Chapter 4

Chapter 4

ฉันตื่นแต่เช้ามืดด้วยความเคยชินเดินลงไปด้านหน้าคอนโดซื้อหมูปิ้งข้าวเหนียวขนมไทย จากนั้นจึงไปปลุกร่างสูงที่นอนเปลือยอกบนโซฟาตัวยาว ฉันนั่งมองเพื่อนรักอย่างพิจารณา จะว่าไปอคินก็เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบคนหนึ่ง หน้าตาดีหน้าที่การงานก็ดี น่าแปลก..ทำไมถึงยังไม่มีแฟนสักที บางทีฉันก็อยากจะถามว่าเขามีคนที่ชอบหรือยัง แต่ฉันก็ไม่กล้า แค่เป็นแพทย์ทำงานที่โรงพยาบาลก็มีเวลาว่างน้อยอยู่แล้ว ถ้าอคินมีแฟนเขาก็คงจะยิ่งไม่มีให้ฉันเลย ฉันอาจจะเป็นเพื่อนที่เห็นแก่ตัวที่อยากจะยึดเพื่อนรักไว้เพียงคนเดียว ฉันเขย่าร่างหนานั้นแรงๆ คนขี้เซาอย่างอคินต้องปลุกแบบใช้กำลัง ทว่ามันน่าแปลกตอนเข้าเวรดึกเขาบอกว่าแค่พยาบาลเคาะประตูเขาก็สะดุ้งตื่น นั่นคงเป็นเอฟเฟคของคนที่เป็นหมอล่ะมั้ง แต่พอในวันหยุดอคินกลับนอนแบบซ้อมตายเพราะต้องการสะสมพลังงานการนอนสำหรับวันเข้าเวรดึกนั่นเอง   

 “โอ้ยยายชี ฉันง่วงอยากจะนอน ลากฉันตื่นมาใส่บาตรยังไม่พอ ยังพาฉันมาดูต้นไม้ ซื้ออะไรนักหนาเนี่ย ที่มีอยู่ในร้านก็เยอะจนจะเป็นป่าอเมซอนแล้วนะ ตกลงร้านกาแฟหรือซาฟารี เวิร์ล ต้องซื้อกวางลูซ่ากับม้าลายแอฟริกามาเลี้ยงด้วยไหม? จะได้ไปร้านขายสัตว์ป่าต่อเลย” เสียงบ่นยืดยาวของหมอหนุ่มที่มีวันหยุดเพราะไหว้วานเพื่อนหมอราวน์วอร์ดให้ เนื่องจากเมื่อคืนกว่าจะถึงคอนโดของอคินก็เกือบตีสองฉันเลยค้างที่ห้องของเขา แน่นอนว่าฉันยึดห้องนอนเขานอนสบายบนเตียงนุ่มแต่เพียงผู้เดียว ส่วนเพื่อนหนุ่มก็นอนโซฟาข้างนอกไป

“บ่นจริงนะ ถ้าไปกับเที่ยวกับสาวๆจะบ่นแบบนี้รึเปล่า?” ฉันบ่นอุบ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกรู้สมกับการโดนเพื่อนคนนี้ต่อว่าหรอก บ่นได้บ่นไปคนอย่างลลิลไม่สะท้านสะเทือนหรอก

“น่าจะทำให้สาวร้องทั้งคืน จนไม่มีเวลาบ่นหรอก” ใบหน้าหล่อเหลากดยิ้มที่มุมปากตามแบบฉบับหนุ่มแบดบอย ใบหน้าของฉันเห่อร้อน ช่วงนี้ทำไมชอบพูดอะไรแบบนี้ บ้าจริง..นายจะทำให้ยายชีอย่างฉันตบะแตกแล้วนะ

“เอาน่า ตอนกลับฉันเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นนะ เลิกบ่นได้แล้ว อคินเพื่อนรักของลลิล” ฉันยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ๆหมอหนุ่ม พลางทำตาบลิ้งๆให้คนขับรถแบบน่ารักๆ อคินถอนหายใจยาวๆแล้วอมยิ้ม สงสัยจะพอใจที่จะได้กินของฟรีแน่ๆ

“อคินต้นนี้เป็นไงสวยไหม ฉันจะปลูกไว้หน้าร้าน” ฉันรู้สึกมีความสุขราวกับเดินบนทุ่งลาเวนเดอร์ ชี้ไม้ชี้มือไปที่พันธุ์ไม้แปลกใหม่ที่บางต้นฉันไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างละลานตา หมอหนุ่มยืนกอดอกทำหน้าเซ็งๆ ดวงตาคู่คมพร้อมจะหลับลงได้ทุกเมื่อ ฉันแอบรู้สึกผิดนิดๆที่พาเพื่อนมาทรมาน คราวหน้าคงจะไม่รบกวนการพักผ่อนของเขาแล้วล่ะ

“ลลิล คุณลุงธนายังอยู่ต่างประเทศไหม?” อยู่ๆอคินก็ถามขึ้น คิ้วเข้มๆขมวดมุ่นด้วยความสงสัย

“ใช่ พ่อยังอยู่ที่อเมริกา เมื่อวานยังโทรหาฉันบอกว่าจะซื้อของมาฝากอยู่เลย” ฉันตอบ พ่อมักจะโทรหาฉันเป็นประจำทุกวันเหมือนเป็นหน้าที่ที่ต้องทำในฐานะของพ่อบังเกิดเกล้า แต่ความอบอุ่นที่ฉันต้องการท่านกลับไม่เคยมอบมันให้ เราไม่เคยมานั่งคุยปรับทุกข์ตามประสาพ่อลูก สิ่งที่ฉันคุ้นชินคือพ่อต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ตอนเช้าก็ต้องรีบไปทำงานกลับมาบ้านตอนที่ฉันหลับไปแล้ว ตั้งแต่แม่จากไปฉันก็ไม่เคยคิดว่าฉันมีครอบครัวเหลืออยู่ เหมือนฉันใช้ชีวิตตามลำพังกับความเหงาจนรู้สึกเป็นเพื่อนกับมันไปแล้ว แม้กระทั่งวันที่เกิดอุบัติเหตุ ฉันตัดสินใจโทรหาอคินเป็นสายแรกโดยที่พ่อไปถึงโรงพยาบาลตอนที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ท่านฝากให้เพื่อนหนุ่มดูแลฉันก่อนที่จะขอไปทำงานต่อ พอพ่อกลับไปฉันก็ร้องไห้จนตาบวมโดยมีอคินนั่งอยู่เป็นเพื่อน ถึงเขาจะไม่ได้พูดอะไรแต่ฉันกลับรับรู้ได้ถึงความห่วงใยจากเขา อาจเพราะเหตุนี้ฉันจึงยึดอคินไว้เป็นที่พึ่งพิงยามที่ฉันไม่มีใคร

“นั่นใช่พ่อเธอไหม?” อคินโบ้ยหน้าไปทางมุมหนึ่งของร้านซึ่งเป็นโซนนั่งดื่มกาแฟและทานอาหาร

ซึ่งจำลองบรรยากาศในสวนดอกไม้ได้อย่างสมจริง คนที่บอกฉันว่ายังอยู่อเมริกากลับนั่งอยู่กับหญิงสาววัยกลางคนที่ยังคงเค้าความสวยดูอ่อนกว่าวัยไปหลายปี หัวใจของฉันกระตุก รู้สึกวูบโหวงในใจ นั่นพ่อกำลังจะมีคนแม่คนใหม่ให้ฉันใช่ไหม? เกิดคำถามมากมายที่ฉันอยากจะได้คำตอบ สมองของฉันมึนงงไปสักพัก ก่อนที่จะเริ่มตั้งสติได้

“อคิน ฉันกำลังจะมีแม่เลี้ยงจริงๆใช่ไหม?” ภาพตรงหน้าที่แสดงออกถึงความสนิทสนมของคนทั้งสองเดาเรื่องราวเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย ที่สำคัญมือของพ่อกุมมือผู้หญิงคนนั้นแนบแน่น น้ำตาของฉันไหลรินด้วยความเศร้าที่เกาะกุมในใจที่พ่อตัวเองกำลังจะมีผู้หญิงคนใหม่ คนที่จะมาแทนที่แม่ของฉัน

“เธอโอเคไหม?” อคินถามขึ้นเมื่อเราเข้ามาในรถแล้ว

“..................” ฉันส่ายหน้า น้ำตายังไม่ยอมหยุดไหล หมอหนุ่มรวบตัวฉันเข้ามาอ้อมกอดของเขา คางเรียวเกยที่ไหล่ของฉัน มือหนาลูบหลังฉันเบาๆคล้ายจะปลอบโยน

“ฉันคงไม่เหลือใครแล้วใช่ไหม?” เป็นคำถามที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะฉันรู้อย่างแน่นอนแล้วว่าต้องมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นกับฉันในไม่ช้า

“ไม่หรอก ฉันไง ฉันอยู่ข้างๆเธอเสมอนะ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มนั้นทำให้หัวใจที่หนาวเหน็บกลับอุ่นวาบขึ้นมาอย่างประหลาด จริงสินะ..ฉันยังมีอคินอยู่..

“แต่สักวันนายก็ต้องแต่งงานมีครอบครัว ตอนนั้นฉันคงอยู่ตัวคนเดียวจริงๆ” ฉันพูดออกไปอย่างที่ใจคิด ไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย..ไม่อยากให้อคินเห็นคนอื่นสำคัญกว่าฉันเลย..

“งั้นเธอก็แต่งงานกับฉันสิ..” ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้หัวใจของฉันเต้นแรง แต่อคินคงแค่ล้อฉันเล่นเหมือนเคย เขาคงอยากให้บรรยากาศตอนนี้ผ่อนคลายลง

“อคิน เพื่อนซีเรียส” ฉันดุเขาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกประหลาดที่กำลังก่อตัวขึ้น

“แล้วเธอจะเอาไงต่อ ล้มงานแต่งพ่อเธอไหม”

“ทำอย่างนั้นก็เหมือนเด็กที่ไม่รู้จักโตสิ พ่ออยากแต่งงานใหม่ก็แต่งไป เพราะทุกวันนี้การมีตัวตนอยู่ของฉันไม่เคยสำคัญกับพ่ออยู่แล้ว” น้ำเสียงของฉันสั่นพร่า ฉันสะอื้นไห้เบาๆ อคินไม่ได้พูดอะไรอีก เขารอจนกระทั่งฉันผละออกจากอ้อมกอดของเขาเอง จากนั้นเราจึงขับรถออกไปจากร้านดอกไม้

“เธออยู่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม?” หมอหนุ่มที่โดนโทรตามเพราะมีเคสด่วนลังเลที่จะปล่อยให้ฉันเดินเข้าไปในบ้าน

“ฉันก็อยู่คนเดียวมาตลอดอยู่แล้วนี่นา” ฉันแค่นยิ้มกับตัวเองอย่างขมขื่น

“เดี๋ยวฉันไปทำงานก่อนนะ มีอะไรโทรหาเข้าใจไหม” มือหนาลูบเรือนผมฉันเบาๆ เขาไล้มือไปตามแก้มที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของฉันอย่างอ่อนโยน

“เลิกร้องไห้ได้แล้ว ถ้าเหงาก็ไปนอนบ้านฉัน แม่ฉันคิดถึงเธอจะแย่ ฉันกลับบ้านทีไรถามหาแต่ลลิล คำก็ลลิลสองคำก็ลลิล จนฉันคิดว่าตัวเองเป็นลูกที่แม่เก็บมาเลี้ยงจากถังขยะ ส่วนเธอเป็นลูกสาวแท้ๆของแม่ฉัน” อคินยิ้มกว้างเขาคว้าฉันมากอดอีกครั้ง ก่อนจะขึ้นรถและขับออกไปจากบ้านของฉัน พอเพื่อนรักไปแล้วฉันก็เดินเข้าไปในบ้าน เป็นไปตามคาดพ่อนั่งอยู่ห้องรับแขกกับผู้หญิงคนที่ฉันเจอในร้านขายต้นไม้

“ลลิลกลับมาแล้วเหรอลูก?” ฉันยกมือไหว้และเดินเข้ามานั่งที่โซฟาตรงข้าม ดวงตาจับจ้องแขกผู้มาเยือนที่กำลังจะกลายเป็นคนสำคัญของพ่อ เมื่อช่วงกลางวันที่แอบมองจากที่ไกลๆทำให้เห็นหน้าได้ไม่ชัดนัก  ทว่าพอมองใกล้ๆจึงรู้ว่าเธอดูสวยกว่าเมื่อตอนที่เจอครั้งก่อน หญิงสาวมีผิวขาวเนียนละเอียด ผมยาวดำขลับมัดเป็นหางม้าทรงสูงเปิดหน้าผากโชว์รูปหน้ารูปหัวใจที่สวยได้รูป สวยอย่างนี้สินะพ่อก็เลยชอบ

“เมื่อวานพ่อบอกว่าพ่ออยู่ที่อเมริกา พ่อโกหกลลิล” ฉันพูดโดยไม่สบตาผู้เป็นบิดา ด้วยกลัวน้ำตาที่เพิ่งจะแห้งเหือดกลับมาไหลอีกครั้ง

“นี่คุณดารินทร์ พ่ออยากให้ลลิลรู้จักกันไว้” พ่อไม่ได้อธิบายเรื่องที่ฉันกล่าวถึงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไร หากแต่แววตาของท่านทอประกายเมื่อพูดถึงผู้หญิงคนใหม่  ฉันจึงยกมือไหว้เธออีกครั้งอย่างเสียไม่ได้ คุณดารินทร์รับไหว้พลางส่งยิ้มบางๆให้

“คุณธนาเล่าเรื่องหนูเยอะมากเลย บอกว่าลลิลชอบทำบุญ กำลังจะเปิดร้านกาแฟด้วย ไว้น้าขอไปทำบุญด้วยนะคะ” หญิงสาวพูดอย่างเป็นธรรมชาติราวกับสนิทสนมกับฉันมานาน ฉันได้แต่หลุบตาต่ำมองพื้น หัวใจวูบโหวงเต็มไปด้วยความเศร้า ปกติพ่อก็ไม่เคยเห็นฉันสำคัญอยู่แล้ว ยิ่งท่านกำลังจะมีครอบครัวใหม่ ฉันคงไร้ตัวตนในสายตาของท่านอย่างแน่นอน..ยิ่งประโยคต่อมาที่พ่อบอก ทำให้ร่างของฉันชาปลาบ

“พ่อกำลังจะแต่งงานกับคุณดารินทร์”

“ค่ะ” เสียงที่พูดออกไปเบาราวกับเสียงกระซิบ

“เธอจะเข้ามาอยู่บ้านนี้กับเรา”

“ลลิลขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ ลลิลปวดหัวรู้สึกไม่สบาย” ฉันฝืนยิ้มและเดินออกไปจากห้องรับแขก ทว่าไม่ได้ขึ้นไปที่ห้องนอนตัวเองแต่อย่างใด พอพ้นสายตาของคนทั้งสอง ฉันก็พาร่างไร้วิญญาณของตัวเองเดินออกจากบ้านอย่างไร้จุดหมายและตัดสินใจเรียกรถแท็กซี่พาไปไหนสักที่..