แชร์
บทที่ 900
บทที่เกี่ยวข้อง
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 901
อวี่เหวินห่าวถูหน้าของเขาลงบนฝ่ามือของนาง ดวงตาของเขาแดงก่ำ และเสียงของเขาก็แผ่วเบา "หยวน เจ้าเก่งมาก ๆ"เขาค่อย ๆ เข้าไปกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา ตอนนี้ได้กอดนางแน่น ๆ แล้ว เขารู้สึกอุ่นใจยิ่งนักหยวนชิงหลิงหลับตาและถอนหายใจด้วยความโล่งอกแม้ว่าดูเหมือนว่านางจะผ่านอันตรายมาทุกรูปแบบ แต่มันก็คุ้มค่าเสมอนางหันไปมองเด็กทั้งสามคนที่ถูกห่อตัวอยู่ แต่เห็นได้ไม่ชัดเจนนัก นางพยายามยกศีรษะขึ้นมองอวี่เหวินห่าวกล่าวว่า "อย่าขยับ ข้าอุ้มให้เจ้าดูเอง"เขายกทั้งสองขึ้นมา และพลิกตะแคงจับด้านหลังของผ้าห่อตัวเอาไว้ ให้ใบหน้าของพวกเขาหันลงมาที่หยวนชิงหลิง เพื่อที่นางจะมองเห็นได้โดยไม่ต้องหันมาทันใดนั้น ใบหน้าของทารกสองคนก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ หยวนชิงหลิงตกใจอย่างมาก ก่อนที่นางจะได้เห็นชัด ๆ นางได้ยินเสียงนางข้าหลวงสี่ที่ร้องออกมาด้วยตวามตกใจว่า "ไอหย๊า ท่านอ๋อง ท่านอุ้มเด็กแบบนี้ได้อย่างไร นี่จะทำให้สำลัก.. "ก่อนที่นางข้าหลวงสี่จะพูดจบประโยค ทารกทั้งสองก็สำลักนมพ่นนมใส่ศีรษะและใบหน้าของหยวนชิงหลิง"อ๊ะ!" เมื่อเห็นว่าใบหน้าของหยวนชิงหลิงเต็มไปด้วยน้ำนม อวี่เหวินห่าวจึงโยนทารกทิ้งด้วยความตกใจ และ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 902
อวี่เหวินห่าวยอมรับความผิดพลาดของเขาอย่างตรงไปตรงมา "โม่โม่สั่งสอนได้ถูกแล้ว ข้ารู้แล้ว"โม่โม่มองไปที่เขาและพูดเบา ๆ "ท่านอ๋อง รอราชโองการแต่งตั้งลงมา พระองค์ก็จะได้เป็นรัชทายาทแล้ว ท่านต้องรับผิดชอบต่อลูก ๆ ให้ได้ก่อน จึงจะรับผิดชอบต่อใต้หล้าได้นะเพคะ"อวี่เหวินห่าวกล่าวว่า "ขอบคุณโม่โม่ที่สั่งสอน"หลังจากได้ยินเช่นนี้ เขารู้สึกไม่สบายใจจริง ๆเขาเคยอยากต้องสู้แย่งชิง แต่มันก็แค่ชั่วครู่หนึ่งอย่างไรก็ตาม พูดกันตามตรง เขาไม่อยากที่จะเป็นรัชทายาทเลยแม้แต่น้อยไม่ใช่ว่าเขากลัวที่จะออกไปต่อสู้ แต่นั่นไม่ใช่ความปรารถนาของเหล่าหยวนและของตัวเขาด้วยไม่ใช่ว่าเขาดูแคลนตัวเองและไม่มีความสามารถ แต่การเป็นอ๋องกับรัชทายาทนั้นแตกต่างกันการเป็นรัชทายาทนั้นหมายความว่า ทุกสายตาล้วนแต่จับจ้องมาที่เขา เขาต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบเพื่อไม่ให้ทุกฝ่ายผิดหวังและที่สำคัญที่สุดคือ ปลายทางสุดท้ายของรัชทายาทอาจไม่จำเป็นต้องได้เป็นจักรพรรดิเสมอไปลองย้อนกลับไปดูว่า หากเขาอยากจะชิงตำแหน่งรัชทายาท ก็ต้องได้มาตามความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่ได้มาเพราะลูกสามคนเช่นนี้ก่อนหน้านั้นมีข้อพิพาทในราชสำนัก อย่างกา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 903
อวี่เหวินห่าวไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันไปสั่งให้คนนำเด็ก ๆ ทั้งสามออกมาสามพี่น้องเพิ่งกินนมอิ่ม นอนอย่างพึงพอใจในผ้าห่อตัว แล้วจึงอุ้มพวกเขาไปให้ไท่ซ่างหวง ไท่ซ่างหวงดูคนนี้คนนั้นจนน้ำลายเกือบไหลลงมา ดวงตาของเขาเป็นประกาย แต่ก็ไม่ได้เอื้อมมือออกไปอุ้มพวกเขาตรงกันข้ามกับฉางกงกงอย่างมาก เขายื่นมือออกแล้วพูดว่า "เรียกบ่าวอุ้มเถอะพ่ะย่ะค่ะ"ไท่ซ่างหวงตบมือที่ยื่นออกมา "เจ้ากล้าเอื้อมมือไปอุ้มทารกทั้ง ๆ ที่ไม่รู้วิธีอุ้มทารกด้วยซ้ำ? แล้วถ้าพวกเขาบุสลายเล่า?"อวี่เหวินห่าวยิ้ม “อุ้มไปไม่บุสลายหรอกนะพ่ะย่ะค่ะ เมื่อกี้หลานเผลอโยนไปที ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไท่ซ่างหวงก็เลิกคิ้วและเงยหน้าขึ้น "โยนรึ?"“ไม่ใช่หรือ เด็กสองคนนี้กล้าพ่นนม…” เขาพูดเมื่อเห็นพระพักตร์ของไท่ช่างหวงที่ทรงกริ้วจัด เขาสะดุ้งรีบเปลี่ยนคำพูด “หลานอุ้มพวกเขาเบา ๆ แล้ววางไว้ข้าง ๆ"นางข้าหลวงสี่ไม่ได้ช่วยเขา นางต้องมอบบทเรียนให้เขา มิฉะนั้นในอนาคตอาจจะเกิดเรื่องเลิ่นเลอเช่นนี้อีก นางพูดว่า "ไท่ซ่างหวง พระองค์ยังไม่ทราบ ตอนที่สองพี่น้องสำลักพ่นนม ท่านอ๋องโยนพวกเขาลงไปจริง เด็ก ๆ ร้องไห้จนหน้าแดงไปหมดแล้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 904
ซูยี่ยกมือขึ้น และเรียกคนหลายคนเข้ามาช่วยเปิดกล่องเมื่อกล่องทั้งหมดถูกเปิดออก และวางไว้ตรงหน้าอวี่เหวินห่าว อวี่เหวินห่าวก็ปิดปากของเขาและอุทานตกใจออกมา "โอ้สวรรค์!""สวรรค์!" ถังหยางและซูยี่อดไม่ได้ที่จะอุทาน ถังหยางที่เป็นคนควบคุมตัวเองได้ดี เขายังอดอุทานออกมาไม่ได้ใครจะคิดว่าราชวงศ์ในปัจจุบัน ไท่ซ่างหวงในตอนนี้จะทำเรื่องธรรมดาที่ดูอลังการจนน่าเกลียดได้ถึงเพียงนี้?ในบรรดากล่องทั้งสามสิบกล่อง ยี่สิบเจ็ดกล่องเป็นทองคำสีทองอร่ามทั้งหมด"พระองค์ไปปล้นทองคำในท้องพระคลังมาหรือ?" อวี่เหวินห่าวพูดด้วยความตกใจ จากนั้นพูดกับถังหยางด้วยริมฝีปากที่สั่นเทา "เร็วเข้า นับเร็วว่ามีเท่าไหร่"ถังหยางหยิบรายการของรางวัลออกมาจากข้างในและพูดว่า "ท่านอ๋อง มันมีเขียนไว้ที่นี่ หนึ่งแสนตำลึงทอง"อวี่เหวินห่าวยกนิ้วนับ "ทองหนึ่งตำลึงเท่ากับสิบตำลึงเงิน หนึ่งตำลึงเงินเท่ากับสิบกว้าน สิบกว้านเท่ากับหนึ่งเหรียญ นี่มันเท่าไหร่?"ซูยี่มองเขาอย่างตรงไปตรงมา "ท่านอ๋อง มันเป็นทองคำหนึ่งแสนตำลึง หากอยากจะเปลี่ยนเป็นเงิน มันจะเป็นเงินหนึ่งล้านตำลึง""สวรรค์ พวกเขาเกิดมาก็รวยแล้ว?" อวี่เหวินห่าวนั่งลงบนเก้าอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 905
เงินในท้องพระคลังไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้อย่างส่งเดช และเงินจากในวังไม่สามารถใช้แบบสุ่มสี่สุ่มห้า“ไม่รู้สิ ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน” อวี่เหวินห่าวกล่าวทองหนึ่งแสนตำลึง นั่นคือเงินหนึ่งล้านตำลึง จู่ ๆ หยวนชิงหลิงก็รู้สึกว่าตัวเองร่ำรวยขึ้นมานางเริ่มคิดว่าตอนนี้เงินนั้นเพียงพอแล้ว หลังจากอยู่เดือนครบแล้ว นางควรเตรียมตัวสำหรับโรงเรียนแพทย์“ว่าแต่ เรื่องตั้งชื่อเล่า” หยวนชิงหลิงถาม"ยังไม่ได้ตั้ง" อวี่เหวินห่าวก็เศร้าเช่นกัน "ชักช้ามากนัก ปกติแล้วกรมพิธีการน่าจะร่างชื่อไว้แต่เนิ่น แล้วส่งไปให้เสด็จปู่เลือก พวกเขาเกิดมาได้หนึ่งวันแล้ว ยังไม่ได้ตั้งชื่อเลย”หยวนชิงหลิงขยับตัวเล็กน้อย เท้าของนางกลับรู้สึกเจ็บขึ้นมา อวี่เหวินห่าวรีบนวดนาง เจ้าอาวาสบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่า หลังคลอดลูกต้องนวดขา"ทำไมเราไม่คิดชื่อเล่นก่อนล่ะ" หยวนชิงหลิงกล่าวอวี่เหวินห่าวเห็นด้วย แต่นึกคิดอะไรแบบนี้ออกจะเกินตัวไปหน่อยการคิดชื่อนั้นยากพอ ๆ กับการเขียนบทกวีอวี่เหวินห่าวมองไปที่นางและพูดเบา ๆ "เจ้าให้กำเนิดลูกผ่านความยากลำบากนับไม่ถ้วน ข้าให้สิทธิ์เจ้าคิดชื่อเล่นนะ เจ้าตัดสินใจเลือกเอาได้"หยวนชิงหลิงตกลงอ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 906
อวี่เหวินห่าวไปที่ห้องหนังสือ พอดีกับที่ซูยี่มาพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง พร้อมพึมพำอะไรบางอย่างจนเกือบจะชนอวี่เหวินห่าว“ท่านอ๋องทำกระหม่อมตกใจหมด พระองค์กำลังจะไปห้องหนังสือหรือ?” ซูยี่ถาม"เจ้ากำลังบ่นงึมงำอะไร?" อวี่เหวินห่าวเห็นว่าเขาเลิ่นเล่อถึงเพียงนี้จึงดุเขาซูยี่ยิ้ม "นางข้าหลวงสี่ให้กระหม่อมเขียนรายการไปให้ห้องครัว บอกว่าต่อไปจะมีของขวัญจากตระกูลต่าง ๆ เข้ามา นางจึงเชิญคนมาทานซุปหวานและของว่างสักชาม กระหม่อมจึงมาเขียนรายการส่งให้ห้องครัวไปจัดการพ่ะย่ะค่ะ”"ไปเถอะ!" เมื่อเห็นว่าเขามีธุระ อวี่เหวินห่าวจึงไม่รั้งเขาไว้ และปล่อยให้เขาไป“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอตัวก่อน” ซูยี่ออกไปแล้วอวี่เหวินห่าวเข้าห้องหนังสือเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งบนโต๊ะ เขาเหลือบไปเห็นคำที่เขียนไว้ เขาเพ่งมองดูชัด ๆ "เปาจือ หยวนทัง ลั่วหมี่? ชื่อเล่นตั้งง่ายขนาดนั้นเลยหรือ แบบนี้ข้าก็ตั้งได้"เขารู้สึกว่าบางคำค่อนข้างเลอะเทอะเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงเขียนคัดลอกขึ้นมาใหม่ "อย่างไรก็ตาม เหล่าหยวนเป็นคนฉลาด เปาจื่อใหญ่กว่าหยวนทัง และหยวนทังใหญ่กว่าลั่วหมี่ เรียง ใหญ่ กลาง เล็ก เปาจื่อเป็นลูกโตสุด หยวนทัง เป็นลูกคนที่
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 907
อวี่เหวินห่าวโค้งคำนับขอบคุณเขาอย่างจริงใจทันใดนั้นเมื่อนึกถึงทองคำที่ไท่ซ่างหวงมอบให้ เขาก็ดึงฉางกงกงออกไปข้าง ๆ "ใช่แล้วกงกง ข้าอยากจะถามอะไรท่านสักอย่าง ในวันนี้ไท่ซ่างหวงให้รางวัลแก่เหล่าหยวนเป็นทองคำหนึ่งแสนตำลึง ทองคำได้มาจากไหน ไม่ได้มาจากพระคลังหลวงรึ?”ฉางกงกงหัวเราะออกมา "เป็นไปได้อย่างไร? ไท่ซ่างหวงจะเอาทองคำมาจากพระคลังเพื่อมอบให้พระชายาได้อย่างไร? นี่เป็นทั้งหมดของพระองค์เอง ท่านอ๋องจำไม่ได้หรือ ตอนที่พระองค์สละราชสมบัติ พระองค์ได้มอบเหมืองทองคำให้ตัวเอง"“อ่า? มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?” อวี่เหวินห่าวตกใจมาก เขาไม่รู้เลยฉางกงกงกล่าวว่า "พ่ะย่ะค่ะ มีเหมืองทองและเหมืองเหล็ก ไท่ซ่างหวงยังเปิดธนาคารในเมืองหลวง และสั่งให้คนดูแลมัน พระองค์หาเงินทุกวันพ่ะย่ะค่ะ"อวี่เหวินห่าวอดใจไม่ได้ "อีกนัยหนึ่ง เสด็จปู่ยังเป็นเศรษฐีอยู่งั้นหรือ?"“พระองค์เป็นเศรษฐีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?” ฉางกงกงกล่าวอวี่เหวินห่าวบ่นพึมพำ "ข้าขอโทษ ๆ ข้าเคยพูดว่าเขายากจน และราชวงศ์ของเราก็ยากจนเช่นกัน"เมื่อเขาไปทำศึก เขาได้ประทานรางวัล เขายังให้ทองคำห้าร้อยตำลึงแก่ไท่ซ่างหวงเพื่อช่วยเหลือครอบครัวของเขา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 908
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะเหมาะสมหรือไม่ก็ตาม ชื่อเล่นจะถูกส่งไปยืนยันแล้วผู้คนในจวนกำลังเตรียมการเพื่อพิธีสรงสามในวันรุ่งขึ้นอย่างแข็งขันพิธีสรงสามเป็นพิธีมงคลยิ่งนัก ไทเฮาทรงตระเตรียมไว้นานแล้ว ไม่ว่าพระญาติจะว่างหรือไม่ก็ล้วนแต่ต้องมาหยวนชิงหลิงที่ความรู้เล็กน้อยเกี่ยวกับขนบธรรมเนียม พิธีสามอาบนั้น หมายความว่าหลังจากวันที่สามหลังจากที่เด็ก ๆ เกิดมา ญาติและเพื่อน ๆ จะมารวมตัวกันเพื่อดูการอาบน้ำชำระล้างร่างกาย เพื่ออวยพรให้แคล้วคลาดปลอดภัย มั่งคั่ง และยังรวมถึงการป้องกันโรคภัย ซึ่งเป็นพิธีที่ศักดิ์สิทธิ์มากมีผู้คนจากจวนจิ้งโฮ่วเข้าร่วมพิธีสรงสามด้วยในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น รุ่ยชิงอ๋องและพระชายาของเขามาบอกอวี่เหวินห่าวว่า ชื่อเล่นของเด็ก ๆ ได้เขียนไว้ที่ด้านข้างป้ายหยกแล้ว รอแค่ได้ชื่อจริงแล้วค่อยเพิ่มลงไปหยวนชิงหลิงยังคงนอนอยู่บนเตียง พระชายารุ่ยจึงเข้าไปเยี่ยมนางเมื่อเข้ามาแล้วก็เอ่ยชื่นชมยินดีกับนาง "เจ้าช่างยอดเยี่ยมมาก เจ้าได้เพิ่มพี่น้องสามคนให้กับราชวงศ์ ข้าไปเยี่ยมดูพวกเขาทั้งสามเหมือนกันไม่ผิด สวรรค์ทรงเมตตา อวยพรให้เจ้ามีความสุข"หยวนชิงหลิงยิ้มและพูดว่า "น่าเกลียดเห
บทล่าสุด
