LOGINShare
บทที่ 101 อยากให้คุณเปิดใจ...อีกครั้ง
Last Updated:
2025-04-26 01:28:38
Related chapters
ในเงาของหัวใจ บทที่ 102 ผมจะทำให้เรี่ยวแรงกำลังของคุณหมดไปเอง
นารานิ่งไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว “ฉันจะให้ฝ่ายกฎหมายเดินเรื่องทั้งหมด” “ฉันจะดำเนินการฟ้องร้องในทุกข้อหาที่เกี่ยวข้อง” “ฉันจะไม่ยอมความกับเรื่องนี้เด็ดขาด” นาราพูดชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงราบเรียบแต่แน่วแน่จนไม่มีช่องให้เข้าแทรก “ไม่ใช่แค่ศักดิ์ดา…แต่ปกรณ์ด้วย ฉันมีหลักฐานทุกอย่างอยู่ในมือ และฉันตั้งใจจะเดินหน้าให้ถึงที่สุด” ธีภพเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองเธอโดยไม่หลบตา สีหน้าเรียบนิ่ง แต่แววตาเข้มขึ้นชัดเจน “ผมเข้าใจ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “และผมก็รู้ว่าคุณมีเหตุผลเต็มที่ที่จะทำแบบนั้น” เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิม “แต่ผมอยากให้คุณถอยออกมาจากเรื่องนี้” นาราชะงักเล็กน้อย เธอหันมามองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “คุณกำลังขอให้ฉันถอยเหรอ?” ธีภพพยักหน้าช้า ๆ แววตาของเขาไม่ได้แข็งกร้าว แต่นิ่งลึก และหนักแน่น ไม่ใช่คำขอร้องที่หว่านล้อม แต่เป็นความตั้งใจแน่วแน่จากคนที่เคยยืนอยู่ในเงามืดมานาน และพร้อมจะเดินออกมาเผชิญหน้าแทนเธอ “ใช่…ผมขอให้คุณถอย” “คุณไม่จำเป็นต้องเป็นคนถือดาบฟาดฟันศัตรูตลอดเวลา คุณทำมามากพอแล
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 103 จะอ่อนโยนให้มากที่สุด
ธีภพก้มหน้าลงเล็กน้อย กระซิบใกล้ใบหูเธอ น้ำเสียงเขาต่ำทุ้ม และอ่อนหวานในแบบที่เธอไม่คุ้นชิน “สงสัยเรื่องคืนนั้นมันผ่านไปนานจนคุณจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ผมก็ไม่รังเกียจที่จะรื้อฟื้นความทรงจำให้กับคุณนะ” นาราหลบสายตา ใจเต้นแรงผิดจังหวะ แต่ยังเอ่ยเสียงแผ่ว “นี่...คุณ" "ฉัน...ยังบาดเจ็บอยู่นะ” ธีภพยิ้มมุมปาก แตะปลายนิ้วที่แก้มเธอเบา ๆ “งั้นผมจะอ่อนโยนกับคุณให้มากที่สุด” เขาไม่ได้รอคำตอบ เพียงแค่ก้มตัวลง ประคองเธอขึ้นในอ้อมแขนอย่างมั่นคง นารานิ่งไป นาทีนี้เธออายจนพูดอะไรไม่ออก สัมผัสของเขาช่างอบอุ่น…และปลอดภัย ราวกับไม่มีอะไรในโลกจะเข้าถึงเธอได้หากมีเขาอยู่ตรงนี้ เธอซุกใบหน้าลงบนไหล่เขาอย่างแผ่วเบา หัวใจเต้นช้าแต่มั่นคง ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เธอเคยผลักไส แต่ไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไปว่า…เขาคือที่พักสุดท้ายของใจเธอจริง ๆ เมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออก ธีภพก้าวเข้าไปอย่างเงียบงัน พร้อมกับร่างของนาราที่อยู่ในอ้อมแขน ทุกย่างก้าวของเขานุ่มนวล ราวกับกลัวจะรบกวนลมหายใจของเธอ เขาเดินตรงไปยังเตียงกว้างกลางห้อง ก่อนจะค่อย ๆ โน้มตัวลง วางเธอลงบนผืนผ้านุ่มอย่างแผ่วเบา นารากำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 104 ซากที่ยังเดินได้
ศักดิ์ดาเงยหน้าขึ้นอีกครั้งด้วยความยากลำบาก แสงไฟเหนือหัวส่องลงบนใบหน้าคมเข้มของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ในตอนแรกเขาคิดว่าแสงนั้นหลอกตา แต่เมื่อสายตาเริ่มปรับชัด...หัวใจของเขาก็แทบหยุดเต้น ธีภพ... คนที่เขาได้ยินข่าวว่าล้มป่วยหนัก คนที่เขารู้มาแน่นอนว่า เดินทางไปรักษาตัวต่างประเทศ คนที่โลกธุรกิจทั้งวงการพากันเข้าใจว่า ถอนตัวจากทุกตำแหน่งเพราะสุขภาพไม่เอื้ออำนวย …แต่ตอนนี้เขากลับยืนอยู่ตรงหน้า ในสภาพที่เต็มไปด้วยพลัง อำนาจ และสายตาเฉียบขาดจนศักดิ์ดารู้สึกหนาวสั่นตั้งแต่ต้นคอจรดปลายสันหลัง “ค…คุณ…” เสียงของศักดิ์ดาขาดเป็นช่วง ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา “ไม่ใช่ว่า...คุณ...ป่วย…” ธีภพไม่ตอบในทันที เขาแค่เดินเข้ามาใกล้…ช้า ๆ ชั่วขณะที่เสียงฝีเท้าแตะกับพื้นซีเมนต์ ทุกเสียงรอบตัวเหมือนหายไปจากโกดังนั้น เขาหยุดยืนตรงหน้าศักดิ์ดา โน้มตัวลงเล็กน้อย สายตาคู่นั้น เย็นจนไม่มีไออุ่นหลงเหลือ “ข่าวลือมันมักจะเชื่อง่ายกว่าความจริงเสมอ โดยเฉพาะกับคนที่อยากให้ฉันหายไป” เขากล่าวเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงกลับเหมือนกรีดลึกลงกลางอกของคนฟัง “และมันก็ง่าย…ที่แกกับปกรณ์จะหลงคิดว่า นาราไม
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 105 มีเรื่องที่จัดการไม่ลงตัว
ธีภพยืนสงบนิ่งกลางแสงไฟสีหม่น แสงสลัวสะท้อนใบหน้าคมที่สงบเกินจะคาดเดาได้ แต่ในดวงตายังคงเรืองประกายบางอย่างที่บอกชัดว่า เกมนี้ยังไม่จบ เขาหันไปมองภานุวัฒน์กับคีรณัฐ เพียงการสบตา...ทุกอย่างก็ถูกส่งต่อโดยไม่ต้องใช้คำ “เตรียมพร้อมขั้นต่อไป” “ถึงเวลาจัดการกับปกรณ์” เสียงของเขาเรียบ แต่หนักแน่นพอจะทำให้ใครบางคนล้มทั้งยืน ไม่มีคำถาม ไม่มีการทบทวน เพราะทุกคนรู้ดี ว่าเมื่อธีภพเอ่ยคำว่า 'จัดการ' สิ่งที่ตามมา ไม่เคยมีคำว่าลังเลอยู่ในนั้น เมื่อภารกิจถูกส่งผ่าน ธีภพคลายเนกไท ถอดสูทพาดไว้กับแขน ปลายนิ้วกดแอปฯ ร้านอาหารในมือถือ ก่อนจะหยิบกุญแจรถแล้วก้าวออกไปอย่างเงียบงัน ... เสียงแตรเบา ๆ ดังขึ้นหน้าประตูบ้านวรเมธินทร์ ลุงอำนวยที่กำลังเช็ดทำความสะอาดรูปปั้นหินเงยหน้าขึ้น ก่อนจะยิ้มกว้างทันทีที่เห็นร่างชายหนุ่มในตัวรถ “คุณธีภพ กลับมาแล้วเหรอครับ” “ครับ” ธีภพยิ้มบาง ยื่นถุงของสดและอาหารในมือให้ “มีปลานึ่งแบบที่เธอชอบ ฝากช่วยเตรียมจานกับหม้อซุปหน่อยนะครับ” "ส่วนถุงนี้ ของลุงครับ" ลุงอำนวยเอ่ยขอบคุณแล้วรับถุงอย่างคล่องแคล่ว พร้อมพยักหน้า พลางพูดด้วยแววตาที่อบอุ่นกว
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 106 ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นคนอื่น
ไนท์คลับหรู ใจกลางเมือง ห้อง VIP เสียงเบสดังกระหึ่มลอดผ่านผนังผ้ากำมะหยี่ แสงไฟสีม่วงอมฟ้าสาดส่องเป็นจังหวะ ทำให้ห้องที่เงียบสงบดูเหมือนถูกล้อมด้วยจังหวะชีพจรของเมืองทั้งเมือง ปกรณ์นั่งตัวตรงอยู่บนโซฟาหนังสีเข้ม มือกุมแก้วเหล้าไว้แน่น สีหน้าดูไม่ต่างจากตอนอยู่ในอาคารสูง เพียงแต่ตอนนี้ แววตาของเขาฉายความล้าแบบที่เขาไม่เคยยอมให้ใครเห็นมาก่อน ภานุวัฒน์เอนตัวพิงพนักอย่างสบาย ดวงตาคมทอดมองอีกฝ่ายราวกับเพื่อนที่ห่วงใย “มีอะไรก็บอกมาเถอะปกรณ์ ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นคนอื่น” ปกรณ์ไม่พูดในทันที เขาเพียงแค่ยกแก้วขึ้นจิบ แล้วปล่อยให้แอลกอฮอล์ลื่นไหลลงคอราวกับหวังให้มันพาเรื่องหนักออกไปจากใจ “วรเมธินทร์...” เขาเอ่ยช้า ๆ เสียงแผ่วลง “ฉันกำลังมีปัญหาใหญ่กับพวกเขา” “นารา วรเมธินทร์?” ภานุวัฒน์เลิกคิ้ว “คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่เสือของวงการธุรกิจ?” “ใช่…เธอมีหลักฐานในมือ แฟ้มการเงินที่ไม่ควรหลุดออกไปจากโต๊ะของฉัน” ปกรณ์พูดราวกับกลืนก้อนหิน “และที่แย่กว่านั้น…ศักดิ์ดา หายตัวไป” “หายตัว?” น้ำเสียงของภานุวัฒน์เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ติดต่อไม่ได้เลย ไม่ว่าจะช่องทางไหน ราวกับหายเข้ากลีบเมฆ…ฉันไม่รู้ว่าเข
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 107 ต้องการรางวัล
ภานุวัฒน์ฟังเงียบ ๆ ดวงตาคมหลุบต่ำซ่อนแววบางอย่างที่ไม่มีใครทันสังเกต เขายิ้มบาง ๆ ...ในใจกลับเยือกเย็นกว่าครั้งไหน เขาวางแก้วลงบนโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้า “แต่ถ้านายอยากได้ผลประโยชน์มากกว่านั้น โดยไม่ต้องเสี่ยง ไม่ต้องให้ใครฟ้องร้อง…มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธี” “หมายความว่าไง?” ปกรณ์เลิกคิ้ว “มีช่องทางอื่น…ที่สะอาดกว่า ฉลาดกว่า และเติบโตได้เร็วกว่า” ปกรณ์ยังคงลังเล แววตายังเฝ้าจับผิดเล็ก ๆ “อะไรของนายอีกวัฒน์…จะให้ฉันเล่นหุ้นเถื่อนหรือไง?” ภานุวัฒน์หัวเราะนุ่ม ๆ “ไม่ใช่ของเถื่อน…แต่มันคือการมองให้ออกว่า ‘ใคร’ กำลังใช้ระบบให้เป็นประโยชน์ ดูอย่างซาเลียนสิ อยู่ ๆ ก็เข้าตลาดมาได้…ภายในเวลาแค่ปีเดียว จนใคร ๆ ก็ต้องหันมามอง” เขาเอนหลังอย่างคนที่ไม่เร่งเร้า แต่ปล่อยให้คำพูดไหลซึมเข้าสู่ความคิดของอีกฝ่าย “นายไม่อยากรู้เหรอว่า…พวกเขาทำยังไง?” ปกรณ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่แววตาจะฉายประกายความสนใจ “แล้วถ้าฉันสนใจล่ะ?” ภานุวัฒน์ยิ้มมุมปาก “ถ้านายสนใจ…นายก็ต้องเชื่อใจฉันก่อน” ................. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ในบ้านที่ถูกล้อมด้วยบรรยากาศ
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 108 คุณมันเอาเปรียบ…
“คุณธีภพ!” เธอร้องเสียงหลง ใบหน้าแดงจัด “วันนี้…” เขาก้มหน้าลง เอ่ยเสียงทุ้มกระซิบแนบหู “ยังไงผมก็ต้องได้รางวัลของผมอยู่ดี” น้ำเสียงของเขานุ่มละมุน ราวกับโอบคลุมเธอไว้ทั้งร่างกายและหัวใจ นาราทุบไหล่เขาเบา ๆ “นี่...ฉันยังทำงานไม่เสร็จ วางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!” “ช้าไปแล้วครับคุณนารา…” เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นอ่อนโยน ละลายทุกความแข็งกร้าว เสียงหัวเราะของธีภพยังคงก้องเบา ๆ อยู่ข้างหูนารา ขณะที่เขาอุ้มเธอขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานในห้องทำงานส่วนตัว ภายในบ้านเงียบสงบ แสงไฟสีอุ่นถูกหรี่ลงเหลือเพียงพอให้มองเห็น นอกหน้าต่างเป็นเพียงท้องฟ้ายามค่ำที่มืดสนิท มีเพียงแสงดาวเร้นอยู่ไกล ๆ ราวกับเฝ้ามองโลกอย่างเงียบงัน เขาก้มลงกระซิบใกล้หูเธอ เสียงนุ่มทุ้มฟังคล้ายรอยยิ้ม “พอแล้วครับ เลิกทำงานได้แล้ว…คืนนี้คุณควรพักผ่อน” นาราทำท่าจะค้าน แต่ก่อนที่คำพูดจะหลุดออกจากริมฝีปาก ร่างของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นในอ้อมแขนอย่างไม่ทันตั้งตัว “คุณมันเอาเปรียบ…” เธอบ่นเบา ๆ พลางตีไหล่เขาอย่างเขิน ๆ “ผมก็แค่รับรางวัล...ในฐานะคนที่ทุ่มเทที่สุดในรอบปี” เขาตอบเรียบ ๆ แต่ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ เข
Last Updated : 2025-04-26ในเงาของหัวใจ บทที่ 109 ห่างหายมานานเกินไป
มือของธีภพเลื่อนไปตามเรียวแขนของเธอ ไล้ผ่านเนินไหล่ ลำคอ และแผ่นอกอย่างเนิบช้า ทุกสัมผัสของเขา…ร้อนจัดอย่างไม่อาจควบคุม แต่แฝงความอ่อนโยนราวกับกำลังหลอมละลายร่างกายเธอทีละส่วน ปลายนิ้วเขาไล้ผ่านเนินอกนุ่มด้วยจังหวะช้าและทรมานใจ นาราสะดุ้งเล็กน้อย หอบลมหายใจเฮือกแรก ไม่ใช่เพราะเจ็บ…แต่เพราะความซ่านซึมที่ไหลผ่านผิวกายแบบที่ไม่อาจควบคุมได้ “ธีภพ…” เธอเรียกชื่อเขาเสียงสั่นพร่า ริมฝีปากเผยอน้อย ๆ ราวกับจะยอมรับทุกสัมผัสที่เขากำลังจะมอบให้ เขาก้มลง จูบที่ปลายคางของเธอ…แล้วลากริมฝีปากผ่านลำคอขาวเนียน ไล่ลงมาเรื่อย ๆ จนถึงยอดอกที่สั่นไหวเพียงปลายนิ้วแตะ เขาใช้ปลายลิ้นแตะสัมผัสเบา ๆ ที่นั่น ก่อนจะดูดกลืนมันด้วยจังหวะช้า ร้อน และชื้นละมุน นาราร้องครางแผ่ว ร่างกายเธอกระตุกเล็กน้อยพร้อมเสียงหอบหายใจที่เริ่มขาดช่วง มือของเธอจิกลงที่แผ่นหลังเขาอย่างห้ามไม่อยู่ ขณะเขาสลับใช้มืออีกข้างบีบเคล้นอกอีกข้างของเธอเบา ๆ สัมผัสนั้นไม่รุนแรง…แต่มากพอจะทำให้เธอเสียววาบจนแทบต้องกัดริมฝีปากตัวเองกลั้นเสียง “คุณกำลัง…” เธอพูดไม่จบ เพราะในจังหวะถัดมา มือของเขาเลื่อนลงไปยังต้นขาของเธอ ปลายนิ้วสัมผัส
Last Updated : 2025-04-26
Latest chapter
ในเงาของหัวใจ บทที่ 115 ผู้คุมกระดูกสันหลังของบริษัท
ณ ห้องประชุมกรรมการบริษัทเดชาสกุลวงศ์ของเช้าวันใหม่ บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยแสงไฟสว่างจ้า โต๊ะประชุมวงรียาวสะท้อนเงาร่างของเหล่ากรรมการบริหารระดับสูง ปกรณ์นั่งหัวโต๊ะอย่างสง่างาม เขาใส่สูทเข้ารูป สีหน้าเปี่ยมความมั่นใจ จับตาทุกคนในห้องด้วยแววตาของนักล่า แฟ้มข้อมูลในมือถูกวางลงกลางโต๊ะ พร้อมกับคำพูดชัดถ้อยของเขา “ผมขอเสนอให้มีการพิจารณาปรับโครงสร้างกรรมการบริหารบางส่วน เพื่อความคล่องตัวในการลงทุนระหว่างประเทศ” เสียงของเขานุ่มลึก แต่แฝงความกดดันอย่างชัดเจน สายตาหลายคู่มองไปยัง พฤกษ์ไพศาล ที่นั่งนิ่งอยู่ปลายโต๊ะอีกฝั่ง ปกรณ์ไม่ได้ตอบโต้ในทันที แต่เพียงพยักหน้าให้กรรมการอีกคนเริ่มเปิดวาระ ทว่าสิ่งที่เขาไม่คาดคิด…คือบรรยากาศในห้องที่ นิ่ง! อย่างผิดปกติ กรรมการหลายคนที่เขาคิดว่าคุมได้กลับมีสีหน้าลังเล ไม่เอ่ยแสดงความเห็น บางคนแค่ก้มหน้า บางคนเพียงจดบันทึกโดยไม่สบตาเขา ไม่มีเสียงเห็นด้วย…ไม่มีแม้แต่คำค้าน มีเพียงความเงียบ ที่กดดันกว่าอะไรทั้งหมด ปกรณ์รู้ทันที พ่อของเขา ยังคุมกระดูกสันหลังของบริษัทไว้แน่น หลังประชุมกรรมการสิ้นสุดลง เสียงเก้าอี้ถูกเลื่อนกลับเ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 114 ยุคใหม่ของตระกูล
อีกฝั่งของเมือง ในออฟฟิศส่วนตัวของปกรณ์ บรรยากาศกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้มกำลังยืนพิงโต๊ะกระจก มองตัวเลขกำไรบนจอโปรเจกเตอร์ กราฟขึ้นสูงเกินคาด ทุกกองทุนที่เขาฝากไว้กับภานุวัฒน์…เติบโตในอัตราไร้เหตุผล แต่เขาไม่สงสัย เพราะเขาเชื่อ ว่าทั้งหมดเกิดจากฝีมือของเขาเอง “ถึงเวลาแล้ว…” ปกรณ์พึมพำกับตัวเอง ดวงตาเปล่งแสงแรงกล้าภายใต้ความมั่นใจที่เกินพอดี เขาหยิบมือถือขึ้น โทรหาเลขาฯ พร้อมสั่งงานเสียงเข้ม “จัดประชุมคณะกรรมการใหญ่ในวันพรุ่งนี้ ผมต้องการเสนอปรับโครงสร้างผู้บริหาร” ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนเสียงรับคำสั่งจะดังกลับมาอย่างชัดเจน “ค่ะคุณปกรณ์” ปกรณ์วางสาย ก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้หนังตัวใหญ่กลางห้อง มือวางบนแฟ้มชื่อ 'กรรมการบริหารเดชาสกุลวงศ์' ที่เขาเพิ่งรวบรวมเอกสารมาครบชุด “ผมไม่ใช่แค่ลูกชายไร้ประโยชน์อีกต่อไป…” เสียงเขาเบา แต่น้ำเสียงเปี่ยมอำนาจ “…ผมจะเป็นคนที่นำยุคใหม่ให้ตระกูลนี้เอง” .............................. เสียงฝนโปรยบางเบา ราวกับกล่อมโลกให้สงบชั่วข้ามคืน ภายนอกชื้นเย็นและเงียบงัน แต่ภายในบ้านหลังนี้กลับอบอุ่น ทุกซอกมุมคล้ายถูกแต่ง
ในเงาของหัวใจ บทที่ 113 พิสูจน์ตัวเอง
ภานุวัฒน์ยิ้มบาง ๆ “นายมีหุ้นอยู่ในมือ มีชื่อ มีโครงสร้างที่พร้อมโตต่อได้ทันที…แต่ยังติดกรอบเดิม ๆ ฉันแค่จะเสนอให้นำหุ้นบางส่วนมาเปิดกองทุนผ่านบริษัทกลาง ไม่ต้องโอนกรรมสิทธิ์ ไม่ใช้ชื่อจริง แค่ให้นายใช้หุ้นที่มีอยู่ต่อยอดเป็นทุนหมุนเวียน แล้วฉันจะทำให้เงินก้อนนั้นงอกขึ้นทุกเดือน” ปกรณ์นิ่ง สีหน้าเริ่มครุ่นคิดมากขึ้น “นายเคยทำกับซาเลี่ยนจริง?” “ใช่ และฉันไม่ได้ทำแค่ครั้งเดียว” ภานุวัฒน์ตอบทันที “มีนักธุรกิจอีกหลายคนที่ใช้วิธีเดียวกัน แต่ไม่มีใครกล้าพูด เพราะมันคือความได้เปรียบ ที่ไม่ใช่ทุกคนจะเข้าถึงได้” ปกรณ์เอนตัวมาเล็กน้อย กดนิ้วลงบนแฟ้ม “แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไง ว่านายจะไม่เล่นฉันทีหลัง” ภานุวัฒน์มองเขานิ่ง ดวงตานิ่งสงบแต่เจาะลึก “นายไม่ต้องไว้ใจฉันทั้งหมดก็ได้ แต่นายควรเชื่อในตัวเลข และผลลัพธ์ที่จับต้องได้มากกว่าคำพูด” เขาหยิบแฟ้มเล่มที่สองส่งให้ ภายในคือรายการเคลื่อนไหวบัญชีที่ผ่านการรีวิว ผลตอบแทนของกองทุนที่ใช้โมเดลเดียวกับที่เขาเสนอ “ฉันไม่ได้ให้ความหวัง ฉันให้หลักฐาน” ปกรณ์เปิดแฟ้มด้วยมือที่แน่นขึ้นเล็กน้อย สายตากวาดดูตัวเลขที่เรียงสวยเป็นระเบ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 112 โตขึ้นอย่างไร้ขีดจำกัด
นาราก้าวช้าลงนิดหนึ่ง สายตาของเธอทอดมองแผ่นหลังของธีภพที่เดินนำอยู่ครึ่งก้าว แผ่นหลังที่เธอเคยมองเห็นจากระยะไกล… บัดนี้อยู่ใกล้แค่เอื้อม เสื้อเชิ้ตสีอ่อนแนบกับกล้ามเนื้อใต้ผ้า บ่งบอกถึงร่างกายที่ผ่านความเจ็บปวดและเข้มแข็งมาเท่าใด และในจังหวะหนึ่ง เธอก็ยื่นมืออีกข้างแตะแผ่นหลังเขาเบา ๆ ปลายนิ้วของเธอแตะลงบนผ้าอย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวว่าจะเป็นเพียงความฝัน แต่สัมผัสนั้นกลับทำให้ธีภพหยุดก้าวในทันที เขาหันกลับมา ดวงตานิ่งแน่นแต่สั่นเล็กน้อยในเงาแสง นาราเงยหน้าขึ้นมองเขา ยิ้มบาง ๆ ที่ไม่ต้องการอธิบายอะไร แต่เพียงการแตะมือ…ก็สื่อออกไปหมดแล้วว่า เธอกำลังมองเขาใหม่อีกครั้ง ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ชายคนเดิม แต่ในฐานะคนที่เธอกำลังยอมวางหัวใจลงให้…โดยไม่มีกำแพงกั้น ธีภพไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงยกมือขึ้นแตะแก้มเธอเบา ๆ ก่อนจะโน้มหน้าลง จูบหน้าผากเธอแนบแน่นหนึ่งครั้ง เสียงเขาเอ่ยในลมหายใจ “ขอบคุณ…” แล้วมือของเขาก็กลับมากุมมือเธอแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย แน่นพอให้เธอรู้ว่า…เขาจะเดินเคียงข้างเธอตลอดไป ................ เลานจ์ส่วนตัว ณ โรงแรมหรูใจกลางเมือง ค่ำคืนคลี่ตัวลงท่ามกลางแส
ในเงาของหัวใจ บทที่ 111 รอยที่เด่นชัดในสายตาเธอ
หลังพายุอารมณ์สงบลง ร่างสองร่างยังแนบชิดกันอย่างเหนื่อยหอบ ธีภพยังคงกอดเธอไว้แน่น ทั้งที่เขารู้ว่าเธอหมดแรงแล้ว แขนเขาประคองร่างเธอไว้ราวกับกลัวว่าเธอจะสลายไปกับน้ำที่ยังไหลพร่าข้างตัว นาราซบหน้าลงกับไหล่เขา ลมหายใจยังสะท้อนอยู่บนอก ธีภพโน้มหน้าลง กดริมฝีปากเบา ๆ บนแก้มนวลของเธอ “คุณโอเคไหม…” เขาถามเสียงแผ่วพร่า แฝงความห่วงใยเต็มเปี่ยม ปลายนิ้วของเขาไล้ปอยผมเปียกที่แนบแก้มเธอออกอย่างแผ่วเบา สัมผัสของเขานุ่มนวลราวกับกำลังลูบดอกไม้ที่กลัวจะช้ำเพียงเพราะแรงนิ้ว นาราหลับตาอยู่ในอ้อมกอดเขา ลมหายใจยังไม่ทันเรียบสนิท “เหนื่อยนิดหน่อย…” เธอเอ่ยเสียงแผ่ว “คุณ...กินดุเกินไป” ถ้อยคำเรียบง่ายนั้นกลับดังชัดในอกเขา ธีภพชะงักเล็กน้อย ดวงตาเขานิ่งนาน…ก่อนจะยิ้มบาง ๆ อย่างที่เขาไม่เคยยิ้มให้ใครแบบนั้นมาก่อน เขากระชับวงแขนแน่นขึ้น ประคองร่างบางในอ้อมอกให้ใกล้ขึ้นอีก แล้วเอ่ยเสียงอ่อน… “งั้นก็ปล่อยให้ผมดูแลคุณ…จนกว่าจะไม่รู้สึกเหนื่อยอีกต่อไปนะ” หลังเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือจนหยดน้ำแทบไม่หลงเหลือบนผิว ธีภพหยิบชุดลำลองผ้าฝ้ายสีอ่อนมาวางบนตักเธอ แล้วคุกเข่าลงตรงหน้า ราวกับไม
ในเงาของหัวใจ บทที่ 110 ชะล้างเศษความกลัว
ในห้องน้ำ เสียงน้ำไหลไม่ดังนัก แต่พอจะกลบความเงียบที่เต็มไปด้วยความใกล้ชิดที่แทบไม่ต้องอธิบาย ธีภพยืนอยู่ข้างหลังเธอ มือหนึ่งประคองไหล่ อีกมือค่อย ๆ สระผมให้เธออย่างเบามือ ฟองสีขาวละมุนไหลผ่านลำคอและแผ่นหลังเปลือย นาราหลับตา ปล่อยให้เขาดูแลเธอโดยไม่ต่อต้าน เธอไม่เคยคิดว่าการให้ใครแตะร่างกายเธอ…จะทำให้รู้สึกปลอดภัยได้ถึงเพียงนี้ นิ้วมือของเขานวดเบา ๆ ที่กลางศีรษะ ไล้จากโคนผมไปจนถึงท้ายทอยด้วยจังหวะมั่นคงสม่ำเสมอ และมันชวนให้เธอรู้สึกเหมือนทุกเศษความกลัว…กำลังถูกล้างออกไปช้า ๆ “ผมอยากทำสิ่งพวกนี้ให้คุณ…ทุกวัน” ธีภพยังคงยืนแนบชิดด้านหลัง มือหนึ่งสางผมเธอเบา ๆ ขณะที่อีกมือประคองไหล่เปลือยเปล่าไว้อย่างแนบแน่นแต่ไม่รุนแรง เขาโน้มหน้าลง…ริมฝีปากสัมผัสซอกคอเธอแผ่ว ๆ ก่อนจะกดจูบแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย เสียงหอบของเธอดังแผ่วเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนจัดที่เป่ารดบนผิวเนื้อ เขาไม่ได้เร่ง แต่เคลื่อนริมฝีปากไปช้า ๆ จูบไล้เล็ม และลูบไล้ ไล่ผ่านลาดไหล่ บ่าบาง…ลงมาที่แผ่นหลังขาวจนกระทั่งเธอเริ่มสะท้านไม่รู้ตัว ธีภพจับเธอให้หมุนตัวช้า ๆ หันกลับมาสบตาเขา แววตาเธอสะท้อนแสงในห้องน้ำระยิบระยับ
ในเงาของหัวใจ บทที่ 109 ห่างหายมานานเกินไป
มือของธีภพเลื่อนไปตามเรียวแขนของเธอ ไล้ผ่านเนินไหล่ ลำคอ และแผ่นอกอย่างเนิบช้า ทุกสัมผัสของเขา…ร้อนจัดอย่างไม่อาจควบคุม แต่แฝงความอ่อนโยนราวกับกำลังหลอมละลายร่างกายเธอทีละส่วน ปลายนิ้วเขาไล้ผ่านเนินอกนุ่มด้วยจังหวะช้าและทรมานใจ นาราสะดุ้งเล็กน้อย หอบลมหายใจเฮือกแรก ไม่ใช่เพราะเจ็บ…แต่เพราะความซ่านซึมที่ไหลผ่านผิวกายแบบที่ไม่อาจควบคุมได้ “ธีภพ…” เธอเรียกชื่อเขาเสียงสั่นพร่า ริมฝีปากเผยอน้อย ๆ ราวกับจะยอมรับทุกสัมผัสที่เขากำลังจะมอบให้ เขาก้มลง จูบที่ปลายคางของเธอ…แล้วลากริมฝีปากผ่านลำคอขาวเนียน ไล่ลงมาเรื่อย ๆ จนถึงยอดอกที่สั่นไหวเพียงปลายนิ้วแตะ เขาใช้ปลายลิ้นแตะสัมผัสเบา ๆ ที่นั่น ก่อนจะดูดกลืนมันด้วยจังหวะช้า ร้อน และชื้นละมุน นาราร้องครางแผ่ว ร่างกายเธอกระตุกเล็กน้อยพร้อมเสียงหอบหายใจที่เริ่มขาดช่วง มือของเธอจิกลงที่แผ่นหลังเขาอย่างห้ามไม่อยู่ ขณะเขาสลับใช้มืออีกข้างบีบเคล้นอกอีกข้างของเธอเบา ๆ สัมผัสนั้นไม่รุนแรง…แต่มากพอจะทำให้เธอเสียววาบจนแทบต้องกัดริมฝีปากตัวเองกลั้นเสียง “คุณกำลัง…” เธอพูดไม่จบ เพราะในจังหวะถัดมา มือของเขาเลื่อนลงไปยังต้นขาของเธอ ปลายนิ้วสัมผัส
ในเงาของหัวใจ บทที่ 108 คุณมันเอาเปรียบ…
“คุณธีภพ!” เธอร้องเสียงหลง ใบหน้าแดงจัด “วันนี้…” เขาก้มหน้าลง เอ่ยเสียงทุ้มกระซิบแนบหู “ยังไงผมก็ต้องได้รางวัลของผมอยู่ดี” น้ำเสียงของเขานุ่มละมุน ราวกับโอบคลุมเธอไว้ทั้งร่างกายและหัวใจ นาราทุบไหล่เขาเบา ๆ “นี่...ฉันยังทำงานไม่เสร็จ วางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!” “ช้าไปแล้วครับคุณนารา…” เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะนั้นอ่อนโยน ละลายทุกความแข็งกร้าว เสียงหัวเราะของธีภพยังคงก้องเบา ๆ อยู่ข้างหูนารา ขณะที่เขาอุ้มเธอขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานในห้องทำงานส่วนตัว ภายในบ้านเงียบสงบ แสงไฟสีอุ่นถูกหรี่ลงเหลือเพียงพอให้มองเห็น นอกหน้าต่างเป็นเพียงท้องฟ้ายามค่ำที่มืดสนิท มีเพียงแสงดาวเร้นอยู่ไกล ๆ ราวกับเฝ้ามองโลกอย่างเงียบงัน เขาก้มลงกระซิบใกล้หูเธอ เสียงนุ่มทุ้มฟังคล้ายรอยยิ้ม “พอแล้วครับ เลิกทำงานได้แล้ว…คืนนี้คุณควรพักผ่อน” นาราทำท่าจะค้าน แต่ก่อนที่คำพูดจะหลุดออกจากริมฝีปาก ร่างของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นในอ้อมแขนอย่างไม่ทันตั้งตัว “คุณมันเอาเปรียบ…” เธอบ่นเบา ๆ พลางตีไหล่เขาอย่างเขิน ๆ “ผมก็แค่รับรางวัล...ในฐานะคนที่ทุ่มเทที่สุดในรอบปี” เขาตอบเรียบ ๆ แต่ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ เข
ในเงาของหัวใจ บทที่ 107 ต้องการรางวัล
ภานุวัฒน์ฟังเงียบ ๆ ดวงตาคมหลุบต่ำซ่อนแววบางอย่างที่ไม่มีใครทันสังเกต เขายิ้มบาง ๆ ...ในใจกลับเยือกเย็นกว่าครั้งไหน เขาวางแก้วลงบนโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะโน้มตัวไปข้างหน้า “แต่ถ้านายอยากได้ผลประโยชน์มากกว่านั้น โดยไม่ต้องเสี่ยง ไม่ต้องให้ใครฟ้องร้อง…มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธี” “หมายความว่าไง?” ปกรณ์เลิกคิ้ว “มีช่องทางอื่น…ที่สะอาดกว่า ฉลาดกว่า และเติบโตได้เร็วกว่า” ปกรณ์ยังคงลังเล แววตายังเฝ้าจับผิดเล็ก ๆ “อะไรของนายอีกวัฒน์…จะให้ฉันเล่นหุ้นเถื่อนหรือไง?” ภานุวัฒน์หัวเราะนุ่ม ๆ “ไม่ใช่ของเถื่อน…แต่มันคือการมองให้ออกว่า ‘ใคร’ กำลังใช้ระบบให้เป็นประโยชน์ ดูอย่างซาเลียนสิ อยู่ ๆ ก็เข้าตลาดมาได้…ภายในเวลาแค่ปีเดียว จนใคร ๆ ก็ต้องหันมามอง” เขาเอนหลังอย่างคนที่ไม่เร่งเร้า แต่ปล่อยให้คำพูดไหลซึมเข้าสู่ความคิดของอีกฝ่าย “นายไม่อยากรู้เหรอว่า…พวกเขาทำยังไง?” ปกรณ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่แววตาจะฉายประกายความสนใจ “แล้วถ้าฉันสนใจล่ะ?” ภานุวัฒน์ยิ้มมุมปาก “ถ้านายสนใจ…นายก็ต้องเชื่อใจฉันก่อน” ................. เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน ในบ้านที่ถูกล้อมด้วยบรรยากาศ
