ตอนที่4 โฉมงามปากร้ายปะทะอันธพาลกระจอก

กองทัพต้องเดินด้วยท้อง คำกล่าวนี้ไม่เกินจริง หลังสะสางปัญหาปากท้องเรียบร้อยแล้ว พอท้องอิ่มสมองก็โลดแล่น ต่อไปก็ต้องจัดการกับปัญหาชีวิต

นางคิดตริตรองใคร่ครวญเรื่องราวในชีวิตของร่างนี้อยู่หลายวัน เมื่อคิดสิ่งใดไม่ออกก็จะเรียกหาของกิน ชีวิตในแต่ละวันของนางวนเวียนอยู่เช่นนี้ จากสตรีรูปร่างผอมบางบัดนี้กลายเป็นหญิงสาวรูปร่างอวบอิ่มมีส่วนเว้าส่วนโค้งมองเห็นชัดเจน การเพิ่มน้ำหนักเป็นอะไรที่ง่ายมากราวกับพลิกฝ่ามือ

วันนี้ก็เช่นเดียวกัน หลังกินอาหารจนอิ่มท้องเจียงม่านก็ออกมาเดินย่อยอาหาร และถือโอกาสนี้เดินสำรวจจวนตระกูลเจียง ทั้งยังคิดทบทวนความทรงจำอันบางเบาของเจ้าของร่างที่ดูสับสนวุ่นวายจนแยกไม่ออกและจับใจความสำคัญใดๆ ไม่ได้ จนนางนึกกังวล นางต้องการจะรู้ทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับเจ้าของร่างเดิมให้มากกว่านี้ เพื่อที่จะวางแผนการใช้ชีวิตต่อไป นางตระหนักได้ว่าจะมัวแต่หมกตัวอยู่เพียงในเรือนและโรงครัวไม่ได้ จะอย่างไรนางก็ต้องออกมาเผชิญกับความจริง

จวนตระกูลเจียงถือว่ากว้างขวางและงดงามตระการตาเป็นอย่างมาก บ่งบอกถึงความมั่งคั่งร่ำรวยของตระกูลเจียงได้เป็นอย่างดี ประตูทางเข้าขนาดใหญ่ประดับประดาด้วยงานแกะสลักอันวิจิตรประณีต เลยประตูไป มีทางเดินทอดยาวนำไปสู่เรือนหลักที่เรียงรายไปด้วยสวนเขียวชอุ่ม ดอกไม้หลากสีสันและต้นไม้ประดับ บริเวณโดยรอบมีสวนที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ศาลาแปดเหลี่ยมหรูหรากลางสระบัวเชื่อมกับสะพานโค้งงามวิจิตร

เรือนหลักของจวนเป็นพื้นที่เปิดโล่งกว้างใหญ่ มีศาลากลางล้อมรอบด้วยอาคารขนาดเล็ก ได้รับการตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจงด้วยภาพวาดจากจิตรกรเลื่องชื่อ ภายในเรือนหลักแบ่งแยกเป็นห้องมากมาย แต่ละห้องล้วนตกแต่งด้วยฉากกั้นไม้แกะสลักอย่างวิจิตรประณีต พรมผ้าไหม และแจกันกระเบื้องเคลือบละเอียดอ่อน เครื่องเรือนหรูหรา และของโบราณอันล้ำค่า

แต่น่าเสียดายที่ทุกอย่างกำลังจะกลายเป็นเพียงภาพความทรงจำ

เจียงม่านมองเหล่าบุรุษรูปร่างกำยำกำลังขนของล้ำค่ามีราคาออกไปจากเรือนหลักตาละห้อย สิ่งเหล่านั้นกำลังถูกทยอยขายออกไป ของล้ำค่าที่เคยมีค่อยๆ หายไปทีละน้อย อีกไม่นานคงไม่เหลือสักชิ้นเป็นแน่ มีเพียงเรือนของนางที่ยังคงเดิม ข้าวของและทรัพย์สมบัติส่วนตัวของนาง ผู้เป็นบิดาไม่ได้แตะต้องแม้แต่ชิ้นเดียว บ่งบอกได้ว่าเขานั้นรักและหวงแหนบุตรีผู้นี้เพียงใด

นางช่างไร้วาสนา ได้ชื่นชมของล้ำค่าเหล่านั้นเพียงชั่วครู่ ผู้อื่นก็มาขนผ่านหน้าผ่านตาไปโดยที่ไม่อาจทำสิ่งใดได้

บรรดาบ่าวไพร่ในจวนตระกูลเจียงก็มองภาพนั้นด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ต่อไปคงเป็นพวกเขาที่จะถูกทยอยขายออกไป ถึงแม้จะเป็นเพียงบ่าวต่ำต้อย แต่พวกเขาก็อยู่อย่างสุขสบายได้กินอิ่มนอนอุ่นในตระกูลเจียง นายท่านเจียงถงมีเมตตาต่อพวกเขา ดูแลพวกเขาเป็นอย่างดี อีกทั้งยังเป็นเจ้านายที่มีคุณธรรมเป็นอย่างมาก แม้คุณหนูของจวนจะอารมณ์ร้ายแต่นางก็ไม่เคยลงมือกับบ่าวคนใดจนถึงตาย

เจียงม่านทอดตามองทุกอย่างด้วยความหม่นเศร้า เพราะตระกูลเจียงกำลังประสบปัญหาทางการเงินอย่างหนัก บิดาจึงจำต้องขายทรัพย์สมบัติออกไปเพื่อชดใช้หนี้สินบางส่วน นั่นจึงทำให้เจียงม่านคนเดิมไม่อาจรับได้ เพราะรู้สึกอับอายหากจะต้องกลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว จึงได้อาละวาดอย่างหนักเป็นเหตุให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นจนนางได้มาอยู่ในร่างนี้แทน

เฮ่อ เจียงม่านผู้นั้นช่างหน้าบางและใจเสาะนัก ไม่คิดจะลุกขึ้นสู้เลยหรืออย่างไร จะว่าไปเป็นนางเองที่มีส่วนสำคัญทำให้ตระกูลของตัวเองตกต่ำลงเช่นนี้ แต่ไม่คิดที่จะโทษตัวเอง เอาแต่พาลโทษผู้อื่น

"โอ้ นี่คุณหนูม่านม่านหรอกหรือนี่ ข้ารึก็นึกว่าโฉมงามที่ไหนเสียอีก"

เจียงม่านหรี่ตามองบุรุษท่าทางยียวนที่เดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้านาง ทั้งยังใช้สายตากวาดมองนางอย่างไร้มารยาท

ไอ้ตี๋หน้าหล่อนี่เป็นใครกัน

"จุ๊จุ๊จุ๊ เจ้านี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ขนาดว่าบิดากำลังลำบาก ตระกูลขัดสนเงินทอง แต่เจ้ากลับยังกินอิ่มนอนอุ่น ช่างเป็นบุตรที่กตัญญูโดยแท้"

เจียงม่านมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ซึ่งหน้า ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายหน้าตาจะหล่อเหลาราวกับพระเอกในซีรี่ย์จีนที่บรรดาสาวแก่แม่หม้ายในยุคของนางหลงใหลคลั่งไคล้ รวมถึงตัวนางเองด้วย แต่ปากสุนัขไม่รับประทานแบบนี้ นางกระเดือกไม่ลงจริงๆ

"คุณชายสามเว่ย"

ลู่ลู่ลี่ลี่ทำความเคารพอีกฝ่ายด้วยใบหน้าจืดเจื่อน มือน้อยๆ นั้นกระตุกชายอาภรณ์ของผู้เป็นนายจนอีกฝ่ายหันกลับมาถลึงตามองพวกนางตาเขียว

"คุณหนูกลับเรือนเถิดนะเจ้าคะ"

ลู่ลู่เอ่ยกับผู้เป็นนายเสียงเบา กลัวเหลือเกินว่าคุณหนูจะอาละวาดขึ้นมาอีก

"เงียบเถอะน่าลู่ลู่ ลี่ลี่พาพี่สาวของเจ้าถอยออกไปเสีย"

หลังจากจัดการกับคนของตน เจียงม่านก็หันกลับมาจ้องตากับคนตรงหน้าที่ปากดีใส่นางอีกครั้ง

ที่แท้ก็ไอ้ตี๋ที่ริจะทำตัวเป็นมาเฟียนี่เอง

คุณชายสามเว่ยซีหยวน คู่แค้นในวัยเด็กของเจียงม่าน และนางก็มองคนผู้นี้เป็นศัตรูมาตลอดเพราะอีกฝ่ายมักจะทำตัวเป็นองครักษ์พิทักษ์โฉมงาม คุณหนูหม่าลี่เซียน ผู้ที่เจียงม่านเกลียดชัง

คุณชายเว่ยซีหยวนผู้นี้เป็นบุตรชายคนที่สามของท่านเจ้าเมือง เว่ยหนาน ผู้ปกครองเมืองฉาง แต่กลับทำตัวเป็นอันธพาลไม่สมกับเป็นบุตรชายของท่านเจ้าเมือง ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่ชั่วช้าถึงขนาดตบเด็ก เตะหมา ด่าผู้หญิง กระทืบคนแก่ แต่ก็เป็นพวกอันธพาลที่มักจะมีเรื่องต่อยตีกับผู้อื่นอยู่เสมอ

อ้อ ยกเว้นเจียงม่านเอาไว้ผู้หนึ่งที่อีกฝ่ายมักจะปากดีใส่ ไม่ถึงกับด่าแต่มักจะกล่าววาจาให้แสบๆ คันๆ

ทั้งเขายังเป็นเจ้าของหอนางโลมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองฉาง รวมถึงบ่อนการพนันที่ได้รับอนุญาตจากทางการอย่างถูกต้อง โดยอาศัยอำนาจของบิดา และที่สำคัญไปกว่านั้น ไอ้ตี๋อันธพาลผู้นี้คือเจ้าหนี้ของบิดานาง แต่คิดหรือว่านางจะกลัว รู้จักเจียงม่านผู้นี้น้อยไปเสียแล้ว

"แล้วเจ้ามีปัญหาอะไรกับข้ามิทราบ เว่ย ซี หยวน"

เว่ยซีหยวนเห็นสายตาของสตรีที่จ้องมองเขาเขม็งอย่างเอาเรื่อง ไม่รู้เพราะเหตุใดวันนี้ท่าทางอวดดี จองหองพองขนของนางถึงได้ดูน่าแกล้งชะมัด ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาชิงชังความถือดีของสตรีร้ายกาจผู้นี้อย่างที่สุด

"แล้วถ้าหากข้าบอกว่ามีเล่า เจ้าจะทำไม ม่านม่าน"

ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้สตรีที่สูงแค่อกของเขาจนทั้งสองห่างกันเพียงแค่หนึ่งก้าว ทั้งยังโน้มใบหน้าหล่อเหลาของตนลงมาสบตากับนางในระยะประชิด

เจียงม่านมองอีกฝ่ายตาโต ถึงนางจะไม่ชมชอบบุรุษปากหมา แต่เอาความหล่อเข้ามากระแทกตาเช่นนี้ก็รู้สึกเสียอาการอยู่เหมือนกัน

"หน็อยไอ้ลูกเต่า เดรัจฉานสวมเสื้อผ้า คิดว่าอาศัยบารมีบิดาของเจ้า แล้วจะมากลั่นแกล้งผู้อื่นได้หรือ"

เจียงม่านด่าทอเจ้าคนหน้าไม่อายผู้นี้ ทั้งยังผลักอกแกร่งนั้นเต็มแรงจนอีกฝ่ายเซไปหลายก้าวเพราะกำลังตกตะลึงกับคำด่าของนาง

ทุกครั้งที่ต้องปะทะกันมีเพียงเขาที่มักจะกล่าววาจาร้ายกาจกับนาง และสตรีนางนี้ก็ทำเพียงกรีดเสียงร้องอย่างคนเอาแต่ใจ ก่อนจะวิ่งแจ้นไปฟ้องมารดาของเขาก็เท่านั้น ไม่เคยมีสักครั้งที่อีกฝ่ายจะด่าเขาจนหน้าหงายเช่นนี้

และคำด่านั้นของนางก็ทำให้เขาโกรธจนตัวสั่น 

"ปากดีนักนะม่านม่าน ข้าเป็นเจ้าหนี้ของเจ้านะ ทั้งข้ายังแก่กว่าเจ้าตั้งหลายปี เจ้ารู้จักให้ความเคารพยำเกรงข้าบ้าง"

เจ้าของใบหน้าแดงก่ำเอ่ยกับนางอย่างเกรี้ยวกราด แต่มีหรือที่นางจะกลัว

"แก่กว่าข้าอย่างนั้นหรือ เจ้าแก่กว่าก็แค่อายุเท่านั้น ไอ้คนไม่รู้จักโต"

"เจียงม่าน"

เว่ยซีหยวนเอ่ยเรียกนามของอีกฝ่ายเสียงลอดไรฟันอย่างพยายามข่มกลั้นโทสะ

นางช่างกล้า

"ทำไม เว่ยซีหยวน เจ้ายอมรับความจริงมิได้หรือ"

"ได้ ได้สิ แล้วเจ้าก็ยอมรับการกระทำของเจ้าในวันนี้ให้ได้ด้วยก็แล้วกัน จะมากล่าวหาว่าข้าใจร้ายทีหลังไม่ได้นะ"

ว่าแล้วคนที่เอ่ยข่มขู่นางก็เดินสะบัดหน้าออกไปอย่างคนโกรธจัด

"หึ นึกว่าจะแน่ คิดว่าข่มขู่ข้าเช่นนี้แล้วข้าจะกลัวหรือ ไอ้อันธพาลกระจอกเอ๊ย"