ตอนที่5 ตระกูลเจียงต้องจบสิ้นจริงหรือ

ลู่ลู่ลี่ลี่ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ วันนี้ท่านป้าจางปรุงดีหมีหัวใจเสือให้ผู้เป็นนายของนางกินหรืออย่างไร วันนี้ถึงได้กล้าเล่นงานคุณชายสามเว่ยจนโกรธตัวสั่นไปแบบนั้น ทุกทีเห็นแต่ผู้เป็นนายของพวกนางที่ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า

เจียงม่านรู้สึกอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก ไม่มีกะจิตกะใจที่จะเดินชมความวิจิตรของจวนหลังนี้อีกต่อไป แต่ในขณะที่นางคิดจะหันหลังกลับเรือนของตนเพราะถึงแม้นางจะอยู่ก็ไม่อาจที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้ อยู่ๆ ก็มีเรื่องราวหนึ่งผ่านเข้ามาในหัวของนาง

ตระกูลเจียงนั้นมีชื่อเสียงในด้านการหมักสุรามาหลายชั่วอายุคน แต่กิจการหอสุราตระกูลเจียงริเริ่มในรุ่นของท่านปู่ของเจียงม่าน และรุ่งโรจน์ถึงขีดสุดเมื่อบิดาของนาง นายท่านเจียงถงเข้ามารับช่วงต่อ หลังจากที่ผู้เป็นปู่จากไป

เถ้าแก่เจียงที่ผู้คนในเมืองฉางนั้นรู้จักและนับหน้าถือตา เขานั้นมีภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่แต่งงานกันตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มสาว จนกระทั่งอายุล่วงเข้าวัยสามสิบตอนปลายแต่กลับยังไร้ซึ่งทายาท ผู้เป็นภรรยาของเขายังไม่มีทีท่าว่าจะตั้งครรภ์เสียที และเพราะเขานั้นรักผู้เป็นภรรยามากจึงไม่คิดที่จะรับอนุหรือสตรีนางใดเข้าจวน

แต่แล้วสวรรค์ก็มีเมตตาเห็นแก่ความรักที่เขามีต่อภรรยา จึงมอบบุตรีผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจให้แก่ทั้งสองมาคนหนึ่ง แต่ความสุขนั้นก็อยู่กับพวกเขาได้ไม่นาน เมื่อภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากล้มป่วยและจากไปเมื่อตอนที่บุตรสาวของทั้งสองมีอายุได้เพียงห้าขวบ ดังนั้นบุตรสาวที่เกิดจากสตรีผู้เป็นที่รักจึงเป็นเพียงความสุขเดียวของเขา นายท่านเจียงทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้แก่บุตรสาวเพียงคนเดียว ไม่ว่านางจะต้องการสิ่งใดผู้เป็นบิดาล้วนหามาให้ ไม่เคยที่จะขัดใจนางให้นางต้องขุ่นข้องหมองใจ จนนางกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง

จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อน ในตอนที่เจียงม่านมีอายุได้สิบสามขวบปี ตระกูลเจียงก็ได้เกิดคลื่นลมครั้งใหญ่ขึ้น เมื่อเมืองฉางได้มีครอบครัวตระกูลคหบดีจากเมืองหลวงย้ายเข้ามาอยู่ใหม่

ตระกูลหม่าของนายท่าน หม่าชิงหลุน อีกฝ่ายนั้นมาเปิดกิจการอยู่ตรงกันข้ามกับหอสุราตระกูลเจียง ทั้งยังกว้านซื้อที่ดินโดยรอบจนเกือบหมด ซึ่งมันคงจะไม่เกิดปัญหาใดขึ้นหากกิจการนั้นหาใช่การเปิดหอสุราเช่นเดียวกัน และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะตั้งใจตั้งตัวเป็นศัตรูทางการค้ากับตระกูลเจียง โดยการใช้เส้นสายและเงินทอง ขายสุราในราคาต่ำ เพื่อล่อลวงคู่ค้าของตระกูลเจียง อีกทั้งยังใช้วิธีสกปรกสารพัดเพื่อแย่งชิงความเป็นหอสุราอันดับหนึ่ง

นับแต่นั้นเป็นต้นมาทั้งสองตระกูลก็ตั้งตัวเป็นศัตรูกันอย่างเปิดเผย ต่อสู้กันมาตลอดสองปี

นายท่านเจียงถงนั้นเป็นคนที่ซื่อตรงไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยม เป็นคนที่ยึดถือในหลักการ และความซื่อสัตย์ นั่นจึงทำให้มีทั้งคนที่รักและนับถือเขา และผู้ที่ชิงชังความซื่อตรงของเขา โดยเฉพาะกลุ่มคนที่เสียผลประโยชน์เพราะความซื่อตรงของเขา

ในขณะที่นายท่านหม่าชิงหลุนคือจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมและเขี้ยวเล็บมากมาย ในระยะเวลาเพียงสองปีเขาก็มีเส้นสายที่เป็นทั้งเหล่าพ่อค้าและขุนนางในพื้นที่ที่มีผลประโยชน์ร่วมกันมากมาย

กิจการของตระกูลเจียงต้องหยุดชะงักลงครั้งแล้วครั้งเล่า และต้องสูญเสียเม็ดเงินมากมายเพื่อชดใช้ให้กับความเสียหายที่เกิดขึ้นจากการกลั่นแกล้งของฝั่งตรงข้าม

นายท่านเจียงในวัยใกล้จะครึ่งร้อยต้องโหมทำงานอย่างหนัก เพื่อแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นมาตลอดสองปี เริ่มมีสุขภาพที่ย่ำแย่ลง เพราะเขานั้นต้องต่อสู้อยู่เพียงลำพัง

ฝั่งของตระกูลหม่า นายท่านหม่านั้นมีบุตรชายคนโตที่เกิดจากภรรยาเอก บุตรชายที่เขาภาคภูมิใจ คุณชายใหญ่หม่าลู่เฟิง เขาเป็นชายหนุ่มรูปงามที่ฉลาดและมีไหวพริบ มีบุตรชายที่เกิดจากเหล่าอนุภรรยาอีกสองคน พวกเขาล้วนเป็นคนมีฝีมือ ไหนเลยตระกูลเจียงจะใช่คู่ต่อสู้ ในที่สุดตระกูลเจียงก็ถึงวันที่จะต้องจบสิ้นลง

และนายท่านหม่ายังมีบุตรสาวที่เกิดจากอนุภรรยาคนโปรด หม่าลี่เซียน บุตรสาวเพียงคนเดียวของตระกูล ที่ตอนนี้ถูกยกฐานะให้เป็นบุตรสาวของภรรยาเอก บุตรสาวผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นโฉมงามอันดับหนึ่งของเมืองฉางในขณะนี้ สตรีที่งดงามและเพียบพร้อม สตรีที่เหล่าบุรุษในเมืองฉางต่างใฝ่ฝันหา

ในขณะที่บุตรสาวเพียงคนเดียวของนายท่านเจียงถูกกล่าวว่าคือสตรีแสนร้ายกาจที่ไม่ได้เรื่อง ไร้ความสามารถทั้งยังเอาแต่ใจ ผู้ที่ไม่เคยสร้างประโยชน์ใดๆ ซ้ำยังใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ผลาญทรัพย์สมบัติ และหลงใหลบุรุษจนตระกูลล่มจม

ที่กล่าวเช่นนั้นเพราะเจียงม่านคือผู้ที่มอบสูตรลับในการหมักสุราของตระกูลเจียงให้แก่คุณชายใหญ่หม่าลู่เฟิง หลงใหลในคำหวานและคำหลอกลวงของบุรุษ จนอีกฝ่ายใช้เล่นงานตระกูลตน แต่ผู้เป็นบิดากลับไม่เคยกล่าวโทษนาง

นั่นจึงเป็นสาเหตุให้เจียงม่านเกลียดชังตระกูลหม่า เกลียดชังคุณชายใหญ่ตระกูลหม่าผู้นั้นที่หลอกใช้ความรักของนางและนางเกลียดชังหม่าลี่เซียนที่สวมหน้ากากเข้าหานางจนนางยอมรับอีกฝ่ายเป็นสหายแต่กลับหักหลังนางจนเข้ากระดูก

เรื่องราวเหล่านั้นทำให้น้ำตาของเจียงม่านไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว รสชาติเค็มพร่าที่สัมผัสริมฝีปาก ทำให้นางรีบยกฝ่ามือขึ้นเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ไม่รู้เพราะเหตุใดนางจึงได้อ่อนไหวกับเรื่องเหล่านี้ ภายในอกของนางรู้สึกอึดอัดคับแค้นใจ ราวกับเรื่องราวเหล่านั้นเกี่ยวข้องกับตัวนางเอง ทั้งๆ ที่นางเป็นเพียงวิญญาณที่มาสวมร่างผู้อื่นเท่านั้น

นางได้แต่เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ว่าสวรรค์ส่งนางมาอยู่ในร่างของสตรีนางนี้เพราะเหตุใดกัน เพื่อให้นางมองดูตระกูลเจียงจบสิ้นลง ปล่อยให้ทุกอย่างจบลงเพียงเท่านี้ จบลงอย่างที่มันควรจะเป็น

"คุณหนูนั่นท่านลุงเหวินนี่เจ้าคะ คงจะมาพบนายท่านเรื่องหอสุราเป็นแน่"

เสียงของลี่ลี่ที่เอ่ยขึ้นดึงสติและสายตาของนางให้มองไปยังชายวัยกลางคนผู้หนึ่งที่กำลังเดินเข้าไปในเรือนอย่างเร่งรีบ

ท่านลุงเหวิน หลงจู่ผู้ดูแลหอสุราตระกูลเจียง

"นี่นายท่านจะขายหอสุราจริงๆ น่ะหรือ"

ลู่ลู่รำพึงออกมาอย่างโศกเศร้า หอสุราตระกูลเจียงคือท่อน้ำเลี้ยงหลักที่หล่อเลี้ยงอีกหลายชีวิตในจวนตระกูลเจียง เห็นทีทุกคนคงต้องถูกขายออกไปจริงๆ

เจียงม่านกวาดตามองบรรดาบ่าวไพร่กว่าสิบชีวิตที่ต่างชะโงกหน้าจ้องมองไปยังเรือนใหญ่ด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น โดยไม่รู้ว่าต่อไปพวกตนจะมีชะตากรรมเช่นไร ทั้งยังคนงานในหอสุราและโรงหมักสุราอีกกว่าครึ่งร้อย

ไม่ได้ นางจะปล่อยให้หอสุราตระกูลเจียงจบสิ้นลงเพียงเท่านี้ไม่ได้

นางยังไม่ได้ลิ้มรสชาติของสุราเหล่านั้นเลยด้วยซ้ำ

"ลู่ลู่ลี่ลี่ ไปกันเถอะ ข้า อยากจะพบท่านพ่อ"