Chapter 3

Chapter 3

“ไฮ ซึกิจัง” เมอิสาวสวยเฉี่ยวลูกครึ่งญี่ปุ่นเดินเข้ากอดกับลลิลด้วยความดีใจ หญิงสาวเป็นดีไซเนอร์ที่เปิดห้องเสื้อที่มีชื่อเสียงในประเทศอังกฤษ ช่วงนี้เธอกลับมาเยี่ยมครอบครัวที่ประเทศไทย จึงนัดเพื่อนสนิทในกลุ่มสมัยเรียนมัธยมออกมาสังสรรค์กันที่ร้านอาหารญี่ปุ่นสไตล์อิซากายะ

“เมอิ ปกติก็สวยอยู่แล้วนะ ตอนนี้สวยขึ้นมากจนฉันจำไม่ได้เลย” ลลิลทำตาโตห่อปากพลางมองเพื่อนสาวด้วยแววตาชื่นชม เมอิสวมเสื้อเปิดไหล่สีขาวกับกระโปรงลายดอกไม้สีชมพูหวานเหนือเข่าเล็กน้อย ผมยาวสลวยทำลอนใหญ่เวลาเดินพริ้วไหวราวกับนางแบบที่เดินอยู่บนแคทวอล์ก

“ซึกิก็สวยเหมือนเดิม มีแฟนยังอ่ะ เรามีหนุ่มอังกฤษอยากจะแนะนำให้รู้จักเอาไหม?”

“ยายชีไม่ชอบของนอกหรอก” เสียงทุ้มนุ่มของหนุ่มหล่อร่างสูงที่สวมเสื้อเชิร์ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้มเอ่ยขึ้น จนดีไซเนอร์สาวแอบอมยิ้ม อคินก็ยังเป็นคนเดิม..คนที่ชอบกันท่าซึกิที่แปลว่าพระจันทร์ในภาษาญี่ปุ่นหรือลลิลเหมือนเคย

“นายรู้ได้ยังไง เผื่อมันอาจจะเป็นทางที่ใช่สำหรับฉัน” ลลิลหันมาเถียงแบบไม่จริงจังเท่าไหร่

“ถ้าเธอแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่อังกฤษ วัดไทยหายากนะ เธอจะเดินไปหน้าบ้านแล้วใส่บาตรเหมือนที่ไทยไม่ได้นะ”

“งั้นฉันจะบอกให้เขาย้ายมาอยู่ไทยกับฉัน”

“เขาคงไม่ว่างพาเธอตะลอนเดินสายทำบุญกับเธอหรอก”

“นายรู้ได้ไง รู้ดีไปซะทุกเรื่องนะอคิน สู่รู้..” เมอิมองเพื่อนสองคนเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วหัวเราะดังๆ บรรยากาศเดิมสมัยเรียนมัธยมเริ่มกลับมาเหมือนเดิม

“ขอโทษที่มาช้านะ เพิ่งประชุมเสร็จ” กัมปนาทหรือป้อมปืนกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาด้วยกลัวเพื่อนๆจะรอ เขาขึ้นแท่นเป็นประธานบริษัท อมตะ กรุ๊ป แทนบิดาที่เพิ่งจะเกษียณตัวเองออกไปพักผ่อนทำไร่ผลไม้ที่จังหวัดเชียงใหม่กับผู้เป็นมารดา ร่างสูงเข้ามานั่งข้างๆเมอิ ทุกคนในกลุ่มส่งยิ้มทักทายผู้มาใหม่ วันนี้เป็นการรวมตัวกันในรอบเจ็ดปีของเพื่อนกลุ่มนี้

“กว่าจะมาได้นะคะท่านประธาน” เมอิเอ่ยแซวยิ้มๆ

“ยังกะดีไซเนอร์ชื่อดังกลับไทยได้บ่อยๆอย่างนั้นแหละ” ป้อมปืนแซวกลับ เรียกรอยยิ้มจากอคินกับลลิลได้เป็นอย่างดีเพราะทั้งสองแอบเชียร์ให้ป้อมปืนกับเมอิลงเอยกัน

“ก็ฉันงานยุ่งนี่นา ช่วงนี้ขาขึ้นต้องรีบกอบโกยไว้ก่อน”

“อุ้ย!! โบราณท่านว่าเถียงกันบ่อยๆลูกจะดกนะคะท่านผู้ชม” เมอิอยากจะหยิกแขนแม่ซึกิของเธอเสียจริง เธอไม่เคยคิดอะไรกับป้อมปืนเลยและรู้อีกว่านักธุรกิจแอบรักลลิลเหมือนที่เธอเคยแอบรักอคินมาก่อน แต่รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอนเพราะยัยแม่ชีกับคุณหมอหนุ่มหล่อลึกๆแล้วมีอะไรผูกพันธ์กันจนคนนอกอย่างเธอกับป้อมปืนเข้าถึงไม่ได้ ปากก็บอกว่าแค่เพื่อนแต่อคินกลับห่วงใยลลิลมากเกินกว่าเพื่อน ทุกคนดูออกแต่คนที่ไม่รู้ใจตัวเองกลับเป็นคนที่เรียนเก่งที่สุดในกลุ่ม การเรียนฉลาดเป็นกรดส่วนเรื่องความรักโง่ถึงขั้นติดลบ ส่วนลลิลก็ทำเป็นไม่รับรู้ทั้งๆที่ตัวเองก็ทำตัวติดกับอคินจนทุกคนล้อว่ามีอคินที่ไหนต้องมีลลิลที่นั่น

“ฟ้าจะได้ผ่าเอาสิ เธอเลิกล้อฉันกับป้อมปืนได้แล้ว”

“ช่วงนี้หน้าหนาวฟ้าคงไม่ผ่าหรอก ลองดูไหมเมอิ” ป้อมปืนยักคิ้วข้างหนึ่งให้ดีไซเนอร์สาวแถมยังกดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“โอ้ย..เพื่อนกันกินกันไม่ลงหรอก แซวแต่ฉันแล้วเธอกับอคินล่ะ เมื่อไหร่จะแต่งงานกันซะที” ทั้งเมอิกับป้อมปืนแท็กทีมส่งสายตาล้อเลียนมาที่เพื่อนรักทั้งสอง

“ให้แต่งกับอคิน ฉันยอมตายยย!!” เรื่องแต่งงานกับหมออคินไม่เคยอยู่ในความคิดเลยแม้แต่นิดเดียว

“ให้แต่งกับยายชี ฉันก็ยอมตายเหมือนกัน” อีกฝ่ายก็ตอบโต้แบบแรงไม่แพ้กัน ป้อมปืนกับเมอิมองหน้ากันแล้วอมยิ้ม

“ดี พูดกันรู้เรื่อง ตกลงตามนี้” ลลิลไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ทว่าคำพูดต่อมาของอคินทำให้หญิงสาวทำตาโตอ้าปากค้าง..  

“แต่ตายคาอกเธอนะ..” อคินไม่ได้ตั้งใจจะสื่อความหมายอย่างที่พูด แต่ความอยากเอาชนะและอยากจะเรียกเสียงหัวเราะจากเพื่อนซะมากกว่าจึงพูดออกไปแบบนั้น ส่วนลลิลไม่คิดว่าเพื่อนรักจะพูดทำนองนี้กับเธอจึงอึ้งไปสักพัก สมองไม่สามารถประมวลผลอะไรได้ในตอนนี้ แต่นาทีถัดมาเธอก็หยิกคนข้างๆจนเนื้อเขียว

“ไอ้บ้า!!”

“หยุด..อย่าพูดไม่สุภาพกับว่าที่ผัวของเธอ..” อคินยังไม่ยอมหยุด ยิ่งเห็นเพื่อนรักทำหน้าขัดเขินเขายิ่งอยากแกล้ง พอยายชีเขินก็น่ารักดีเหมือนกัน ใบหน้าขาวนวลเนียนแดงจัด ดวงตากลมโตก็หลุบมองพื้น ว่าแต่เขาคงบ้าไปแล้วที่คิดว่าลลิลน่ารัก

“โห อคินเล่นแรงว่ะ เอ..หรือว่าคิดจะทำจริงนะ” สาวลูกครึ่งญี่ปุ่นพูดพลางมองไปยังคนที่โดนแกล้ง ซึกิของเธอวางหน้าไม่ถูกเอาแต่ก้มมองเท้าตัวเอง

“โอ้ย ฉันทำไม่ลงหรอก กับยายชีอาบน้ำแก้ผ้าเล่นกันตั้งแต่เด็ก” หลังจากที่ล้อยายชีจนพอใจหมอหนุ่มจึงเลิกแซว

“ใช่ๆ เห็นกันตั้งแต่เด็กๆ ฉันเห็นหนอนชาเขียวนายด้วยตอนอาบน้ำกันน่ะ” ลลิลกลับมาพูดคุยเป็นปกติเหมือนเดิมเพราะเห็นว่าอคินเลิกพูดจาประหลาดๆกับเธอแล้ว

“หนอนชาเขียวตอนนั้นมันกลายเป็นมังกรคอมมานโดแล้วนะ อยากจะแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันอีกไหม” ทว่าอคินยังคงสนุกไม่เลิก ลลิลอยากจะหยิกเพื่อนบ้าคนนี้จริงๆ

“ถ้ายังพูดจาสองแง่สองง่ามกับฉันอีก ฉันจะตีนายให้ตาย ไอ้เพื่อนบ้า” หญิงสาวกัดฟันพูดเสียงแข็งกับหมอหนุ่มที่วันนี้ก่อกวนให้เธอหงุดหงิดแถมยังรู้สึกแปลกๆ

“เมอิมาอยู่นานไหม ว่าจะชวนไป..” ลลิลยังไม่ทันพูดจบ

“ปิดทองฝังลูกนิมิตร บวชชีพราหมณ์หรือว่าหล่อพระ เอ ช่วงนี้มีสวดมนต์ข้ามคืนที่อุทัยธานีนี่นา” อคินพูดแทรกขึ้นมาอย่างรู้ใจ จนเมอิหลุดขำ ลลิลหันไปหยิกแขนแกร่งนั้นอีกครั้งอย่างหมั่นไส้  

“ฉันไม่ได้ขัดศรัทธาอะไรนะลลิล พอดีฉันมาแค่อาทิตย์เดียว ว่าจะไปเที่ยวทะเลคนเดียว นอนฟังเสียงคลื่นอาบแดด” ดีไซเนอร์รักความเป็นส่วนตัว หญิงสาวมักจะไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียว ขึ้นดอยเดินป่ากางเต็นท์นอนตามอุทยานแห่งชาติเพียงลำพัง

“ช่วงนี้ฉันพอจะว่าง ให้ฉันไปทาครีมกันแดดให้ไหม?” ป้อมปืนพูดขึ้นบ้าง เขาเป็นคนที่ชอบรับฟังคนอื่นคุยกันเสียมากกว่า นานๆทีจะมีบทบาทในการสนทนาของเพื่อนในกลุ่ม

“ไม่เอาหรอก เผื่อพายุเข้าหน้าหนาว ฟ้าจะผ่าฉัน” เมอิหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี

“เอาน่าได้กับฉันมันไม่ดีตรงไหน?”

“เราเป็นเพื่อนกันมันดีที่สุดแล้ว เชื่อฉันป้อมปืน” เมอิพูดอย่างมั่นใจตามแบบฉบับหญิงสาวที่อยู่ประเทศตะวันตกมานาน

“ใช่ๆ เป็นเพื่อนกันดีที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นเลิกจับคู่ฉันกับอคินด้วย”

“โอเค ฉันไม่ยุพวกเธอแล้ว กลับมาคราวหน้าอย่าให้รู้นะว่าพวกเธอแต่งงานกันแถมยังมีลูกหัวปีท้ายปี” เมอิยังไม่วายวางระเบิดลูกโตจนลลิลออกอาการขัดเขินอีกครั้ง..จากนั้นป้อมปืนจึงเปลี่ยนเรื่องถามสารทุกสุกดิบของแต่ละคน ราวๆตีหนึ่งจึงแยกย้ายกันกลับ

“แล้วเจอกันใหม่นะเมอิ” มือเล็กๆโบกไหวให้เพื่อนสาวคนสนิท ดีไซเนอร์สาวโบกมือตอบ กระทั่งอคินขับรถออกไปพร้อมลลิล จึงเหลือเพียงเธอกับป้อมปืน

“นายว่าสองคนนั้นจะลงเอยกันไหม?” เมอิถามขึ้นพลางมองไปยังรถยนต์คันหรูที่เพิ่งจะขับออกไปได้ไม่นาน

“ไม่รู้สิ ขึ้นอยู่กับว่าใครจะล้ำเส้นใครก่อน”

“ฉันยังจำวันที่เราหนีพ่อแม่ไปเที่ยวแพที่เมืองกาญได้ดีเลย” หญิงสาวหลับตานึกถึงเรื่องที่ทำให้เธอตัดใจจากอคินได้อย่างเด็ดขาด ช่วงเรียนจบมอปลายและทุกคนในกลุ่มได้ที่เรียนกันหมด จึงชักชวนกันไปฉลองที่ไหนสักที่ ป้อมปืนเสนอว่าอยากไปเที่ยวทางรถไฟสายมรณะที่กาญจนบุรี เมอิก็เห็นด้วยเธออยากลองนั่งรถไฟดูสักครั้ง อคินก็อยากไปถ่ายรูปกับต้นจามจุรียักษ์ร้อยปี ส่วนลลิลอยากไปชมเจดีย์พุทธคยา พอทุกคนได้ไปที่เที่ยวในฝันแล้ว ช่วงค่ำคืนจึงจองที่พักซึ่งเป็นเรือนแพที่ล่องไปตามแม่น้ำแคว เพื่อนๆดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน ลลิลซึ่งยืนถ่ายภาพริมแม่น้ำยามค่ำคืนอย่างเพลิดเพลินพลัดตกลงไปในน้ำและเธอว่ายน้ำไม่เป็น ที่สำคัญหญิงสาวไม่ได้สวมชูชีพด้วยเพราะไม่คิดจะลงเล่นน้ำอยู่แล้ว ทว่าตอนนั้นอคินกระโดดตามลงไปในน้ำโดยที่เขาก็ว่ายน้ำไม่เป็น อคินดำดิ่งลงไปในน้ำพยายามจะช่วยเพื่อนสาว ที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาหายใจอยู่สองสามครั้ง เมอิตกใจจนสติหลุดยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก เป็นป้อมปืนที่ได้สติก่อนส่งห่วงยางลงไปให้ให้ อคินจึงรั้งร่างของลลิลขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย ในตอนนั้นเองที่เมอิได้รู้ว่า สำหรับอคินแม้แต่ชีวิตเขาก็ยอมเสียสละให้ลลิลได้โดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว...

“ขอกลับด้วยนะ ฉันมาแท็กซี่ ทิ้งรถไว้บริษัท” ชายหนุ่มบอก

“จงใจรึเปล่านายอ่ะ อยากกลับกะฉันใช่ไหม?” เมอิพูดยิ้มๆ

“แล้วถ้าฉันตั้งใจ จะได้ไหมล่ะ..”

“ล้ำเส้นแล้วข้ามกลับไปไม่ได้นะ”

“อืม..ก็คงต้องเดินไปข้างหน้าแหละ ตั๋วภูเก็ตจองสองที่แล้วนะ โรงแรมก็จองแล้วด้วย” ป้อมปืนกดจองตอนที่อยู่ในร้านอาหาร เมอิเห็นเขาจ้องมือถืออยู่นานสองนานที่แท้ก็หาตั๋วเครื่องบินกับที่พักนี่เอง กดจองก่อนที่จะมาถามเธอด้วยซ้ำแล้วถ้าเธอปฏิเสธล่ะ ไม่ต้องทิ้งเงินหรอกเหรอ?  

“จองไว้กี่ห้อง”

“สองห้อง แต่..” ชายหนุ่มไม่ทันจะพูดจบ เขาจะบอกว่ามันเป็นคอนเนคติ้งรูมเชื่อมต่อหากัน

“จองแค่ห้องเดียวพอ” เมอิกดยิ้มที่มุมปาก มือหนาจึงรวบมือเล็กๆนั้นมาจับไว้

“งั้นซ้อมไปเที่ยววันนี้เลยได้ไหม?” ป้อมปืนจ้องลึกเข้ามาในดวงตากลมโตแสนซนของเพื่อนสาวที่ตอนนี้เขาอยากเป็นมากกว่านั้นแล้ว

“ยังไง?” คิ้วเรียวสวยเลิกขึ้นอย่างงุนงง

“ก็ซ้อมนอนห้องเดียวกันไง” พอป้อมปืนบอกเมอิก็เงียบไปนานจนเขาชักใจเสีย หัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ  

“ห้องนายหรือห้องฉันดี”