บทที่ 6

“แปลกจัง ทำไมวันนี้อากาศมันร้อนแบบนี้ แมลงสักตัวก็ไม่มี?” ฉันพูด “ซากศพก็ไม่มีหนอนไม่มีแมลงวันเลยสักตัว”

ในห้องไลฟ์สดเริ่มมีเสียงโอดครวญ

[แอดมิน ฉันกำลังกินข้าวอยู่นะ!]

[บล็อกม่านกระสุน!]

แน่นอนว่าถ้ามีคนส่งม่านกระสุนเยอะเกินไป ทำให้เกิดการปิดกั้นจนโดนผู้ชมต่อว่าบ้างในบางครั้ง

ถังหมิงหลีเอ่ยแทรก “มีบางอย่างอยู่ใต้นี้”

เขาปิดปากและจมูก แล้วหยิบขาเก้าที่หักขึ้นมากวาดซากงู แมลง หนู และมดทั้งหมดออก จึงเจอกับสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง

สมุดบันทึกเล่มนี้เขียนไว้ว่า เมนูหนึ่งสัปดาห์ของห้องสามศูนย์สี่

พวกเราเปิดดูเนื้อหาข้างใน มันคือสูตรอาหารธรรมดา ๆ เท่านั้น แต่มีใครบางคนใช้ปากกาหมึกสีแดงขีดฆ่าเมนูอย่างรุนแรงแล้วเขียนที่ด้านหลังว่า หนูขาวย่าง แมลงสาบดิบ และอื่นๆอีกมากมายแทน

อ่านแล้วท้องไส้ก็ปั่นป่วนจนต้องรีบกลืนน้ำลายเพื่อให้กรดไหลย้อนกลับลงไป

ถังหมิงหลีครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เสียงเข้มเอ่ย “ฉันเข้าใจแล้ว อันซื่อปิงคนนี้ถูกทารุณกรรมอย่างไร้มนุษยธรรมในอพาร์ตเมนต์หลังนี้ พยาบาลที่ดูแลเขาไม่เอาข้าวให้เขากิน แต่ให้เขากินพวกงู แมลง หนู มด แทน ทำให้เขาต้องทนทรมานจนตายในที่สุด สุดท้ายเขาก็เลยกลับมาแก้แค้นและฆ่าทุกคน”

ฉันขมวดคิ้ว “ทำไมพยาบาลถึงต้องทรมานเขา?”

“ดูข้อมูลที่ฉันให้เธอสิ พยาบาลที่ดูแลเขาชื่อว่าหยางหยาง ตอนที่เธอยังเด็ก พ่อของเธอหย่ากับแม่เพราะมีเมียน้อย แม่ของเธอทำใจยอมรับไม่ได้จึงฆ่าตัวตายต่อหน้าเธอ เธอคงเกลียดผู้ชายแบบนี้มาก”

เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันพยักหน้าตอบกลับ ผีสาวก่อนหน้านี้ไม่ใช่หยางหยางหรอกเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นผีหยางหยางจะอยู่ที่นี่ด้วยไหม?

ม่านกระสุนในห้องไลฟ์สดแจ้งเตือนไม่หยุด

[ฉันเคยได้ยินเรื่องอพาร์ตเมนต์คนชราหลังนี้มาแล้ว ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง]

[ท่านประธานจอมเผด็จการสุดหล่อช่างฉลาดจริง ๆ]

[แอดมินเธอมัวรออะไรอยู่? ค่ำคืนแห่งการฆาตกรรม คืนมืดมิด และลมแรงแบบนี้ ยังไม่รีบล้มอำนาจเขาอีก!]

ยังดีที่ฉันไม่ได้ดูหน้าจอ ไม่อย่างนั้นฉันต้องอ้วกเป็นเลือดแน่ๆ

ไม่รู้ว่าลมพัดมาจากไหน ทำให้หน้าต่างมีเสียงกรอบแกรบ ๆ ส่งผลให้เราสองคนสั่นสะท้าน

ทันใดนั้น เศษแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะก็ลอยพุ่งเข้ามาหาฉัน ถังหมิงหลีรีบยื่นมือมาร่างเล็กไว้แล้วเตะแก้วใบนั้นตกแตก

จากนั้นเฟอร์นิเจอร์ในห้องก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง เราสองคนตกใจมาก ถังหมิงหลีถึงกับตะโกนลั่น

“วิ่ง!”

พวกเราทั้งสองรีบวิ่งไปที่ประตู ในขณะเดียวกันทุกอย่างในห้องก็พุ่งมาทางเรา โดยเฉพาะพวกงู แมลง หนู มด ต่างก็หล่นมาบนหัวของฉัน ฉันรีบวิ่งหลบจนไม่ทันสังเกต แท่งเหล็กแหลมคมพุ่งมาจากด้านหลังศีรษะของฉัน

“ระวัง!” ถังหมิงหลีคว้าตัวฉันให้หันกลับ แท่งเหล็กแหลมเลยพุ่งเฉียดไหล่ของเขาจนเลือดออก

ฉันตกใจมาก ส่วนเขารีบผลักฉันออก “รีบหนีไป!”

จุนเหยากัดฟันวิ่งหนีท่ามกลางเฟอร์นิเจอร์มากมายที่ลอยเข้ามา ส่วนถังหมิงหลีรั้งท้ายไว้ เขาเคลื่อนตัวจากที่หนึ่งไปที่หนึ่งเสมือนเมฆเคลื่อนตัวและสายน้ำไหล ในขณะเดียวกันขายาวนั่นก็เตะเฟอร์นิเจอร์ทุกครั้งที่ตัวเคลื่อนไหว

ปัง!

ประตูห้องปิดลง ริมฝีปากกัดฟันแน่นพร้อมทุบประตูไม้ที่ผุพังนั่นเพื่อวิ่งหนีออกไป

ฉันแทบล้มทั้งยืน เหนื่อยจนเดินต่อไปไม่ไหว พลันสายตาก็ชำเลืองไปเห็นแท่งเหล็กวางอยู่บนพื้น มันกำลังพุ่งเข้ามาที่หน้าผากของฉัน

ฉันคิดว่าต้องตายแน่ๆ

แต่ก็มีมือข้างหนึ่งดึงฉันไว้ และคงเป็นเพราะฉันอ่อนแรงจึงทำให้ฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

ร่างเล็กผงะกระโดดออกราวกับลูกแมวตกใจ พลางเอ่ยช้า ๆ "ขอบ...ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน"

ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ร่างสูงกระแอมเล็กน้อย “เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ถ้าเธอตาย แล้วฉันจะไปจับผีกับใครล่ะ?”

เขาก้มหน้าลงแล้วหัวเราะ

ฉันไม่กล้าสบตาเขา หมิงหลีทั้งหล่อและดีเกินไป ส่วนฉันหน้าตาขี้เหร่ ไม่มีการศึกษา ไม่มีบ้าน แถมยากจนอีกต่างหาก ฉันกับเขาแตกต่างกันเกินไปจริง ๆ

มันทำให้ฉันรู้สึกต่ำต้อย

ฉันกัดริมฝีปากแล้วคิดในใจ หยวนจุนเหยา เธอจะเสียใจแบบนี้อีกไม่ได้นะ แม้เป็นแค่วัชพืชที่โดนคนมากมายเหยียบย่ำ แต่เธอก็ต้องเข้มแข็งไว้นะ

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ กำลังจะเอ่ยตอบ พลันสีหน้าของถังหมิงหลีก็เปลี่ยนไปทันที เขามองไปยังด้านหลังของฉัน

ความรู้สึกเย็นวาบที่หลังทำให้ต้องหันหลังกลับไปมอง ก่อนจะพบกับชายชราร่างผอมบางถือไม้ค้ำยัน เขากำลังจ้องมาที่เราด้วยใบหน้ายิ้มอย่างเคร่งขรึมจากด้านข้างของทางเดิน

ฉันกลืนน้ำลายดังอึก “นายก็เห็นเหรอ?”

ถังหมิงหลีตาค้างแต่ยังพยักหน้า

ฉันหยิบมือถือออกมาดูม่านกระสุนในห้องไลฟ์สด

[ผี! ผี! ฉันเห็นผีแล้ว! ผีจริง ๆ!]

[โห ตื่นเต้นกว่าหนังสยองขวัญอีก! ฉันเกือบจะฉี่ราดแล้ว]

[ฉี่จะราด บวกหนึ่งเลย]

มือของฉันสั่นเพราะการปรากฏตัวของผี

ปกติคนธรรมดาจะมองไม่เห็นผี แต่ผีสามารถหลอกคนได้ หลังจากที่ทำให้คนกลัวได้ วิญญาณของคนคนนั้นก็จะได้รับความเสียหาย หรือวิญญาณอาจจะถูกดูดหรือสิงร่างได้

ชายชราหันมาส่งยิ้มแปลก ๆ ให้เราแล้วเดินกลับขึ้นไปด้านบน

ฉันถาม “เราจะตามขึ้นไปไหม?”

“ตามสิ ทำไมจะไม่ตามล่ะ?” ถังหมิงหลีหยิบดาบไม้ท้อ “วันนี้จะเป็นวันที่ฉันจะได้ลองดาบในมือ”

ฉันลังเลเล็กน้อย และหยิบมือถือขึ้นมาดูม่านกระสุน

[แอดมินรีบตามเขาไปเร็ว ฉันตื่นเต้นแล้ว อยากเห็นแอดมินสู้กับผี!]

[แอดมิน ถ้าเธอฆ่าคน ไม่สิ ถ้าเธอฆ่าผีได้ ฉันจะให้รางวัลเธอเป็นมงกุฏห้าอัน!]

[คอมเมนต์ข้างบน เศรษฐีบ้านนอกจริงๆ!]

[เศรษฐีบ้านนอกเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ!]

ฉันตกใจมากจนตาแทบหลุด ห้ามงกุฎก็คือห้าพันหยวนเชียวนะ!

เพื่อเงินห้าพันหยวนนี้ ต่อให้จะต้องบุกน้ำลุยไฟยังไงฉันก็ไม่กลัว!

มือเรียววางมือถือลง และเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “ผีตัวนี้ฆ่าคนมาเยอะแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีทักษะอะไร แต่ฉันก็จะสู้กับมัน! คู่หู เราไปกันเถอะ!”

เราสองคนเดินตามชายชราคนนั้นขึ้นไปข้างบน ที่แปลกก็คือ เราเดินขึ้นบันไดชั้นแล้วชั้นเล่าก็ไม่ถึงปลายทางสักที

ถังหมิงหลีหยุดฉันกะทันหัน “เธอดูสิ”

ฉันเงยหน้า และพบว่าบนเพดานเขียนตัวอักษรตัวหนึ่งด้วยเลือดว่า “ชั้นสี่”

ผีเขียนไว้เหรอ? ฉันรู้สึกเหนื่อยจึงจับราวบันไดเพื่อพักหายใจ ทันใดนั้นก็มีมือเย็นเฉียบมาจับที่แขนของฉัน

ฉันกรีดร้องด้วยความกลัว ก่อนจะถอยออกมาสองก้าว ทว่าเท้าดันเหยียบบันไดผิดขั้นจนร่วงลงชั้นล่างอย่างแรง

เจ็บ เจ็บมาก ๆ

กระดูกทั้งร่างกายเหมือนจะแยกออกจากกัน ฉันรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ส่วนถังหมิงหลีตะโกนเรียกฉันจากชั้นบน ไม่ถึงเสี้ยววิเขาก็ร้องลั่นเหมือนโดนบางอย่างลากตัวไป

ในห้องไลฟ์สดเริ่มตื่นตระหนกกันสุดตัว

[แอดมินได้รับบาดเจ็บ รีบโทรแจ้งตำรวจเร็ว!]

[ฉันเพิ่งแจ้งตำรวจ แต่ตำรวจหาว่าฉันโกหก และต้องรับผิดชอบด้วย]

[อย่าไปพูดแบบนั้นสิ เธอห้ามบอกว่าเห็นผี เธอต้องบอกว่าตึกถล่มมีคนได้รับบาดเจ็บก็ได้แล้ว?]

จุนเหยาดิ้นอยู่สองครั้ง ไม่ได้ เป็นลมไม่ได้ ถังหมิงหลีกำลังตกอยู่ในอันตราย เขาน่าจะไม่ใช่คนธรรมดา ถ้าเขาตายที่นี่ ครอบครัวของเขาต้องฆ่าฉันแน่ ๆ

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้น ฉันก็พบกับเห็นใบหน้าซีด ๆ

หญิงสาวคนหนึ่งสวมชุดพยาบาล ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยเลือด ตะปูเหล็กจำนวนมากแทงทะลุแขนขาของเธอ และตอกเธอไว้แน่นที่ด้านหลังบันได

[อ๊า! ฉันกลัวจะตายแล้ว เมื่อกี้ฉันกลัวจนต้องขว้างมือถือทิ้งไป]

[น้องสาวข้างบนไม่ต้องกลัวนะ น้องอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวพี่จะไปปลอบใจน้องเอง]

[นี่ใช่พยาบาลหยางหยางหรือเปล่า?]

[โอเอ็มจี มันตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นกว่าตอนที่ฉันเล่นเกมสยองขวัญอีก แอดมินสู้ ๆ ฉันให้จี้หยกเธอห้าอันเลย ]

พยาบาลสาวจ้องมาที่ฉัน สายตาของเธอทำเอาฉันกลัวจนหนังหัวชาไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

เธอขยับเขยื้อนตัวบิดเบี้ยวเหมือนอยากจะหลุดพ้นจากการตอกผนึก ฉันเลยรวบรวมความกล้าถามเธอ “เธอ…เธอต้องการแก้แค้นเหรอ?”

พยาบาลสาวพยักหน้า ฉันสูดหายใจลึก ๆ แล้วถามอีกครั้ง “ถ้าเอาตะปูพวกนี้ทั้งหมดออก เธอก็จะเป็นอิสระใช่ไหม?”

พยาบาลสาวพยักหน้าอีกครั้ง “ฉันสามารถช่วยเอาตะปูออกได้ แต่เธอห้ามทำร้ายฉันนะ”

สุดท้ายเธอก็พยักหน้าตกลง

[แอดมิน อย่าไปเชื่อมัน มันหลอกเธอ ถ้ามันหลุดออกมาได้เธอนั่นแหละจะเป็นคนแรกที่โดนฆ่านะ]

[ถูกต้อง แอดมิน คนเราไม่ควรคิดร้ายใคร แต่พึงระวังคนคิดร้ายเรานะ]