LOGINShare
บทที่ 95 เบรกรถถูกทำลาย
Last Updated:
2025-04-25 07:03:58
Related chapters
ในเงาของหัวใจ บทที่ 96 อย่ากลัว ผมอยู่กับคุณแล้ว
นาราพยายามหายใจลึก ควบคุมสติ มือหนึ่งประคองพวงมาลัย อีกมือค่อย ๆ เลื่อนเกียร์ลง เสียงเครื่องยนต์เริ่มเปลี่ยนจังหวะ ความเร็วลดลงทีละน้อย…แม้จะไม่มาก แต่ก็เพียงพอให้พอมีหวัง “ดีมาก…อย่ากลัว ผมอยู่กับคุณแล้ว” เสียงของธีภพในสาย ทำให้หัวใจเธอพอจะเกาะความหวังไว้ได้อีกนิด “เปลี่ยนไปเกียร์ 2…แล้วเปิดไฟฉุกเฉิน! ให้รถข้างหลังเห็น! แล้วค่อย ๆ ใช้เบรกมือดึงขึ้นทีละนิด เข้าใจไหม? อย่าดึงแรงเด็ดขาด!” มือของเธอสั่น…แต่ยังมีแรง เธอเปิดไฟฉุกเฉิน และค่อย ๆ ดึงเบรกมือทีละจังหวะ เสียงยางเสียดกับพื้นถนนอย่างหนัก รถสะบัดเล็กน้อย ก่อนที่มันจะเริ่มชะลอลงทีละเมตร…ทีละวินาที… ... อีกด้านหนึ่งของถนน ธีภพ กำลังขับตามเธอมาอย่างสุดแรง เขารู้เส้นทางนี้ เขารู้ทุกโค้ง ทุกจังหวะ และตอนนี้…เขารู้ว่าเธอกำลังต่อสู้กับความตายอยู่เพียงไม่กี่กิโลเมตรข้างหน้า เขาภาวนาอยู่ในใจ “ขอให้ทัน…ขอให้คุณไม่เป็นอะไร…” รถของเธอค่อย ๆ ชะลอลง… ชะลอลงทีละเมตร เสียงเครื่องยนต์ยังครางต่ำ เข็มความเร็วลดจากร้อย…ลงมาที่แปดสิบ…เจ็ดสิบ… หัวใจของ นารา ยังเต้นระรัว ฝ่ามือที่จับพวงมาลัยเปียกชื้นด้วยเหงื่อ แต
Last Updated : 2025-04-25ในเงาของหัวใจ บทที่ 97 ฉันยังไม่ตาย…
แต่แล้ว สายตาเขาก็สะดุดเข้ากับบางสิ่ง…บางคน ห่างออกไปจากรถบรรทุกไม่กี่เมตร ร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงข้างทาง ท่ามกลางหมอกควันบาง ๆ เธอ…นารา ร่างของเธอสั่นระริก ใบหน้าเปื้อนฝุ่น เลือดซึมจากข้างขมับ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ตามตัวมีร่องรอยของบาดแผล แต่ดวงตาคู่นั้นยังลืมขึ้น และเธอ…ยังหายใจ ธีภพไม่พูดสักคำ เขาวิ่งพรวดเข้าหาเธอ อ้อมแขนของเขารวบเธอไว้แน่นในวินาทีเดียว “นารา!” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโล่งอก ปนสั่นไหว เหมือนคนที่เพิ่งได้หัวใจตัวเองกลับคืนมา เขาประคองเธอออกห่างจากจุดอันตรายนั้น ดวงตาเขาสำรวจร่างเธอทีละส่วน “คุณเจ็บตรงไหน? เดินได้ไหม? หายใจสะดวกไหม?” นาราพยักหน้าทั้งที่น้ำตาคลอ เสียงเธอแหบพร่า แต่ยังคงมีพลัง “ฉันยังไม่ตาย…” ธีภพไม่พูดอะไรอีก เขาช้อนเธอขึ้นในอ้อมแขนแล้วพาเธอเดินฝ่าฝูงชนไปยังรถของเขา ทันทีที่ประตูปิดลง เขาก็สตาร์ทรถ และเหยียบออกไปให้ไกลจากกลิ่นน้ำมันกับควันที่ยังคงลอยฟุ้ง ทิ้งความอันตรายไว้เบื้องหลัง และพาหัวใจของเขา…ที่เขาเกือบจะสูญเสียไปอีกครั้ง กลับคืนมาไว้ในอ้อมแขน เมื่อรถแล่นพ้นเขตรถติดและเสียงไซเรน ธีภพจึงค่อย ๆ ชะล
Last Updated : 2025-04-25ในเงาของหัวใจ บทที่ 98 อธิบายทุกอย่างให้เธอฟัง
ธีภพ เหลือบมองคนข้างกายครู่หนึ่ง เห็นเธอนั่งนิ่ง พิงเบาะอย่างอ่อนแรง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วต่ำ นุ่มลึก “โทรบอกคุณพ่อคุณแม่ของคุณเถอะครับ ว่าวันนี้ไม่ได้ไปแล้ว พวกท่านจะได้ไม่ต้องรอ…เดี๋ยวผมจะพาคุณกลับบ้านเอง” นารา พยักหน้าเบา ๆ แม้ยังไม่หมดความมึนจากแรงกระแทก แต่เธอก็รู้ดีว่า…คนเป็นพ่อเป็นแม่คงรอเธอด้วยใจจดจ่อ เธอกดโทรศัพท์ต่อสายไปยังบ้าน ปลายสายรับอย่างรวดเร็ว ราวกับรออยู่นาน “แม่…พ่อ…หนูขอโทษนะคะ วันนี้หนูไม่ได้ไปแล้ว” เสียงเธอนุ่มแผ่ว แม้พยายามทำให้ฟังดูปกติ แต่คุณบงกชก็จับได้ทันที “นารา หนูเป็นอะไรเสียงไม่เหมือนเดิม…เกิดอะไรขึ้น!” นาราหัวเราะแห้ง ๆ เล็กน้อย “เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะ หนูไม่เป็นไรมาก ตอนนี้เพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล…เดี๋ยวจะกลับบ้านแล้วค่ะ” เสียงของคุณพิรัชต์แทรกเข้ามาอย่างกังวล “แน่ใจนะลูก เจ็บตรงไหนไหม ต้องให้พ่อไปรับไหม” “ไม่เป็นไรค่ะพ่อ…หนูโอเคจริง ๆ ค่ะ” เธอย้ำคำเบา ๆ เพื่อให้ทั้งสองท่านสบายใจ ทั้งสองยังถามอาการอีกพักใหญ่ ก่อนจะยอมวางสายด้วยเสียงที่ผ่อนคลายขึ้น นาราวางโทรศัพท์ลง ก่อนจะรู้สึกถึงฝ่ามืออ
Last Updated : 2025-04-25ในเงาของหัวใจ บทที่ 99 ฉันจะพยายามก้าวผ่านมันให้ได้
นารายังคงเงียบ แต่สายตาเธอไม่เคลื่อนจากใบหน้าเขาเลย เหมือนเธอฟังทุกคำ พร้อมกับชั่งน้ำหนักมันในใจ “หลังจากนั้นคุณหายไป” เธอพูดขึ้นช้า ๆ น้ำเสียงนุ่ม แต่แฝงแววระแวง “แล้วตอนที่คุณหายไป…คุณไปทำอะไร” เธอมองเขาอย่างแน่วแน่ “คุณไม่ได้หลบไปเฉย ๆ แน่ คุณกำลังทำอะไรอยู่ ใช่ไหม” ธีภพนิ่งไปอีกครั้ง แววตาเขาขยับเพียงเล็กน้อย ก่อนหลบลงต่ำ “ตอนนี้คุณพยายามทำอะไรอยู่กันแน่” นาราถามต่อ เสียงเธอยังสงบ…แต่ทุกรอยนิ่งนั้นเต็มไปด้วยคลื่นใต้น้ำ ธีภพไม่ตอบในทันที ความเงียบระหว่างทั้งสองกลับหนักอึ้งกว่าทุกประโยคที่ผ่านมา เขาลอบมองเธออีกครั้ง ในแววตาของเธอนั้นไม่มีความโกรธ มีแต่ความจริงจัง ที่เธอพร้อมจะฟัง…และอาจพร้อมจะยอมรับ เขากลืนน้ำลายลงช้า ๆ ก่อนจะพูดออกมาเหมือนคำสารภาพอย่างมีเงื่อนไข “ถ้าผมเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง…” “คุณจะให้อภัยผมได้ไหม…” เสียงของเขาแผ่วราวกับไม่อยากได้คำตอบ “…เรื่องของกานต์” ชื่อของผู้ชายคนนั้นดังขึ้นในห้องอย่างแผ่วเบา แต่มันเหมือนเสียงระเบิดเงียบ ๆ ในใจของใครบางคน คำพูดของธีภพยังคงลอยอยู่ในอากาศ 'ถ้าผมเล่าทุกอย่างให้คุณฟัง…คุณจะให้อภัยผม
Last Updated : 2025-04-25ในเงาของหัวใจ บทที่ 100 อย่าถอดมันไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ธีภพกลืนน้ำลายเบา ๆ เขาเหมือนลังเล…แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจออกช้า ๆ อย่างคนที่เลือกจะไม่ปิดบังอีกต่อไป “ผมรู้ก่อนที่มันจะเกิด…ไม่กี่นาที” “ผมให้คนของผมดูแลคุณ…เพราะผมรู้ว่าเมื่อผมลุกขึ้นต่อต้านเดชาสกุลวงศ์ พวกเขาจะไม่อยู่นิ่งแน่ ผมแค่ไม่คิดว่าคนพวกนั้นจะกล้าทำถึงขนาดนั้นกับคุณ” “คนของคุณ…” นาราทวนคำ น้ำเสียงเย็นลงเพียงนิดเดียว ในหัวใจเธอเหมือนมีบางอย่างเริ่มเรียงต่อกันได้ “อย่าบอกนะว่า…” ธีภพพยักหน้าช้า ๆ “คีรณัฐ…เขาคือเพื่อนสนิทของผม ผมให้เขาเข้ามาอยู่ใกล้คุณ เพื่อคอยดูแลคุณแทนผม ผมรู้ว่าคุณต้องไม่พอใจ…แต่ผมไม่มีทางเลือก” นาราหลบตา ลึก ๆ แล้ว เธอรู้สึกเหมือนถูกควบคุม…ถูกปิดบัง แม้จะด้วยเจตนาดี มันก็ยังเจ็บ เธอเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะพูดช้า ๆ “ฉันควรจะโกรธคุณ…ที่คุณวางแผนกับชีวิตฉัน” เธอเงยหน้าขึ้น แววตาเธอทั้งนิ่งและเศร้า “แต่พอคิดถึงตอนที่คุณเสี่ยงชีวิตมาหาฉัน ตอนที่คุณพูดกับฉันทางโทรศัพท์…ทั้งที่คุณยังหลบซ่อนตัวอยู่ ฉันก็ทำไม่ลง” ธีภพไม่พูดอะไร เพียงแค่สบตาเธอ และยอมรับทุกคำของเธอในความเงียบนั้น นาราสูดลมหายใจเบา ๆ ก่อนจะหยิบของบางอย่างจ
Last Updated : 2025-04-25ในเงาของหัวใจ บทที่ 101 อยากให้คุณเปิดใจ...อีกครั้ง
บ้านยังเงียบ แต่ทว่าไม่ว่างเปล่า กลิ่นอ่อน ๆ ของข้าวต้มหอมกรุ่นลอยมาตามอากาศ เธอชะงัก…สูดกลิ่นนั้นเข้าเต็มปอด นาราเดินตามกลิ่นไปจนถึงห้องครัว แล้วก็ต้องแปลกใจกับภาพตรงหน้า… ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตพับแขน ใส่ผ้ากันเปื้อน กำลังยืนอยู่หน้าเตา มือหนึ่งจับกระบวย อีกมือคอยเปิดฝาหม้ออย่างตั้งอกตั้งใจ “คุณธีภพ…” เขาหันมามองเธอทันที แววตาเขาอ่อนแสงลงทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามา “ตื่นแล้วเหรอ…” เขายิ้มน้อย ๆ “กำลังจะเอาไปให้พอดีเลย” นาราไม่ตอบ เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น มองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป นารายืนพิงขอบประตูห้องครัวอย่างเงียบ ๆ สายตาเธอมองชายหนุ่มตรงหน้า คนที่ในยามปกติยืนอย่างสง่ากลางฝูงชนในแวดวงธุรกิจ แต่ในเช้านี้กลับใส่ผ้ากันเปื้อนอยู่หน้าเตา พร้อมกลิ่นข้าวต้มที่ค่อย ๆ หอมขึ้นทุกที เธอเอ่ยถามเบา ๆ “คุณ…อยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยเหรอ” ธีภพชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันมาหาเธอ รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนมุมปาก แววตาอ่อนลงกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น “ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณ…ทั้งคืน” “เมื่อคืนคุณหลับสนิท ผมเลยนอนที่โซฟาข้างล่าง จะได้รู้ทันทีถ้ามีอะไรผิดปกติ” นารานิ่งไปเพียงอึ
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 102 ผมจะทำให้เรี่ยวแรงกำลังของคุณหมดไปเอง
นารานิ่งไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว “ฉันจะให้ฝ่ายกฎหมายเดินเรื่องทั้งหมด” “ฉันจะดำเนินการฟ้องร้องในทุกข้อหาที่เกี่ยวข้อง” “ฉันจะไม่ยอมความกับเรื่องนี้เด็ดขาด” นาราพูดชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงราบเรียบแต่แน่วแน่จนไม่มีช่องให้เข้าแทรก “ไม่ใช่แค่ศักดิ์ดา…แต่ปกรณ์ด้วย ฉันมีหลักฐานทุกอย่างอยู่ในมือ และฉันตั้งใจจะเดินหน้าให้ถึงที่สุด” ธีภพเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองเธอโดยไม่หลบตา สีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาเข้มขึ้นชัดเจน “ผมเข้าใจ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “และผมก็รู้ว่าคุณมีเหตุผลเต็มที่ที่จะทำแบบนั้น” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิม “แต่ผมอยากให้คุณถอยออกมาจากเรื่องนี้” นาราชะงักเล็กน้อย เธอหันมามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณกำลังขอให้ฉันถอยเหรอ?” ธีภพพยักหน้าช้า ๆ แววตาของเขาไม่ได้แข็งกร้าว แต่นิ่งลึก และหนักแน่น ไม่ใช่คำขอร้องที่หว่านล้อม แต่เป็นความตั้งใจแน่วแน่จากคนที่เคยยืนอยู่ในเงามืดมานาน และพร้อมจะเดินออกมาเผชิญหน้าแทนเธอ “ใช่…ผมขอให้คุณถอย” “คุณไม่จำเป็นต้องเป็นคนถือดาบฟาดฟันศัตรูตลอดเวลา คุณทำมามากพอแล
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 103 จะอ่อนโยนให้มากที่สุด
ธีภพก้มหน้าลงเล็กน้อย กระซิบใกล้ใบหูเธอ น้ำเสียงเขาต่ำทุ้ม และอ่อนหวานในแบบที่เธอไม่คุ้นชิน “สงสัยเรื่องคืนนั้นมันผ่านไปนานจนคุณจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ผมก็ไม่รังเกียจที่จะรื้อฟื้นความทรงจำให้กับคุณนะ” นาราหลบสายตา ใจเต้นแรงผิดจังหวะ แต่ยังเอ่ยเสียงแผ่ว “นี่...คุณ" "ฉัน...ยังบาดเจ็บอยู่นะ” ธีภพยิ้มมุมปาก แตะปลายนิ้วที่แก้มเธอเบา ๆ “งั้นผมจะอ่อนโยนกับคุณให้มากที่สุด” เขาไม่ได้รอคำตอบ เพียงแค่ก้มตัวลง ประคองเธอขึ้นในอ้อมแขนอย่างมั่นคง นารานิ่งไป นาทีนี้เธออายจนพูดอะไรไม่ออก สัมผัสของเขาช่างอบอุ่น…และปลอดภัย ราวกับไม่มีอะไรในโลกจะเข้าถึงเธอได้หากมีเขาอยู่ตรงนี้ เธอซุกใบหน้าลงบนไหล่เขาอย่างแผ่วเบา หัวใจเต้นช้าแต่มั่นคง ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอเคยผลักไส แต่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไปว่า…เขาคือที่พักสุดท้ายของใจเธอจริง ๆ เมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออก ธีภพก้าวเข้าไปอย่างเงียบงัน พร้อมกับร่างของนาราที่อยู่ในอ้อมแขน ทุกย่างก้าวของเขานุ่มนวล ราวกับกลัวจะรบกวนลมหายใจของเธอ เขาเดินตรงไปยังเตียงกว้างกลางห้อง ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลง วางเธอลงบนผืนผ้านุ่มอย่างแผ่วเบา นารากำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่
Last Updated : 2025-04-26
Latest chapter
ในเงาของหัวใจ บทที่ 130 ปกป้องเธอเสมอในแบบที่ไม่มีใครรู้
ธีภพเบรกกะทันหัน รถหยุดอยู่ริมทางฝั่งที่มีเงาไม้ทอดผ่านกระจกหน้า เขาผลักประตูรถออกทันที เดินพุ่งไปยังจุดที่ถูกปักหมุดไว้ ตรงนั้น...รถตู้คันหนึ่งจอดเงียบงันใต้แสงไฟสลัวจากเสาไฟฟ้าเก่า ๆ บรรยากาศรอบข้างว่างเปล่า ราวกับไม่มีใครเคยอยู่ตรงนั้นมาก่อน เขาเอื้อมมือเปิดประตูด้านข้าง... ภายในเงียบงัน ไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ ไม่มีเสียง ไม่มีคำทิ้งท้ายจากเธอ มีเพียงเบาะเปล่าที่เธอเคยนั่ง และ... กลิ่นหอมบางเบา ที่เขารู้ดีว่าเป็นของใคร ทุกอย่างหยุดนิ่ง... เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับเวลาไม่ขยับ หัวใจหล่นวูบลงในหลุมลึกที่ไม่มีที่สิ้นสุด โลกทั้งใบเงียบสนิท มีเพียงเสียงหัวใจของเขา ที่เต้นผิดจังหวะ เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสายจาก ภานุวัฒน์ “ธีภพ...นายอย่าเพิ่งไปไหน อยู่ตรงนั้นก่อน นายต้องตั้งสติให้ดี พวกเรากำลังไปหา” เสียงคีรณัฐแทรกขึ้นมาอีกคน “เราจะช่วยกันตามหาเธอ เราจะไม่ยอมให้พวกมันได้ตัวเธอไปง่าย ๆ แต่ตอนนี้ นายต้องอยู่ตรงนั้น อย่าออกนอกเส้นทางเด็ดขาด” ธีภพกำโทรศัพท์แน่นในมือ ดวงตาแดงก่ำด้วยอารมณ์ที่เอ่อล้น เขามองรถตู้เบื้องหน้าอีกครั้ง ความจริงกระแทกใ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 129 แผนลวง
ในรถยนต์ที่กำลังแล่นฝ่าค่ำคืน นารานั่งเงียบอยู่เบาะหลัง มือยังกำโทรศัพท์ไว้แน่น ใจของเธอวิ่งวนไปด้วยความกังวล ภาพใบหน้าของธีภพลอยขึ้นมาในห้วงความคิด เสียงลมหายใจของเธอหนักขึ้น หยดน้ำเริ่มคลอเบ้าตา เธอพึมพำเบา ๆ “ธีภพอย่าเป็นอะไรนะ…คุณต้องไม่เป็นอะไร…” ................ เสียงพนักงานรายงานความคืบหน้าดังผ่านโสต แต่สำหรับธีภพแล้ว มันเป็นเพียงเสียงแผ่วเบาในหมอกมัวของความสับสน เขารู้สึกถึงบางอย่าง...ไม่ปกติ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดตามสัญชาตญาณ หน้าจอยังคงว่างเปล่า ไม่มีสัญญาณ ไม่มีการตอบสนอง หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นเป็นจังหวะที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม นี่มันเกินกว่าความบังเอิญ เขาหันขวับไปยังผู้ช่วยใกล้ตัว เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่กดดันจนอีกฝ่ายเย็นวาบ “ขอโทษ ขอยืมโทรศัพท์หน่อย” เมื่อได้เครื่องมา เขารีบกดหมายเลขของนารา ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อยแต่มั่นคง จังหวะรอสายช่างยาวนานกว่าปกติราวกับเวลาทั้งหมดถูกยืดออก แล้วเสียงเธอก็มา... เขาหลับตาเพียงเสี้ยววินาที เมื่อได้ยินเสียงเธอ ความอบอุ่นแผ่วเบาแทรกผ่านความวุ่นวายรอบตัว “นารา...ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” “คุณ...ธีภพ ฉัน…ออกมาจากบริษัทแล้วค่ะ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 128 แปลว่าเขารู้สึกกลัว
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ ตามด้วยเสียงเปิดอย่างเงียบเชียบ คนสนิทของเธอก้าวเข้ามาอย่างระวัง มองหญิงสูงศักดิ์ตรงหน้าอย่างนอบน้อมก่อนรายงาน "คุณผู้หญิงครับ ธีภพเพิ่มการรักษาความปลอดภัยรอบตัวเขาและคนใกล้ชิดมากขึ้น เขาให้คนคุมบ้าน มีคนเฝ้าเปลี่ยนเวร ไม่เปิดช่องว่างให้เราเข้าใกล้ได้เลยครับ" คุณวิลัยลักษณ์ไม่ได้หันกลับไป มองเพียงภาพสะท้อนในกระจกเท่านั้น แต่แววตาของเธอเปลี่ยนไปทันที "เขารู้แล้วว่าเราจะไม่หยุดง่าย ๆ ... ดี นั่นแปลว่าเขากลัว" เสียงของเธอนุ่มนวลแต่เยียบเย็นจนทำให้คนฟังต้องหลบสายตาอย่างไม่รู้ตัว เธอแตะลิปสติกสีแดงเข้มลงที่มุมปากช้า ๆ ก่อนจะวางมันลงอย่างแผ่วเบา "ถ้าเข้าไปถึงตัวเขาไม่ได้ ก็จงทำให้คนที่เขารักเดินออกมาเอง" คนสนิทอีกคนพยักหน้ารับคำ ก่อนรายงานต่อ "ฝ่ายเทคนิคของเราสามารถแทรกเข้าไปในระบบของซาเลียนได้ครับ แต่มีเวลาทำงานได้แค่ไม่เกินสองชั่วโมง เพราะระบบความปลอดภัยของพวกเขาค่อนข้างแข็งแรง หากเกินเวลานั้น ระบบจะรีบูตและปิดทุกช่องทาง" หญิงสูงศักดิ์เพียงยิ้มบาง ดวงตาวาวโรจน์ด้วยแรงควบคุม "สองชั่วโมงก็เพียงพอ ถ้าหมากทุกตัวขยับตรงตามจังหวะ" ในห้องระบบไอทีอีก
ในเงาของหัวใจ บทที่ 127 เขาบ้าเกินกว่าจะถอย
สำนักงานใหญ่ ซาเลียน อินโนเวชั่น แสงแดดลอดผ่านกระจกบานใหญ่ ตกต้องใบหน้าของธีภพ ขณะเขายืนเงียบอยู่ริมหน้าต่างห้องทำงานสูงสุดของตึกซาเลียน สายตาคมกริบทอดมองลงไปยังภาพถนนเบื้องล่างอย่างไร้ถ้อยคำ แต่ภายในใจ...กลับเต็มไปด้วยความระแวดระวัง บรรยากาศเงียบเกินไปในช่วงวันที่ควรจะมีพายุ เสียงประตูเปิดออกเบา ๆ คีรณัฐก้าวเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือ ใบหน้าขรึมจริงจังกว่าทุกวัน “ตามฉันมา มีเรื่องเหรอ” ธีภพไม่ได้หันกลับ เพียงพยักหน้าเบา ๆ “ฉันไม่ไว้ใจเลย…ทุกอย่างมันเงียบผิดปกติ” “และในความเงียบแบบนี้…คนพวกนั้นมักจะเริ่มลงมือ” คีรณัฐมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงนิ่ง “ฉันจะส่งคนเข้าไปดูแลในบ้านของแก” ธีภพหันกลับมาในที่สุด สบตาเพื่อนที่ร่วมมือกันมานานตรง ๆ “แกจะส่งคนของแกเข้าไป?” “ใช่” คีรณัฐพยักหน้า “แต่จะไม่ใช่ในฐานะสายลับหรือซุ่มระวัง เขาจะเป็นคนดูแลความปลอดภัยที่เข้าไปอยู่กับพวกแกอย่างเปิดเผยเลย” “เขาจะอยู่ในบ้านยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าใครจะออกไปไหน เขาจะไปด้วยทุกครั้ง โดยเฉพาะคุณนารา...กับคุณสุวิมล” ธีภพนิ่งไปอึดใจ ริมฝีปากเม้มแน่น “ฉันไม่อยากให้แม่กับนารารู้สึกเหมือ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 126 ฉันไม่ยอมให้มันจบแบบนั้น
ภานุวัฒน์ เขาก้าวออกมาจากมุมหนึ่งของลานจอดรถ เสื้อนอกสีเข้มพริ้วไหวตามแรงลมบ่าย ดวงตาคมกริบของเขาจ้องตรงไปยังปกรณ์ที่ยังจับแขนลาริสาไว้แน่น ร่างของเขาไม่สูงใหญ่อย่างข่มขู่...แต่ท่าทางนิ่งสงบกลับกดดันจนบรรยากาศเหมือนหยุดหายใจ “แก…” ปกรณ์เบิกตาโพลง สีหน้าเปลี่ยนจากตกใจเป็นแค้นเคืองทันที “นี่แก…ตามฉันเหรอ?!” คำพูดยังไม่ทันจบ หมัดหนักของภานุวัฒน์พุ่งเข้าใส่ใบหน้าเขาอย่างแม่นยำ เสียงกระแทกดังชัด ปกรณ์ล้มลงไปกองกับพื้น เลือดไหลซึมที่มุมปาก “แกวางแผนทั้งหมด…ตั้งแต่แรก…” เขาคำรามขณะพยายามลุกขึ้น “ฉันแค่รู้จักคนแบบแกดีพอ” ภานุวัฒน์ตอบเรียบ ๆ ดวงตาเย็นเฉียบ เขาขยับตัวเข้ามาบังลาริสาอย่างชัดเจน แผ่นหลังสูงใหญ่ของเขาปิดเงาร้ายไว้เบื้องหน้าเธอ ปกรณ์พยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็โดนผลักกระแทกจนทรุดลงแนบพื้น "ไปให้พ้นหน้าฉัน ถ้าแกยังอยากใช้ขาของแกเดินออกไป" สุดท้าย เขาทำได้เพียงหันหลังหนี เงาของเขาลากยาวขณะวิ่งหนีไปอย่างไร้ศักดิ์ศรี ทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจหนัก ๆ ที่ยังสะท้อนอยู่ในอกของลาริสา หลังเหตุการณ์สงบลง ลาริสายืนนิ่ง มือสั่น ร่างยังสะท้าน เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่า
ในเงาของหัวใจ บทที่ 125 พวกมันหลอกเรา
สำนักงานใหญ่ “ซาเลียน อินโนเวชั่น” เสียงประตูรถเปิดออกเบา ๆ ธีภพก้าวเท้าลงจากรถคันเดิมที่เขาเคยใช้เดินทางอย่างเงียบ ๆ ในวันที่ยังหลบอยู่เบื้องหลัง แต่วันนี้ ทุกย่างก้าวของเขา ชัดเจน มั่นคง และไม่หลบสายตาใครอีกต่อไป แสงแดดบ่ายคล้อยสะท้อนกระจกหน้าตึกสำนักงานใหญ่ ร่างสูงในสูทสีเข้มเดินตรงเข้าสู่ล็อบบี้โดยไร้เงาของผู้ติดตาม เพราะเขาไม่ใช่แขกของที่นี่อีกต่อไป วันนี้…ทุกคนจะได้รู้ว่า ใครคือเจ้าของตัวจริงของ “ซาเลียน อินโนเวชั่น” ภายในห้องประชุมกระจกชั้นบนสุด ภานุวัฒน์ กำลังยืนมองออกไปยังเส้นขอบฟ้าของเมือง เขาหันมาทันทีเมื่อเห็นธีภพก้าวเข้ามา ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำต้อนรับ “ทุกคนเริ่มรู้แล้ว” ภานุวัฒน์เอ่ย “ก็ควรรู้” ธีภพตอบเสียงเรียบ เขาวางแฟ้มลงบนโต๊ะ หยิบแก้วน้ำขึ้นจิบ แล้วกล่าวช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่แน่วแน่ “ปกรณ์จะเริ่มดิ้น” ภานุวัฒน์พยักหน้า ดวงตาคมกริบพลางผลักเอกสารบางส่วนไปให้เพื่อนตรงหน้า “และดิ้นแรงด้วย” ธีภพเหลือบตามองเอกสารในมือ ไม่ต้องอ่านก็รู้ว่าภายในคือรายงานความเคลื่อนไหวที่พวกเขาเฝ้าจับตาอย่างเงียบ ๆ มาตลอด เขาหันไปสบตาเพื่อนสนิท
ในเงาของหัวใจ บทที่ 124 อยากให้คุณรู้...ว่าผมไม่ใช่คุณ
ดวงตาของพฤกษ์ไพศาลสั่นไหวแรงขึ้น น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อขอบตาแต่ไร้เรี่ยวแรงจะไหลลง เสียงของธีภพต่ำลงอีกเล็กน้อย ไม่ตวาด ไม่แข็งกร้าว แต่มันบาดลึกกว่ามีดใด “คุณปล่อยให้ผู้หญิงคนหนึ่ง…ต้องแบกรับความตายของคนรักไว้ทั้งชีวิต” ธีภพเงียบไปเพียงครู่ แล้วเอ่ยช้า ๆ อีกครั้ง “รวมถึง...เรื่องอรดา ก็คงเป็นคุณใช่ไหม ที่สั่งให้เธอหาผู้ชายมาทำร้ายนารา” ไม่มีคำตอบ ไม่มีเสียง มีเพียงดวงตาชราที่สั่นระริก และเปลือกตาที่กะพริบช้าเหมือนยอมรับอย่างไร้ข้อแก้ตัว “คุณไม่ได้ลงมือเอง...แต่คุณสั่งการทุกอย่าง” เขาหยุดนิ่ง สูดลมหายใจลึก คล้ายพยายามกลืนบางอย่างที่ตีขึ้นมาในอก “ทั้งหมดนั้น...ผมรู้ ผมเห็น และผมจำได้ทุกอย่าง” เสียงเครื่องช่วยหายใจยังคงดังเป็นจังหวะ เงียบงันกดดันราวกับเวลาในห้องหยุดนิ่ง “แต่ผมไม่เกลียดคุณอีกแล้ว” เขาก้มลงช้า ๆ ใช้ปลายนิ้วแตะแขนที่อ่อนแรงของผู้เป็นพ่อเบา ๆ สัมผัสนั้นไร้การตอบสนอง แต่มันคือ ‘การปล่อยวาง’ ที่แท้จริง “คุณได้รับกรรมของคุณแล้ว และมันยังไม่จบหรอก…ผมรู้” ธีภพยืดตัวขึ้น สบตากับดวงตาแก่ชราที่เอ่อแววเศร้า ราวกับสิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในหัวใจของชายคนนี้…คือความ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 123 กลับไปอีกครั้ง
หลังอาหารเช้า ถ้วยชามถูกเก็บไปทีละใบโดยธีภพที่ยืนล้างจานอยู่ข้างอ่าง นาราเช็ดโต๊ะ ส่วนลุงอำนวยขยับจะช่วยแต่สุวิมลห้ามไว้ด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ไม่ต้องช่วยจ้ะ ลุงเป็นแขกของเราแล้ว” บรรยากาศอบอุ่นหลังมื้ออาหารเต็มไปด้วยความเรียบง่าย แต่สงบอย่างที่ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้ว จนกระทั่ง…ธีภพวางจานสุดท้ายลง แล้วหันมามองแม่กับนารา “แม่ครับ…นารา…” เขาเว้นวรรคเล็กน้อย “ผมว่าจะไปเยี่ยมพ่อ” คำพูดนั้นเหมือนหยุดทุกการเคลื่อนไหวไว้ชั่วขณะ คุณสุวิมลเงียบไปทันที มือที่ถือผ้าเช็ดจานอยู่หยุดนิ่ง กลีบปากเม้มเข้าหากันแน่นน้อย ๆ แต่เธอไม่พูดอะไร นาราชะงัก แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ดวงตาเธอนิ่ง แต่อารมณ์ข้างในเหมือนกำลังเคลื่อนไหวแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่ได้ห้าม แต่เธอสงสัย “…จำเป็นต้องไปหรือคะ” เธอถามเบา ๆ ธีภพพยักหน้าช้า ๆ “ครับ” ไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม ไม่มีถ้อยคำแสดงความลังเล หรือความโกรธ มีเพียงความหนักแน่นที่นารารู้จักดี น้ำเสียงแบบนี้…เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว คุณสุวิมลเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูนิ่ง...แต่มือที่กุมกันไว้บนตักกลับสั่นเล็กน้อย “ภพ ลูกรู้ใช่ไหม ว่าคนอย่างเขา…ไม่เคยให้ความหมา
ในเงาของหัวใจ บทที่ 122 สัมผัสที่ชัดเจนกว่าถ้อยคำ
คืนนั้น คุณสุวิมลแยกเข้าห้องพักผ่อนอย่างเงียบ ๆ ขณะที่ธีภพพานาราเดินกลับเข้าห้อง ภายในห้องมีเพียงแสงไฟสีอุ่นส่องอยู่ตรงหัวเตียง นารากำลังจะเดินไปหยิบเสื้อคลุม แต่เสียงประตูปิดลงช้า ๆ จากด้านหลังทำให้เธอชะงัก ธีภพยืนอยู่ตรงนั้น แววตาทอดมองมาอย่างแน่นิ่ง เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินเข้ามาหาเธอทีละก้าว ทีละก้าว จนเสียงลมหายใจของเขาแตะข้างแก้มเธอ “คุณไม่รู้หรอก ว่าช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกัน ผมคิดถึงคุณมากขนาดไหน” เขาพูดเบา ๆ นาราหัวเราะนิด ๆ ในลำคอ แต่เสียงหัวใจกลับดังเกินจะซ่อน “ทำไมจะไม่รู้ล่ะคะ…ฉันก็คิดถึงคุณมากเหมือนกัน” ธีภพยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า ใบหน้าเขาใกล้เสียจนเธอสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากลมหายใจ มือของเขายกขึ้นแตะหลังมือเธอเบา ๆ เหมือนจะยืนยันว่าตัวตนของเธอยังอยู่ตรงนี้ ไม่ได้เป็นเพียงความฝันในคืนเหงา นาราขยับมองเขา แววตาเรียบนิ่งของชายหนุ่มสะท้อนบางสิ่งที่เธอไม่อาจปิดกั้น เขาขยับเข้าใกล้อีกนิด แล้วใช้มืออีกข้างจับไหล่เธอไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงแตะหน้าผากกับเธออย่างช้า ๆ นาราหลับตาลง ราวกับในที่สุดก็ได้ที่พักใจ ไม่มีคำพูดใดต่อจากเขา มีเพียงเสียงลมหายใจชิดกัน และมือที่เลื่อนจา
