All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 1171 - Chapter 1180

แอมโบรสสะอื้นไห้และตอบว่า “แม่อยู่กับชายประหลาด ชายแปลกหน้าที่สติไม่ดี ผมกลัวเขา คุณพ่อ ผมคิดถึงคุณแม่…” ชายประหลาดที่แอมโบรสพูดถึงคือประมุขนิกายจ้าวสวรรค์ เพราะว่าเขาเป็นคนสติไม่ดี ดังนั้นแอมโบรสจึงเรียกเขาว่าชายประหลาด ‘ชายประหลาดงั้นเหรอ?’ เมื่อเจ้าศักดินาเคนนี่ได้ยินเช่นนั้น เขาก็ขมวดคิ้วแน่นด้วยความสับสน 'ยอดรักของฉันไม่ได้เดินทางกลับไปยังจักรวาลโลกเพื่อตามหาแดร์ริลหรอกเหรอ? ทำไมเธอถึงไปอยู่กับผู้ชายสติไม่ดีได้?’ ปัง! จักรพรรดิแห่งโลกใหม่หมดความอดทน เขาทุบบัลลังก์มังกรด้วยความโกรธเกรี้ยวขณะจ้องมองเจ้าศักดินาเคนนี่และตะโกนขึ้นว่า “นี่มันหมายความว่ายังไงเจ้าศักดินาเคนนี่?” เจ้าศักดินาเคนนี่รวบรวมสติ จากนั้นเขาก็รีบคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว “ฝ่าบาทนี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด เด็กคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประมุขนิกายจ้าวสวรรค์” "งั้นเหรอ?” จักรพรรดิแห่งโลกใหม่พูดขึ้นอย่างเย็นชาขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายความโกรธเกรี้ยวออกมา เมื่อแอมโบรสเรียกเจ้าศักดินาเคนนี่ว่าพ่อ จักรพรรดิแห่งโลกใหม่ก็รู้ทันทีว่าเขาเป็นลูกชายของโมนิก้า แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ! สิ่งที่ทำให้จักรพรร

ในเวลานั้น ซอว์เยอร์ก็เดินไปข้างหน้าและพูดกับอีเวตต์ด้วยรอยยิ้มว่า “ฝ่าบาท เมื่อวานนี้เพื่อนของผมได้มอบสิ่งที่น่าสนใจที่เรียกว่า เครื่องร่อน ให้กับผม มันเป็นสิ่งที่สามารถบินได้ คุณอยากไปดูที่บ้านผมไหม?” ไม่ว่าเจ้าศักดินาเคนนี่จะมีชีวิตอยู่หรือตายมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับซอว์เยอร์ สิ่งที่สำคัญสำหรับเขา คือการรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจ้าหญิงอีเวตต์เอาไว้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมจักรพรรดิแห่งโลกใหม่จึงยอมให้เขาแต่งงานกับเจ้าหญิงอีเวตต์ "อยู่ให้ห่างจากฉัน!" อีเวตต์ต่อว่าเขาก่อนจะหันกลับไปโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังมอง ซอว์เยอร์ตกตะลึง เขาจ้องมองไปยังร่างของอีเวตต์ที่เริ่มไกลห่างออกไปอย่างว่างเปล่า เขายืนร่างแข็งทื่ออยู่เป็นเวลานาน ในช่วงกลางดึก ภายในห้องขังของพระราชวังโลกใหม่ ผู้คุมสองนายยืนอยู่ทั้งสองข้างทางเข้าห้องขังอันมืดมิด ในเวลานั้น ร่างเพรียวบางก็ปรากฏขึ้นก่อนจะลงสู่พื้นดินอย่างแผ่วเบา เธอสวมชุดยาวรัดรูปสีดำที่ดูสง่างาม เธอผู้นี้คืออีเวตต์ เธอได้วางแผนบุกเข้าไปในห้องขังเพื่อพาตัวแอมโบรสหลบหนีออกมา ก่อนหน้านี้อีเว็ตต์ได้อ้อนวอนต่อจักรพรรดิแห่งโลกใหม่นับครั้งไม่ถ้วน อย่างไ

“ไม่น่าเชื่อว่าชีวิตของเจ้าศักดินาเคนนี่จะต้องจบลงเช่นนี้จริง ๆ” “ฉันได้ยินมาว่าเป็นเพราะเจ้าศักดินาเคนนี่หลอกลวงจักรพรรดิและช่วยเหลือผู้หญิงที่ชื่อโมนิก้ากับลูกชายของเธอใช่ไหม? เขาก็เลยต้องถูกประหารชีวิต” “เฮ้อ! ชีวิตเขาต้องมาจบลงเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว” เจ้าศักดินาเคนนี่เงยหน้าขึ้นท่ามกลางสายฝนที่เย็นยะเยือกและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินที่ผู้คนกำลังซุบซิบนินทาเขา ในวันที่ภรรยาของเขาถูกนำตัวออกมาประจานต่อสาธารณชน สายฝนก็ได้โหมกระหน่ำลงมาเหมือนดั่งเช่นวันนี้ ภาพของโมนิก้าผุดขึ้นมาในใจของเขาทันที ความทรงจำนั้นทำให้เขายิ้มได้ ‘ยอดรักของผม คุณเป็นยังไงบ้าง? ผมรู้สึกละอายใจยิ่งนักที่ผมไม่สามารถปกป้องแอมโบรสได้ ผมขอโทษ ผมคงไม่กล้าสู้หน้าคุณอีกแล้ว' เจ้าศักดินาเคนนี่ยังไม่รู้ว่า อีเวตต์ได้พาแอมโบรส หลบหนีไปกับเธอแล้ว "ได้เวลาแล้ว เตรียมตัวประหาร!” ในเวลานั้น เสียงของเพชฌฆาตก็ดังขึ้น จากนั้นผู้ประหารก็ยกใบมีดขนาดใหญ่ขึ้นมา เจ้าศักดินาเคนนี่หลับตาลงด้วยความรู้สึกสิ้นหวังภายใต้การจ้องมองของฝูงชน ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสนิท ในตอนที่โมนิก้าถูกนำตัวออกมาประจานต่อสาธารณะชน ฝูงชนได้ขว้

ชื่อเสียงและความมั่งคั่งไม่มีความหมายสำหรับเจ้าศักดินาเคนนี่อีกต่อไป เมื่อเขามีชีวิตรอดมาได้ เขาได้ตัดสินใจแล้วว่าเขาจะผจญภัยไปยังทวีปอื่น … ที่ในพื้นที่ชนบทในทวีปโลกใหม่ มีวิหารเก่าแก่ตั้งอยู่ที่นั่น อีเวตต์และแอมโบรสหนีมาจนสุดหนทาง จนพวกเขามาหยุดอยู่ที่วิหารเก่าแก่ในที่สุด ในเวลานั้น แอมโบรสนั่งอยู่บนกองฟางและมองดูอีเวตต์ที่กำลังยุ่งกับการทำอาหาร อีเวตต์กำลังจุดไฟย่างกระต่าย! พวกเขาหนีออกมาตัวเปล่า ดังนั้นอีเวตต์จึงไม่ได้นำอะไรติดตัวมาด้วย แต่ด้วยทักษะการทำอาหารที่ยอดเยี่ยมของเธอ ทั้งวิหารเก่าแก่จึงตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอันโอชะ “หอมมากเลย! อาหารของคุณน่ากินที่สุดในโลก!” แอมโบรสกล่าวชมเชยอีเวตต์พร้อมปรบมือ เด็กชายเลียริมฝีปากอย่างหิวโหย “เจ้าตัวเล็กคงหิวแล้วสินะ!” อีเวตต์รู้สึกยินดีที่ได้ฟังคำชมเชยจากแอมโบรส จากนั้นเธอก็ยืนกระต่ายย่างให้เขา หลังจากที่พวกเขาต้องวิ่งหนีมาทั้งคืน แอมโบรสจึงดูเหนื่อยล้า แต่ในที่สุดเขาก็ตื่นตัวเมื่อเขาได้รับกระต่ายย่างจากอีเวตต์ อีเวตต์มองดูแอมโบรสอย่างเงียบ ๆ ด้วยหัวใจที่รู้สึกเจ็บปวด เขาเป็นเด็กดีจนใคร ๆ ก็ต้องรู้สึกสงสารเขา ในขณะที

“ตกลง! ถ้างั้นผมจะนอนแล้ว พรุ่งนี้คุณจะเล่าเรื่องให้ผมฟังอีกได้ไหม?” แอมโบรสยิ้มขณะ กล่าวอ้อนวอนอีเวตต์ "แน่นอน!" อีเวตต์ลูบศีรษะของเขาและตอบด้วยรอยยิ้ม แอมโบรสพยักหน้าอย่างมีความสุข เขาเริ่มง่วงนอนแล้ว ดังนั้นเขาจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว อีเวตต์กอดเขาไว้ในอ้อมแขนขณะที่เธอมองดูเขาหลับสนิท ที่ด้านนอกฝนยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่องจนทำให้ภายในวิหารหนาวเย็น ดังนั้นทั้งคู่จึงนอนกอดกันแน่นเพื่อทำให้ร่างกายของพวกเขาอบอุ่น หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งในที่สุดอีเวตต์ก็ผล็อยหลับไป … อีกด้านหนึ่ง ที่พระราชวังเมฆารุ่งโรจน์ ในทวีปโลกใต้เมฆี แดร์ริลนั่งคุกเข่าต่อหน้าจักรพรรดินีอยู่ภายในสวนอันเงียบสงบแต่เขากลับรู้สึกไม่สงบ ก่อนหน้านี้แดร์ริลประสบความสำเร็จในการใช้มดนำด้ายร้อยผ่านรูเล็ก ๆ อันคดเคี้ยวของหยกเก้าเสี้ยว เมื่อเขาทำสำเร็จจักรพรรดินีจึงต้องการมอบรางวัลให้แก่เขา ดังนั้นแดร์ริลจึงบอกว่าเขาต้องการแก่นแท้ของมังกรที่อยู่ในมือของควินซี จักรพรรดินีจ้องมองแดร์ริลอย่างเย็นชา ผ่านไปครู่หนึ่งเธอก็พูดขึ้นว่า “ขันทีน้อย เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการแก่นแท้ของมังกรที่อยู่ในมือของควินซีอย่างนั้นเหรอ?” “ใช่แล้