Art of Destiny XCII

JINO viisted his father Blake in the cell that day. After all what happened, his father deserves to know that he survives. Karapatan nito na malaman na siya ay ligtas at buhay.

Hindi pa man ganap na nakalapit sa table ng visiting area kung saan naghihintay si Jino ay ganoon na lamang ang labis na tuwang nakalarawan sa mukha ng kaniyang nakakulong na ama.

Kitang-kita niya iyon kahit sa simpleng kislap ng mga mata nito.

"J-jino?? My son!" Bulalas nito na hindi napigilang yakapin siya. "Thank God that you're alive. Akala ko ay tuluyan ka nang kinuha sa akin. It's been three years since you're gone."

Ramdam niya ang napakalaking saya na nakalukob rito habang mahigpit siyang yakap. Nakaramdam din siya ng tilamsik ng tubig sa balikat niya. Hindi na siya nagtaka ng makita ito luhaan.

"Me too, Dad." Nakangiting niyang tugon na muntik ng mahawa sa pagluha nito. "You know, i prayed God would save me again so I could go back here, just to visit you again." Isang malalim na buntong-hining