บทที่ 142

เจ้าของร้านกัดฟันแน่น เพราะอย่างไรของทั้งหมดก็ต้องทิ้งไป “เอาล่ะ ๆ ฉันจะยอมหน่อยแล้วกัน อันใหญ่หนึ่งร้อย อันเล็กห้าสิบ”

“งั้นฉันก็จะเอาแค่สองกระถางเล็กนี่” ฉันหยิบกระถางออกจากมือของเด็กหนุ่มแล้วยื่นเงินหนึ่งร้อยหยวนให้เขาไป

“เดี๋ยวสิ” ทันใดนั้นก็มีคนตะโกนว่า “ฉันขอซื้อกระถางต้นไม้นั่น ใบละห้าร้อย”

จุนเหยาขมวดคิ้วและหันหลังไปมอง กลับกลายเป็นหยวนเหวินและลูกสาวของเขา

หญิงสาวเชิดคางขึ้นอย่างผู้ชนะ ท่าทีเดียวกันกับตอนที่หยิบขวดหยกไป เพราะเมื่อครู่ฉันหยิบขวดหยกปาดหน้าเธอไป ตอนนี้เธอจึงกลับมาเอาคืนฉันแล้ว

เด็กน้อยเสียจริง

“เงินและสินค้าซื้อขายแล้ว ของสิ่งนี้เป็นของฉัน” ฉันเอ่ยเบา ๆ

หญิงสาวพ่นลมหายแรง ๆ “ฉันให้กระถางละหนึ่งพัน”

เจ้าของร้านเบิกตากว้างเมื่อได้ยินราคา ก่อนจะรีบวิ่งมาหาฉัน พลันเอ่ย “ฉันไม่ขายกระถางต้นไม้นี้ให้เธอ และฉันจะคืนเงืนให้เธอหนึ่งร้อยหยวน”

ฉันหันหลังกลับและเลี่ยงไม่รับเงินจากเขา แล้วพูดเสียงดังขึ้นอีก “ทำไมพวกร้านแหล่งรวมหยกถึงได้เป็นแบบนี้? เงินก็จ่ายแล้ว ยังจะเอาของคืนไปขายในราคาที่แพงขึ้นอีก นี่พวกคุณยังทำการค้าขายอยู่ไหม? ขนาดแค่กระถางต้นไม้ยังไม่สนใจกฎการซ