บทที่ 5

พอเจ้าขุนมองลงมาเห็นว่าคนที่มาส่งมายมิ้นท์ก็คือไต้ฝุ่น เขาก็รีบวิ่งลงมาแบบไม่คิดชีวิต

"ค่อยๆ เดินนะ" ไต้ฝุ่นยังพยุงร่างบางให้เดินขึ้นบันได

จังหวะนั้นเจ้าขุนวิ่งลงมาถึงพอดี

"มึงปล่อยมือออกจากมายเดี๋ยวนี้!!" เขาไม่พูดพร่ำกระโดดถีบไปที่หน้าอกของไต้ฝุ่นอย่างแรง จนร่างกระเด็นล้มลงไปกองกับพื้นโดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัว

"หยุดนะพี่ขุน" 

"ถอยไปก่อนมาย" เจ้าขุนกลัวว่ามายมิ้นท์จะถูกลูกหลง จังหวะนั้นเจ้าขุนกำลังเผลอเพราะเป็นห่วงเธออยู่นั้น ..มันก็เป็นโอกาสที่ไต้ฝุ่นจะเอาคืน..

ตุ๊บ!! หมัดแกร่งชกเข้าที่ใบหน้าของเจ้าขุนอย่างแรง 

"หยุดนะคะรุ่นพี่" มายมิ้นท์รีบเอาตัวเองเข้าไปขวางไว้ก่อนที่ไต้ฝุ่นจะชกซ้ำเข้าไปอีกครั้ง และมันก็ทำให้ไต้ฝุ่นไม่พอใจมาก ที่มายมิ้นท์มาขวางไว้แบบนั้น

ห้องอาจารย์..

"ครั้งนี้อาจารย์จะยังไม่เรียกผู้ปกครอง แต่ถ้าหากมีอีกครั้ง อาจารย์ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น" เรื่องที่พวกเขาทั้งสองคนชกต่อยกัน พอถึงหูอาจารย์ทั้งสองก็ถูกเรียกตัวเข้ามาอบรม

ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นมหาวิทยาลัย แต่ทางมหาวิทยาลัยไม่ได้สนับสนุนการใช้ความรุนแรง ถ้าใครมีเรื่องต่อยตีก็ต้องถูกเรียกเข้ามาตักเตือน หรือถ้าเคลียร์กันไม่รู้เรื่องต้องเรียกผู้ปกครองเข้ามาคุยกัน

"ครับ" เจ้าขุนตอบรับเบาๆ

"แล้วเราล่ะไต้ฝุ่น" อาจารย์เห็นว่าไต้ฝุ่นเงียบก็เลยหันไปถาม

"ผมไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน.. คนที่เริ่มก่อนต้องเป็นคนผิดสิครับ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับมองไปที่เจ้าขุนแบบเอาเรื่อง

"ผมเริ่มก่อนก็จริง แต่มันมาตอแยกับผู้หญิงของผมก่อน"

"ถ้าพวกเรายังจะทะเลาะกันอยู่แบบนี้ อาจารย์คงต้องได้เรียกผู้ปกครองแล้วล่ะ" 

พอทั้งสองออกมาจากห้องของอาจารย์ มายมิ้นท์ก็รีบตรงเข้าไปหาเจ้าขุน

"พี่ขุนเป็นยังไงบ้างคะ" 

ที่เธอเลือกจะถามเจ้าขุนเพราะว่าทั้งสองสนิทกันมาก ถึงแม้ว่าเธอไม่มีใจให้กับเขา แต่ความสนิทนี้เหมือนกับพี่ชายและน้องสาว

"พี่ไม่เป็นอะไร เราไปกันเถอะ" 

แล้วเจ้าขุนก็โอบเอวคอดให้เดินกลับมาที่ห้อง เพราะเห็นเธอเดินยังไม่ถนัด

พวกเขาไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองตามไป "ได้.. มึงหาเรื่องเองนะไอ้ขุน" จากเรื่องในวัยเด็ก มันทำให้ทั้งสองต้องทะเลาะกันมาโดยตลอด

เย็นวันเดียวกันนั้น.. ที่บ้านของมายมินท์

"พี่ไม่น่าต้องลำบากมาส่งมายเลย" ที่จริงมายมิ้นท์วางแผนไว้แล้วว่าจะให้ไต้ฝุ่นมาส่ง แต่เจ้าขุนก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอคลาดสายตาวันนี้เขาขับรถของเธอมาส่งเองถึงบ้าน

"พรุ่งนี้พี่จะมารับ วันนี้เดี๋ยวพี่นั่งแท็กซี่กลับ" แล้วเขาก็ส่งกุญแจรถคืนเธอไป

เจ้าขุนรู้ดีว่ามายมิ้นท์ ไม่ได้สนใจเขามากไปกว่าพี่ชายและน้องสาว แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะปล่อยเธอไปให้เป็นของไต้ฝุ่นได้ 

"พี่ไม่ต้องมารับมายก็ได้ เดี๋ยวมายจะติดรถไปกับคุณพ่อเอง" 

"ไม่ได้เดี๋ยวพี่มารับ" จบคำพูดชายหนุ่มก็เดินออกไปเรียกแท็กซี่

มายมิ้นท์ได้แต่มองตามหลัง แผนของเธอถ้ายังมีเจ้าขุนอยู่คงจะสำเร็จยาก แต่ถ้าจะปฏิเสธเขามากกว่านี้ก็สงสาร เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก

เช้าวันต่อมาที่.. มหาวิทยาลัย

เจ้าขุนไปรับเธอที่บ้านเหมือนอย่างที่พูดไว้ แล้วก็มาส่งที่หน้าคณะ ก่อนที่จะเอารถไปเก็บลานจอดรถ

"เธอนี่เหรอที่ชื่อมาย" 

"คะ?" หญิงสาวหันกลับไปทันทีที่ได้ยินเสียงคนพูด

"น้องใช่ไหมที่เป็นต้นเหตุให้ฝุ่นต้องมีเรื่องกับคณะนี้" มันคือเสียงของสุชาดาและเพื่อนของเธอ ที่ต้องการจะมาเคลียร์กับมายมิ้นท์ให้รู้เรื่อง เพราะเรื่องที่ทั้งสองคนชกต่อยกันตอนนี้รู้เรื่องไปทั่วมหาวิทยาลัยแล้ว

"พวกพี่พูดถึงเรื่องอะไรคะฉันไม่เข้าใจ" มายมิ้นท์จำผู้หญิงคนนี้ได้ดี 

"พี่ไต้ฝุ่นเป็นผู้ชายของพี่ น้องไม่ต้องมาปีนเกลียวหรอก น้องควรจะอยู่ในส่วนของน้อง" สุชาดาพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยคำขู่ทำให้อีกฝ่ายหวาดกลัว

"ถ้าพวกพี่จะมาพูดเรื่องนี้ฉันขอตัวนะคะ" มายมิ้นท์พยายามจะก้าวเดินไป เพราะขาของเธอก็ยังเจ็บอยู่มาก

"น้องไม่ต้องมาทำเป็นสำออยต่อหน้าพวกพี่ๆหรอก ตอนนี้ฝุ่นไม่ได้อยู่ตรงนี้" สุชาดายังคิดว่ามายมิ้นท์แกล้งทำเป็นเจ็บขาเพื่อเรียกร้องความสนใจ

"มีอะไรกัน พวกเธอเป็นใคร?" ก่อนที่ทั้งสองจะเข้ามาทำร้ายร่างกายของมายมิ้นท์ เจ้าขุนก็เดินกลับมาก่อน

พอสุชาดาเห็นว่ามีคนเข้ามาก็เลยเดินแยกหนีไป

"ผู้หญิงคนนั้นพี่เคยเห็นอยู่กับไอ้ไต้ฝุ่นไม่ใช่เหรอ" เจ้าขุนพูดพร้อมกับมองตามหลัง ผู้หญิงสองคนนั้นไป

"มายไม่รู้จักหรอกค่ะ พี่กลับไปที่ห้องพี่เถอะเดี๋ยวมายจะเข้าห้องแล้ว"