บทที่ 483

เย่ซิวเดินไปหาผู้อาวุโสอีกคนหนึ่ง ก่อนจะถามคำถามเดิม

“ผมชื่อหวังจื้อเผิง จากสำนักอู่สิง ผมผิดไปแล้ว ขอท่านประมุขโปรดเมตตาปล่อยผมไปเถอะครับ”

แม้เขาจะอายุมากแล้ว แต่กลับร้องไห้โฮออกมาอย่างน่าสงสาร จิตใจของเขาถูกความโหดเหี้ยมและพลังอันน่าสะพรึงกลัวของเย่ซิวทำลายจนสิ้น

เย่ซิวเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “หลายปีก่อน แกก็เคยแสดงความจงรักภักดีต่าง ๆ นานา แต่สุดท้ายก็หักหลังอยู่ดี

ที่ผ่านมาแกก็เสพสุขมากพอแล้วนี่ ไปสำนึกผิดต่อท่านอาจารย์เถอะ”

ปัง!

เย่ซิวใช้ฝ่ามือเพียงข้างเดียวปลิดชีวิตเขาในทันที

คนที่เหลืออยู่ต่างสติกระเจิดกระเจิง พวกเขาลุกขึ้นวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจสิ่งใด ต่างพุ่งตรงไปที่ประตูและหน้าต่าง

เย่ซิวยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขายกนิ้วขึ้นแล้วดีดเบา ๆ

ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ!

พลังดาบสายหนึ่งพุ่งออกมาจากปลายนิ้ว ทะลุผ่านร่างของพวกเขาทันที

เหล่าผู้ทรยศทั้งเจ็ดไม่มีใครหนีรอด เย่ซิวสังหารพวกเขาทั้งหมด

ส่วนลูกหลานของพวกเขา เย่ซิวเพียงทำลายวรยุทธแต่ไม่ได้สังหาร

ไม่ใช่เพราะเขาใจดี แต่เป็นเพราะเขายังต้องเก็บคนพวกนี้ไว้เพื่อให้โอนทรัพย์สินต่าง ๆ มาให้เขา

ทุกสิ่งที่พวกเขามีในวันนี้ แต่เดิมเป็