บทที่ 132

ในตอนนั้น ไซล่า เควสรู้สึกว่าสแตนลีย์ แบตตันเป็นเหมือนวีรบุรุษของเธอ

ทุก ๆ คำที่เขาพูดทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

ที่จริงแล้ว เธอรู้สึกราวกับว่าเขาเป็นร่มที่ปกป้องเธอจากลมและฝนด้วยซ้ำ

ระหว่างการเดินทาง ไซล่าเจอผู้คนมากมายในหลายปีมานี้ อย่างไรก็ตาม ไม่มีผู้ชายคนไหนที่เธอเคยเจอทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเช่นนี้มาก่อน

เมื่อเมย์ คอนเนอร์และเอมิลี่ เควสได้ยินคำว่า ‘คุก’ พวกเธอก็รู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกายในทันที

เนื่องพวกเธอเพิ่งจะออกมาจากขุมนรกแห่งนั้น พวกเธอรู้เป็นอย่างดีว่าจะต้องเจอกับความทุกข์ทรมานที่นั่นมากแค่ไหน

แม้ว่าพวกเธอไม่ต้องทรมานมากเท่าไหร่ มันคงไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะกลับไปในนั่นอีก

ถ้าทุกอย่างแย่ไปกว่านี้ เจเรมี่ เควสมีแต่จะเกลียดพวกเธอมากยิ่งขึ้น

ในตอนนั้น เอมิลี่และเมย์อยู่ในตำแหน่งที่ยากลำบาก ดูเหมือนว่าสิ่งที่พวกเธอทำจะออกมาไม่ดีต่อตัวพวกเธอเลย

ในขณะเดียวกัน เมย์และเอมิลี่เริ่มรู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้อนระอุจากทุกคนรอบตัว

ความโกรธที่พวกเธอรู้สึกได้สงบลงในทันทีและถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว

เมย์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอพยายามใจเย็น

“ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?” เธอเอ่ยถามสแตนลีย์