ตอนที่3 โฉมงามบุกครัว

หลังจากได้อาบน้ำ แช่กายในน้ำที่อุ่นกำลังดี ทั้งยังมีกลิ่นหอมของกลีบดอกไม้ที่ลอยอยู่เหนือผิวน้ำ ร่างกายที่ตึงเครียดก็เหมือนจะผ่อนคลายลง สมองก็รู้สึกปลอดโปร่งโล่งสบายขึ้น

นั่นจึงทำให้เจียงม่านตระหนักได้ว่าตนยังไม่ได้สำรวจร่างกายใหม่นี้อย่างถี่ถ้วน

หลังฉากกั้นที่ใช้สำหรับแต่งกายตอนนี้จึงปรากฏสตรีรูปร่างบอบบางยืนเปลือยกายอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นได้ตลอดทั้งตัว กำลังใช้สายตากวาดมองสำรวจไปทั่วเรือนร่างเปลือยเปล่าขาวผ่องของตัวเอง

นิ้วเรียวยาวราวกับต้นหอมกรีดกรายไปตามผิวเนื้อนุ่มนิ่มราวกับเต้าหู้เนื้อดี ผิวพรรณผุดผ่องนวลเนียนเป็นที่น่าพอใจ เส้นผมสีดำสนิทนุ่มลื่นเงางามดุจแพรไหมทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ กำจายออกมา บ่งบอกได้ว่าผู้เป็นเจ้าของดูแลเอาใจใส่มันดีเพียงใด คิ้ว ตา จมูก ปาก ล้วนจิ้มลิ้มพริ้มเพราดูเหมาะเจาะงดงาม เรียกได้ว่าเป็นหญิงงามผู้หนึ่ง

หน้าตาผิวพรรณของร่างนี้นับว่าถูกใจนางไม่น้อย แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกขัดใจยิ่งนัก นั่นก็คือรูปร่างที่ผอมแห้งราวกับจะปลิวลม จับตรงที่ใดก็ไม่เต็มไม้เต็มมือดูกระโดกกระเดกไปเสียหมด หน้าอกคู่นี้แม้จะดูงดงามแต่ขนาดของมันช่างไม่เร้าอารมณ์เอาเสียเลย เอวบางเล็กคอดแต่สะโพกกลับไม่หนั่นแน่นดึ๋งดั๋ง ในยุคนี้เขานิยมเรือนร่างที่มีแต่กระดูกเช่นนี้หรือ

นางคิดว่าหากร่างนี้มีเนื้อมีหนังมากกว่านี้คงจะกลายเป็นสตรีงดงามที่หาตัวจับได้ยากเป็นแน่ เช่นนั้นนางคงต้องบำรุงร่างกายให้อวบอิ่มขึ้น ดูมีน้ำมีนวลขึ้นกว่านี้

คิดได้ดังนั้นท้องไส้ของนางก็เริ่มที่จะปั่นป่วน รู้สึกหิวขึ้นมาในทันที

เจียงม่านคว้าชุดตัวในมาสวมจนเรียบร้อย ก่อนจะเอ่ยเรียกบ่าวทั้งสองที่ตั้งโต๊ะอาหารอยู่ด้านนอกมาช่วยนางแต่งตัว อาภรณ์งดงามเหล่านี้สวมใส่ยุ่งยากเกินไปสำหรับนาง

แต่แล้วเมื่อสาวน้อยทั้งสองนางเดินส่งยิ้มกว้างเข้ามา เรียวคิ้วของโฉมงามก็ขมวดมุ่น

มีบางอย่างไม่ถูกต้อง

สายตาคมกริบกวาดมองสองแฝดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เหตุใดสองคนนี้จึงได้ดูอวบอ้วนเกินพอดีไปมาก ส่วนนางผู้เป็นนายกลับคล้ายดังคนอดอยาก สองคนนี้แย่งกินอาหารของผู้เป็นนายหมดหรืออย่างไรกัน

แต่หลังจากได้เห็นบรรดาอาหารที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะ นางก็พลันเข้าใจ ไม่มีหูฉลาม เป็ดปักกิ่ง หมูหัน พระกระโดดกำแพง หรือแม้แต่เสี่ยวหลงเป่าของโปรดของนาง เช่นในภัตตาคารอาหารจีน

ตรงหน้าของนางนั้นมีเพียงข้าวสวยสีขาวฟูนุ่มที่มีอยู่เพียงก้นถ้วย นางเอาเข้าปากเพียงคำเดียวก็หมดเกลี้ยง ทั้งยังเนื้อสัตว์ที่ไร้ซึ่งไขมันแทรกซึม จานผักก็ไร้ความเงาวาวของน้ำมัน ดูด้วยตาก็รู้ได้ว่ารสชาติคงจะจืดชืด ความอยากอาหารที่มีก่อนหน้านี้ของนางหดหายไปจนหมด

ตระกูลเจียงอดอยากถึงเพียงนี้เชียวหรือ

สีหน้าย่ำแย่ของผู้เป็นนายทำให้ลู่ลู่ลี่ลี่หันมามองสบตากัน ไม่เข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้น หรืออาหารจะมีปัญหา ท่านป้าจางผู้เป็นแม่ครัวทำสิ่งใดผิดพลาดกัน 

"คุณหนูมีอันใดหรือไม่เจ้าคะ"

ลู่ลู่เอ่ยถามผู้เป็นนายที่ไม่ยอมนั่งลง เอาแต่จ้องมองอาหารตรงหน้า ซึ่งนางมั่นใจว่าทุกอย่างไม่มีสิ่งใดผิดพลาดอย่างแน่นอน นางตรวจสอบทุกอย่างด้วยตัวเอง ทั้งยังลองชิมดูแล้วทุกจาน

"สิ่งนี้คืออะไรกัน"

นิ้วเรียวที่สั่นเทาจนเห็นได้ชัด ชี้ไปยังจานหมูตุ๋นในน้ำแกงสีน้ำตาลใสที่มีกลิ่นสมุนไพรฉุนกึกตีขึ้นจมูก

"เนื้อหมูตุ๋นสมุนไพรอย่างไรเล่าเจ้าคะ"

ลู่ลู่เห็นสีหน้าบิดเบี้ยวของผู้เป็นนาย สายตามองอาหารตรงหน้าราวกับเห็นเป็นสิ่งประหลาดจึงรีบอธิบาย

"คุณหนูไม่ต้องห่วงนะเจ้าคะ ป้าจางทำทุกขั้นตอนเหมือนเดิมทุกอย่าง เนื้อหมูนี้เลาะเอาไขมันออกไม่หลงเหลืออย่างแน่นอนเจ้าค่ะ ส่วนจานผัดผักก็ไม่ใช้น้ำมันแม้แต่หยดเดียว ทั้งอาหารทุกอย่างก็ไม่ปรุงรส ทุกจานป้าจางล้วนทำตามที่คุณหนูสั่งอย่างเคร่งครัดเจ้าค่ะ"

"หา อะไรนะ"

ทำตามที่นางสั่งเช่นนั้นหรือ

เจียงม่านเผลออ้าปากหวอโดยไม่อาจที่จะรักษากิริยาได้อีกต่อไป บ้าไปแล้ว ผัดผักไม่ใส่น้ำมันจะเรียกว่าผัดผักได้อย่างไร แล้วอันใดคือต้องเลาะไขมันของหมูออกไม่ให้เหลือ

โอ้แม่เจ้า นี่ข้ามาอยู่ในร่างของคนคลั่งผอมอย่างนั้นหรือ

"พวกเจ้าก็กินเช่นนี้หรือ"

เจียงม่านหันไปถามเด็กสาวทั้งสอง ราวกับจะให้แน่ใจว่าไม่ได้มีแค่นางที่มีการกินประหลาดเช่นนี้

"ไม่เจ้าค่ะ พวกบ่าวกินอาหารที่ทำไว้สำหรับบ่าวรับใช้ ลิ้นของพวกบ่าวเข้าไม่ถึงรสชาติของอาหารพวกนี้หรอกเจ้าค่ะ"

ลี่ลี่เอ่ยตอบพร้อมส่งรอยยิ้มจืดเจื่อนให้ผู้เป็นนาย เสียงหัวเราะแห้งแล้งของนางบอกได้เป็นอย่างดีว่ามีเพียงแค่คุณหนูของจวนนี้เท่านั้นที่กินอาหารรสชาติจืดชืดพวกนี้

"ลู่ลู่ ลี่ลี่ ต่อไปไม่ต้องทำอาหารเช่นนี้มาให้ข้าอีกแล้วนะ"

เจียงม่านเหลือบมองสีหน้าที่แสดงถึงความประหลาดใจของทั้งสอง แล้วจึงเอ่ยสำทับอีกประโยค

"ต่อไปท่านพ่อกินสิ่งใดข้าก็จะกินสิ่งนั้น กินอาหารตามที่ป้าจางอยากจะทำ กินอาหารเช่นดังที่คนปกติทั่วไปเขากินกัน ข้าเบื่อจะกินรสชาติเช่นนี้แล้ว เข้าใจหรือไม่"

"เจ้าค่ะ/เจ้าค่ะ"

สองแฝดตอบรับอย่างพร้อมเพรียง ทั้งยังฉีกยิ้มกว้าง ในดวงตาฉายประกายยินดี พวกนางอยากให้คุณหนูเลิกกินอาหารเช่นนี้ตั้งนานแล้ว มันไม่อร่อยเลยสักนิด อีกทั้งตอนนี้คุณหนูของพวกนางผอมบางจนแทบจะเหลือเพียงกระดูกแล้วเสียด้วยซ้ำ

"ไปกันเถอะ"

"ไปไหนเจ้าคะ"

บ่าวทั้งสองรีบสับเท้าตามหลังผู้เป็นนายที่หุนหันเดินออกจากเรือนอย่างรวดเร็วโดยไม่รอพวกนาง

"ข้าจะเข้าครัว หิว"

ลู่ลู่ลี่ลี่ได้ยินเช่นนั้นสองขาก็พันกันจนเกือบจะล้มหน้าคะมำ

คุณหนูของพวกนางเคยย่างเท้าเข้าครัวเสียเมื่อใดกัน อ้อ เห็นจะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณหนูเข้าไปในครัว แต่ก็ไปเพื่ออาละวาดใส่ท่านป้าจางที่เผลอใส่เครื่องปรุงลงไป กระทำนอกเหนือคำสั่งเพราะเห็นว่าอาหารนั้นจืดชืดเกินไป ครั้งนั้นในโรงครัวแทบจะไฟลุกเพราะโทสะของผู้เป็นนาย

ทันทีที่คุณหนูของจวนมาปรากฏตัวในโรงครัว บ่าวรับใช้ที่อยู่ภายในโรงครัวต่างก็ตัวเกร็งไปตามๆ กัน โดยเฉพาะท่านป้าจางแม่ครัวร่างท้วม นางถึงกับตัวสั่นเทาหลั่งเหงื่อเย็นออกมาเต็มแผ่นหลัง ไอความร้อนจากเตาไฟเบื้องหลังไหนเลยจะสู้เทพแห่งความร้อนแรงเดือดพล่านเบื้องหน้า แต่นางเผลอทำสิ่งใดผิดไปนะ อีกฝ่ายถึงได้มาเยือนเช่นนี้

ส่วนผู้ที่ทำให้ผู้อื่นหวาดผวากลับยังมิรู้ตัว ยังคงกวาดตามองและเดินสำรวจไปทั่วครัวขนาดใหญ่ด้วยความตื่นตาตื่นใจ หลงลืมไปว่าตนนั้นกำลังหิว เพราะไม่เคยเห็นครัวโบราณแบบดั้งเดิมเช่นนี้มาก่อน

นางเป็นอีกผู้หนึ่งที่หลงใหลในศิลปะและวัฒนธรรมของจีนยุคโบราณ ถึงแม้ว่านางจะเป็นลูกครึ่งจีน แต่ก็ไม่เคยไปเยือนเมืองจีนเลยสักครั้ง ชีวิตที่แล้วของนาง เกิดและเติบโตที่เมืองไทย แต่นางเคยใฝ่ฝันว่า หากเก็บเงินได้สักก้อนหนึ่งจะไปเยือนเมืองจีนสักครั้ง คิดขำๆ ว่าเผื่อจะได้พบเจอญาติทางฝั่งมารดาแต่ก็ดันมาตายเสียก่อน และตอนนี้ก็ถือได้ว่าความใฝ่ฝันของนางเป็นจริงแล้ว นางได้มาเยือนเมืองจีนสมใจปรารถนา ถึงแม้จะเป็นเมืองจีนในยุคสมัยไหนก็ไม่รู้ และบางทีนางอาจจะพบบรรพบุรุษของมารดาที่นี่ก็เป็นได้

ห้องครัวในยุคนี้ถูกแบ่งออกเป็นส่วนต่างๆ เพื่อวัตถุประสงค์ที่แตกต่างกัน มีพื้นที่สำหรับจัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับการทำอาหารแยกออกจากส่วนที่มีไว้สำหรับการปรุงอาหารโดยเฉพาะ มีเตาไฟขนาดใหญ่ที่ทำด้วยอิฐและดินเหนียวสองเตา และยังมีเตาขนาดเล็กอีกเตาหนึ่ง ซึ่งเตาขนาดใหญ่นั้นยังคงร้อนระอุ หม้อน้ำแกงกระดูกหมูที่เคี่ยวอยู่บนเตาส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล เหนือเตาไฟจะมีตะขอแขวนและชั้นวางหลายชุดสำหรับเก็บอุปกรณ์การทำอาหารและหม้อต่างๆ อุปกรณ์เหล่านี้จะทำจากทองแดง ทองเหลือง และเหล็กหล่อ

ทั้งยังมีห้องที่ใช้จัดเก็บธัญพืช สมุนไพรและเครื่องเทศ ห้องจัดเก็บอุปกรณ์การทำอาหารที่มีเครื่องมือและอุปกรณ์ต่างๆ แบบดั้งเดิมมากมาย กระทะจีน หม้อนึ่ง มีดสับ และทัพพี ภาชนะที่ทำด้วยดินเผา เครื่องลายคราม หรือแม้กระทั่งไม้ไผ่ โถและไหขนาดต่างๆ ภาชนะเหล่านี้จะมีป้ายกำกับเขียนเอาไว้แทบจะทุกใบ

ด้านหลังโรงครัวเป็นสวนขนาดกลางซึ่งมีสมุนไพร ผัก และผลิตผลอื่นที่ปลูกเอาไว้ ดูเป็นระเบียบและสวยงาม ซึ่งนางชื่นชอบมากๆ หากถ่ายลงคอนเทนต์คงมีคนเข้ามากดติดตามมากมายและยอดกดไลค์พุ่งกระฉูดอย่างแน่นอน

พืชผักที่กำลังเติบโตหลากสีสัน เถามะเขือเทศที่มีผลอวบอิ่มและชุ่มฉ่ำในเฉดสีแดง ส้ม และเหลืองที่แตกต่างกัน ผิวมันแวววาวภายใต้แสงแดดอันอ่อนโยน มีกลิ่นหอมอันน่ารื่นรมย์ลอยอยู่ในอากาศ

ถัดจากมะเขือเทศ มีต้นถั่วฝักยาวที่เลื้อยไปตามคานไม้ ประดับด้วยฝักเรียวยาวมากมาย สีเขียวสดใสดูน่ากิน ต้นผักกาดหอมที่อยู่ด้านหลังกำลังอวบอ้วนใบเขียวชอุ่ม ตัดกับสีของพริกหยวกที่มีหลากหลายเฉดสี ทั้งสีแดง เหลือง และเขียว 

ตรงข้างกำแพงมีต้นแตงกวาที่ออกผลสีเขียวสดใสห้อยย้อยลงมา จนนางต้องเอื้อมมือเด็ดลงมาและลิ้มรสความเย็นสดชื่น ความแน่นและกรุบกรอบของมันทำให้นางถึงกับตาโต แตงกวาที่นี่ดีจริงๆ

รอบกายของนางตอนนี้คือพืชผักที่พร้อมจะเก็บเกี่ยวและนำไปประกอบอาหาร กลิ่นพืชสมุนไพรส่งกลิ่นหอมให้ความรู้สึกสดชื่น

หลังจากสำรวจสวนผักแห่งนี้จนพอใจ เพลิดเพลินทั้งทางสายตาและทางปาก ลิ้มรสชาติความสดใหม่ของพืชผักที่เด็ดสดๆ จากต้น นางยอมรับว่ามันดีมากจริงๆ

เมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องครัวที่ใช้สำหรับประกอบอาหาร ทันทีที่เดินเข้ามากลิ่นหอมของอาหารก็ตีเข้าจมูกจนท้องของนางส่งเสียงร้อง

"คุณหนูกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ ท่านป้าจางทำอาหารเสร็จพอดีเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวบ่าวยกตามออกไปนะเจ้าคะ ลี่ลี่เจ้ามาประคองคุณหนูกลับเรือนสิ"

ลู่ลู่รีบเอ่ยบอกผู้เป็นนาย ทั้งยังหันไปกล่าวกับผู้เป็นน้องสาว เหตุเพราะสงสารท่านป้าจางที่ทำอาหารไปมือไม้ก็สั่นไปน้ำตาแทบจะหลั่งออกมาแทนเกลือ และบ่าวคนอื่นที่ดูเหมือนจะร่ำไห้เพราะความกดดัน

"ไม่ต้องไม่ต้อง ข้าจะกินที่นี่ ตักข้าวเลย"

ว่าแล้วเจียงม่านก็เดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวที่ตรงหน้านั้นเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่และยาวจรดผนัง คาดว่าคงเป็นโต๊ะที่ใช้รับประทานอาหารของบ่าวในโรงครัว

แต่ประโยคนั้นของนางกลับทำให้ทุกอย่างรอบตัวหยุดชะงักลง จนนางที่รอกินอาหารอยู่ต้องเงยหน้าขึ้น กวาดตามองทุกคนที่เงียบเสียงลงและหยุดเคลื่อนไหวอย่างนึกสงสัย

"มีอะไรอย่างนั้นหรือ"

เห็นทุกคนพากันส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียงจึงละความสนใจหันมาทางสองแฝดที่ยืนอ้าปากค้าง

"เอ๊า ลู่ลู่ลี่ลี่ตักข้าวสิ ข้าหิวแล้ว"

"เจ้าค่ะเจ้าค่ะ"

สิ้นคำสั่งนั้นทุกคนต่างกระวีกระวาดยกอาหารหน้าตาน่ากินขึ้นโต๊ะ ก่อนจะถอยออกมายืนอย่างสงบ ทุกสายตาล้วนจับจ้องคุณหนูของจวนราวกับไม่เคยเห็น รู้สึกมึนงงกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกฝ่าย ก่อนใบหน้าของทุกคนจะประดับไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อผู้เป็นนายกินอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนผู้ที่เห็นจะยิ้มกว้างหน้าบานกว่าใครๆ ก็คงจะเป็นท่านป้าจาง เพราะคุณหนูเอ่ยชมไม่ขาดปากว่าอาหารอร่อยรสดีและนางก็ชอบมากๆ