บทที่ 19ความลับแตกเข้าสู่เดือนที่ห้าของการอุ้มท้องลูกคนแรก ท้องนิวเคลียร์เริ่มใหญ่ขึ้นทุกวันและการเดินเหินก็ลำบากขึ้น ทุกการเคลื่อนไหวตลอดห้าเดือนที่ผ่านมาตกอยู่ในการดูแลของแดเนียลมาตลอก ใช่! เขาดูแลเธอ ผู้ชายที่ออกปากเองว่ายังไม่พร้อมกับการมีลูกตอนนี้ แต่เขากลับทำทุกอย่างออกมาตรงกันข้ามกับสิ่งที่ว่าเอาไว้และทำได้ดีจนเป็นที่น่าพอใจของนิวเคลียร์"อยากกินอะไรไหม" แดเนียลที่นั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาเพราะวันนี้เขาหยุดงานและว่างทั้งวัน พอเอ่ยถามหญิงสาวก็ละสายตาจากจอโทรศัพท์มือมองคนที่นั่งกอดหมอนข้างอยู่อีกโซฟาตัวหนึ่งอย่างรอคำตอบ"อยากไปข้างนอก""ขอในสิ่งที่กูให้ได้ได้ไหมวะ""แล้วทำไมแค่นี้ให้กันไม่ได้ นายจะมากักขังฉันเหมือนนักโทษแบบนี้ไม่ได้ มันน่าอึดอัดมันเบื่อรู้ไหม" แดเนียลมองหน้านิวเคลียร์แล้วถอนหายใจ"รู้อยู่แล้วไหมว่ามันอันตราย""อันตรายก็เรื่องของนาย ฉันเกี่ยวอะไรด้วย""อย่าดื้อได้ไหมวะ""ดื้อตรงไหน""ตรงนี้ไง เถียงกูอยู่เนี่ย""..." ทั้งที่มันเป็นความสุขเพียงอย่างเดียวที่เธอขอเขาได้แต่กลับถูกปฏิเสธทุกครั้งที่เอ่ยขอ ตั้งแต่รู้ว่าท้องเธอก็เหมือนเป็นนกตัวน้อยในกรงทองที่ถูกเขาเลี้ยงด้วย
บทที่ 20หวงก้างหลังจากที่ความลับแตก แม่รู้เรื่องว่าลูกชายคนเล็กทำเพื่อนสนิทท้อง นิวเคลียร์ก็ตกอยู่ในความดูแลของขวัญข้าวทันที“ทำหน้าเหมือนจะตาย” นางแบบสาวประชดเสียงเรียบ ก็คนที่นั่งหมดอาลัยตายอยากบนโซฟาอย่างยิ้มล้อๆ เธอรู้ว่าที่แดเนียลเป็นแบบนี้เพราะแม่เขาสั่งห้ามให้เขาไปเที่ยวกลางคืน และยังถูกแม่ออกคำสั่งให้มาอยู่กับเธอที่คอนโดอีก“อย่ากวนประสาทกู”“ไม่ได้จะกวนประสาท แค่อยากจะบอกนายว่าถ้าเบื่อก็ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ ฉันแค่ท้องไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย”“ไม่ได้” เขาปฏิเสธแทบจะทันที “ไม่ท้องกูก็ต้องอยู่กับมึงอยู่แล้ว”“ทำไม”“ก็…ขาดไม่ได้มั้ง” ถ้านี่เป็นคำสารภาพรักของคนกวนตีนอย่างแดเนียล…เธอก็จะละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกัน “แล้วทำไมไม่นอน ออกมาทำไม?”“เปล่า เห็นว่านายไม่ไปนอนสักทีเลยมาดู”“งั้นไปนอน” แดเนียลลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วจูงมือนิวเคลียร์เดินเข้ามาในห้องนอน เขาจัดแจงผ้าห่มให้ “นอนสิ”“เบื่อเหรอ”“เบื่ออะไร”“ก็เบื่อไหมที่มาอุดอู้อยู่กับฉันโดยไม่ได้ไปไหนมาไหนแบบที่นายเคยเป็น” แดเนียลครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเผยอยิ้มเล็กน้อย“เคยบอกไปเหรอว่าเบื่อ”“ก็ไม่”“ถ้าฉันเบื่อป่านนี้
บทที่ 21พยายามปรับตัวเข้าหา NC+หลายนาทีต่อมาดีแลนยกขาไขว่ห้างมองและจ้องหน้าน้องขายด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเดาอารมณ์ไม่ได้ ทว่าสายตาคู่นั้นที่จ้องมองมามันทำให้เขารู้สึกกดดันเสียมากกว่า"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ มึงคิดจะปิดทุกคนในบ้านมิดเหรอแดน""ไม่ได้คิดจะปิดโว้ย! แค่ไม่พร้อมจะบอก""…" ผู้เป็นพี่ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอาใจกับสิ่งที่น้องชายอ้างมา มันเป็นเรื่องใหญ่มากสำหรับครอบครัว แต่ดูการกระทำไร้สมองของน้องชายที่ทำเหมือนมันเป็นเรื่องเล็กที่สามารถแก้ปัญหาได้ง่ายๆ "มึงคิดว่าเด็กคนหนึ่งที่ใกล้จะลืมตาดูโลก แค่ทำให้เขาคลอดออกมาก็จบเหรอ?""กูก็ดูแลอยู่นี่ไง""มันไม่ใช่แค่เรื่องต้องดูแล มันเป็นเรื่องที่มึงต้องคิดได้แล้วว่าต้องจัดการยังไงต่อไป""…""นิวก็เหมือนกัน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่บอกพี่""คือนิว…""กูห้ามไม่ให้นิวบอกมึงเองแหละ""…" เขาไม่รู้จะถอนหายใจออกสักกี่ครั้งให้กับความมักง่ายและความโง่เขลาของน้องชายตัวเอง หากหน้าตาไม่ได้เหมือนกันและไม่ใช้นามสกุลเดียวกัน เขาจะประกาศให้รู้ทั่วกันว่าไม่ได้เป็นพี่น้องกับแดเนียล "ไหนมึงลองบอกมาสิว่าวางแผนไว้ยังไงบ้าง" ชายหนุ่มกอดอกรอฟังจากปากน้องชายอย่
บทที่ 22เข้าคอร์สคุณพ่อมือใหม่ย่างเข้าสู้เดือนที่แปด นิวเคลียร์เดินอุ้ยอ้ายมาหาแดเนียลแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนหน้าตักเขา โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะหนักหรือทำสีหน้าแบบไหน "ไม่รู้สึกอะไรเลย?" แดเนียลถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก็คุณเธอเล่นนั่งลงซะเต็มแรงจนโซฟามันเกิดเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด แต่ก็ยังยิ้มได้เพราะได้แกล้งเขา"ก็ไม่เห็นบ่นสักครั้งนี่ ก็เลยนั่งแบบนี้ทุกวัน" นิวเคลียร์ยิ้มร่าบอกชอบใจก่อนที่เธอจะหยิบโทรศัพท์มือถือของแดเนียลขึ้นมากดดูวันเวลา "วันนี้เราต้องเข้าคอร์สเลี้ยงลูกนี่ นายทำไมไม่ไปแต่งตัวอีก""แล้วจะไปยังไงล่ะ ลุกขึ้นดิ""เหรอ" นิวเคลียร์หยัดกายลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลแล้วยื่นมือไปตรงหน้า หมายจะให้แดเนียลพยุงตัวเองลุกขึ้น ทว่าเขากลับปัดมือเธอออกแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว"ที่ช้าก็เพราะเธอนั่นแหละ มัวแต่เล่นอยู่นั่น""เล่นตรงไหนไม่ทราบ~ ขี้จุ๊นะนาย""เห็นว่าท้องอยู่หรอกนะ ไม่งั้นละก็…" เข็ดเขี้ยวเธอมากๆ ที่กล้าทำหน้าล้อเลียนใส่ แต่ต้องก้มลงไปจูบท้องนูนใหญ่เบาๆ สองทีแทนความมันเขี้ยว ก่อนที่จะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพานิวเคลียร์ไปเข้าคอร์สคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ที่เธอรั้นจะจองให้ได้หลายนาทีต่อมา"ค
บทที่ 23ลืมตาดูโลกสองสัปดาห์ต่อมานิวเคลียร์นั่งพิงพนักโซฟามองแดเนียลเดินผ่านไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ "หยุดเดินได้ไหม เวียนหัว!" แดเนียลหยุดชะงักแล้วหันมองหญิงสาว"ใกล้คลอดแล้วต้องเตรียมของหลายอย่าง" ว่าจบก็เดินต่อขณะที่นิวเคลียร์ทำหน้าเหยเก เธอรู้สึกหน่วงที่ท้องและท้องก็แข็งทุกๆ สิบนาทีเห็นจะได้ พอแดเนียลเดินเสร็จเขาก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้านิวเคลียร์พร้อมเท้าใส่เอวมองเธอ "เป็นอะไรทำไมทำหน้าเบื่อหน่ายขนาดนั้น""ก็บอกไปแล้วว่าอย่าเดินไปมามันเวียนหัว""ก็เตรียมของไงวะ""เตรียมอะไรนักหนาเนี่ย นายให้แม่บ้านเตรียมไว้แล้วเถอะแดน" นิวเคลียร์กระแทกเสียงใส่ด้วยความหงุดหงิดปนรำคาญที่แดเนียลไม่ฟังเธอพูดสักที "มานั่งตรงนี้หน่อย""ทำไม""อย่ามีคำถามมากได้ปะ ถามทุกอย่างเลย""แล้วจะหงุดหงิดทำไมวะ บอกดีๆ ก็นั่งไหม" หญิงสาวได้แต่กลอกตามองบนกับคำพูดเมื่อครู่ของชายหนุ่ม พูดดีด้วยก็เถียงพอขึ้นเสียงก็ว่า เธอคร้านจะเถียงกับเขาแล้วจริงๆ "บอกให้นั่งทำไม เป็นอะไร?" พอแดเนียลนั่งลงนิวเคลียร์ก็รีบดึงแขนเขามาดมแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ"เหนื่อย""จะเป็นลมหรือไง?""เปล่า แค่อยากได้กลิ่นนาย""ปกติก็นอนดมทุกวันอยู่แล้วน
บทที่ 24ตกหลุมรักหลายชั่วโมงต่อมาแดเนียลเท้าคางมองใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกน้อยด้วยความหลงใหล ไม่รู้ว่าต้องเรียกความรู้สึกนี้ว่ายังไง ความรู้สึกที่อยากทำให้เธอมีความสุขตั้งแต่วันแรกที่ลืมตาดูโลกและรู้สึกหวิวๆ ที่หัวใจคล้ายว่าตกหลุมรักซ้ำๆ ทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันแท้ๆ ทุกๆ การเคลื่อนไหวของเนญ่า ทำเอาหัวใจแกร่งเต้นแรงอย่างน่าประหลาดใจ"ลูกครับ" ปลายนิ้วชี้แตะลงที่ปลายจมูกเชิดของลูกสาวตัวน้อยด้วยความระมัดระวัง สัมผัสของพ่อทำให้เธออ้าปากหาวจนใบหน้าแดงซ่าน ใบหน้าที่แดงซ่านชวนให้หลงใหลจนเขาไม่อาจละสายตาไปไหนได้ "ริมฝีปากแดงซ่านเหมือนแม่หนูตอนที่ชอบทาลิปสติกที่พ่อซื้อให้เลย" แดเนียลพึมพำเสียงเบาเพราะกลัวรบกวนเวลานอนของลูกสาวและนิวเคลียร์ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ แต่เขาจะรู้ไหมว่าเธอน่ะรู้สึกตัวตื่นนานพอที่จะได้ยินสิ่งที่แดเนียลพูดกับลูกทุกอย่าง ทั้งกลั้นยิ้มทั้งกลั้นขำ"อื้อ~" เนญ่านิ่วหน้าแล้วร้องไห้งอแง ผู้เป็นพ่อเลิ่กลั่กมองไปที่นิวเคลียร์คล้ายว่าจะถามว่าเมื่อไหร่เธอจะตื่นเพราะลูกร้องไห้ ทั้งอยากอุ้มขึ้นมาโอ๋ก็กลัวทำลูกหลุดมือ"อุ้มลูกสิ" นิวเคลียร์เอ่ยบอกเสียงพร่า เธอดันตัวลุกขึ้นมานั่ง
บทที่ 25ยากกว่าที่คิดหนึ่งสัปดาห์ต่อมาตั้งแต่หมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้คือวันที่แดเนียลได้รับรู้รสชาติของการเป็นพ่อที่แท้จริง อดตาหลับขับตานอนแทบทุกวันก็ว่าได้ เวลาจะกินข้าวยังต้องกินหนึ่งคำแล้ววิ่งไปดูลูกทีหนึ่ง"ยากกว่าที่คิดไว้" เขาพึมพำกับนิวเคลียร์ขณะที่เธอปั๊มนมให้เนญ่าอยู่บนโซฟา "กว่าจะโตได้มันเหนื่อยขนาดนี้เหรอวะ""ไม่ได้เลี้ยงวันสองวันโตนะ""เข้าใจแล้ว" เขาหันไปมองนิวเคลียร์ด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าสุดๆ ขอบตางี้ดำคล้ำเหมือนคนโดนของ แต่คงจะเป็นของเนญ่าที่ทำเอาพ่อไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน "เธอง่วงไหม""นิดหน่อย เดี๋ยวต้องไปซักผ้าอ้อมลูกอีก""เดี๋ยวฉันทำเอง ปั๊มนมเสร็จก็ไปนอนเถอะ""แดน…นายไหวใช่ไหม" เป็นคำถามที่นิวเคลียร์พร่ำถามเขาตลอดและเธอก็จะได้คำตอบเดิมว่า 'ไหว' "เราจ้างแม่บ้านดีไหม อย่างน้อยก็ช่วยแบ่งเบาภาระไปอีกหนึ่งอย่างนะ" ไม่ใช่ว่าไม่เคยถามเขาแต่เธอถามจนไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาหลอกล้อแล้ว"ไม่ เดี๋ยวเลี้ยงเอง" คำตอบเดิมๆ สีหน้าเดิมๆ ของแดเนียลทำเอานิวเคลียร์ถอดใจที่จะจ้างแม่บ้าน เพราะเขายืนยันคำเดิมว่าจะเลี้ยงเอง ทำเองก็ต้องเลี้ยงเขาให้เติบโตด้วยมือสองข้างของตัวเอง"อืม" เธ
บทที่ 26กำลังใจหนึ่งเดือนต่อมา"นอนเถอะลูก นอนหลับพักผ่อนพรุ่งนี้จะได้มีแรงตื่นขึ้นมางอแงอีก" ชายหนุ่มทั้งพูดทั้งอุ้มลูกน้อยเดินไปมาอยู่ในห้องนอนในเวลาตีสองกว่าๆ เนญ่ายังตาแป๋วไม่ยอมนอนคล้ายว่าเธออยากกลั่นแกล้งพ่อกับแม่"อื้อ~" เด็กน้อยในวัยหนึ่งเดือนกว่ายังทำตาแป๋วใส่พ่อไม่ยอมนอนง่ายๆ ขณะเดียวกันพ่อกับแม่ง่วงแทบจะลืมตาไม่ขึ้น ยอมรับว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเป็นช่วงเวลาที่เขากับนิวเคลียร์ทุ่มเทเวลาทั้งหมดกับลูกมากๆ แทบไม่มีได้คุยกันเรื่องอื่นเลยนอกจากดูแลลูกสาว"เอาลูกมาให้ฉันอุ้มก็ได้""เธอนอนเถอะ""ไม่เป็นไร นายไม่ได้นอนมาสองวันแล้ว…ไปพักเถอะ" นิวเคลียร์อุ้มลูกมาแนบอกแล้วเชิดหน้าไปที่เตียงนอนเป็นการบอกให้แดเนียลไปพักผ่อน "ไม่เป็นไรหรอก ฉันไหว" เธอย้ำชัดว่าตัวเองไหว"ปลุกด้วยแล้วกัน" เขาบอกเธอผ่านความเหนื่อยล้าแล้วไปนอนตามที่นิวเคลียร์บอก ทุกอย่างที่คิดเอาไว้พังหมดเพราะชีวิตจริงหลังได้อยู่กับลูกตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงมันไม่ง่ายอย่างที่เขาคิดเอาไว้เลย เข้าใจแล้วว่าพ่อกับแม่ต้องอดทนมากแค่ไหนที่เลี้ยงเขากับพี่ชายให้เติบโตมาได้ทุกวันนี้"หนูอย่ากวนพ่อนักเลย พ่อเขาเหนื่อยนะคะ" เด็กน้อยอ้าปากห