บทที่ 8 อีกมุมหนึ่ง

รู้ตัวอีกทีก็ตอบรับการหมั้นมาอย่างงงๆ มะเหมียวแชทไปเล่าให้เพื่อนฟังเพื่อนยังไม่เชื่อเลย ก็แหงล่ะ เมื่อก่อนเฮียรังเกียจเธออย่างกับอะไรดี อย่าว่าแต่เรื่องแต่งงาน แค่มองหน้าเขายังไม่อยากมองด้วยซ้ำ

Kanink : แกแน่ใจนะว่าเขาพูดแบบนั้นจริงๆ ไม่ได้หลอกให้แกดีใจเก้อแล้วมาหักอกทีหลังอะ

ข้อความที่คะนิ้งพิมพ์มาติดอยู่ในใจมะเหมียวมาสองชั่วโมงกว่าแล้ว อันที่จริงเธอก็ค่อนข้างเห็นด้วยกับเพื่อน เมื่อก่อนเขาไม่ใช่แบบนี้เลยสักนิด ทั้งเย็นชา ปากร้าย แล้วก็เมินเฉยกับการที่เพื่อนเขาล้อเลียนเธออยู่บ่อยๆ

แล้วแค่นั้นไม่พอ อยู่ๆ เขาจะให้เธอไปเป็นเลขาเขา เลขาเนี่ยนะ? เธอไม่ได้เรียนด้านนั้นมาสักหน่อยจะให้เธอไปเป็นทำไม เธอลองหาข้อมูลเลขาคนปัจจุบันของเขาแล้วพบว่าเธอคือ แพทตี้ พัทจิรา คนที่ได้รับคำชมออกสื่อบ่อยๆ ว่าเป็นเลขาตัวอย่าง ออกงานกับเจ้านายไม่เคยตายไมค์ตายกล้อง เนี้ยบนิ้งตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เคยหลุดเลยสักครั้ง เทียบกับเธอที่ออกจากบ้านหวีผมยังขี้เกียจ จะเอาอะไรไปทำงานแทนได้

แต่ตอนนี้จะโทรหาเพื่อนไปปรึกษาก็ไม่ได้เพราะมือถือเสียไปตั้งแต่วันนั้นยังไม่มีโอกาสไปซื้อใหม่ ทำได้แค่ส่งข้อความไปหาซึ่งส่งไปทีกว่าเพื่อนจะตอบก็อีกหลายชั่วโมงต่อมาเพราะงานยุ่งมาก โอ๊ย คนสวยจะเครซี่

ก๊อก ก๊อก

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด มะเหมียวรีบลุกไปเปิดประตูแล้วพบว่าเป็นแม่

“ว่าไงคะแม่”

“เฮียมารอแน่ะ ทำไมไม่ลงมาสักที”

“เฮีย?”

เกือบลืมไปเลยว่าวันนี้มีนัด วันนั้นคุยกับเขาเรื่องงานแล้วยาวไปถึงเรื่องขอเบอร์ แต่ถึงให้เบอร์ไปเขาก็ติดต่อเธอไม่ได้อยู่ดีเลยตกลงกันว่าจะไปซื้อเครื่องใหม่ ชดใช้ที่คิรินเป็นคนชนทำให้มือถือพังวันนั้น

จริงๆ จะให้ไอจีไปเลยก็ได้ เพราะส่วนใหญ่เธอกับคะนิ้งก็คุยกันทางนี้ แต่ไม่สะดวกใจเท่าไรเพราะไลฟ์สไตล์ในนั้นค่อนข้าง...รุนแรงไปสำหรับเขา

ไม่ใช่ว่ามีเนื้อหา 18+ อะไรหรอกนะ แต่ก็...เก็บไว้ดูแค่คนไม่รู้จักดีกว่า

เธอมัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องจนลืมไปเลยว่านัดกันเอาไว้ แล้วนี่ผมก็ยังไม่ได้สระ หน้ายังไม่ได้แต่งด้วยซ้ำ โอ๊ย...ทำไมเหตุการณ์อะไรแบบนี้ต้องเป็นเธอเสมอเลย

“แม่บอกเฮียรอห้านาทีได้ไหมคะ หนูขออาบน้ำแต่งตัวก่อน”

อย่างน้อยก็ขออาบน้ำก่อนก็ยังดี สภาพตอนนี้เหมือนชิสุไม่ได้สางขนมาสองอาทิตย์ มอมแมมเป็นที่สุด เธอรีบหยิบผ้าขนหนูเตรียมจะเข้าห้องน้ำไปแต่ก็ต้องชะงักฝีเท้าเพราะคำถามของแม่

“ไหนเราบอกว่าไม่ได้แต่งงานกับเฮียแล้วไง”

ลืมไปเลยว่ายังไม่ได้บอกแม่เรื่องที่คุยกับคุณย่าเมื่อวานเลย พอกลับมาจากบ้านเฮียก็เห็นแม่ยุ่งๆ เธอเลยยังไม่อยากเข้าไปวุ่นวาย แต่เรื่องสำคัญขนาดนี้ต้องรีบบอกไม่อย่างนั้นอาจจะโดนแม่งอนเอาได้

จำได้ว่าครั้งหนึ่งเธอกลับไทยมาโดยไม่ได้บอกแม่ก่อนล่วงหน้า โดนแม่งอนไม่คุยด้วยไปหลายวัน แล้วงอนอย่างเดียวไม่ว่า ชอบประชดด้วยการทำตัวซึมเศร้าให้เป็นห่วงเหมือนเด็กๆ

บางทีการเป็นลูกสาวคนเล็กของบ้านที่ต้องแบกรับทุกอย่างมันก็เหนื่อยเหมือนกัน เรื่องนี้เธอเล่าให้พี่สาวฟังไม่ได้เลย เพราะแม่ไม่อยากให้พี่สาวต้องทุกข์ใจตอนที่ทำงานอยู่เกาหลี

“คือว่า...เมื่อวานหนูไปบ้านเฮียมา แล้วก็...ตกลงไปแล้วล่ะค่ะ”

แม่เงียบไปครู่หนึ่ง มะเหมียวหันไปมองคิดว่าแม่จะต่อว่าหรืองอนเหมือนที่ผ่านมา แต่ใบหน้าที่เคยเศร้าหมองของแม่กลับมีรอยยิ้มขึ้นมา

“งั้นเหรอๆ งั้นก็ดีเลย” เสียงแม่ดูแผ่วๆ ไม่ได้ไปทางเดียวกับคำพูดเลยสักนิด

“แม่โอเคไหมคะ”

“โอเคสิลูก” ผู้เป็นแม่ตอบกลับเสียงสูง “หนูจะแต่งงานกับเฮียก็ดีแล้ว แม่จะได้หมดห่วง”

“แม่อย่าพูดแบบนั้นสิคะ หนูไม่ชอบ แม่ชอบพูดเหมือนแม่จะเป็นอะไรไปเลย”

ถึงจะเข้าใจว่าตอนนี้จิตใจแม่ไม่ได้ปกตินักจากอาการซึมเศร้าที่เผชิญอยู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอพร้อมจะเข้าใจทุกอย่างที่แม่พูดออกมา เธอไม่ชอบให้แม่พูดอย่างนั้น ถ้าหากแม่เป็นอะไรไปแล้วเธอจะอยู่ยังไง

แค่คิดน้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาที่ขอบตา ปากบางเบะน้อยๆ เหมือนเด็กกำลังจะร้องไห้

“เหมียว แม่ขอโทษลูก”

แม่รีบเข้ามากอดลูกสาวเอาไว้แน่น พอทำอย่างนั้นกลับทำให้หญิงสาววัย 25 ปีคนนี้ปล่อยโฮออกมาหนักกว่าเดิม

“ฮึก...แม่อย่าพูดอีกนะคะ แม่จะให้หนูทำอะไรหนูทำทั้งนั้น หรืออยากด่า อยากว่าหนูก็ได้ แต่ห้ามพูดเหมือนจะไม่อยู่กับหนูแล้ว ไม่เอา”

“ยัยเด็กขี้แงเอ๊ย แม่จะไปไหนได้หือ” ฝ่ามืออุ่นลูบหลังลูกสาวอย่างแผ่วเบา “แกจะต้องแต่งงาน ย้ายไปอยู่กับผัวแก แม่หมายถึงไม่ได้ตามไปดูแลแกต่างหาก ใครจะไปไหนกัน”

“แม่ไม่ได้หมายความแบบนั้นจริงๆ หรอก”

“ก็ต้องแบบนั้นสิเด็กโง่ ไม่เอาไม่ร้องไห้ละ เดี๋ยวแม่ไปคุยกับเฮียรอไปพลางๆ ก่อน ไปอาบน้ำแต่งตัวให้สวยๆ นะลูกนะ”

น้ำตาที่เลอะสองแก้มถูกเกลี่ยออกด้วยมือของแม่ ก่อนที่ท่านจะลงไปปล่อยให้ลูกสาวอาบน้ำแต่งตัวเสียที

วันนี้มะเหมียวเลือกใส่เป็นกางเกงยีนส์พอดีตัวและเสื้อฮู้ดสียีนซีดแบรนด์ของนัททิวที่วางขายไปเมื่อกลางปีก่อน ตอนซื้อมาก็แค่ตั้งใจว่าอยากอุดหนุนศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบ แต่เนื้อผ้ากลับใส่ได้ทั้งร้อนและหนาวทั้งทรงเสื้อก็สวยมาก เลยกลายเป็นเสื้อตัวเก่งที่หยิบมาใส่แทบทุกครั้งที่ออกจากบ้าน

แต่พอลงมาข้างล่างเจอภาคินทร์ในสภาพกางเกงสแลคสีกรมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นพับแขนสีฟ้าดูเป็นผู้ใหญ่แบบสุดๆ ทำให้เธอลังเลนิดหน่อยว่าควรขึ้นไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ทางการกว่านี้ดีไหม

“แล้วนี่แต่งตัวอะไรมา ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลย”

เป็นแม่ที่พูดขึ้นมาเสียงดังจนลูกสาวหน้าเสีย ด้านภาคินทร์พอเห็นอย่างนั้นก็รีบท้วงขึ้นมาทันที

“ชุดนี้น่ารักแล้วครับ” เขายิ้มน้อยๆ มาทำให้เธอก่อนจะพูดต่อ “ผมชอบนะ”

เอ่อ...ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองต้องมาเขินกับอะไรแบบนี้ แต่เขินเป็นบ้าเลย เธอแทบจะตัวบิดไปหมดกับอีแค่คำว่าผมชอบนะของเขา ชอบนะที่หมายถึงชอบชุดแหละ ไม่ได้หมายถึงชอบเธอหรอก

โอ๊ย...ทำไมวันนี้มันหลายอารมณ์อะไรอย่างนี้

เมื่อว่าที่ลูกเขยบอกว่าชอบแล้วแม่ก็ไม่ว่าอะไร คุณนายใบหม่อนเดินกลับขึ้นบ้านไปโดยไม่ลืมโบกมือให้ทั้งคู่ไปด้วย

“เมื่อกี้แม่ไม่ได้พูดอะไรแปลกๆ ตอนที่รอหนูแต่งตัวใช่ไหมคะ?”

ต้องรีเช็กก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แม่เวลาคุยอะไรกับใครชอบไหลไปเรื่อย ไว้ใจไม่ค่อยได้เท่าไร บางทีเธอก็ตามอารมณ์แม่ไม่ค่อยทัน บทจะซึ้งก็ซึ้งใจหาย บทจะอารมณ์ดีก็ดีขึ้นมาดื้อๆ

“ทำไมถึงคิดว่าแม่ต้องพูดอะไรแปลกๆ หรือว่ามีอะไรที่เราไม่อยากให้แม่พูด?” เขาเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“ก็...เยอะค่ะ”

อย่างเช่นเรื่องในอดีตพวกนั้นที่เธออยากลืม เป็นต้น ไม่ใช่อะไรที่น่าพูดถึงเท่าไร

“แต่ช่างมันเถอะค่ะ เราไปแค่ซื้อมือถือใช่ไหมคะ วันนี้หนูมีธุระต่อที่สยาม ยังไงไปแถวนั้นได้ไหมคะ ถ้าซื้อมือถือเสร็จแล้วเฮียทิ้งหนูไว้นั่นก็ได้ หนูกลับเอง”

ใกล้วันเกิดของ ทีเร็กซ์ คู่จิ้นน้องนัทมากแล้ว ซึ่งแฟนคลับจะมีการจัดคาเฟ่วันเกิดให้กันหลายบ้านเลย แต่ละที่จะจัดตกแต่งด้วยรูปของศิลปินและมีธีมน่ารักๆ มีของแจกและมีกิจกรรมให้แฟนคลับคนอื่นๆ มาทำร่วมกัน รวมทั้งบางครั้งอาจจะเจอศิลปินที่ตามมาเก็บโปรเจกต์ด้วย

“เราจะไปเดตกันไม่ใช่เหรอ แล้วเฮียจะทิ้งหนูไว้คนเดียวได้ไง”

“เดต?”

คำว่าเดตของเขาทำเอาเธอแทบสำลักน้ำลายตายคาที่ ไม่ได้บอกว่าจะไปเดตกันสักหน่อย ถ้าจะไปเดตจริงๆ เธอคงไม่แต่งตัวสบายขนาดนี้หรอก แต่งหน้าก็ธรรมดา ผมก็ไม่ได้สระเพราะกลัวเป่าผมนานจนเขาต้องรอ เลยได้แค่รวบทรงโดนัทผูกโบแก้ขัดไปก่อน

“น่าตกใจขนาดนั้นเลย?”

“เปล่าค่ะ แค่คิดว่านี่ไม่น่าใช่เดต แล้วหนูจะไปเก็บโปรเจกต์วันเกิดพี่เร็กซ์ ไปเดตวันนี้คงไม่สะดวก”

มะเหมียวตัดสินใจบอกออกไปตามตรง ถามว่าอยากอยู่กับเขาไหมมันก็อยากอยู่นะ แต่ความรู้สึกโหยหาเขาที่เธอเคยมีเมื่อ 10 ปีก่อนมันคงจางลงไปมากๆ แล้ว เทียบกับการได้เจอศิลปิน อย่างหลังฟังดูใจฟูกว่าตั้งเยอะ

จะว่าไปเขาเองเป็นประธานบริษัท เป็นผู้บริหารใหญ่ของบริษัทที่น้องทั้งสองคนที่เธอชอบสังกัดอยู่ การที่มีเธอเป็นว่าที่คู่หมั้นแบบนี้มันจะเป็นไรไหมนะ...

“งั้นก็โอเค”

“โอเคจริงเหรอคะ?”

ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย อีกคนไม่ได้ให้คำตอบอะไรก็เดินไปเปิดประตูรถให้แล้วผายมือเชิญเธอขึ้นรถทันที

ช่วงนี้เดาความคิดของเขาไม่ถูกเลย คิดจะทำอะไรของเขากันแน่นะ