บทที่ 156

"ที่ดินตรงเฉิงซี ประธานฟู่ยกให้ผม"

ชายหัวร้อนตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว "เขาไปยุ่งกับคุณนายฟู่ เป็นความไม่รู้กาละเทศะของเขา เรื่องที่เหลือผมจะจัดการให้ ประธานฟู่จะต้องพอใจแน่นอน"

ฟู่ฉีชวนยิ้มมุมปาก น้ำเสียงเย็นชา "ตกลง"

"ประธานฟู่ ประธานฟู่..."

โจวไห่เพิ่งรู้ว่า คนที่ตามมาสบทบไม่ได้มาช่วยเขา แต่ใช้เขาอาศัยโอกาสตักตวงปลประโยชน์จากฟู่ฉีชวน

เขาตกใจจนรีบวิ่งออกมา กอดขาของฟู่ฉีชวนอ้อนวอนร้องขอ "ประธานฟู่ ท่านโปรดเมตตา ปล่อยพวกเราไปเถอะ!"

"ฉินเจ๋อ"

ฟู่ฉีชวนจู่ๆ ก็พูดขึ้นมา

ฉินเจ๋อทีบโจวไห่ออกไป "ก่อนหน้านี้ทำกับคุณนายฟู่ของเรา แกควรจะคิดทบทวนให้ดีก่อน ตอนนี้จะมาขอร้อง มันสายไปแล้วล่ะ!"

เขาลุกขึ้นมาคลานอย่างไม่ยอมแพ้เข้ามากอดขาของฉัน "คุณนายฟู่ คุณนายฟู่ ผมมีตาหามีแววไม่! ท่านช่วยละเว้นผมได้ไหม!"

มือของฉันกดตรงปากแผลของฟู่ฉีชวนไว้ตลอด พอนึกถึงเขาที่เป็นคนยิง ความโกรธก็ปะทุขึ้นมาจากใจ "ไปให้พ้น!"

วินาทีต่อมา ฉินเจ๋อก็ทีบเขากระเด็นออกไปและประคองเราขึ้นรถ

ฉินเจ๋อเป็นคนขับรถให้กับเรา ส่วนลูกน้องคนอื่นของฟู่ฉีชวนก็ทยอยขึ้นรถคันอื่น รถนับสิบคันขับขึ้นมาอยู่บนถนนทางหลวงพร้อมกันอย่างรวดเร็