Chapter 2

Chapter 2

“ไม่ให้ฉันขับแน่นะ ฉันกลัวนายหลับใน รถชนเสาไฟฟ้า ฉันยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย” ลลิลบ่นรำพึงรำพันกับตัวเอง

“ใช้ชีวิตไม่คุ้มเพราะขึ้นคานมานานน่ะเหรอ?” อคินแซว   

“โอ้ย ฉันไม่ได้อยากมีแฟนให้เป็นภาระหรอก ที่ว่าใช้ไม่คุ้มเพราะฉันยังเดินสายทำบุญได้ไม่เต็มที่ต่างหาก ฉันยังมีอะไรต้องทำอีกเยอะแยะเลย”

“จะบวชเมื่อไหร่ก็บอก ฉันรออนุโมทนาบุญอยู่นะ ยายชี” อย่างที่รู้กันว่าลลิลปฏิบัติตนเป็นพุทธศาสนิกชนที่ดี ประพฤติดีปฏิบัติชอบทั้งกายวาจาใจ ส่วนอคินนั้นดื่มเหล้าเข้าผับเมาปลิ้นพูดจามึงมาพาโวยเป็นเรื่องปกติ โลกของเขาจึงต่างจากเพื่อนสาวโดยสิ้นเชิง ฉายา ‘ยายชี’ เป็นชื่อที่เขาเรียกลลิลเพราะอยู่ใกล้ยัยนี่ทีไรเขารู้สึกเลื่อมใสเหมือนอยู่ใกล้แม่ชียังไงชอบกล

“ไม่ให้ฉันขับแน่นะ นายอดนอนทั้งคืนนะอคิน” ลลิลเอ่ยขึ้นด้วยความห่วงใย ยิ่งเห็นเพื่อนสนิททำตาลอยๆแถมรอยคล้ำใต้ตายังชัดขนาดนั้น เป็นใครก็ดูออกว่าเขากำลังฝืนและพยายามต่อสู้กับง่วงงุนอย่างถึงที่สุด

“ถ้าเธอขับเราตายหมู่นะ ฉันไหวน่า” อคินรู้ดีว่าสกิลการขับรถของลลิลแย่มากถึงมากที่สุด พอเกิดภาวะฉุกเฉินเช่นมีรถปาดหน้าหญิงสาวจะขาดสติและขาดอำนาจการตัดสินใจอย่างทันท่วงทีเป็นผลให้เกิดอุบัติเหตุในที่สุด รอบล่าสุดมีสุนัขวิ่งตัดหน้ารถของเธออย่างกระชั้นชิดด้วยความรักสัตว์และเป็นทาสสุนัขตัวแม่ ลลิลหักพวงมาลัยเข้าข้างทางโชคดีที่ตกลงไปในคลองที่ไม่มีน้ำ หญิงสาวได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ตอนที่เธอโทรไปบอกเขา อคินกำลังนอนหลับสนิทเหมือนซ้อมตายเพราะเพิ่งออกจากมหาเวรมาหมาดๆ พอรู้ข่าวหมอหนุ่มรีบร้อนออกมาจากคอนโดด้วยความตกใจลืมกระทั่งใส่เสื้อมาแถมรองเท้ายังใส่รองเท้าแตะข้างหนึ่งผ้าใบข้างหนึ่ง ด้วยเพราะเป็นห่วงเพื่อนสนิทและเขาสัญญากับตัวเองว่าถ้าขับรถไปด้วยกัน เขาจะเป็นคนขับเองต่อให้ง่วงแค่ไหนก็ตาม หมอหนุ่มไม่ปล่อยให้หญิงสาวพูดอะไรอีก เขาเข้าไปนั่งฝั่งคนขับและออกรถทันที ร้านขายดอกไม้ที่ลลิลอยากไปอยู่ไม่ไกลจากคอนโดของอคินมากนัก ใช้เวลาบนท้องถนนราวๆสามสิบนาทีก็มาถึงร้าน Flowers by Tonmai นอกจากจะขายดอกไม้แล้วยังเป็นร้านคาเฟ่กึ่งร้านอาหาร ด้านในมีมุมถ่ายรูปสวยๆแถมยังมีเครื่องดื่มและอาหารนานาชนิดให้เลือกดื่มเลือกรับประทานอีกด้วย การตกแต่งร้านใช้ดอกไม้หลากสีสันทำเป็นซุ้มดอกไม้บ้าง ด้านในมีสวนที่จำลองคล้ายกับสวนหน้าปราสาทในยุโรป แบ่งเป็นโซนขายไม้ดอก ไม้ประดับและกระบองเพชรที่ปลูกไว้ในกระถางเล็กๆ ลลิลมองภาพตรงหน้าอย่างละลานตา เธอไม่รู้จะเริ่มต้นเดินจากตรงไหนเพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยต้นไม้ดอกไม้ที่เธออยากได้เต็มไปหมด

“อคิน ดูตรงไหนก่อนดี” น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นพร่าด้วยความดีใจปนตื่นเต้นที่มาเจอร้านถูกใจ ทว่าสารถีของเธอนอนพิงโซฟาตัวยาวหน้าซุ้มดอกไม้และหลับไปเรียบร้อย

“อ่าว..หลับแบบไม่บอกไม่กล่าวเลย” ลลิลอมยิ้ม ดีเหมือนกันอคินจะได้พักผ่อน เธอรู้ดีว่าหลังจากเลิกงานหมอหนุ่มต้องการการพักผ่อนแค่ไหน แต่เพราะเขาคงเป็นห่วงที่เธอมาคนเดียวก็เลยมาเป็นเพื่อน แบบนี้แหละลลิลถึงได้รักอคินมากกว่าเพื่อนทุกคน เขาเข้าใจเธอทุกอย่างราวกับเป็นคนๆเดียวกัน

“ต้องการดูอะไรเป็นพิเศษไหมครับ” ร่างสูงของชายหนุ่มในชุดฟอร์มสีเขียวติดป้ายชื่อว่า ‘ต้นไม้’ บนหน้าอกข้างขวา ใบหน้าหล่อเหลาคร้ามคมยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

“พอดีจะเลือกต้นไม้ไปตกแต่งร้านกาแฟค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะซื้อต้นอะไรไปตกแต่งดี” ลลิลมองไม้ดอกไม้ประดับที่มีมากมายนับร้อยชนิดแล้วหนักใจเพราะพันธุ์ไม้ที่นี่สวยงามไปหมด

“เป็นร้านกาแฟแนวไหนครับ ผมจะได้แนะนำถูกว่าควรตกแต่งด้วยต้นอะไรดี”

“ฉันอยากทำเป็นห้องสมุดค่ะ คือฉันสะสมหนังสือเยอะมาก อยากให้คนที่มาร้านได้ผ่อนคลายกับการอ่านหนังสือไปพร้อมกับดื่มเครื่องดื่มชนิดพิเศษของที่ร้านค่ะ อุ้ย!! ฉันคงพูดเยอะไป ขอโทษที่พล่ามเรื่องไม่เป็นเรื่องนะคะ” ลลิลลืมไปว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่อคิน คนที่จะทนฟังเธอพูดได้เป็นวันๆโดยไม่บ่นสักคำ

“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณลูกค้าอธิบายได้ละเอียด ผมก็จะแนะนำได้ง่ายขึ้นครับ”

“ขอบคุณนะคะคุณ เอ่อ..ต้นไม้” ลลิลอ่านชื่อตามป้ายที่ติดไว้

“เรียกไม้เฉยๆก็ได้ครับ คุณลูกค้า” ชายหนุ่มยิ้มกว้างจนตาหยี

“ค่ะคุณไม้” หญิงสาวยิ้มตอบ พนักงานหนุ่มจึงพาเธอเดินชมสวน พร้อมทั้งแนะนำการเลือกต้นไม้ที่จะไปตกแต่งร้านกาแฟในฝันของลลิล ทั้งคู่เดินเลือกพันธุ์ไม้จนลืมเวลา ลลิลรู้สึกเพลิดเพลินจนลืมไปว่ามีคนนอนรอเธออยู่ที่โซฟาตัวเดิม เธอพลิกดูเวลาบนข้อมือด้วยความตกใจเพราะเธอเดินในดงดอกไม้เกือบสองชั่วโมง ทว่าไม่ได้น่าเบื่อสักนิดเพราะมีพนักงานหนุ่มหล่อคอยให้ความรู้เกี่ยวกับการดูแลต้นไม้แต่ละชนิดอย่างละเอียดยิบ ลลิลเดาว่าเขาต้องเรียนจบทางด้านพฤกศาสตร์มาแน่ๆไม่อย่างนั้นชาติก่อนคงเกิดเป็นต้นไม้ถึงได้รู้จักการดูแลต้นไม้ทุกต้นในร้าน

“ว้าย!! แย่แล้ว ฉันมากับเพื่อน ป่านนี้คงบ่นแย่แน่เลย”

“วันนี้ผมจะเตรียมต้นไม้ขึ้นรถไปส่งก่อนส่วนหนึ่ง วันหลังมาดูอีกก็ได้ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ลลิลจึงเบาใจเพราะเกรงใจอคินที่เสียสละเวลานอนพาเธอมาดูต้นไม้ เธอสนุกแต่เขาคงเบื่อแน่ๆ ทว่าพอไปถึง หมอหนุ่มยังนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเดิมท่าไหนก็ท่านั้นจนลลิลหลุดขำ

“ตั้งใจนอนยังกะซ้อมตายเลย” เธอทรุดนั่งลงข้างๆอคิน ซึ่งยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่อง

“ฉันขอลาเต้เย็นหวานน้อยกับมอคค่าเย็นหวานน้อย แล้วก็นักเกตไก่ด้วยค่ะ” ลลิลหันไปสั่งอาหารกับพนักงานหนุ่ม เขาพยักหน้ารับพลางหันไปเรียกพนักงานที่รับออเดอร์อาหารให้มาที่โต๊ะของลลิล

“รับออเดอร์โต๊ะนี้ด้วยชิน ผมขอตัวไปเตรียมต้นไม้ให้ก่อนนะครับ” พนักงานหนุ่มที่พาลลิลชมสวนเกือบสองชั่วโมงส่งยิ้มให้อีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไป

“ได้ครับคุณไม้ รับอะไรดีครับ” พนักงานชายอีกคนเอ่ยถามพลางบันทึกลงในแทบเลต

“พนักงานคนเมื่อครู่นี้เค้าเก่งมากเลยนะคะ รู้จักต้นไม้ทุกต้นในร้านเลย ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเค้าเลย ฉันจะเจอเค้าได้ที่ไหนคะ” ลลิลนึกได้ว่าควรจะมีค่าเสียเวลาให้กับพนักงานที่พาเธอเดินเลือกต้นไม้แถมยังแนะนำหญิงสาวอย่างใจเย็นไม่มีหงุดหงิดหรืออารมณ์เสียในความช่างถามของเธอเลย ที่นี่อบรมพนักงานได้ดีจริงๆ ลลิลนึกชมจากใจจริง

“คุณไม้เป็นเจ้าของที่นี่ครับ ส่วนใหญ่จะไม่ได้แวะมาที่ร้านบ่อยเพราะต้องไปประจำที่บริษัทอมรเทพ กรุ๊ป ธุรกิจของครอบครัวน่ะครับ ตอนนี้คงกำลังเตรียมต้นไม้ไปส่งลูกค้าที่หลังร้าน” พอหนักงานหนุ่มบอก ลลิลถึงกับอึ้งไปสักพัก ที่แท้ชายหนุ่มที่ชื่อต้นไม้เป็นถึงเจ้าของร้านเหรอเนี่ย..เธอก็นึกว่าเป็นพนักงานของร้าน ถามโน่นถามนี่ไม่ขาดปาก โอ้ย..น่าอายจริงๆยัยลลิลเอ้ย..พออาหารและเครื่องดื่มที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ ลลิลจึงเขย่าตัวเพื่อนหนุ่มที่ยังนอนขี้เซาไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆ

“อคินตื่น..” ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆลืมตาขึ้น หมอหนุ่มทำหน้างัวเงียอยู่เกือบนาที

“เลือกเสร็จแล้วเหรอ?”

“ยัง ไว้วันหลังมาใหม่ ดื่มกาแฟก่อน อ้อ..ฉันสั่งนักเกตไก่ให้นายด้วย” อคินหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มพร้อมกับหยิบนักเกตไก่ของโปรดเข้าปาก

“ร้านนี้ทำอร่อย วันหลังต้องมาอีก” หมอหนุ่มเอ่ยชม

“คุณลูกค้าครับ ต้นไม้เตรียมเรียบร้อยแล้วนะครับ จะให้ไปส่งที่ไหนครับ” ร่างสูงของต้นไม้ หนุ่มหล่อเจ้าของร้านเดินตรงมาที่โต๊ะของลลิล เขาเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“บอกเขาไปสิยายชีหรือเธอจำบ้านเลขที่ตัวเองไม่ได้” อคินเห็นเพื่อนสาวทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างนิ่งนาน

“ฉันกำลังคิดว่า ร้านของฉันมันอยู่แถวไหน” เรื่องจำเส้นทางยัยลลิลความจำแย่มาก ไม่ต้องสวยจนผู้ชายหลงแต่เพื่อนสาวแค่บอกทางผู้ชายก็หลงแล้ว

“คุณชีลองคิดก่อนก็ได้ครับ ผมไม่รีบ” เจ้าของร้านหนุ่มถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามเพื่อนรักทั้งสอง

“คุณชี?” ลลิลทำหน้าเหรอหราเพราะยังไม่ได้แนะนำตัวเองกับคุณต้นไม้เลยแถมเขายังเรียกเธอว่าคุณชีเหมือนคนแถวนี้อีก อคินพยายามกลั้นขำแต่ทำไม่ได้จึงหัวเราะออกมาดังๆ จนหนุ่มหล่อตรงหน้าทำหน้าสงสัย

“ฉันชื่อลลิลค่ะคุณไม้ แต่มีคนบ้าแถวนี้เรียกยายชี” ดวงตากลมโตของลลิลมองอคินตาเขียว ทว่า..คนบ้าที่ว่าก็ยังไม่หยุดหัวเราะ

“ขอโทษครับคุณลลิล ผมไม่ได้ตั้งใจเรียกคุณว่าคุณชี ผมเห็นเพื่อนคุณเรียกเลยนึกว่า..” ใบหน้าหล่อเหลาของเจ้าของร้านเข้มขึ้นด้วยความขัดเขินที่เผลอพูดอะไรไม่เข้าท่าออกไป

“ไม่เป็นไรค่ะคุณไม้” หญิงสาวส่งยิ้มให้คนตรงหน้าพลางขอตัวไปเข้าห้องน้ำ พอลลิลไปแล้ว อคินจึงมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา เมื่อกี้แอบเห็นชายหนุ่มมองตามยายชีจนคอแทบหัก

“นี่คุณ ชอบยายชีเหรอ?” อคินถามขึ้น ทำเอาคนที่กำลังจิบกาแฟถึงกับสำลัก

“เอ่อ..ผม คือว่า..” ยิ่งเห็นท่าทางเขินอายมือไม้สั่นของชายหนุ่ม อคินยิ่งแน่ใจว่าต้องเป็นอย่างที่ตัวเองคิดไว้แน่ๆ

“จีบได้ ยัยนี่โสด โสดมานานจนคานถามหา ว่าแต่ขอถามก่อนถ้าจะจีบยายชีจริงๆ ข้อแรกคุณทำอาหารเป็นรึเปล่า?” หมอหนุ่มถามในสิ่งเขาห่วงลลิลที่สุด ถ้าทำอาหารได้ถือว่าผ่าน

“ผมเคยเรียนทำอาหารที่สถาบันเลอร์ กอร์ดอง เบลอ ตอนไปเรียนกฎหมายที่ฝรั่งเศสครับ” ต้นไม้ตอบเสียงเรียบไม่ได้เป็นการอวดแต่อย่างใด

“ข้อที่สองคุณต้องมีเวลาว่างพายายชีไปทำบุญ ทอดกฐิน ปิดทองฝังลูกนิมิตร หล่อพระที่ต่างจังหวัด คุณมีเวลาให้ยายชีรึเปล่า?” ต้นไม้มองผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทแต่ออกแนวหวงเพื่อนราวกับเป็นพี่ชายแท้ๆแล้วเริ่มเครียดเพราะแต่ละอย่างไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบทำ

“ผมจะพยายามครับ” เขาตอบแบ่งรับแบ่งสู้และความมั่นใจเกินร้อยลดลงเกือบครึ่ง

“ข้อที่สามคุณต้องพายายชีไปบวชชีพราหมณ์ช่วงเข้าพรรษาเจ็ดวัน แล้วก็ปีใหม่พาไปสวดมนต์ข้ามปี จากนั้น...” อคินยังยิงคำถามอีกประมาณห้าหกคำถาม จนต้นไม้หน้าถอดสี ลลิลเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ แต่เจ้าของร้านหนุ่มไม่อยู่เสียแล้ว

“อ้าวคุณไม้ไปแล้วเหรอ? ยังไม่ได้ขอบคุณที่ช่วยเลือกต้นไม้เลย” ลลิลทำหน้าเสียดายนิดๆ

“คงไม่มาให้เห็นอีกแล้วล่ะ” อคินแอบอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

‘เป็นไงทำได้รึเปล่า ถ้าทำได้ก็จีบเลย ผมสนับสนุนเต็มที่’ ในตอนแรกต้นไม้ยอมรับว่าประทับใจรูปร่างหน้าตาและความช่างพูดช่างเจรจาของลลิล แต่พอเพื่อนสนิทของหญิงสาวพูดถึงสิ่งที่เธอทำเป็นกิจวัตรแล้ว เขาคิดว่าเขากับเธอน่าจะคนละไลฟ์สไตล์แล้วล่ะ

‘ผมคงไม่ใช่ผู้ชายแบบที่คุณลลิลชอบหรอกครับ’ และหนุ่มหล่อเจ้าของร้านดอกไม้ก็เดินจากไปแบบเงียบๆ...