บทที่ 26

โคลวิซเงียบไปและณชนกเองก็คิดว่าเธอได้พูดในสิ่งที่คิดว่าถูกต้องแล้วเพียงแต่ไม่ทั้งหมดเท่านั้น สักครู่รอยยิ้มจางก็ปรากฏบนมุมปากของเขาอีกครั้ง “แล้วผู้ชายคนนั้น...ไปไหนแล้ว”

“เขาหายไปจากชีวิตของแนนนานแล้วค่ะ” ถึงตอนนี้หญิงสาวเริ่มน้ำตาซึม ทำอย่างไรเธอก็ไม่อาจเข้มแข็งยามนึกถึงอดีตที่ไหลผ่าน หากแต่ยังพยายามสะกดความอ่อนแอไม่ยอมร้องไห้ต่อหน้าโคลวิซ เธอได้ยินเสียงเขาถอนใจเนิบ

บทที่ 13

“ว่าทำไมคุณถึงได้ปฏิเสธตอนที่ผมขอหมั้น”

“ขอโทษด้วยนะคะโคลวิซ...จริง ๆ แล้วแนน...มีคลีโอก่อนที่จะเจอคุณ”

“แต่ผู้ชายคนนั้นก็ทิ้งคุณกับลูกไปในท้ายที่สุด” ณชนกไม่ได้พูดอะไรต่อขณะภาพแห่งความทรงจำผุดพรายขึ้นในห้วงนึก ภาพที่คืนนั้นเธอหวังว่าจะได้พบ เขา คนนั้นที่เธอนัดให้ออกมาพบเพื่อบอกเขาว่าเธอได้ปฏิเสธการหมั้นหมายจากผู้ชายอีกคน เธอรอ เขา คนนั้นใต้ต้นทองกวาวในสวนสาธารณะท่ามกลางเวลาดึกสงัดอันเงียบเหงาและรู้สึกตัวขึ้นมาในตอนเช้าเพื่อพบว่ามีเพียงความว่างเปล่าและเดียวดาย... เขา หายไปจากชีวิตของเธอนับแต่วันนั้น จวบถึงวันนี้เป็นเวลากว่าห้าปีซึ่งมันเป็นเวลาแห่งการคอยรอที่ยาวนานมากจริง ๆ ณชนกอยู่พูดคุยกับโคลวิซอีกเพียงชั่วคร