บททั้งหมดของ คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: บทที่ 1161 - บทที่ 1170

‘เ*ย! ควินซีก็อยู่ที่นี่ด้วย!' แดร์ริลครุ่นคิด ควินซียืนอยู่ข้าง ๆ จักรพรรดินีอย่างสงบ เธอสวมชุดยาวสีม่วงและสีทองที่ดูสง่างามและเปล่งรังสีของนักรบออกมาในเวลาเดียวกัน เมื่อควินซีและจักรพรรดินีอยู่เคียงข้างกัน พวกเธอทั้งคู่ก็ดูโดดเด่นในแบบของตนเองทั้งรูปร่างและหน้าตา ที่ทำให้พวกเธอดูสมบูรณ์แบบอย่างไม่มีที่ติ แม้ว่าทั้งสองคนจะดูงดงามราวกับเทพธิดา แต่รัศมีที่เปล่งออกมานั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ควินซีดูแน่วแน่ในขณะที่จักรพรรดินีเธอดูสูงส่ง แดร์ริลตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะ จากนั้นไม่นานเขาก็ก้มหน้าลงและยืนอยู่ข้างหลังเจ้าหญิงเอเวอร์กรีนราวกับขันทีที่เชื่อฟัง แดร์ริลรู้สึกกระวนกะวายจนแทบจะรอไม่ไหว เขาอยากวิ่งเข้าไปหาควินซีทันทีที่เขาได้เห็นเธอ แต่เขาก็ต้องรั้งตัวเองเอาไว้เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมของเธอ 'มีผู้คนมากมายอยู่ภายในห้องโถง ถ้าหากฉันวิ่งเข้าไปโดยประมาท ฉันคงจะต้องตายอยู่ที่นี่’ แดร์ริลครุ่นคิด แดร์ริลสัมผัสได้ว่า เจ้าหน้าที่พลเรือนและนายพลที่อยู่ตรงหน้าต่างก็เป็นผู้บ่มเพาะที่แข็งแกร่ง โดยผู้ที่อ่านแอที่สุดในบรรดาผู้บ่มเพาะก็ยังเป็นถึงจักรพรรดิยุทธขั้น

เป็นที่ทราบกันดีว่าหยกในทวีปเวสต์ริงตันนั้น เป็นหยกคุณภาพดีและเป็นที่ลือเลื่องไปทั่วทุกแห่งหน หยกในมือของโยเอลมีสีขาวบริสุทธิ์ที่เป็นสมบัติล้ำค่าอันยิ่งใหญ่ตลอดกาลของทวีปเวสต์ริงตัน “ช่างเป็นหยกที่งดงามและคู่ควรกับฝ่าบาทหากท่านนำหยกชิ้นนั้นมาร้อยเป็นจี้และสวมใส่!” “ใช่แล้วฝ่าบาท! หยกชิ้นนี้จะงดงามเมื่อฝ่าบาทได้สวมใส่! ช่างเป็นการจับคู่ที่เหมาะสมยิ่งนัก!” จักรพรรดินียิ้มอย่างปิติยินดีเมื่อได้ยินคำสรรเสริญเยินยอจากเหล่าข้าราชการ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเชื้อพระวงศ์และเป็นผู้ปกครองประเทศ แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่รักสวยรักงามมากเช่นกัน ในเวลานั้น โยเอลเดินไปข้างหน้าพร้อมกับหยกที่อยู่ในมือ เขายิ้มและพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท! หยกที่ งดงามชิ้นนี้มีชื่อว่า หยกเก้าเสี้ยว มันเป็นสมบัติอันล้ำค่าที่ทุกคนในทวีปเวสต์ริงตันต่างก็ต้องการมีไว้ในครอบครอง! สามปีที่แล้ว เมื่อตอนที่ทวีปเวสต์ริงตันยังไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน ผู้คนจากตระกูลต่าง ๆ จะประลองฝีมือกันโดยมีหยกเนื้อดีชิ้นนี้เป็นเดิมพัน แต่ในที่สุดจักรพรรดิแห่งเวสต์ริงตันก็สามารถทำให้พวกเขารวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้ ดังนั้นหยกเนื้อดีชิ้นนี้จึงตกมาอยู่ในมือของจักร

เฟลทเชอร์ก้าวออกไปข้างหน้า จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นชี้หน้าแดร์ริลและต่อว่าทันที “นี่เจ้าขันที! ในเมื่อพวกเรายังทำไม่ได้แล้วนายจะมีปัญญาทำได้ยังไง? ถอยออกมาเดี๋ยวนี้!” เขารู้สึกว่ามันน่าขบขันทีขันทีผู้นี้พยายามเสนอตัวเข้ามาแก้ปัญหาเมื่อได้ยินถึงรางวัลใหญ่จากจักรพรรดินี ข้าราชการทุกคนต่างก็ตำหนิติเตียนแดร์ริล "ขันทีผู้โง่เขลาพยายามทำตัวเป็นคนฉลาดงั้นเหรอ?” “นายรู้ไหมว่าผลที่จะตามมาคืออะไรถ้าหากว่านายทำไม่สำเร็จ?” “ช่างเป็นเรื่องที่น่าตลกสิ้นดี…” ในขณะที่ทุกคนกำลังดูถูกเหยียดหยามเขา แดร์ริลก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ขณะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ “ในเมื่อไม่มีใครทำสำเร็จ ผมจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ลองดูงั้นเหรอ? ผมมั่นใจว่าผมจะทำสำเร็จ และผมก็ไม่ได้กำลังพยายามทำตัวฉลาดกว่าพวกคุณ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรักษาชื่อเสียงของทวีปโลกใต้เมฆีเอาไว้ไม่ใช่เหรอ?” เฟลทเชอร์และคนอื่น ๆ เงียบลงเมื่อแดร์ริลพูดเช่นนั้น แดร์ริลรู้ดีว่าข้าราชการทุกคนกำลังคิดอะไรอยู่ พวกเขาเป็นกังวลว่าแดร์ริลจะทำสำเร็จ ซึ่งนั่นจะแสดงให้เห็นว่าพวกเขาทุกคนไร้ประโยชน์! แดร์ริลไม่ได้มีเจตนาที่จะอวดฉลาด แต่เมื่อเขาได้ยินจักรพ

ใบหน้าของเฟลทเชอร์แดงก่ำเพราะความโกรธเกรี้ยวทันที “กล้าดียังไง! นายคงเป็นขันทีใหม่สินะ นายก็เลยไม่รู้ว่าจักรพรรดินีได้มอบตราทองคำให้แก่ฉัน นายพลเฟลทเชอร์! และด้วยตราทองคำนี้ ฉันสามารถเข้าออกวังได้อย่างอิสระ! และเมื่อนายรู้ว่าฉันมีอำนาจมากแค่ไหนแล้ว นายจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉันโดยไม่มีข้อแม้ เข้าใจไหม?” เฟลทเชอร์หยิบตราสีทองแวววาวออกมาชูขึ้นให้แดร์ริลดู ข้าราชการคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกอิจฉาเมื่อได้เห็นตราทองคำในมือของเฟลทเชอร์ นั่นเป็นตราทองคำที่จักรพรรดินีได้มอบให้แก่เฟลทเชอร์ ตราทองคำเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงถึงการเป็นบุคคลสำคัญของทวีปโลกใต้เมฆี ดังนั้นตราบใดที่เขามีตราทองคำนั้น แดร์ริลก็ไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของเขาได้ไม่ว่ามันจะไร้สาระแค่ไหนก็ตาม อย่างไรก็ตาม ในฐานะประมุขสำนักประตูสุราลัย แดร์ริลจะไม่มีวันทำตัวอัปยศอดสูเช่นนั้นเป็นอันขาด! แดร์ริลเหลือบมองตราทองคำและยิ้มเล็กน้อยโดยไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาก็หันหลังเพื่อเดินจากไป! “อยากตายเหรอ?” เฟลทเชอร์โกรธจัด ‘บัดซบ! มีทาสรับใช้มากมายกำลังมองดูฉันถูกขันทีผู้ต่ำต้อยเมินเฉย!’ เฟลทเชอร์ตะโกนใส่แดร์ริลด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “ถ้านาย

เมื่อแดร์ริลเดินเข้ามาในสวน เขาก็ได้เห็นจักรพรรดินีนั่งอยู่บนเก้าอี้ โดยมีสาวใช้หลายคนคอยปรนนิบัติเธออย่างนอบน้อม มีข้าราชการหลายคนนั่งอยู่ที่โต๊ะน้ำชาด้านข้าง พวกเขากำลังท่องบทกวีกันอยู่ จักรพรรดินีรักศิลปะ หมากรุก ดนตรี บทกวี และบทเพลง ดังนั้น จักรพรรดินีมักจะเชิญข้าราชการให้มาท่องบทกวีให้เธอฟังอยู่เสมอ ในขณะที่แดร์ริลเดินเข้ามา ข้าราชการหลายคนก็จ้องมองมาที่เขา แดร์ริลเดินตรงเข้าไปหาจักรพรรดินีและคำนับเธอด้วยความเคารพ “ฝ่าบาท ผมมาแล้ว” จักรพรรดินีมองดูเขาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มก่อนจะพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เหตุการณ์ที่ห้องโถงเมื่อครู่นี้เจ้าทำได้ดีมาก ดังนั้นข้าจึงเรียกเจ้ามาเพื่อรับรางวัลในฐานะที่เจ้าทำสำเร็จ” ในขณะที่เธอพูดเช่นนั้น เธอก็จิบน้ำชาด้วยท่าทางที่สง่างาม “บอกข้ามาสิว่าเจ้าอยากได้อะไรเป็นรางวัล?” เมื่อได้ยินเช่นนั้นแดร์ริลก็รู้สึกมีความสุขมาก “ผมสามารถบอกสิ่งที่ต้องการได้อย่างนั้นเหรอ?” แดร์ริลมองดูจักรพรรดินีด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความงามของเธอ จักรพรรดินีมีเสน่ห์ยิ่งนัก เขาไม่สามารถลืมความสง่างามและความเย้ายวน