เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 149
บทที่เกี่ยวข้อง
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 150
ขณะฉันถามคำถามนี้ หัวใจของฉันก็รู้สึกเคว้งคว้างขึ้นมาเพราะฉันคิดมาตลอดว่าการตายของคุณปู่ย่อมเกี่ยวข้องกับฟู่จินอัน แต่ว่าก็ไม่มีหลักฐานโชคดีที่ลุงเฉิงตอบกลับมาในทันที "มีครับ ถึงลายนิ้วมือจะมีขนาดเล็ก แต่พอลองเทียบพิสูจร์แล้วก็เป็นของเธอจริงๆ""ที่แท้ก็เป็นเธอจริงๆ..."พอฉันได้คำตอบ ทว่ากลับไม่ได้รู้สึกดีใจ รู้สึกว่าไม่ควรเกิดกับคุณปู่เลย ถ้าหาก...ถ้าหากคุณปู่วันนั้นไม่ได้พบกับฟู่จินอัน ตอนนี้คงได้เห็นคุณปู่ก็คงจะกวักมือเรียกฉันอย่างใจดี เรียกฉันว่า 'ยัยหนู' อยู่ใช่ไหมลุงเฉิงโกรธมาก "คุณท่านถึงแม้จะไม่เคยยอมรับในตัวเธอเลย แต่คุณท่านก็ไม่เคยกลั่นแกล้งเธอ เธอทำไมถึงไม้ไส้ระกำทำแบบนี้""ใช่ค่ะ"ฉันคิดอยู่หลายรอบก็ยังไม่เข้าใจ "ลุงเฉิง ฉันยังมีจุดที่ไม่เข้าใจ วันนั้นที่คุณปู่ตบฟู่ฉีชวน เขาก็ไม่ได้โกรธถึงขั้นอาการกำเริบ แล้วเธอพูดอะไรกับคุณปู่ถึงทำให้คุณปู่อาการกำเริบจนองเอยแบบนี้ได้?"อย่างแรกคือยั่วโมโหคุณปู่จนอาการกำเริบ ต่อมาก็ห้ามไม่ให้คุณปู่ทานยาช่วยชีวิตฉุกเฉินเหมือนกับวันนี้ที่เธอกระตุ้นยั่วโมโหให้ฉันลงมือ จากนั้นก็ให้ฉันตกกลุมพรางลุงเฉิงเองก็ไม่เข้าใจ "ผมเองก็คิดไม่อ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 151
ฉันอดยิ้มไม่ได้ "ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ..."พอเดินเลี้ยวตรงแยกก็มีรถตู้สีดำขับเข้ามาหา ฉันถอยหลังด้วยสัญชาตญาณ ทันใดนั้นรถคันนั้นก็เร่งความเร็ว เข้ามาจอดข้างๆ ฉัน!"เอี๊ยด..."เสียงเสียดสีของล้อกับถนนดังจนแสบแก้วหูฉันขมวดคิ้ว ขณะกำลังคิดจะหนี ชายหนุ่มสวมหมวกแฟลตแค๊ปคนหนึ่งเปิดประตูลงมาจากรถ ก้าวเพียงสองก้าวก็เดินมาอยู่ตรงหน้า เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเข้ามาปิดปากและจมูกของฉัน!"แกจะทำอะไร..."ทั้งหมดเกิดขึ้นไม่ถึง 5 วินาที ฉันยังไม่ทันพูดจบ ฉันไม่มีเวลาให้ขัดขืนด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่จะหนีเอาตัวรอดเลยกลิ่นของยาสลบรุนแรง ระยะเวลาสั้นๆ เพียงสามวินาที ฉันก็หมดสติไป หูฟังของฉันหล่นบนพื้นขณะพวกเขากำลังยื้อยุดฉุดกระชาก……พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฉันรู้สึกเหมือนหัวหนักๆ แขนขาไร้เรี่ยวแรง แม้แต่แรงจะลุกก็ยังไม่มีได้แต่ลืมตาสะลึมสะลือ สังเกตุสภาพแวดล้อมรอบด้านตอนนี้ยังอยู่บนรถตู้สีดำ ฉันถูกโยนไว้ตรงมุมที่นั่งแถวท้ายสุด แขนขาถูกมัดเอาไว้ หน้าผากพิงอยู่กับหน้าต่างรถ ถนนด้านนอกล้วนเป็นสีดำมืดสนิทแต่พอจะเห็นได้ลางๆ มันคือชานเมืองบนรถถ้านับรวมคนขับไปด้วย มีทั้งหมด 4 คน หนึ่งในนั้นคือคนที่สวมหมวกแฟ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 152
ใกล้จะหย่ากันแล้ว ฉันไม่อยากติดค้างน้ำใจอะไรกับฟู่ฉีชวน!ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือหนี้ของหลินกั๋วอัน ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ยอมไปใช้หนี้แทนคนประเภทนี้แน่นอน"ฉันรู้ดีว่าเขาเป็นใครมีฐานะอะไร"ชายเสียงเป็ดคนนั้นมุ่ยปากและกดปุ่มโทรออกพร้อมกดปุ่มเปิดลำโพง "เราไม่อยากผิดใจกับเขา ถ้าเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาจริง ฉันก็ไม่ได้โง่ขนาดหาเรื่องให้กับตัวเอง"ขณะฟังเสียงต่อสายโทรศัพท์ "ตู๊ด...ตู๊ด..." ฉันรู้สึกอึดอัดใจฉันควรขอร้องเขาให้มาช่วย หรือฉันควรปฏิเสธความสัมพันธ์ฉันกำลังชั่งน้ำหนักความคิดทั้งสองในใจ แต่ว่าทันทีที่สายถูกรับ ฟู่ฉีชวนก็ให้คำตอบกับฉันปลายสายเสียงของฟู่จินอันดังขึ้นมาก่อน"ใคร? ดึกดื่นขนาดนี้แล้วโทรมาอยู่ได้..."ฉันกำมือจิกเล็บแน่น จิกจนรู้สึกเจ็บ "ฉันเอง หร่วนหนานจือ ฟู่ฉีชวนล่ะ?"เขาไม่ได้บอกว่าแค่ไปเซ็นเอกสารหรอกเหรอตอนนี้ขนาดมือถือเขาเองยังไปอยู่ในมือของฟู่จินอันฟู่จินอันแน่นิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มระเริง น้ำเสียงดูภูมิใจ ค่อยๆ จีบปากจีบคอพูด "เขาน่ะหรอเขาไม่รู้ว่าหลังจากแท้งไปแล้วประมานเดือนถึงจะมีรอบเดือน เขาคิดว่าฉันรอบเดือนใกล้มา ก็เลยวิ่งไปซื้อผ้าอนามัย
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 153
ชายเสียงเป็ดเดินเข้าไปหาใช้เท้าทีบหลินกั๋วอัน หยิบขวดเหล้าเทรดใส่หัวเขา "ไอสันขวาน แกเล่นลูกไม้กับพี่ไห่งั้นรึ? ภรรยาตระกูลฟู่หรอ? บ้านป้าแกน่ะสิ! ประธานฟู่เขาไปซื้อผ้าอนามัยให้กับแฟนใหม่เขาแล้ว เขาจะมายอมใช้หนี้เงินพนันลุงเขยของอดีตภรรยารึไง?"หลินกั๋วอันไม่ทันได้ระวัง ล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น เขาพยายามกระเสือกกระสนคลานไปอยู่ตรงหน้าหัวหน้าชายคนนั้น "พี่ไห่ พี่ไห่ครับ! ผมไม่กล้าเล่นลูกไม้กับพี่หรอก เธอเป็นภรรยาของฟู่ฉีชวนจริงๆ วันนั้นที่พวกนายไปโรงพยาบาลก็เห็นไม่ใช่หรอว่าภรรยาฉันพักอยู่ห้อง VIP ถ้าฟู่ฉีชวนไม่สนใจเธอ ภรรยาฉันจะไปพักอยู่ห้อง VIP ในโรงพยาบาลเซิ่งซินได้ไง?"……ฉันจ้องเขม็งมองเขาอย่างอาฆาตร "หลินกั๋วอัน! ลุงมันคนเนรคุณ ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณป้า มีหรือหนูจะไปขอร้องฟู่ฉีชวนเพื่อยกให้พักผู้ป่วยนี้ให้ฉัน? ตอนนี้ลุงกลับเอามาใช้ทำร้ายหนูงั้นหรอ?!"หลินกั๋วอันทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินพูด เขากอดขาของพี่ไห่"พี่ไห่ กำขี้ก็ยังดีกว่ากำตด เธอต่อให้หย่ากับฟู่ฉีชวนแล้ว ฟู่ฉีชวนจะไม่แบ่งเงินช่วยเธอสักนิดเลยรึไง? เงินล้านเดียว สำหรับเธอแล้วมันแค่เรื่องเล็กน้อย!"หนึ่งล้านเขาแค่คนจนขี้กุ้ย ทำไมถึ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 154
พี่ไห่โมโหเอามือตบหัวของชายเสียงเป็ด ตะวาดจนน้ำลายกระเด็น "แม่งูเอ๋ย ฉันโดนแกหลอกแต่แรกเลยหรอวะเนี่ย! อดีตภรรยาบ้านป้าแกที่ไหนล่ะ เจอปัญหาใหญ่แล้ว!""พี่..."ชายเสียงเป็ดชี้ไปยังเท้าของของเขาที่เหยียบอยู่บนหน้าของฉัน "พี่เอาเท้าออกก่อนดีกว่าไหมครับ?"เขาถึงได้ก้มลงมาดู ทันใดนั้นก็สะดุ้ง ขณะกำลังชัดเทากลับ ทันใดนั้นประตูม้วนก็ถูกเปิดออก!เดิมที ฉันคิดว่าเป็นคนที่ลุงเฉิงส่งมาเพื่อเอาเอกสารมาให้ฉัน พอเห็นฉันถูกลักพาตัว ก็เลยส่งคนมาช่วยฉันแต่ตอนนี้พอฉันแหงนหน้าขึ้นมอง ก็เห็นใบหน้าเย็นชาเคร่งขรึมของฟู่ฉีชวนในสายเมื่อครู่นี้ เขา...ไม่ใช่ว่าไปซื้อผ้าอนามัยให้ฟู่จินอันหรอกเหรอ ทำไมถึงมาที่นี่ได้?ระยะห่างจากที่นี่ถึงโรงพยาบาลเซิ่งซิน อย่างน้อยก็ต้องขับรถหนึ่งชั่วโมง"รอง...ประธานฟู่!"พี่ไห่ที่ยโสโอหังเมื่อครู่ ทันใดนั้นก็เสียงนอบน้อม "กระผมได้ยินชื่อท่านมานานแล้ว!"ฟู่ฉีชวนสีหน้าเย็นชา น้ำเสียงเขายิ่งทำให้ขนลุกขนพอง "นี่หรอเหตุผลที่ต้องลักพาตัวภรรยาของฉัน?""เข้าใจผิดแล้วครับ นี่ไม่ใช่การลักพาตัว ต่อให้ผมกินใจหมีดีเสือก็ไม่กล้าหรอกครับ"พี่ไห่โยนความผิดชี้ไปทางหลินกั๋วอันและยิ้ม
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 155
"จริงเหรอ?"เขาแคลงใจฉันโกรธจัด "จริงสิ ลุงรีบๆ แก้มัดเร็ว!"หลินกั๋วอันดีใจไม่หาย เขาช่วยแก้เชือกที่มัดไว้จนมือไม้เป็นพัลวันจากนั้น ทันทีที่ฉันเป็นอิสระ ก็มีคนหนึ่งจากด้านหลังเข้ามาคว้าแขนของฉันไว้อย่างหยาบคาย ฉันยังไม่ทันได้ขัดขืน วัตถุแข็งๆเย็นๆ ก็จ่อตรงขมับของฉันจากประสบการณ์หนังอาชญากรรมและหนังสงครามที่ดูไปไม่น้อยก็ได้บอกกับฉันว่ามันคือปืนฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว ไม่กล้าขยับ ปล่อยให้เขาค่อยๆ ลากฉันขึ้นมา"ประธานฟู่! ถ้าคุณยังขัดขืน งั้นผมก็จะไม่เกรงใจกับคุณนายฟู่อีกแล้ว"พอคนข้างหลังเอ่ยพูด ฉันก็ฟังออกว่าเป็นผู้ชายเสียงเป็ดคนนั้นในตอนนั้น คนของเขาล้มไปแล้วเกินครึ่ง เห็นได้ชัดว่าคนของฟู่ฉีชวนเป็นต่อฟู่ฉีชวนหยุดมือและยิ้มเยาะ "นายไม่น่าโง่เลย ถ้าหากเธอเป็นอะไรแม้แต่ปลายผม พวกนายไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่แน่"เสียงเป็ดของเขาแหบแห้งและขืนดันทุรังต่อไป "แต่ผมเห็นว่าประธานฟู่ก็ดูเหมือนว่าไม่คิดจะปล่อยพวกเราไปอยู่แล้ว""ลักพาตัวเมียฉัน ถ้าฉันไม่แสดงให้พวกนายเห็น พวกนายก็คงจะแยกไม่ออกว่าใครเป็นใหญ่ ใครเป็นรอง"ฟู่ฉีชวนค่อยๆ จัดเสื้อเชิ้ตของตนเองที่เละเทะจากการต่อสู้และค่อย
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 156
"ที่ดินตรงเฉิงซี ประธานฟู่ยกให้ผม"ชายหัวร้อนตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว "เขาไปยุ่งกับคุณนายฟู่ เป็นความไม่รู้กาละเทศะของเขา เรื่องที่เหลือผมจะจัดการให้ ประธานฟู่จะต้องพอใจแน่นอน"ฟู่ฉีชวนยิ้มมุมปาก น้ำเสียงเย็นชา "ตกลง""ประธานฟู่ ประธานฟู่..."โจวไห่เพิ่งรู้ว่า คนที่ตามมาสบทบไม่ได้มาช่วยเขา แต่ใช้เขาอาศัยโอกาสตักตวงปลประโยชน์จากฟู่ฉีชวนเขาตกใจจนรีบวิ่งออกมา กอดขาของฟู่ฉีชวนอ้อนวอนร้องขอ "ประธานฟู่ ท่านโปรดเมตตา ปล่อยพวกเราไปเถอะ!""ฉินเจ๋อ"ฟู่ฉีชวนจู่ๆ ก็พูดขึ้นมาฉินเจ๋อทีบโจวไห่ออกไป "ก่อนหน้านี้ทำกับคุณนายฟู่ของเรา แกควรจะคิดทบทวนให้ดีก่อน ตอนนี้จะมาขอร้อง มันสายไปแล้วล่ะ!"เขาลุกขึ้นมาคลานอย่างไม่ยอมแพ้เข้ามากอดขาของฉัน "คุณนายฟู่ คุณนายฟู่ ผมมีตาหามีแววไม่! ท่านช่วยละเว้นผมได้ไหม!"มือของฉันกดตรงปากแผลของฟู่ฉีชวนไว้ตลอด พอนึกถึงเขาที่เป็นคนยิง ความโกรธก็ปะทุขึ้นมาจากใจ "ไปให้พ้น!"วินาทีต่อมา ฉินเจ๋อก็ทีบเขากระเด็นออกไปและประคองเราขึ้นรถฉินเจ๋อเป็นคนขับรถให้กับเรา ส่วนลูกน้องคนอื่นของฟู่ฉีชวนก็ทยอยขึ้นรถคันอื่น รถนับสิบคันขับขึ้นมาอยู่บนถนนทางหลวงพร้อมกันอย่างรวดเร็
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 157
"ใช่"ฉินเจ๋อถอนใจโล่งอกหลังจากถึงโรงพยาบาล ฟู่ฉีชวนถูกย้ายไปยังเตียงรถเข็นของโรงพยาบาลเป็นอันดับแรกไฟของโรงพยาบาลสว่าง ในตอนนั้นฉันเพิ่งถึงได้เห็นว่าหน้าของฟู่ฉีชวนซีดขาวเพราะเสียเลือดไปอย่างมากเขาตอนอยู่บนรถ...เขากลัวว่าฉันจะกังวลก็เลยพยายามประคองสติพอประตูห้องฉุกเฉินปิดลง หัวใจของฉันก็ถูกความกลัวเข้าครอบงำขนาดหายใจยังลำบากฉันพิงกำแพง พูดไม่ออกว่าหัวใจตอนนี้รู้สึกอะไรรู้แค่ว่าพอประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หมอก็บอกว่าผ่าตัดเอากระสุนออกมาแล้ว ช่วงนี้พักรักษาตัวให้เต็มที่ พอรู้ว่าอาการไม่สาหัส ฉันก็ถอนหายใจโล่งอกฉันเดินเข้าห้องผู้ป่วย ดวงตาสีดำราวกับอีกาของเขาลุกโชนทอเป็นประกายจ้องมาที่ฉันราวกับจะมองฉันให้ทะลุฉันเม้มริมฝีปากและเทน้ำอุ่นให้เขา "ฉินเจ๋อกลับไปเตรียมของใช้ประจำวันและเสื้อผ้าให้คุณ เดี๋ยวพอเขากลับมาแล้วฉันค่อยกลับเขายิ้มมุมปาก "กลับ?""ใช่"ฉันพยักหน้า "วันนี้...ขอบคุณคุณมาก"หากเขาไม่ได้ไปช่วย เกรงว่าคงเป็นเรื่องยากที่ฉันจะหนีออกจากที่นั่นโดยไม่มีบาดแผลไม่รู้ว่าหลินกั๋วอันเอาความกล้ามาจากไหนถึงได้ไปเกี่ยวข้องกับอันธพาลพวกนั้นฟู่ฉีชวนแกล้งพูดตลก "หร
บทล่าสุด
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 340
สีหน้าของเขากลายเป็นเคร่งขรึม และเสียงของเขาที่ฟังดูแหบแห้งและหยาบกระด้าง "ฉันให้หุ้นแก่คุณเพื่อให้คุณใช้ชีวิตได้ดีขึ้น ไม่ใช่เพื่อให้คุณมาต่อรองกับฉัน""ประธานฟู่ คุณเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย?""......"เขาเยาะเย้ยและพูดอย่างเย็นชา "งั้นคุณก็ลองดูสิ ฉันจะฆ่าใครก็ตามที่คุณขายให้ ถ้าคุณอยากทำร้ายใครก็เชิญเลย""......"เขายังคงหวาดระแวงอย่างมาก เกือบจะเหมือนโรคจิตในเรื่องของการข่มขู่ คือการแข่งขันกันว่าใครจะยอมทำสิ่งที่ต่ำที่สุดมากกว่ากันฉันไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้ พูดมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์ฉันกัดฟันแล้วเดินไปหาเจียงไหลเจียงไหลและเฉินเย่กำลังคุยกันเรื่องทั่วไปบางอย่างเมื่อเห็นฉันมา เจียงไหลยกริมฝีปากแดงของเธอไปทางเฉินเย่และพูดว่า "คุณเฉิน ฉันจะเชิญคุณไปทานอาหารเย็นเมื่อฉันกลับไปเมืองเจียงเฉิงหลังตรุษจีน""ได้"เฉินเย่พยักหน้าเล็กน้อยหลังจากทักทายเขาแล้ว ฉันก็ไปกับเจียงไหล"ประธานหร่วน!"เฉินเย่หยุดฉันไว้ทันที ก่อนจะเปิดปากถามอย่างระมัดระวังว่า: "คุณและพี่ชวนต้องหย่ากัน มันเกี่ยวข้องกับการลักพาตัวและการหมั้นหมายของเขากับเสิ่นซิงหยูหรือเปล่า?"ฉันพูดตามตรงว่า "ใช่ แ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 339
ฉันเงียบไปและพูดเบาๆ ว่า "ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อนว่าคุณมีความอดทนสูงขนาดนั้น"คืนนั้น ฉันจูบโจวฟางต่อหน้าเขาแม้ว่าฉันจะเมามากเกินไป แต่เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นจริงๆด้วยบุคลิกของเขา แบบที่ยอมให้ตัวเองทำผิดกฎได้แต่ห้ามคนอื่น เขาน่าจะหยุดมองมาทางฉันนานแล้วทันทีที่ฉันพูดจบ เสียงที่ดังขึ้นกลับไม่ใช่เสียงของฟู่ฉีชวน แต่เป็นเสียงที่มาจากทางกลางห้องจัดงานเลี้ยงเสิ่นชิงหลี่เปลี่ยนเสื้อผ้าและสวมชุดสีขาวล้วนสุดหรู เธอถือไมโครโฟนไว้ตรงกลางห้อง ดูขี้อายเล็กน้อย แต่ดวงตาสีเช้มของเธอกลับเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นในขณะที่เธอจ้องไปที่ทิศทางหนึ่งโดยเฉพาะทิศทางที่โจวฟางอยู่"ตลอดหลายปีที่ผ่านมาตั้งแต่ฉัน จากอ้อมอกของคุณย่า คุณพ่อและคุณแม่ไป ฉัน... ฉันต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย ทนทุกข์ทรมานจากวิธีที่ผู้คนปฏิบัติต่อฉัน แต่ด้วยช่วงเวลาที่สวยงามที่เหลืออยู่ในความทรงจำ ฉันกัดฟันและอดทนต่อไป"เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยขณะที่เธอสะอื้น “แต่ฉันโชคดี ครอบครัวของฉัน… และพี่อาฟางไม่เคยยอมแพ้ในการตามหาฉัน เช้านี้คุณย่าถามฉันว่าความปรารถนาของฉันคืออะไร ตอนนั้น ฉันนึกอะไรไม่ออก เพราะแค่การได้กลับไปยังตระกูลเสิ่นก็ถือเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 338
"คุณนายเสิ่น"ฟู่ฉีชวนขมวดคิ้วอย่างใจเย็นและพูดด้วยเสียงต่ำ "คุณไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรกับฉันเกี่ยวกับการถอนหมั้น"เพราะนั่นเป็นส่วนหนึ่งของแผนของเขาแม่เสิ่นไม่รู้ว่าเธอไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าเธอจงใจแกล้งทำเป็นสับสน "แน่นอนว่าฉันต้องอธิบาย ทันทีที่คุณได้ยินว่าวันนี้เป็นซิงหยูของเราที่มารับคุณ คุณก็มาพร้อมกับประธานเสิ่นโดยเฉพาะ ฉันเข้าใจแล้ว...."ปากของเฉินเย่กระตุกเมื่อเขาฟัง และเขาไม่สามารถทนขัดจังหวะได้ "ความมั่นใจของคุณนั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ฉันยังต้องแทรกอยู่ดี ประธานฟู่มาที่นี่วันนี้และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณหนูเสิ่นแม้แต่สลึงเดียว โอ้ ไม่ มันไม่เกี่ยวข้องแม้แต่สตางต์เดียว""มันจะไม่เกี่ยวข้องกับซิงหยูได้ยังไง ประธานฟู่าหาครอบครัวเสิ่นของเรา ถ้าไม่ใช่เพราะซิงหยู....."เมื่อพูดไปได้ครึ่งทาง แม่เสิ่นก็คิดได้และสีหน้าของเธอก็มืดมนลง ทันใดนั้นก็มองไปในทิศทางที่ฉันอยู่!ฟู่ฉีชวนก้มตาลงและปรับแขนเสื้อ เสียงของเขาเย็นชาและเฉยเมย "พูดตามตรงนะ คุณนายเสิ่น วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อตามง้อภรรยาของฉัน"เสียงของเขาไม่ได้ดังเป็นพิเศษ แต่ทุกคำก็ตั้งใจทำเพื่อให้ทุกคนรอบข้างได้ยินเขาอย่างชัดเจน
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 337
เมื่อได้ยินเช่นนี้ แม่เสิ่นก็กวาดสายตาไปรอบๆ ห้องอย่างรวดเร็ว แล้วก็ล็อกเป้าหมายไปที่คุณพ่อของเสิ่น แล้วดึงเขาออกไปด้วยกันเพื่อไปต้อนรับไม่นาน ก็เกิดความโกลาหลขึ้นจากทางเข้าห้องจัดเลี้ยงเป็นฟู่ฉีชวน เฉินเย่แลตระกูลเสิ่นจำนวนสามคนที่เดินเข้ามาฟู่ฉีชวนสวมเสื้อคลุมสีดำ มีคิ้วกับดวงตาที่สง่างามและเย็นชา ก้าวเดินอย่างมั่นคง และมีรัศมีแห่งอำนาจที่แข็งแกร่งเฉินเย่เหมือนกับครั้งที่แล้ว เมื่อเขาไปที่หนานซี เขาอยู่ห่างจากฟู่ฉีชวนครึ่งก้าว แต่ทั้งสองดูคุ้นเคยกันดีเมื่อมองดูครั้งแรกเมื่อรวมกับสิ่งที่แม่เสิ่นพูดก่อนจะออกไปรับเขาคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ผ่านโลกมานาน แค่มองแวบเดียวก็เข้าใจทุกอย่างแล้วฟู่ฉีชวนเป็นบอสใหญ่ของRF กรุ๊ปไม่ใช่ใครอื่นฟู่ฉีชวนคือชายคนเดียวกันที่ตระกูลเสิ่นเคยถอนหมั้นด้วยแต่ตอนนี้ ในชั่วพริบตา พวกเขากลับปฏิบัติกับเขาเหมือนแขกผู้มีเกียรติของตระกูลเสิ่นอีกครั้ง ไม่กล้าแสดงความละเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ก็ต้องทนต่อไปโดยไม่สามารถแสดงออกมาได้ความสัมพันธ์นี้ ส่งผลให้บรรยากาศก็ตึงเครียดอย่างประหลาด และไม่มีใครกล้าเข้าใกล้และพูดคุยส
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 336
"ผลตรวจ DNA ออกมาแล้ว"ฉันจนปัญญาเขาพูดอย่างหนักแน่นว่า "ผลตรวจ DNA ต้องมีปัญหาแน่ หร่วนหนานจือ ฉันอาจเข้าใจผิดคิดว่าคนอื่นเป็นเธอ"ฉันรู้ดีว่า "คนอื่น" นั้นหมายถึงฉันจากนั้น เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ "แต่ฉันจะจำเธอได้เสมอ""......"ฉันเม้มริมฝีปาก "นั่นเป็นเรื่องระหว่างคุณกับตระกูลเสิ่น โจวฟาง เราควรจะรักษาระยะห่างไว้บ้าง"ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองเดือดร้อนอีกจริงๆพูดจบ ฉันไม่แม้แต่จะมองสีหน้าของเขา ดึงเจียงไหล แล้วเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงทันทีแม้ว่างานเลี้ยงต้อนรับนี้จะจัดขึ้นอย่างกะทันหัน แต่ก็ไม่ได้จัดแบบลวกๆ เลยแสงไฟที่ระยิบระยับและบรรยากาศที่หรูหรา บ่งบอกอย่างชัดเจนว่างานนี้ยิ่งใหญ่อลังการท่ามกลางชนชั้นสูงผู้มั่งคั่งหลังจากรับเครื่องดื่มจากถาดของพนักงานเสิร์ฟ เจียงไหลมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ "เธอกลายเป็นคนไร้ความปรานีตั้งแต่เมื่อไหร่?""เจ๊คะ"ฉันยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ให้เธอ "แม้แต่คนโง่ที่สุดก็ยังเรียนรู้จากประสบการณ์ นอกจากนี้ สิ่งต่างๆ ก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป""ไม่เหมือนเดิมยังไง?""เมื่อก่อนฉันเคยถลำลึกลงไปแล้ว กว่าจะดึงตัวเองกลับมาได้ มันทั้งยากและเจ็บปวด
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 335
"แค่ก..."เจียงไหลเห็นว่าฉันยังรับมือได้ แต่เธอเกรงว่าจะทำให้เกิดปัญหากับฉันจึงเงียบอยู่ตลอดในขณะนี้ คำพูดของโจวฟาง ทำให้ฉันอดไม่ได้และสำลักน้ำลายของตัวเองสำหรับฉันแล้ว แม่เสิ่นสามารถพูดจาเหน็บแนมฉันได้แม่ของเสินรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้าโจวฟางกับคุณย่าโจว เธอไม่สามารถแสดงความไม่พอใจออกมาได้ เพราะต้องระวังมารยาทกับผู้ใหญ่ และทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความหงุดหงิด“ไอ้เด็กเวร!”ไม่ว่าคุณย่าโจวจะตามใจโจวฟางมากเพียงใด เธอก็ยังต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้ เธอจ้องเขม็งไปที่เขา “ใครสอนให้แกพูดแบบนั้น?”"ก็คุณย่าสอนผมนั่นแหละ"โจวฟางไม่ได้ใส่ใจและพูดว่า "เมื่อคุณเห็นความอยุติธรรม จงยื่นมือเข้ามาช่วย""......"คุณย่าโจวโกรธมากจนจ้องมองเขา แต่เธอไม่สามารถหาคำพูดมาโต้ตอบได้ใครก็ตามที่อยู่ตรงนั้น สามารถได้ยินว่าแม่เสิ่นตั้งใจหาเรื่อง และคำพูดที่เธอพูดออกมานั้นร้ายกาจเกินไปเสิ่นชิงหลี่ผู้ซึ่งเคยเงียบและขี้อายเสมอมา พูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสาและเบาบาง เมื่อถึงเวลาที่ต้องหยุดพูดถึงเรื่องนี้"แต่พี่อาฟาง คุณแม่ของฉันก็พูดไม่ผิดนะ เด็กผู้หญิงควรรักษาความบริสุทธิ์และซื่อสั
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 334
เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนั้น อันตรายยิ่งกว่าฟู่จินอันที่เคยเจอเสียอีกฉันไม่อยากสร้างปัญหา[ทำไมคุณไม่ไปตรวจ DNA ด้วยล่ะ][หร่วนหนานจือ ตอบฉันหน่อย][หนีอีกแล้วเหรอ?]……บรรยากาศในห้องยังคงดูผ่อนคลายเหมือนเดิม แต่โทรศัพท์ของฉันยังคงส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความไม่หยุดฉันขมวดคิ้ว เปลี่ยนการตั้งค่าแชทของโจวฟางเป็นห้ามรบกวนแม้เสิ่นชิงหลี่ที่ยืนอยู่ตรงนี้ แต่เขาก็ยังคิดว่าฉันคือตัวจริงอยู่ดี“คุณหร่วน คุณเพิ่งหย่า แต่โทรศัพท์ของคุณกลับไม่หยุดสั่น”แม่เสิ่นสังเกตเห็นการกระทำของฉัน และพูดด้วยน้ำเสียงที่ประชดประชัน "มูฟออนได้เร็วจริง ๆ เลยนะ"โจวฟางส่งเสียงเฮอะออกมา และกำลังจะระเบิดความโกรธออกมาในทันทีฉันไม่อยากยุ่งกับเขาในตอนนี้ ฉันจึงชิงพูดก่อน "โดยทั่วไปแล้ว ฉันไม่สามารถเทียบกับความเร็วของเสิ่นซิงหยูได้ พอฉันเพิ่งหย่าเสร็จ เธอก็หมั้นหมายกับอดีตสามีของฉันไปแล้ว"“…เธอ!”แม่เสิ่นจ้องฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อเธอจงใจจงใจทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนจำนวนมากการใช้คำพูดทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด มีใครบ้างที่ทำไม่ได้?คุณย่าโจวสังเกตเห็นบางอย่างและขมวดคิ้ว "หนานจือ งั้นอดีตสามีของเ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 333
แต่ทำไมฉันต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรเลยด้วยความคิดนี้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปในทิศทางที่พวกเขาอยู่ หลังจากที่เสิ่นชิงหลี่กระโจนเข้าหาเขา เขาก็ลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนไม่สบายใจและกลัวที่จะทำให้เสิ่นชิงหลี่เศร้าเขาจับแขนของเธอแล้วดึงออก เสียงของเขากลับเย็นชาเหมือนเดิม ไม่มีอารมณ์อะไร "วิ่งช้าๆ หน่อย""แต่ฉันคิดถึงคุณนะ"เสิ่นชิงหลี่เงยหน้าขึ้นมองเขา กระพริบตาปริบๆ ใบหน้าซีดขาวและท่าทางเหมือนกระต่ายตัวน้อย "เมื่อวานคุณออกไปแต่เช้า และฉันไม่ได้เจอคุณมาเกือบยี่สิบชั่วโมงแล้ว"นับกระทั่งชั่วโมงฉันรวบรวมความคิด ยิ้มมุมปากเล็กน้อย และเห็นสายตาของโจวฟางจ้องมองมาที่ฉันอีกครั้ง เมื่อเขาเห็นว่าฉันสงบและไม่มีอารมณ์ใดๆ ดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อยเขาปล่อยมือของเสิ่นชิงหลี่ แล้วยิ้มกวนๆ ทักทายกับคุณยายทั้งสองก่อน จากนั้นก็นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามฉันอย่างขี้เกียจคุณย่าโจวมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองและพูด “ไอ้เด็กเวร ดูแลชิงหลี่ให้ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอ เธอเพิ่งกลับมา...”"โอ้ย เธอกำลังพูดอะไรอยู่? ชิงหลี่อยู่ที่บ้านของเธอเอง เธอยังต้องการให้อาฟางดูแลเธออีกเหรอ?"คุณย่าเสิ่นยิ้มตอบ
ให้ตายเถอะ โยนอดีตสามีไปข้างหลังคนรักที่มิอาจเอื้อม เขาคลั่งไปแล้ว บทที่ 332
ฉันปลอบใจว่า "อาจจะเป็นเพราะเธอค่อนข้างขี้อาย? ในอนาคตยังมีเวลาอีกเยอะ ถ้าได้ใช้เวลาร่วมกันมากขึ้น คงจะดีขึ้นเอง""แต่ฉันรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างผิดปกติ"หญิงชรารู้สึกเสียใจเล็กน้อย “เด็กสาวคนนั้น ตอนเด็กๆ เป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ว่าคนคนหนึ่งจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน เธอก็ไม่ควรกลายเป็นคนขี้อายได้ขนาดนี้…”ขณะที่ฉันกำลังจะพูด หญิงชราถอนหายใจและพูดว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ ก็ยังถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีอยู่ดี เธอยังอยู่เมืองจิ่งเฉิงอยู่ไหม?"ฉันตอบตามตรง “อืม ฉันยังอยู่ค่ะ”“ดีมากเลย! ฉันจะส่งคนขับรถไปรับเธอ”หญิงชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม "คืนนี้ฉันกำลังวางแผนจัดงานเลี้ยงต้อนรับชิงหลี่ และฉันต้องการให้เธอมา ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรก็ตาม ฉันกับย่าโจวสวมเสื้อผ้าที่เธอออกแบบให้เราสำหรับช่วงตรุษจีน และหลายคนถามว่าสั่งจากที่ไหน ฉันจะใช้โอกาสนี้แนะนำเธอ สัญญาว่าเธอจะไม่ขาดลูกค้าไปทั้งปี!!"".....ดีจังค่ะ ขอบคุณล่วงหน้า"ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนตกลงทำข้อตกลงทางธุรกิจตั้งแต่ที่เลือกทำงานออกแบบชุดที่สั่งทำพิเศษแบบนี้ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องติดต่อกับคุณหญิงคุณนายจากตระกูลใหญ่ แม้ตอนนี
