลียวฉลาดมาก ทักษะหมากของเขาก็เยี่ยมยอด’ไดอาน่าหน้าแดงก่ำ เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนใจมาก ‘ฉันควรทำยังไงดี?’ท่านประมุขจะต้องไม่พอใจแน่หากได้รู้ว่าแขกผู้สูงเกียรติแค่มาถึงไม่นานก็ต้องหงุดหงิดใจแล้วทันใดนั้นไดอาน่าก็นึกบางอย่างขึ้นมากได้ เธอสั่งดอนน่า “ดอนน่าไปพาดาร์เรนมาที่นี่”‘แม้ว่าศิษย์ใหม่คนนี้จะดูธรรมดา แต่เขาก็มักจะมีเรื่องให้ประหลาดใจได้ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน บางทีทักษะหมากของเขาอาจจะล้ำเลิศก็ได้และเขาก็จะสามารถเดินหมากกับแขกผู้ทรงเกียรตินี้ได้’“ได้ค่ะ” ดอนน่าพยักหน้าขณะที่เธอกำลังจะออกไปฮาร์วีย์ก็พูดขึ้นมา “ปรมาจารย์หญิง ดาร์เรนนั้นมาจากครอบครัวชาวประมง เขาจะเดินหมากเป็นได้ยังไงกัน? เขาอาจจะไม่เคยเห็นกระดานหมากมาก่อนด้วยซ้ำ ให้เขามาเล่นกับแขกผู้ทรงเกียรติเช่นนี้จะเป็นการขายหน้าเสียมากกว่า มันตลกเกินไป ท่านปรมาจารย์หญิง ได้โปรดทบทวนด้วย”ขณะที่พูดสีห
”เสด็จแม่!” อีเวตต์รู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก เธอปลอบจักรพรรดินีว่า “ท่านแม่คิดมากเกินไปแล้วค่ะ แดร์ริลไม่ได้เป็นคนแบบนั้น”อีเวตต์ยังคงเรียกจักรพรรดินีว่า เสด็จแม่ เวลาไม่มีคนอื่นอยู่รอบข้าง เธอเข้าใจว่าจักรพรรดินีเป็นกังวลว่าแดร์ริลจะไปตกหลุมรักศิษย์พี่หญิงและทิ้งเธอไปแต่อีเวตต์คบกับแดร์ริลมานานแล้ว เธอรู้จักแดร์ริลดีดังนั้นเธอจึงไม่เคยรู้สึกกังวลเลยแม้ว่าพวกเขาจะกระซิบกระซาบคุยกันแต่แดร์ริลก็ได้ยินแต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรและพอใจตราบเท่าที่อีเวตต์เชื่อใจเขาขณะที่หัวใจของเขาชาหนึบ เขาก็มองไปที่ประตูอีกครั้งผ่านไปอีกสิบนาที แต่ดอนน่าก็ไม่ได้มา‘เอาเถอะ ศิษย์พี่หญิงคงจะลืมไปแล้ว ฉันจะไปหาเธอเอง’ เขาคิดก่อนที่จะเดินออกจากสวนไปเมื่อเขาออกมาด้านนอกก็เจอกับศิษย์พี่ดินแดนพฤกษาสวรรค์“ศิษย์พี่ครับ เห็นศิษย์พี่หญิงดอนน่าบ้างไหม?” แดร์ริลดึงเขามาด้านข้างและถามทันทีศิษย์พี่ส่ายหน้าและยิ้มอย่างขมขื่น “นายหาศิษย์พี่หญิงเหรอ? เธออยู่กับท่านปรมาจารย์หญิง ศิษย์พี่ใหญ่แล้วก็ศิษย์คนอื่น ๆ ที่สวนแพร์น่ะ”‘สวนแพร์เหรอ?’ แดร์ริลอึ้งไปพร้อมนิ่วหน้า‘นั่นมันก็แค่สวนไม่ใช่เหรอ? ศิ
แดร์ริลขมวดคิ้ว ‘เจ้าฮาร์วีย์ทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว ฉันไม่ได้มาหานายสักหน่อย’แดร์ริลขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับฮาร์วีย์และมองเข้าไปในศาลาในที่สุดแดร์ริลก็ได้เห็นหน้าจูปาเจี๋ย ทั้งร่างเขาสั่นระริกและอึ้งไป‘ให้ตาย พี่จูปาเจี๋ย? ทำไมเขามาอยุ่ที่นี่?’ตอนนั้นจูปาเจี๋ยยังจดจ่ออยู่กับการเดินหมากกับไดอาน่าและไม่ได้รู้สึกถึงการมาของแดร์ริลไม่กี่วินาทีต่อมาแดร์ริลก็รวบรวมความคิดและเดินขึ้นหน้าไปอีกสองสามก้าวเมื่อเห็นดังนั้นทั้งดอนน่าและศิษย์ดินแดนพฤกษาสวรรค์ต่างก็นิ่วหน้าและดูงุนงง‘ศิษย์น้องดาร์เรนมาทำอะไรที่นี่?’‘เขาอยากมาเดินหมากกับแขกผู้ทรงเกียรติเหรอไง?’ตอนนั้นฮาร์วีย์ก็ขมวดคิ้ว เขาดูไม่พอใจ‘แม่ง ไอ้ดาร์เรนนี่มันเกินไปจริง ๆ กล้าดียังไงมาเมินฉันที่เป็นศิษย์พี่’แดร์ริลได้เห็นสถานการณ์บนกระดานหมาก เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มและแหย่ว่า “แขกผู้สูงส่งของเรานี่ทักษะหมากก็ธรรมดาไปหน่อยนะ”หากว่าเป็นคนอื่นแดร์ริลคงไม่พูดอะไรแบบนี้ แต่ว่าจูปาเจี๋ยต่างออกไป เขาเป็นเหมือนพี่ชายของแดร์ริลดังนั้นเขาจึงสามารถพูดล้อเล่นอย่างไรก็ได้‘อะไรนะ?’ เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็พากันตกตะลึง‘ศิษย์น้องดาร์เ
ทุกคนต่างก็สูดหายใจหวาดหวั่น และดวงตาก็เต็มไปด้วยความงุนงงเมื่อเห็นว่าแขกผู้สูงส่งโมโห‘เกิดอะไรขึ้น?’‘แขกควรจะโมโหศิษย์น้องดาร์เรนไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงโจมตีศิษย์พี่ใหญ่ล่ะ?’ไดอาน่าตัวสั่นเทา เธอจับต้นชนปลายไม่ถูกฮาร์วีย์ก็ไม่เข้าใจ เขายิ้มถามจูปาเจี๋ย “ไม่ทราบมีอะไรครับท่าน?”“แกไอ้โง่ อยากตายเหรอไง?” จูปาเจี๋ยฉุนเฉียวขณะที่พุ่งเข้าไปหา เขาเงื้อมือขึ้นตบฮาร์วีย์อย่างหนักหน่วง“ท่านครับ ทำไมกัน?” ฮาร์วีย์โดนตบจนหัวหมุน เขาล้มลงกับพื้นยกมือกุมแก้มและอยากร้องไห้ฮาร์วีย์รู้สึกว่าตนโดนรังแก ก่อนนี้เขาพยายามพูดเพื่อปกป้องสำนักแต่ทำไมเขาถึงโดนตี?ตอนนั้นทุกคนต่างก็ตกตะลึง‘เกิดอะไรขึ้น?’“ฮ่าฮ่า” จูปาเจี๋ยไม่ได้สนใจสายตาของทุกคนที่จับจ้อง เขาเดินเข้าไปกอดแดร์ริล “น้องชาย เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? หลายวันมานี้ข้าตามหาเจ้าเสียแทบแย่”‘อะไรนะ?’ทุกคนยิ่งอึ้งไม่ได้ยินเช่นนั้น‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? สหายของท่านประมุขเรียกศิษย์ธรรมดา ๆ คนหนึ่งว่าน้องชายงั้นเหรอ? อีกอย่างท่าทีของพวกเขาก็แสดงให้เห็นว่าความสัมพันธ์นั้นไม่ใช่ระดับธรรมดา’‘แดร์ริลมาจากครอบครัวชาวประมงไม่ใช่เหรอ
ตอนนั้นจูปาเจี๋ยโอบบ่าแดร์ริลและพูดกับคนของนิกายเมธาสวรรค์ “เอาล่ะ พวกเจ้าไปกันได้แล้ว ข้าอยากจะพูดคุยกับน้องชายข้าเสียหน่อย พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องอยู่รอ”“ได้ค่ะ” ไดอาน่าพยักหน้าและนำพวกศิษย์ของสำนักจากไปก่อนที่จะไป ไดอาน่าอดมองแดร์ริลอย่างชื่นชมไม่ได้ ‘ศิษย์คนนี้เป็นพี่น้องกับแขกผู้สูงส่งของเรา เขานี่มีแต่เรื่องให้แปลกใจไม่หยุดจริง ๆ’“น้องชาย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” จูปาเจี๋ยถามแดร์ริลอย่างอดรนทนไม่ได้เมื่อได้เห็นว่าไดอาน่าและคนอื่น ๆ จากไปแล้ว “ข้าได้ยินว่า เจ้าไปเข้าร่วมการแข่งประลองเลือกคู่ของราชวงศ์แห่งโลกใหม่ จากนั้นก็ต่อสู้กับพวกราชวงศ์แห่งโลกใหม่ สุดท้ายเจ้าก็บาดเจ็บจากมา แล้วสุดท้ายเจ้ามาเป็นศิษย์ของนิกายเมธาสวรรค์ได้ยังไงกัน?”แดร์ริลถอนใจก่อนยิ้มขมขื่น “เรื่องมันยาวน่ะครับ”ไม่กี่นาทีต่อมา แดร์ริลก็เล่าว่าเขาผ่านอะไรมามากมาย‘เข้าใจแล้ว…’ หลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมดจูปาเจี๋ยก็พยักหน้าและถามว่า “แล้วจากนี้แผนเจ้าคืออะไร?”พร้อมกันนั้นจูปาเจี๋ยก็ยกมือขึ้นตบหน้าอกตัวเองและพูดจริงจังว่า “แดร์ริล เพราะว่าเจ้าศักดินาเคนนี่จับครอบครัวและสหายของเจ้าไป เราต้องไปช่วยพวกเขา แค่บ
พวกเขาไม่รู้ว่าแดร์ริลได้ซ่อนเร้นความสามารถที่แท้จริงของเขาเอาไว้ แดร์ริลเลยได้ยินบทสนทนาของพวกเธอได้อย่างชัดเจนจูปาเจี๋ยเป็นผู้บ่มเพาะระดับเทพยุทธ์ เขาเองก็ได้ยินพวกเธอเช่นกันเขาขมวดคิ้วอย่างหัวเสีย “บ้าชิบ! นี่พวกหล่อนเกิดมาพร้อมกับความสวยนะ แต่คำพูดของพวกหล่อนมันช่างแย่มาก น้องแดร์ริล ให้ข้าได้ช่วยเจ้าสั่งสอนบทเรียนให้พวกหล่อนหน่อยเถอะ!”จูปาเจี๋ยกำลังที่จะเดินเข้าไป ‘แม้ว่าศิษย์หญิงพวกนี้จะงดงามเพียงไหน แต่ข้าจะไม่อาจยอมให้พวกหล่อนพูดถึงน้องชายของข้าในทางที่ไม่ดีลับหลังได้เช่นนี้!'แดร์ริลหยุดเขาไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดว่า “พี่จู! นี่แค่เรื่องเล็กน้อยเอง ผมไม่ต้องการให้คุณเข้ามาช่วยหรอก ผมจัดการเองได้”เมื่อเขาพูดเช่นนั้น แดร์ริลก็โบกมือให้ทีน่าและคนที่เหลือ “ทุกคน มาทางนี้หน่อยสิ” แม้ว่าเสียงของเขาจะไม่ดังมาก แต่ก็มีกลิ่นอายของความหนักแน่นและแข็งแกร่งทีน่าและศิษย์หญิงสองสามคนก็มองหน้ากันแล้วเดินเข้าไปหาในทันทีเมื่อพวกเธอเดินเข้าไปถึงตัวแดร์ริล ทีน่าก็เลิกคิ้วขึ้น “ท่านต้องการอะไรเหรอคะ?”ทีน่าไม่ได้ต้องการที่จะเอาอกเอาใจแดร์ริล แต่ทว่าเธอจำเป็นต้องปฏิบัติตัวราวกับว่า
“ฮ่า ๆ” แดร์ริลรู้สึกรื่นเริงที่ได้เห็นสีหน้าจูปาเจี๋ย เขายิ้มและอธิบายว่า “พี่จู พวกเธอเป็นลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหม แล้วก่อนหน้านี้พวกเธอก็ได้แพ้การเดิมพันกับผมน่ะ”แดร์ริลได้เล่าถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อีกครั้งหนึ่ง"โคตรเจ๋งเลย!" จูปาเจี๋ยตลึงพลันพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ และมองไปที่แดร์ริล “ลูกศิษย์ของดินแดนมัจฉาเหมทุกคนต้องคารวะเจ้าในฐานะ ‘พ่อ’ มันช่างน่าประทับใจเสียจริง!”เมื่อได้ยินคำชม แดร์ริลก็รู้สึกปลื้มปีติยิ่งกว่าเดิม‘อะไรนะ?’‘แขกผู้ทรงเกียรติเรียกเขาว่าน้องงั้นเหรอ?’ในขณะนั้นเอง ทีน่าและลูกศิษย์ที่เหลือที่กำลังคุกเข่ามองแดร์ริลอยู่ พวกเธอก็ตกใจเมื่อรับรู้พร้อมกันว่าพวกเธอเข้าใจสถานการณ์ผิดไป‘ดาร์เรนไม่ได้พยายามทำให้แขกผู้มีเกียรติท่านนี้ประทับใจ พวกเขาทั้งสองคนรู้จักกันอยู่ก่อนแล้ว และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่ธรรมดาเลย’ทีน่าและคนอื่น ๆ ตกตะลึง ใบหน้าของพวกเธอหน้าแดงก่ำและรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก พวกเธอรู้สึกอับอายอย่างมากเช่นเดียวกันช่างน่าอับอายจริง ๆ แล้วตอนนี้แขกผู้มีเกียรติคนนี้ก็ได้ยินหมดแล้วว่าพวกเธอได้แพ้การเดิมพันให้กับดาร์เรน“เอาล่ะ ทุกคนลุกขึ้นยื
”รอก่อน”จู่ ๆ ลูคัสก็คิดบางอย่างได้ขณะที่พวกเขากำลังจะเดินทางต่อและสั่งลูกน้องทั้งสองของตน “วางแดร์ริลลงและค้นตัวเขา เผื่อว่ามีของอะไร”ฮ่าฮ่าแดร์ริลไม่ใช่เพียงแค่ประมุขสำนักประตูสุราลัยเท่านั้นแต่ว่ายังเป็นจักรพรรดิของเวสต์ริงตัน เขาต้องมีของมีค่าอยู่กับตัวแน่‘ฉันอาจจะเจอคัมภีร์ล้ำค่าบนตัวเขาก็ได้หากว่าฉันหาของมีค่าก่อนที่จะเอาเขาไปส่งที่สำนักเสียงลวงตา’ลูคัสยิ้มพร้อมคิด“ครับ นายน้อย”ลูกน้องทั้งสองรับคำและวางแดร์ริลลงก่อนที่จะเริ่มค้นตัวเขาไม่นานก็เจอของสองอย่างบนตัวแดร์ริล อันหนึ่งคือเจดีย์ส่วนอีกอันคือย่ามใส่สัตว์เทพเจดีย์เจ็ดมหาสมบัตินั้นสามารถเปลี่ยนขนาดได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงเปลี่ยนให้เล็กที่สุด สูงแค่ประมาณนิ้วโป้ง ตอนที่เขาไม่ได้ใช้งาน คนทั่วไปก็จะไม่คิดว่ามันเป็นของสำคัญและเป็นเรื่องยากที่จะรู้ถึงความลับของเจดีย์“เอ่อ…”ตอนนั้นลูคัสก็หยิบเจดีย์ขึ้นมา หมุนไปมาเพื่อดู เขานิ่วหน้าและบอกว่า “มันมีพลังวิญญาณและดูเหมือนเป็นของล้ำค่า แต่ว่าเอาไว้ใช้ทำอะไรกัน?”จากนั้นลูคัสก็ห้อยเจดีย์กลับไว้ที่คอของแดร์ริลเหมือนเดิมแล้วลูคัสก็หยิบย่ามใส่สัตว์เทพขึ้นมาอย่างยินดีแล
สีหน้าของจาค็อบมืดครึ้มเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาเองก็รู้สึกสับสนที่จริงจาค็อบไม่เชื่อเหมือนกันว่าแดร์ริลจะเป็นคนเช่นนั้น แต่สถานการณ์ตรงหน้าก็ต่างไป อีกอย่างแดร์ริลก็เหม็นกลิ่นเหล้าจริง ๆแต่จาค็อบนั้นก็ทำอะไรรอบคอบสมกับที่เป็นประมุขของคฤหาสน์เกียรติกระบี่และตัดสินใจว่าจะรอให้แดร์ริลตื่นขึ้นมาก่อนที่จะถามเขา“ท่านลุง”แต่ลูคัสร้อนใจขึ้นมาทันทีและบอกอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าเรื่องจริงจะเป็นยังไง แดร์ริลก็เมาและมานอนที่เตียงปาร์คเกอร์จริง นี่อาจจะทำลายชื่อเสียงทั้งของปาร์คเกอร์และคฤหาสน์เกียรติกระบี่ หากว่าเรื่องหลุดออกไปว่าเราทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วคนอื่นเขาจะมองพวกเรายังไง? แล้วอนาคตปาร์คเกอร์จะแต่งงานได้ยังไง?”ลูคัสพูดอย่างเป็นการเป็นงานก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ “ผมคิดว่าเราน่าจะมัดเขาไว้ก่อนแล้วค่อยสอบสวนเขาตอนที่ตื่นขึ้น ทำแบบนั้นก็ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”หลายคนต่างก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของเขา“ใช่ อย่างน้อยเราก็น่าจะทำเพื่อชื่อเสียงของคฤหาสน์เกียรติกระบี่”“แดร์ริลแข็งแกร่งมากไป หากว่าคำพูดของนายน้อยลูคัสที่ว่าเขาอยากทำเรื่องไม่เหมาะไม่ควรกั
”ญาติผู้น้อง”ตอนนั้นเองลูคัสที่แอบอยู่ด้านนอกก็รีบพาคนอีกสองคนเข้ามาทันที“เกิดอะไรขึ้น?” ลูคัสตะโกนเสียงดังอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะมองแดร์ริลที่อยู่บนเตียงและทำหน้าตาประหลาดใจ “ทำ… ทำไมประมุขดาร์บี้ถึงได้มาอยู่ที่นี่?”ต้องบอกว่าลูคัสแสดงได้ดีมาก ปาร์คเกอร์ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องหมกเม็ดอะไรและคิดว่าลูคัสมาเพราะได้ยินเสียงร้องของเธอ“ฉัน…” ปาร์คเกอร์กัดปากแน่นหน้าแดงก่ำ และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน…”ตอนนี้ใจปาร์คเกอร์ว้าวุ่นมาก ผู้หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ก็ทำใจให้นิ่งได้ยากกันทั้งนั้น“โอ้ตาย”ตอนนั้นเอง จาค็อบและศิษย์คนอื่น ๆ ที่สังเกตเห็นความวุ่นวายก็เข้ามาเอ่อ…ทุกคนต่างก็อึ้งไปทันทีเมื่อได้เห็นสถานการณ์ในห้องและมีสีหน้าบรรยายไม่ถูก“ทะ… ทำไมแดร์ริลถึงได้อยู่ในห้องของคุณหนูปาร์คเกอร์?”“กลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้งเลย…”“เป็นไปได้ไหมว่าแดร์ริลดื่มเหล้าย้อมใจแล้วอยากจะมาทำอะไรกับคุณหนูปาร์คเกอร์…”ฝูงชนต่างก็แสดงความคิดเห็นดัน ลูคัสทำสีหน้าตื่นตะลึงเหมือนกันแต่ว่าในใจนั้นแอบหัวเราะลั่น‘ฮ่าฮ่า ตอนนี้แดร์ริลอธิบายตัวเองยากแล้ว ทุกคนเห็นเขาแบบนี้แล้ว’“ปา
จากนั้นลูคัสก็เรียกลูกน้องออกมาสองคนและบอกว่า “เร็วเขาถอดเสื้อผ้าหมอนี่ออก”ลูกน้องทั้งสองรีบถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกตามคำสั่ง“อุ้มเขาขึ้นแล้วไปกัน” ลูคัสโบกมือและเดินออกไปลูกน้องทั้งสองคนรีบยกแดร์ริลขึ้นแล้วเดินตามไป พวกเขาไม่ลืมเอาเสื้อผ้าของแดร์ริลไปด้วยพวกเขาอาศัยความมืดของยามค่ำคืน อุ้มแดร์ริลเข้าไปในห้องของปาร์คเกอร์ เธอยังไม่กลับมาที่ห้องตอนนี้เพราะว่าเธอมีธุระต้องจัดการพวกเขาโยนแดร์ริลไปนอนบนเตียงปาร์คเกอร์ก่อนที่ลูคัสจะนำคนของเขาอีกสองคนไปซ่อนอยู่ในมุมมืด“แดร์ริล”ลูคัสยิ้มชั่วร้ายออกมาเมื่อพวกเขาซ่อนมิดชิดแล้ว และพูดกับตัวเองว่า “อย่ามาว่าฉันที่ทำเรื่องชั่ว ๆ เลย ใครใช้ให้นายล่วงเกินประมุขสำนักเสียงลวงตาล่ะ? อีกอย่างญาติฉันก็ชอบนายมากนี่”ตอนแรกลูคัสวางแผนว่าจะเอาตัวแดร์ริลออกจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันทีหลังจากที่เขาเมา และส่งไปที่แท่นของสำนักเสียงลวงตา แต่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพิ่มการรักษาความปลอดภัยหลังจากเหตุต่อสู้เมื่อกลางวัน การแอบพาแดร์ริลออกไปจึงไม่ใช่เรื่องง่ายลูคัสตัดสินใจว่าจะถอดเสื้อผ้าแดร์ริลออกและเอาเขามาไว้บนเตียงปาร์คเกอร์ จากนันเขาก็จะรีบเข้ามาแล
”โอ้”แม้เบื้องหน้าลูคัสอาจจะดูนิ่ง แต่ว่าในใจเขายินดีและตื่นเต้นมากเมื่อเห็นแดร์ริลดื่มไวน์ลูคัสนั้นเชิญแดร์ริลมาดื่มไม่ใช่เพราะความชื่นชมแต่อย่างใด แต่เพื่อที่จะได้ทำตามคำสั่งของแจ็คกี้และจับตัวแดร์ริลไปลูคัสนั้นเจ้าเล่ห์ เขารู้ว่าคนแข็งแกร่งอย่างแดร์ริลไม่มีทางได้รับผลจากยาพิษธรรมดา ๆ แน่ ดังนั้นเขาเลยไม่โง่ขนาดที่จะวางยาในไวน์ไวน์นั้นไม่มียาพิษ แต่ว่าตัวไวน์เองต่างหากที่มีปัญหากรุ่นกรึ่มเป็นเหล้าแรงเป็นพิเศษของทวีปมหาสมุทรอำพัน เพียงแค่ดื่มไวน์นี้เข้าไปอึกใหญ่ก็อาจจะทำให้คนดื่มเมาไปได้ครึ่งเดือน แม้แต่ผู้บ่มเพาะหากว่าได้ดื่มเช้าไปก็ไม่อาจต้านทานความแรงของเหล้าได้ ทุกคนที่รู้จักไวน์นี้รู้ดีว่าต้องกินยาแก้ก่อนที่จะดื่มกรุ่นกรึ่มอย่างเพลิดเพลินแผนของลูคัสก็ง่าย ๆ เขาเจตนาจะไม่บอกแดร์ริลว่ากรุ่นกรึ่มนั้นแรงแค่ไหน แล้วก็รอให้แดร์ริลเมาค่อยจับเขามัดส่วนตัวลูคัสนั้นกินยาแก้ไปแล้ว เขาก็เลยไม่ต้องกังวล“ประมุขดาร์บี้” ลูคัสยิ้มและมองแดร์ริล “ไวน์เป็นไงบ้างครับ?”“ยอดเยี่ยม”แดร์ริลพยักหน้าและอดเอ่ยไม่ได้ “กลิ่นของไวน์นี้แรงมาก มันมีรสหวานติดปลายลิ้น เป็นไวน์ชั้นยอด”แดร์ริล
แจ็คกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาหันหลังจากไปแล้วหายไปในความมืดยามค่ำคืนในพริบตา“เฮ้อ”ตอนนั้นเอง ลูคัสก็สูดหายใจเข้าลึกพร้อมสีหน้ายุ่งยากใจประมุขสั่งให้เขาหาทางเอาเอง แล้วเขาจะมีทางอะไรล่ะ?…ตอนนั้นเองที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่จาค็อบตั้งใจจัดเลี้ยงให้แดร์ริลเพื่อขอบคุณเขาสำหรับการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือจากนั้นแดร์ริลก็ถูกจัดให้นอนพักในห้องพักแขกหลังจากกินอาหารเสร็จตอนนั้นที่แดร์ริลนอนอยู่บนเตียงแต่ยังไม่ได้หลับ สองชั่วโมงผ่านไปแต่ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเรื่องเดบร้าจากคนของปาร์คเกอร์เขายังไม่รู้ที่อยู่ของเดบร้า แล้วเขาจะมีอารมณ์มาพักผ่อนได้อย่างไร?ก๊อก ก๊อกมีเสียงประจบเอาใจดังมาจากนอกห้อง “ประมุขดาร์บี้ คุณนอนหรือยังครับ?”‘หืม?’แดร์ริลนิ่วหน้า เขาลุกขึ้นและเดินไปดูแล้วก็ต้องอึ้งไปเขาเห็นว่าลูคัสยืนยิ้มกว้างอยู่ด้วยท่าทางสุภาพนอบน้อม“มีอะไรให้ช่วยเหรอ?” แดร์ริลถามเบื้องหน้าเขาดูนิ่ง ๆ แต่ในใจแดร์ริลรังเกียจหมอนี่มาก‘เจ้าโง่นี่มาหาฉันทำไมกัน?’“แหะแหะ…”ลูคัสยิ้มด้วยสีหน้านอบน้อมแล้วบอกว่า “ประมุขดาร์บี้ อย่าเพิ่งปฏิเสธผมนะครับ เมื่อตอนกลางวันผมล่วงเกินคุณไปเยอะ แต่คุณก็ใ
”ประมุขดาร์บี้ คุณน่าทึ่งจริง ๆ คุณไล่แจ็คกี้ไปได้”“ใช่แล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลแบบนี้”เหล่าแขกพากันมาทำความเคารพแดร์ริล พยายามที่จะเยินยอเขา แดร์ริลนั้นขี้เกียจที่จะรับมือกับพวกสอพลอพวกนี้ เขายิ้มและพูดปัด ๆ ไปไม่กี่ประโยคจาค็อบ โยฮันที่อยู่ข้างกายเขาเองก็มีทีท่าไม่แยแสพวกแขกก่อนหน้านี้แขกเหล่านี้พากันมาเยินยอจาค็อบตอนที่เห็นว่าคฤหาสน์เกียรติกระบี่นั้นมีอาวุธระดับม่วง แต่กลับหนีเขาเหมือนเห็นโรคร้ายตอนที่สำนักเสียงลวงตาโผล่มาจาค็อบรู้สึกว่าคงจะดีกว่านี้หากไม่คบหาสหายเหล่านี้ที่ต้องการเพียงแค่ผลประโยชน์จากเขาเหล่าแขกพากันอับอายที่จะหน้าด้านอยู่ต่อเมื่อรู้สึกได้ถึงท่าทีไม่แยแสของจาค็อบและท่าทีไม่สนใจของแดร์ริล ไม่นานพวกเขาก็จากไปคฤหาสน์เกียรติกระบี่กำลังทำความสะอาดบริเวณที่มีการต่อสู้จนเสร็จสิ้น ปาร์คเกอร์เองก้ไม่ลืมคำขอร้องของแดร์ริล และรีบส่งคนให้ออกไปหาข่าวของเดบร้าทันทีเวลาเดียวกันปาร์คเกอร์ก็เชื้อเชิญให้แดร์ริลอยู่ที่คฤหาสน์เกียรติกระบี่เพราะว่ามันคงใช้เวลากว่าจะหาที่อยู่ของเดบร้าได้ แดร์ริลพยักหน้าตกลงไม่นานก็ถึงเวลาค่ำคืนตอนนั้นเองที่เท
ทุกคนต่างก็มองแดร์ริลเมื่อได้ยินคำพูดของเขาโดยเฉพาะพวกที่หวาดกลัวสำนักเสียงลวงตา พวกเขาต่างก็มีความคิดมากมายแจ็คกี้นั้นเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา เขานั้นเป็นคนชี้นิ้วสั่งเป็นสั่งตายคนอื่นได้ แต่ตอนนี้เขาแพ้ให้แดร์ริลแบบหมดท่า แล้วเขาจะโมโหจัดจนล้มพนันหรือไม่?“ฟู่”แจ็คกี้หน้าแดงก่ำ เขาสูดหายใจเข้าลึก “แม้ว่าฉันจะไม่ใช่คนดี แต่ฉันก็รักษาคำพูดและยอมรับว่าแพ้แล้ว”จากนั้นแจ็คกี้ก็โบกมือ “ทุกคนจงฟัง เราจะไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ทันที แล้วไปรวมตัวกันที่แท่นพิธีหลัก”สีหน้าแจ็คกี้เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่เต็มใจตอนที่ตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาที่จริงนั้นเขาไม่เต็มใจจะจากไปแบบนี้สักนิด เขาต้องการจะควบคุมคฤหาสน์เกียรติกระบี่และอาวุธระดับม่วงทั้งสามชิ้นนั้นก็อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมแล้วแต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นเพราะแดร์ริลทำให้เส้นเลือดหัวใจของเขาบาดเจ็บตอนที่ใช้ง้าวสวรรค์ ทำให้แจ็คกี้ไม่สามารถสู้ต่อไปได้“โอ้”เหล่าศิษย์สำนักเสียงลวงตานับพันต่างก็ไปจากคฤหาสน์เกียรติกระบี่ด้วยสีหน้ามืดครึ้มเมื่อได้ยินคำสั่งของแจ็คกี้“แดร์ริล ดาร์บี้”แจ็คกี้เดินไปสองสามก้าวก่อนที่จะหยุด เขาหันกลั
”ประมุขแจ็คกี้ การต่อสู้นี้จบแล้ว” สีหน้าแดร์ริลเย็นเยียบไม่แสดงอารมณ์ใดซูมแดร์ริลโบกง้าวด้วยกำลังที่มีเมื่อพูดจบ และกลิ่นอายที่สั่นสะเทือนฟ้าดินก็ปล่อยออกมาจากง้าวสวรรค์ก่อนที่จะมีลำแสงสีแดงเลือดพุ่งเข้าใส่แจ็คกี้แจ็คกี้แทบไม่ทันคิดขณะที่เขาสีหน้าเปลี่ยน เขารีบปล่อยพลังภายในออกมาและเปลี่ยนเครื่องจักรสังหารให้ป้องกันการโจมตีปังลำแสงสีเลือดทำลายเครื่องจักรเปลี่ยนร่างสังหารออกเป็นเสี่ยง ทำให้แจ็คกี้ร้องครางออกมาและปลิวถอยหลังไปมากกว่า 100 เมตร ก่อนที่จะร่วงกระแทกพื้นอย่างแรงการโจมตีของแจ็คกี้อาจจะดูรุนแรงตอนที่เขาโจมตีแดร์ริล แต่เขาก็ใช้พลังภายในไปเยอะแล้ว ตอนนี้แจ็คกี้ไม่สามารถรับการโจมตีได้เมื่อเจอกับง้าวสวรรค์ของแดร์ริลอะไรกัน?ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างก็อ้าปากค้างเมื่อได้เห็นเรื่องตรงหน้าและมองแดร์ริลอย่างพูดไม่ออกพลังของชายหนุ่มคนนี้น่ากลัวมากแล้วอาวุธในมือเขาก็ดูพิเศษ มันดูคุ้นตาชอบกล…เฮือกตอนนั้นเองจาค็อบก็มองแดร์ริลด้วยความตกตะลึง แววตาเขาก็ตื่นเต้นมากเพื่อนของลูกสาวเขามีความสามารถขนาดนี้ คนเราจะดูกันแต่ภาพลักษณ์ภายนอกไม่ได้จริง ๆปาร์คเกอร์ตัวสั่นและมองแ