Share

บทที่ 145

ฉันไม่สามารถซ่อนสายตารังเกียจได้ จึงก้มหน้าลงและไม่มองหน้าของเขาแม้แต่นิดเดียว

“นาย นายมาที่นี่ทำไม?” ฉันถามอย่างแคลงใจ

“คืนนี้ฉันมีนัดคุยเรื่องธุรกิจที่นี่” เขาเอ่ยเบา ๆ

“ฉันคิดว่าที่นี่จะเป็นเรือส่วนตัวซะอีก”

“เหอะ ๆ” เขาหัวเราะ “เด็กไม่กี่คนจะจองเรือสำราญแบบนี้เองได้ยังไง”

ฉันถึงกับพูดไม่ออก

“แล้วเธอมาที่นี่ทำไม?” เขาเดินใกล้เข้ามาอีกสองเก้าจนได้กลิ่นมิ้นต์จาง ๆ ออกมาจากตัวเขา ฉันเคยได้กลิ่นนี้มาก่อน มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องในวันนั้น พลันตัวสั่นขึ้นมาเล็กน้อย

“นึกไม่ถึงว่าเธอจะชอบอยู่กับเด็กแบบนี้” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการเสียดสี “นอกใจหรือไง? หรือว่าเธอไม่ชอบถังหมิงลี่แล้วเหรอ? คนที่อยู่ในสายตาของเธอคือใครกันแน่ ใช่คุณชายเจียงที่จับมือถือแขนเธอเมื่อกี้หรือเปล่า? หรือเป็นคุณชายอู๋ที่มองเธอไม่เลิกกันล่ะ?”

ฉันไม่ต้องการที่จะปะทะคารม จึงรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป “มันก็ใช่เรื่องของนาย”

หยินเฉิงเหยาจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชา ฉันจึงจ้องเขากลับตรง ๆ “แล้วนายชี้หน้าฉันทำไม? เราสนิทกันเหรอ? นายเป็นอะไรกับฉัน?” ฉันถามรัวด้วยความเกรี้ยวกราด

มือหนาจับไหล่ฉันในทันที นั่นทำให้ฉันตก
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status