บทที่ 9

เป็นไปได้ไหมที่คุณชายถังกับก้งชายอาจจะมีรสนิยมเหมือนกัน?

ส่วนจุนเหยาที่กำลังนอนอยู่บนเตียงก็ขนลุกยามก้งชายกำลังเอื้อมมือมาหา ฉันทนไม่ไหวจึงกลิ้งตัวจนตกลงมาใต้เตียง

ก้งชายหัวเราะหึหึ “สาวน้อย ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว เชื่อฟังฉันแล้วออกมาเถอะ แล้วฉันจะทำให้เธอทรมานน้อยลง”

ฉันมุดเข้าใต้เตียง ตัวสั่นไปทั้งตัวพร้อมน้ำตาก็ไหลออกมา

ฉันไม่ยอมเด็ดขาด ถึงแม้ว่าฉันจะต่ำต้อย แต่ฉันก็อยากจะใช้ชีวิตดี ๆ แบบคนอื่นบ้าง ถึงฉันจะขี้เหร่ แต่ขอขี้เหร่แบบมีศักดิ์ศรี!

“ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ทำให้เธอทรมานหรอกหน่า เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเก่งแค่ไหน” เขาหยิบงูสีทองตัวเล็ก ๆ ออกมาจากกล่องหวาย ทันใดนั้นงูก็เลื้อยเข้ามาใกล้ ขาเรียวจึงรีบถอยออกด้วยความกลัว

แต่จะถอยกลับก็ถอยไม่ได้

ฉันมองดูมันเลื้อยขึ้นมาที่เท้า และเริ่มเลื้อยเข้าขากางเกง เสียงเล็กร้องตะโกนด้วยความตกใจเนื่องจากมันเลื้อยขึ้นมาที่จี้หยกของฉัน ฉันเลยตีหัวงูสีทองนั้นไม่ยั้งมือ

ไม่อยากจะเชื่อ พอดูอย่างละเอียดอีกที ก็พบว่าหัวของงูไหม้เกรียม

ตาคมเหลือบมองดูจี้หยกอย่างสงสัยว่ามันยังอยู่ไหม?

“หนอนพิษกู่สีทองของฉัน!” ก้งชายตะโกนสุดเสียง “แก แกฆ่าหนอนพิษกู่สีทองอันล้ำค่าของฉัน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะทำให้แกทรมาน วิญญาณของแกจะถูกจองจำ แกจะต้องทนทุกข์ตลอดไป!”

เขาเหมือนคนบ้าคลั่ง อีกฝ่ายเลื่อนเตียงสไตล์ยุโรปออกและลากฉันออกมา

“ปล่อยฉันนะ!” ฉันเตะเขาสุดแรง หากมือหนาเองก็ตบหน้าฉันกลับอย่างรุนแรงจนทำให้รู้สึกมึนหัวเหมือนแทบล้ม

เขาหยิบกริชออกมาพลางก่นด่า “ก่อนอื่นฉันจะตัดแผลจากกรรมชั่วที่หน้าของเธอ”

ขณะที่กริชกำลังจะแทงเข้าที่หน้า ประตูก็ถูกเตะจนเปิดออก ปรากฏร่างสูงใหญ่นั่นที่กำลังพุ่งเข้ามาหา

“ถังหมิง…หลี?” ฉันพึมพำอย่างงุนงง ถังหมิงหลีโกรธมาก เขาหมุนตัวเตะโดนหัวของก้งชายพอดี

ก้งชายร้องอย่างเจ็บปวดและกลิ้งลงบนพื้น

ถังหมิงหลีรีบพยุงฉันขึ้น “ไป!”

“ไม่ต้องคิดแล้ว ไปก่อน!” หัวของก้งชายเต็มไปด้วยเลือด เขาลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าของเขาออก ทันใดนั้นงูนับไม่ถ้วนก็เลื้อยออกมาจากเสื้อผ้าของเขา พวกมันเลื้อยเข้ามาหาพวกเราอย่างรวดเร็ว

ถังหมิงหลีถอนหายใจ พลันก้มลงดูด้านล่าง งูตัวสีดำกำลังเลื้อยขึ้นมาที่ข้อเท้าของเขา

“ระวัง!” สมองของฉันร้อนรุ่มรีบดึงงูออกมา แต่มันหันหัวกลับมากัดมือฉันเข้าให้

ร่างบางร้องด้วยความเจ็บปวด นัยน์ตาแห่งความโกรธแค้นอยากฆ่าคนของถังหมิงก็ปรากฏขึ้น เขาหมุนตัวหยิบกริช และวิ่งพุ่งเข้าไปตรงหน้าก้งชาย มือหนาขยับมือผ่านแวบหนึ่ง ทันใดนั้นเลือดก็พุ่งออกมา

ก้งชายใช้มือประกบที่คอของตัวเอง ตาของเขาเบิกกว้างและค่อย ๆ ล้มลงอย่างช้า ๆ

บาดแผลที่ถูกงูกัดกลายเป็นสีดำ ฉันล้มลงข้าง ๆ ก้งชาย ก่อนที่เขาจะตายก็มีควันสีดำลอยออกมาจากปากของเขา เป็นเหตุให้ฉันสูดเข้าไปในจมูกไปอีกรอบ

“จุนเหยา จุนเหยา!” เสียงเรียกของถังหมิงหลีดังเข้ามาในหู เขาดูเป็นกังวลมาก

ทำไมเขาต้องสนใจฉันมากขนาดนี้?

แต่ถึงอย่างไร ความรู้สึกที่ได้รับการเอาใจใส่แบบนี้มันดีมากจริง ๆ

ฉันหมดสติไปในที่สุด

เมื่อฟื้นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนขนาดเตียงใหญ่ บนเตียงนุ่มมากจนแทบจะจมลงไป รอบห้อง ๆ ตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่ดูหรูหรามาก

แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่าความหรูหราแบบมีระดับ

“ในที่สุดเธอก็ตื่นสักที” สาวใช้คนหนึ่งเดินมาพร้อมกับอ่างน้ำ สายตาของเธอเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม “คุณชายสั่งให้ฉันมาขัดตัวให้เธอ”

ฉันก้มมองดูที่มือของตัวเอง แผลที่งูกัดถูกแก้พิษแล้ว เหลือเพียงรอยฟันสองซี่ ถังหมิงหลีคงหาวิธีแก้พิษให้ฉัน

สาวใช้เห็นฉันไม่พูดไม่จา เธอเหลือบมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ “คุณผู้หญิง รบกวนทำเองนะคะ ฉันยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะ”

แค่เห็นสายตาที่อีกฝ่ายมองมา ฉันก็เข้าใจได้อย่างดี “เธอไปทำงานเถอะ เดี๋ยวฉันจะขัดตัวเอง”

ร่างกายที่กำลังอยู่ในอาการมึนงงเต็มไปด้วยเหงื่อและเหนียวเหนอะ รู้สึกไม่สบายตัวมาก ๆ

ได้ยินแบบนั้น สาวใช้ก็แสดงท่าทางดีใจ “รบกวนหน่อยนะ” พูดจบก็เดินออกไปพลางพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ ในที่สุดก็ไม่ต้องขัดตัวให้เธอ เห็นหน้าใบนั้นแล้วคลื่นไส้จริง ๆ”

พูดไม่ทันจบหล่อนก็เดินไปเจอกับร่างสูงใหญ่ สายตาของหล่อนคลุมเครือพลางพูดอย่างเขินอาย “คุณชาย”

ถังหมิงหลีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ลุงหลิว”

ด้านหลังของเขามีชายอายุราวห้าสิบกว่า ๆ ตามมาด้วยหนึ่งคน เขาใส่สูทยืนนิ่งด้วยกิริยาท่าทางสำรวม

“คุณชาย” เขาเอนตัวเล็กน้อย

ถังหมิงหลีกล่าว “จ่ายเงินให้เธอ แล้วไล่เธอออกไปจากบ้านของฉันภายในสิบนาที ไม่อย่างนั้นก็ให้คนพาเธอโยนออกไป”

สาวใช้มองคนเป็นนายอย่างไม่เชื่อสายตา ปกติแล้วคุณชายจะใจดีมาก แต่ทำไมวันนี้เขาถึงได้โหดร้ายแบบนี้?

“คุณชาย ท่านฟังฉันอธิบายก่อน…” เธอยังอยากโต้เถียง แต่โดนลุงหลิวล็อกตัวไว้

ลุงหลิวแข็งแรงมากจนเธอไม่สามารถขยับตัวได้

“คุณชายพูดออกมาแล้ว” ลุงหลิวพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง “ยังไม่ไปอีก”

สาวใช้ขาอ่อนแทบจะเป็นลม งานนี้เป็นงานสบาย ๆ เงินเดือนสูง แถมยังได้ใกล้ชิดกับคนหล่อฐานะร่ำรวย ไม่รู้มีผู้หญิงอีกกี่คนที่อิจฉาหล่อน

แต่ตอนนี้มันจบแล้ว

ถังหมิงหลีเดินเข้ามาในขณะที่ฉันกำลังถอดเสื้อผ้าและขัดตัวด้วยผ้าขนหนู

ถึงแม้ว่าใบหน้าของฉันจะเต็มไปด้วยเนื้องอก แต่ฉันมีหุ่นที่ดีมาก เอวบางขายาว ผิวขาวเนียน มองจากด้านหลังแล้วสวยมาก ๆ จริง ๆ

ตอนที่ถังหมิงหลีเดินเข้ามา หญิงสาวกำลังหันหลังให้เขา แผ่นหลังของเธอขาวเปล่งประกายจากแสงแดดที่ส่องผ่านผ้าม่านลงกระทบลงบนร่างกาย มันขลับให้ผิวของฉันเรืองแสง

ถังหมิงหลีเผลอมองไปโดยไม่รู้ตัว

จุนเหยาตกใจรีบคว้าเสื้อผ้ามาใส่ มือเรียวปิดหน้าตัวเองไว้แล้วพูดด้วยความตื่นตระหนก “ฉัน หน้ากากของฉันล่ะ?”

ถังหมิงหลีได้สติกลับมา เขารีบหยิบหน้ากากอันใหม่ยื่นให้ ฉันรีบสวมโดยหลบสายตาเขา

“ขอบคุณนะ” ฉันพูด “ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ครั้งนี้ฉันคงตายอย่างทรมานไปแล้ว”

“เธอถูกฉันจ้างมา ฉันก็ต้องดูแลเธอให้ปลอดภัย” หัวหน้าหลีนั่น ฉันจะให้เขาชดใช้อย่างสาสม

“ฉันต้องกลับบ้านแล้ว” ฉันลงจากเตียง แต่เขารีบเอ่ยแย้ง “เธออยู่ที่นี่ได้นานเท่าที่เธอต้องการ”

“อยู่บ้านคนอื่น ฉันรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง” ฉันก้มหน้า

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “งั้นฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง”

ร่างสูงมาส่งฉันที่ด้านล่างตึก ทว่าขณะที่ฉันกำลังเดินออกไป เขาก็คว้าตัวฉันไว้และว่า “จุนเหยา เธอเป็นเพื่อนกับฉันได้นะ”

ฉันได้แต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร

คำว่าเพื่อนคำนี้ สำหรับฉันมันห่างไกลเหลือเกิน ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันเคยมีเพื่อนแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น ตอนนั้นฉันอายุสิบห้าปี กำลังจะจบมอสาม เพื่อนร่วมชั้นผู้ชายคนหนึ่งขว้างหนูตายมาในลิ้นชักของฉัน แต่ก็มีเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเข้ามาช่วยฉัน และต่อว่าเขา ฉันรู้สึกขอบคุณเธอคนนั้นมาก ๆ และเธอก็กลายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน

แต่อยู่มาวันหนึ่ง เดือนโรงเรียนของโรงเรียนฉันเอาจดหมายรักมาโยนใส่หน้าและด่าฉันอย่างหยาบคาย เขาว่าฉันเป็นคางคกอยากกินเนื้อห่านฟ้าบ้างล่ะ ไม่เจียมตัวบ้างล่ะ เห็นหน้าฉันแล้วจะอ้วกบ้าง ต่อให้ใส่หน้ากากก็ปกปิดความอัปลักษณ์ไม่ได้ และขอให้ฉันไม่ต้องเขียนจดหมายรักหาเขาอีก เพราะมันทำให้เขากินข้าวไม่ลง

ฉันหยิบจดหมายรักขึ้นมาดู พบว่า มันเป็นจดหมายที่เธอให้ฉันช่วยเขียน เธอบอกกับฉันว่าหลงรักเดือนโรงเรียน แต่งานเขียนของเธอไม่ดี ตอนนั้นภาษาของฉันคือที่หนึ่งของชั้นเรียน เธอเลยคิดว่ามันจะต้องเป็นจดหมายรักที่ออกมาดีแน่ ๆ

ฉันมองดูผู้คนรอบกายที่ต่างจดจ้องมาที่ฉัน และพบว่าเธอคนนั้นยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มผู้หญิงคนอื่น ๆ แถมยังมองมาที่ฉันด้วยสายตาเสียดสีเย้ยเยาะ

ที่แท้ตั้งแต่ต้นจนจบ มันคือเกมของพวกกลุ่มผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งรวยพวกนั้นต้องการจะแกล้งฉัน ฉันเป็นแค่ตัวตลกของพวกเขา

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับใครอีก คนขี้เหร่อย่างฉันถูกลิขิตให้อยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต

ฉันกลับมาถึงบ้าน เอนตัวลงบนเตียงและเปิดห้องไลฟ์สด พบว่ารูปโปรไฟล์ของราชาตัวจริงแห่งเจิ้งหยางกำลังแสดงสถานะออนไลน์ ฉันจึงรีบคลิกเปิดเข้าไปขอบคุณเขา

“ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็ไม่ได้เห็นคนปราบผีนานแล้ว” เขายิ้มอย่างจริงใจ “เอาอย่างนี้ไหม วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันจะส่งของบางอย่างให้ เธอลองศึกษาดูดี ๆ ไลฟ์สดรอบหน้าจะได้ทำถูก

ฉันรู้สึกดีใจ ชายท่านนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญ เขาสามารถสอนฉันเกี่ยวกับวิธีการเอาตัวรอด และแน่นอนว่าฉันอยากได้ความรู้นั้นใจจะขาด

เทพเจ้าตัวจริงแห่งเจิ้งหยางส่งโฟลเดอร์หนึ่งมาให้ฉัน เมื่อลองเปิดดูก็พบว่ามันเป็นหนังสือปราบผี เนื้อหาด้านในมีรายละเอียดเกี่ยวกับผีระดับชั้นต่ำ และยังมีวิธีการปราบผีแบบต่าง ๆ อย่างละเอียด สายตาคมลุกวาวเป็นประกายทันที