บททั้งหมดของ ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก: บทที่ 861 - บทที่ 870

ในหัวของแบร์รี่เต็มไปด้วยความคิดชั่วร้าย เขาคิดเพียงสิ่งเดียวในใจเขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายส่งให้แมนดี้ “ซีอีโอซิมเมอร์ ไปโรงแรมบัควู้ดในคืนนี้กันเถอะ ไม่ต้องกังวล ผมเป็นสมาชิกของที่นั่น พวกเขาจะให้ห้องสวีทชั้นพิเศษแก่เรา ผมมั่นใจว่าคุณจะต้องพอใจแน่นอน!”“อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้! ถ้าไม่ปล่อยฉัน ฉันจะแจ้งตำรวจ!”แมนดี้พยายามหยิบโทรศัพท์ออกมาแบร์รี่เยาะเย้ยให้กับความพยายามของเธอ และผลักเธอลงกับพื้น“คุณผู้หญิง คุณคิดว่าคุณมีความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ? กล้าดียังไงมาแกล้งทำเป็นสาวบริสุทธิ์หะ?”“ผมอยากจะบอกคุณเอาไว้ตรงนี้ว่าสุดท้ายแล้วคุณจะขอร้องและยอมขึ้นเตียงกับผม!”“ไม่มีใครในบัควู้ดที่จะสามารถจัดหาวัสดุให้คุณโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม!”แมนดี้คว้าโทรศัพท์ของเธอออกมาได้แล้วพูดตอบกลับไปอย่างเคร่งขรึมว่า “วอเตอร์ อย่ามั่นใจในตัวเองสูงเกินไปเลย”“ไม่มีอะไรซื้อได้ด้วยเงิน! และอย่าเสียใจถ้ามันเกิดอะไรขึ้น!”แบร์รี่หัวเราะเยาะกับคำพูดของแมนดี้มีเหตุผลที่เขาทำแบบนี้ได้ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคือหัวหน้าใหญ่ของอุตสาหกรรมด้านอสังหาริมทรัพย์ของเซาท์ไลท์ ซึ่งเป็นตระกูลระดับเฟิร์สคลาสอย่างเซอร์เร

ไทสันไม่ได้พูดอะไร เขามองดูซิการ์ในมือซึ่งถูกเผาลดลงไปเพียงครึ่งลูกน้องสองคนของเขาเข้าใจการกระทำของเขาในทันทีและจัดการแบร์รี่ให้หนักขึ้นไทสันถือซิการ์ไว้ในมือแล้วถอนหายใจ “แบร์รี่ นายไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาฉัน”“และไม่มีความเข้าใจผิดระหว่างเรา”“นายทำอะไรเอาไว้ก่อนหน้านี้? นายไปทำให้ใครขุ่นเคืองหรือเปล่า? นายน่าจะรู้ดีกว่าฉัน จริงไหม?”“ไม่! ผมไม่ได้ทำให้ใครขุ่นเคือง!” แบร์รี่ตอบอย่างลำบากใจ “ผมเป็นนักธุรกิจที่ประพฤติตัวดีมาตลอด!” “จริงเหรอ? แล้วฉันจะช่วยให้นายรื้อฟื้นความจำ”ไทสันก้าวไปข้างหน้าและเตะหน้าแบร์รี่“อ้าก!”ร่างของแบร์รี่กระเด็นกระแทกชนเข้ากับผนังห้อง แรงกระแทกทำให้เขาถึงกับต้องคายฟันที่หักออกมาสองสามซี่ ทว่าในขณะนั้น เขาก็ตื่นอย่างมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนเขาจำได้แล้ว!เมื่อไม่นานมานี้เขาได้ทำร้ายแมนดี้!แต่ถ้าแมนดี้สามารถจ้างคนอย่างไทสัน วูดส์ได้ ทำไมเธอถึงยอมให้เขาข่มขู่ล่ะ?มันไม่สมเหตุสมผลเลย!“บราเทอร์ไทสัน ไม่สิ นายท่านไทสัน! ผมมั่นใจว่ามันต้องเป็นความเข้าใจผิด คุณคงเจอตามหาผิดคนแล้วล่ะ!”แบร์รี่ยังคงคร่ำครวญ เขากลัวมากที่จะถูกทุบตีทำร้ายอีกครั้งลูกน

ฮาร์วีย์จ้องไปที่แบร์รี่ด้วยท่าทางที่เฉยเมย สักพักก็หันหลังเดินจากไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลย ไทสันตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก ฮาร์วีย์เคยเสียเวลาพูดคุยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? อีกทั้งเขายังจะเดินออกไปดื้อ ๆ แบบนั้นอีก “เจ้าชาย นี่…” ฮาร์วีย์ตอบกลับด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย “ปล่อยมันไป” "ทำไม?" ไทสันรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก “เขาไม่ได้ทำให้พี่สะใภ้ขุ่นเคืองหรอกเหรอครับ?” “เจ้าชายยอร์ก อย่ากังวลไปเลย แค่ปล่อยให้มันอยู่กับผม ผมจะจัดการกับมันและทำงานนี้ให้สำเร็จเอง” แต่ฮาร์วีย์กลับตอบว่า "นี่นายยังฉลาดไม่พออีกเหรอแม้ว่าจะติดตามฉันมานานแล้วก็ตาม" “นายไม่เห็นหรือว่าชายผู้นี้มันไร้ประโยชน์? มันจะไปมีความสามารถอะไรที่จะไปรับผิดชอบตลาดวัตถุดิบในบัควู้ดด้วยตัวของมันเอง? เห็นได้ชัดว่ามีคนอยู่เบื้องหลัง!” “ไม่ใช่ตระกูลเซอร์เรย์หรอกเหรอ?” ไทสันเอ่ยถามด้วยท่าทางงุนงง ฮาร์วีย์ส่ายหัวก่อนจะตอบว่า “มันยากที่จะบอกว่าใครกันแน่ที่อยู่เบื้องหลัง” ตระกูลชนชั้นหนึ่งที่สำคัญ ๆ มีอยู่สี่ตระกูลคือ ตระกูลเซอร์เรย์, ตระกูลร็อบบินส์, ตระกูลเยตส์, และตระกูลคลาวด์ พวกเขาจะอยู่ฝ่ายเดียวกันอย่างแน่นอน พวกเขาเพ

เช้าวันรุ่งขึ้น แมนดี้มาถึงสถานที่ก่อสร้างซิลเวอร์ นิมบัส เมาท์เทน รีสอร์ตในช่วงเวลาเช้าตรู่ตามปกติ อย่างไรก็ตาม แมนดี้ไม่รู้ว่าควรที่จะรู้สึกอย่างไรเมื่อมองไปที่สถานที่ก่อสร้างที่ว่างเปล่า ไม่ใช่แค่ไม่มีคนงานก่อสร้าง แม้แต่พนักงานสักคนก็ยังไม่มา เมื่อฮาร์วีย์บอกว่าทุกอย่างจะคลี่คลายในวันนี้ เธอก็แอบตั้งตารอคอยมันอยู่บ้าง อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ในวันนี้ก็เหมือนกับเมื่อวานทุกประการ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แมนดี้ก็ยิ้มเยาะกับตัวเอง 'แมนดี้ แมนดี้ เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันเนี่ย?' ถ้าฮาร์วีย์มีความสามารถมากขนาดนั้น เขาจะยังคงเป็นเพียงลูกเขยที่อาศัยอยู่ที่บ้านของภรรยาอยู่ได้อย่างไร? บางครั้งแมนดี้ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน ฮาร์วีย์ทำได้อย่างไร? เขาทนต่อการวิพากษ์วิจารณ์และดูถูกอย่างไม่ลดละจากตระกูลซิมเมอร์ได้อย่างไร? เมื่อแมนดี้ถอนหายใจอีกครั้ง รถตู้ก็เข้าจอดอยู่ข้างถนนอย่างเงียบ ๆ มีคนในรถกำลังสอดแนมแมนดี้ด้วยกล้องส่องทางไกล “พี่แฟรงค์ นั่นคือแมนดี้ ซิมเมอร์” “ไปและรีบไปพาเธอมา พนักงานคนอื่นยังไม่ได้มาทำงาน ถ้าคนเยอะจะรับมือยาก” แฟรงค์พูดอย่างมุ่งร้ายพร้อม ๆ กับคาบบุหรี่ไว้ในปาก ร

แบร์รี่รู้ดีว่าตามแผน แมนดี้น่าจะตกไปอยู่ในมือของแฟรงค์ คอสเทลโล อย่างไรก็ตาม เขากระชากหัวของฮาร์วีย์และเยาะเย้ย “ไอ้ขยะ! ถ้าการที่เมียของแกออกไปพบกับชู้ นั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันเลยสักนิด ถ้าหล่อนถูกลักพาตัวไป แกก็ควรไปตามหาหล่อน! แล้วแกมาตามหาฉันทำไม?” เลขาฯ สาวขายาวของแบร์รี่ก็เดินตามออกมาด้วย เธอจ้องไปที่ฮาร์วีย์ด้วยด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรนัก "แกคือใคร? กล้าดียังไงมาทำร้ายท่านประธานกรรมการบริหารวอเตอร์! แกไม่รู้หรือว่าเขาสามารถเรียกตำรวจให้มาลากคอแกเข้าคุกได้ด้วยการโทรเพียงครั้งเดียว” “วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ฉันจะไม่มาเสียเวลาพูดคุยเรื่องไร้สาระกับแก” “ฉันจะถามอีกครั้ง” การแสดงออกของฮาร์วีย์เย็นชายิ่งขึ้น “แกส่งคนไปลักพาตัวภรรยาฉัน แมนดี้ ซิมเมอร์ไปใช่หรือเปล่า?” “ฮาร์วีย์ แกคงต้องแสดงหลักฐานในสิ่งที่แกพูด! ฉันเป็นนักธุรกิจที่จริงจังมาก ๆ คนหนึ่ง ฉันจะไม่ทำเรื่องอะไรแบบนั้นหรอกน่า!” "ที่ฉันกำลังจะบอกแกก็คือ! ถ้าขืนแกมาดูถูกฉันอีกครั้งนะ ฉันจะฟ้องแกในข้อหาหมิ่นประมาท!” แบร์รี่ชี้นิ้วสาปแช่งกล่าวหาไปที่ฮาร์วีย์ เขาไม่รู้สึกผิด อันที่จริง เขาลืมกล่าวหาฮาร์วีย์