Share

บทที่ 149

“ไม่” ฉันพูดขึ้นทันที “ของมา ยาไป เท่านั้น”

“ได้ ของจะมาถึงพรุ่งนี้ตอนเช้าเมื่อเรือเทียบท่าแล้ว”

มุมปากของเขากระตุกยิ้มยั่วยุ “ฉันยังมีวัตถุดิบปรุงยาล้ำค่าอยู่มากมายในมือให้เธอเลือกสรรนะ”

ดวงตาของฉันฉายแววเย้ยหยัน “นายต้องการวิธีปรุงยางั้นหรือ?”

“แล้วเธอจะขายเหรอ?” เขาเลิกคิ้วขึ้น

“นายคิดว่าคนที่อยู่เบื้องหลังฉัน จะยอมให้ฉันทำแบบนั้นเหรอ?”

ร่างสูงมองฉันอย่างมีเลศนัย และหยุดพูดถึงเรื่องการปรุงยา ฉันจึงแอบโล่งใจและถามเขาว่า “นายจะไปไหน?”

“เราคุยเรื่องธุรกิจกันจบแล้ว ฉันจะอยู่ที่นี่ไปทำไมอีก?” แต่ฉันยังไม่ได้ยาที่เขาเอาไปคืนมาเลย ฉันกลัวว่าเขาจะเล่นตุกติก

“เพราะว่าเธอเป็นหุ้นส่วนธุรกิจ เราจึงต้องคุยกันให้เยอะขึ้น” เขาเริ่มพูดอีกครั้ง “ฉันมีหญ้าดวงใจ แลกกับการที่เธอทำอาหารให้ฉัน สนใจไหม?”

ฉันรำพึงรำพันในใจ คิดว่าฉันจะยอมจำนนเพราะเห็นแก่หญ้างั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!

ขาเรียวก้าวเท้าออกจากห้อง ทว่าเดินไปได้แค่สองก้าว สุดท้ายก็หันหลังกลับโดยไม่ได้ตั้งใจ “นายจะนำหญ้าดวงใจมาให้ฉันจริง ๆ เหรอ?”

หยินเฉิงเหยายกยิ้ม พลางจิบไวน์แดง “ฉันอยากกินข้าวแล้ว”

จุนเหยาเดินเข้าครัวอย่างสิ้นหวัง โชคดี
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status