บทที่ 134

หวางรุ่ยซีหมดสติล้มลงบนพื้น ตาทั้งคู่ปิดสนิท ฉันจึงให้ชีพจรแก่เขา เขาไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต แค่เสียเลือดมากเกินไปและบาดเจ็บสาหัส เกรงว่าจะต้องใช้เวลารักษาเป็นเวลานานร่างกายถึงจะฟื้นตัวได้เต็มที่ได้

อันที่จริงยาเม็ดเผยหยวนไม่กี่เม็ดก็สามารถรักษาให้หายได้ แต่ฉันไม่สามารถเปิดเผยไม้ตายของตัวเองบ่อย ๆ ได้ตามอำเภอใจ

ฉันให้เขากินยาเม็ดเผยหยวนเล็กไปหนึ่งเม็ด และให้เซี่ยชิงหยูกับฉินหนานเฉิงพาเขาไปพักผ่อนในกระท่อมหลังเล็ก ๆ ที่อยู่ใกล้กัน

ไม่นานพลังที่เก้าก็พูดขึ้นว่า “ในรูปปั้นหินมีของล้ำค่าอยู่ชิ้นหนึ่ง หาโอกาสไปเอามา และอย่าให้คนอื่นเห็น”

ฉันใจเต้นแรงพลันหันไปมองที่รูปปั้นหิน

จากนั้นเสียงประหลาดก็ดังขึ้นที่บ้านหลังหนึ่งตรงท้ายหมู่บ้าน ถังหมิงลี่พูดขึ้น “พวกนายได้ยินเสียงนั่นไหม?”

พวกเราล้วนเงี่ยหูฟังและดูเหมือนจะเป็นเสียงฝีเท้าแผ่วเบา เสียงฝีเท้าเหล่านั้นฟังดูพลุกพล่านและยุ่งเหยิงราวกับมีคนจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังเดินอยู่

เสียงของฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ฉันจึงเปิดประตูห้องออกเป็นช่องแคบ ๆ และมองออกไปข้างนอกพลันสีหน้าของฉันก็ต้องเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

มันคือมัมมี่!

มีมัมมี่จำนวนนับไม่