เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 336
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-27 17:00:04บทที่เกี่ยวข้อง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 337
ทันทีที่เฟิ่งจิ่วเหยียนถูกวางลงบนเตียงนั้น นางก็ได้สติขึ้นมาในทันทีนางกัดลงไปที่ริมฝีปากของเซียวอวี้อีกครั้งกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งราวกับกำลังกระตุ้นนาง พลางเรียกร้องให้นางใช้แรงกัดเพิ่มขึ้นไปอีกเฟิ่งจิ่วเหยี่ยนใช้แรงผลักเขาออกมา ทำให้นางกลับสู่ห้วงของความเป็นจริงในทันทีเซียวอวี้ผละจากริมฝีปากของนาง พลางซุกไปที่ลำคอของเฟิ่งจิ่วเหยียนคล้ายกับว่าพยายามจะควบคุมอารมณ์บางอย่างหากแต่ลมหายใจอุ่น ๆ ยังคงอยู่ตรงนั้นจมูกเรียวโด่งของเขาสัมผัสอยู่ที่ซอกคอของนาง ทำให้เฟิ่งจิ่วเหยียนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอันเร่าร้อนที่กำลังแผดเผานางได้ในทันทีนางพยายามออกแรงดันเขาอีกครั้ง เพื่อที่จะพยายามลุกขึ้นยืนเสียงแหบแห้งของเซียวอวี้พลางเอ่ยที่ข้างหูของนางว่า“จักอยู่ที่นี่หรือไม่?”ที่นี่คือตำหนักจื้อเฉินแม้แต่หลิงเยี่ยนเอ๋อร์ที่เขาเคยโปรดปราน นางก็หาได้เคยเหยียบย่างเข้ามาที่นี่ไม่ที่เขาเอ่ยถามออกมาเช่นนี้ ก็เพื่อถามนางว่า อยากจะร่วมบรรทมกับเขาหรือไม่เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงรีบตอบออกมาในทันที“หม่อมฉันต้องกลับไปแล้วเพคะ”เฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้ปฏิเสธออกไปตรง ๆ เพื่อป้องกันมิให้เซียวอวี้เคืองใจความ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 338
กลางดึกในยามราตรี หร่วนฝูอวี้ที่ยังมิได้เข้านอนนั้นยามจื่อที่มีพลังงานหยินอยู่มาก ทำให้นางต้องนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง พลางจุดธูปหอมไปด้วยเพื่อฝึกฝนหนอนพิษเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนมากมายจากด้านนอกนั้น นางก็ลืมตาตื่นขึ้นมาในทันที พร้อมทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและเย็นชาดีนัก นางจักได้ใช้พวกเขาในการฝึกฝนหนอนกู่ตัวใหม่ของนาง...ปั้งชายชุดดำพลบันบุกเข้าไปด้านในในทันทีห้องเล็ก ๆ กลับเต็มไปด้วยผู้คนมากมายหร่วนฝูอวี้แย้มยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้กับพวกเขา นางเพียงโบกมือไปมา ชั่วพริบตา แมลงพิษที่มีรูปร่างคล้ายกับตั๊กแตนตำข้าวก็ถูกโยนออกมาใส่พวกเขาในทันทีพวกมันบินไปตกอยู่บนร่างของชายชุดดำเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น ทั่วร่างของเหล่าชายชุดดำก็เกิดอาการแผ่ร้อนออกมาเขารู้สึกแปลก ๆ ออกมาในทันที ก่อนจะร้องตะโกนถอดเสื้อผ้าออกมา พลางตะโกนออกมาว่าร้อนความรู้สึกราวกับทั่วร่างถูกแผดเผา ถึงแม้จะถอดอาภรณออกมาหมดทั้งตัวแล้ว พวกเขาก็ยังรู้สึกว่าร้อนอยู่ชายชุดดำที่ทนไม่ไหวนั้น จึงรีบกระโดดออกจากหน้าต่างไปในทันทีใบหน้าของเฉินจี๋จึงเผยความเย็นชาและแข็งกระด้างออกมาสตรีหนานเจียงผู้นี
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 339
เฟิ่งจิ่วเหยียนพลันเงยหน้าขึ้น พลางใช้สายตาเอ่ยห้ามปรามนางหร่วนฝูอวี้พลางทำท่าทีเหมือนรู้สึกผิดเมื่อถูกจับได้ พร้อมทั้งค่อย ๆ เอามือเปลี่ยนไปลูบไล้หน้ากากเหล็ก ราวกับว่าทำเช่นนี้คล้ายกับตนเองกำลังลูบใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่“หนาวยิ่งนัก…ให้ข้า…ได้เห็นใบหน้าของเจ้า ได้หรือไม่?”ถึงแม้ว่านางจะทำตัวไร้เหตุผลไปบ้าง ทว่า นางกลับรู้จักวางตัวยิ่งนักไม่ว่านางจะทะเลาะกับซูฮ่วนเช่นไร เขามิเคยโกรธนางเป็นจริงเป็นจังเลยสักครั้ง ทั้งยังมิเคยตัดขาดความสัมพันธ์กับนางอีกด้วย ทว่า หากนางล่วงเกินกฎของซูฮ่วนโดยการถอดหน้ากากของเขาออกมาละก็ มิตรภาพระหว่างพวกนางก็จะสิ้นสุดลงเฟิ่งจิ่วเหยียนมิตอบ หากแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำแผลให้หร่วนฝูอวี้เช่นเดิมหร่วนฝูอวี้ที่กำลังภายในฟื้นคืนมาส่วนหนึ่งนั้น จึงเริ่มเอ่ยวาจาแทะโลมออกมาว่า“เจ้าที่เห็นเรือนร่างของข้าเช่นนี้แล้ว เจ้าจักรับผิดชอบอย่างไร”เฟิ่งจิ่วเหยียนหันกายกลับมาล้างมือ พลางเอ่ยขึ้นมาว่า“ข้าได้ยินว่าเจ้าจักแต่งเข้ามาเป็นสนม”หร่วนฝูอวี้พลางเอ่ยถามกลับด้วยรอยยิ้มล้อเลียนว่า“อะไรกัน เจ้าหึงงั้นรึ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนหันกลับมามองนางด้วยความเย็นชา ในแววตาขอ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 340
โรงพักแรม ยามที่ราชทูตหนานเจียงตื่นขึ้นมายามเที่ยงวัน ก็พบว่าหร่วนฝูอวี้หายตัวไปแล้วระหว่างการเดินทางนั้น หร่วนฝูอวี้มักจะหายออกจากกลุ่มคณะไป นั่นจึงทำให้ราชทูตคิดว่าเป็นเรื่องปกติพวกเขาจึงคิดว่าหร่วนฝูอวี้ไปหาซูฮ่วนผู้นั้นอีกแล้วยามที่เขาถูกม้าลากไปเมื่อนั้น ร่างกายยังเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำมากมาย ทั้งยังบวมปวดออกมาอีกด้วย จึงไม่คิดจะละความพยายามในการตามหาตัวหร่วนฝูอวี้ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น หากแต่ราชทูตคนอื่น ๆ ก็นอนอยู่บนเตียง พลางร้องให้คร่ำครวญกับอาการบาดเจ็บของตนเองเช่นกันราชทูตจากแคว้นซีหนี่ว์ยังคงดื้อรั้น ถึงแม้ว่าอาการบาดเจ็บของนางจะยังมิอาจลงจากเตียงมาได้ แต่นางก็ยังเอ่ยออกมาว่า“พวกเราแคว้นซีหนี่ว์จักมิยอมให้มีการผูกขาดเหมืองหินเซวียนอิงอย่างแน่นอน!“ทุกท่าน! ตราบใดที่พวกเราร่วมมือกัน พวกเราย่อมสามารถทำให้แคว้นหนานฉียอมจำนนต่อพวกเราได้อย่างแน่นอน!“เรื่องนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง หากแคว้นหนานฉีสามารถทำตามใจตนเองได้เมื่อใด รัฐเหลียงของเราในวันนี้ย่อมเป็นของพวกเราในวันพรุ่งนี้!”ห้องของราชทูตแดนเหนือที่อยู่ข้าง ๆ กันนั้น เดิมทีทั่วร่างก็เจ็บปวดรวดร้าวจนต้องนอนพักรัก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 341
ในระยะเวลาเพียงสั้น ๆ ไม่กี่วัน เฉียวม่อสูญเสียข้ารับใช้ของตนเองไปถึงสามคนนางรู้ดีว่าคนเหล่านั้นจักต้องพบเจอกับความโชคร้ายมากกว่าเรื่องดีอย่างแน่นอนความแค้นนี้นางมิอาจกล้ำกลืนมันลงไปได้!ศิษย์พี่คิดว่า กำจัดคนของนางไปได้สามคนแล้ว นางจักไม่มีคนอื่นให้ใช้การอีกหรืออย่างไร?เฉียวม่อใช้แรงบีบถ้วยชาจนมันแตกคามือ แววตาพลันเต็มไปด้วยกลิ่นอายฆ่าฟันอย่างรุนแรง...สองวันต่อมาฮูหยินเฟิ่งพาลูกสะใภ้ไปถวายเครื่องหอมที่วัดอยู่นาน มิกลับมาเสียทีนายท่านเฟิ่งจึงนึกเป็นกังวลและไม่สบายใจยิ่งนัก ยิ่งเหตุการณ์ที่เวยเฉียงถูกลักพาตัวไปทำร้ายยังฝังใจพวกเขามาจนถึงทุกวันนี้ นายท่านเฟิ่งเป็นกังวลว่าฮูหยินและลูกสะใภ้ของตนเองจักถูกพวกโจรจับไปด้วยเช่นกัน จึงรีบร้อนเรียกพ่อบ้านมาในทันที“รีบส่งข่าวไปหาคุณชายใหญ่ให้รีบกลับมาที่จวนเสีย! เร็วเข้า!”จากนั้นไม่นาน เฟิ่งเหยียนเฉินก็กลับเข้ามาเมื่อได้ยินว่าทั้งมารดาและฮูหยินของตนเองหายตัวไปนั้น ภายในใจเขารู้สึกตื่นตระหนกยิ่งนัก“เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไร? หายตัวไปนานเท่าใดแล้ว? เหล่าองครักษ์ที่ติดตามตัวไปด้วยเล่า?”นายท่านเฟิ่งกัดฟันกล่าวออกมา“ข้าสั่ง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 342
เมื่อศิษย์พี่ศิษย์น้องมาพบหน้ากัน หาได้มีความอบอุ่นเหมือนเช่นเดิมอีกต่อไปไม่เฉียวม่อเอ่ยถามทั้ง ๆ ที่รู้เป็นอย่างดีอยู่แล้วว่า“ฮองเฮาเอ่ยเรียกตัวหม่อมฉันเข้าวังมาด้วยเรื่องอันใดกันหรือเพคะ?”ภายในตำหนักที่มีเพียงคนสองคนเท่านั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนจึงเอ่ยออกมาอย่างตรงไปตรงมาว่า“เรื่องราวในวันนี้ เป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่?”ใบหน้าเฉียวม่อที่ดูไร้เดียงสา “ฮองเฮาว่าอย่างไรนะเพคะ?”ทันทีที่เฉียวม่อพูดจบ ฝ่ามืออันรุนแรงของนางก็พุ่งโจมตีไปที่หน้าอกของเฉียวม่อในทันที...ผลัวะเฉียวม่อที่ถูกโจมตีนั้น ทั่วร่างของนางกระเด็นออกไปไหล แผ่นหลังของนางพุ่งไปชนกับเสากลมในทันที พร้อมทั้งคิ้วที่ขมวดเป็นปมไปด้วยความเจ็บปวดทว่า เมื่อได้เห็นท่าทีศิษย์พี่กำลังโกรธเกรี้ยวนั้น นางจึงหัวเราะออกมา“ศิษย์พี่ เป็นท่านที่ทำร้ายข้าก่อน“เป็นท่านที่เอาแต่กัดข้าไม่ปล่อย ทั้งยังจับตัวคนของข้าไป“เช่นนี้ ข้าเพียงแต่ขอให้ท่านรับรู้เอาไว้ว่า ข้าหาใช่ลูกพลับนิ่มไม่… เรื่องราวในวันนี้ เป็นเพียงคำเตือนเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น“หากว่าท่านยังมิคิดคืนคนของข้ามาละก็ ในคราหน้าข้ามิรับประกัน ว่าจักทำอะไรกับคนของตระกูลเฟ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 343
เซียวอวี้ใช้สายตาเย็นชาจ้องมองไปที่เฟิ่งจิ่วเหยียน ราวกับพยายามจะมองให้ทะลุปรุโปร่งเฟิ่งจิ่วเหยียนยังมีท่าทีสงบเงียบ หาได้มีท่าทีตื่นตระหนกใด ๆ ไม่ในเมื่อนางเป็นถึงฮองเฮา เหตุใดนางถึงจะไม่ใช้อำนาจสิทธิพิเศษของฮองเฮาเล่า?หากจะลงโทษเฉียวม่อได้นั้น ด่านที่ต้องผ่านไปให้ได้ก็คือเซียวอวี้บางที เพียงแค่อาการบาดเจ็บของนางอาจจะยังไม่เพียงพอเฟิ่งจิ่วเหยียนที่เตรียมคำพูดของตนเองเอาไว้ ยามที่นางกำลังจะเปิดปาดกล่าวออกมานั้น กลับได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำของเซียวอวี้เอ่ยออกมาอย่างเสียงดังว่า“จับกุมเมิ่งเฉียวม่อเข้าคุก!”เฟิ่งจิ่วเหยียนถึงกับเงียบไปในทันทีเขาจักตัดสินใจเช่นนี้จริง ๆ หรือ?ด้านนอกตำหนักเมื่อรู้ว่าฝ่าบาทต้องการจะลงโทษตนเองนั้น เฉียวม่อตกใจยิ่งนักนางที่เป็นขุนนางที่จงรักภักดีต่อแคว้นหนานฉี มิต้องเอ่ยถึงเรื่องที่นางมิได้เป็นคนลอบสังหารฮองเฮา ถึงแม้ว่านางจักทำจริง ๆ ฝ่าบาทก็มิอาจลงโทษนางเช่นนี้ได้ฝ่าบาทยังมิทันได้ฟังคำพูดของนางเลย เหตุใดถึงได้ตัดสินใจว่าคำพูดของฮองเฮาเป็นเรื่องจริงแล้วเล่า!“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันหาได้ทำการลอบสังหารไม่ หม่อมฉันมิได้ทำ!”ไม่ว่าเฉียวม่อจัก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 344
เฟิ่งจิ่วเหยียนที่คิดว่าตนเองฟังผิดไปนั้นนางคือฮองเฮาทว่า หร่วนฝูอวี้คิดจะทำร้ายนางเมื่อใดกัน?ผู้ที่หร่วนฝูอวี้ต้องการจะลอบสังหารคือเซียวอวี้ต่างหาก!เฟิ่งจิ่วเหยียนวางไหสุราในมือลง ก่อนจะจ้องมองไปที่เซียวอวี้ พลางเอ่ยถามว่า“ท่าน แน่ใจหรือ?”เรียวคิ้วของเซียวอวี้พลันขมวดเข้าหากันในทันทีซูฮ่วนผู้นี้ มิได้กล่าวว่าตนเองสอบถามเรื่องราวทั้งหมดแล้วงั้นหรือเซียวอวี้ที่มีการเตรียมการมาก่อนแล้วนั้น พลันหยิบกล่องไม้ใบหนึ่งขึ้นมาด้านในเป็นแมงมุมพันร่างที่พวกเขาพบเจอภายในตำหนักหย่งเหอคืนนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนรู้สึกงุนงงยิ่งนักหร่วนฝูอวี้จักสังหารคนนั้น นางฆ่าหนึ่งคน แถมอีกคนขึ้นมาเมื่อใดกัน!อีกทั้ง เซียวอวี้พบแมงมุมพันร่างในตำหนักหย่งเหอได้อย่างไร?จู่ ๆ เฟิงจิ่วเหยียนก็จำได้ในทันที งานเลี้ยงวันเกิดของเขาในคืนนั้น เขาเคยเรียกนางไปที่ตำหนักจื่อเฉินหรือว่าจะเป็นตอนนั้นกัน...ดวงตาของเซียวอวี้ที่พาดผ่านไปด้วยความเย็นชานั้น ราวกับว่าเรื่องนี้มิอาจหารือเจรจาต่อไปได้อีกหลังจากที่เฟิ่งจิ่วเหยียนสงบสติอารมณ์ของตนเองแล้ว“สืบเรื่องต้องให้ลึกถึงตอ นั่นคือสงครามชายแดนระหว่างสองแคว้น
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 368
จิ้งเฟยยังดิ้นรนอยู่ในน้ำ กลับไม่มีใครลงไปช่วยนางองค์หญิงใหญ่คว้าจับเฟิ่งจิ่วเหยียนไว้อย่างแข็งกร้าว“ผู้ใดเป็นคนผลัก ผู้นั้นก็ลงไปช่วย!”ที่นี่เป็นตำหนักฉือหนิง องครักษ์ สาวใช้ในบริเวณโดยรอบนี้ ล้วนเป็นคนขององค์หญิงใหญ่พูดเสร็จ นางก็จะผลักเฟิ่งจิ่วเหยียนลงไปในน้ำช่วงเดือนมีนาคม น้ำในสระเยือกเย็นไปถึงกระดูกเฟิ่งจิ่วเหยียนขยับไปด้านข้าง หลบเลี่ยงการผลักขององค์หญิงใหญ่ได้แววตาองค์หญิงใหญ่โกรธจัด“ฮองเฮา เจ้า...”ที่ไหนได้ ถึงแม้เฟิ่งจิ่วเหยียนหลบเลี่ยงนางได้ ทว่าพริบตาเดียวก็กระโดดลงไปในน้ำแล้วองค์หญิงใหญ่โกรธจัดจนขำหัวเราะ“ช่วย...ช่วยข้า...” จิ้งเฟยว่ายน้ำไม่เป็น อาภรณ์เครื่องประดับบนตัวทั้งหนาทั้งหนัก ผูกมัดแขนขาของนางไว้นางผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ในน้ำ ดื่มน้ำเข้าไปเป็นจำนวนมาก สิ้นหวังอย่างที่สุดเมื่ออยู่ต่อหน้าความตาย นางยากที่จะสงบสติอารมณ์และมีสติได้“ช่วยข้า...”ในขณะที่นางไม่มีเรี่ยวแรงจะดิ้นรนอีก ครั้นกำลังจะจมลงไป ก็มีมือข้างหนึ่งคว้าจับนางไว้วินาทีนั้น เหมือนแสงแดดส่องลงสู่ในสระน้ำอันเยือกเย็นทันใดนั้นก็เหมือนนางสามารถยืนมั่นคงอยู่ในน้ำได้ฮ่าว...ศีรษ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 367
“อะไรนะ...ฮองเฮาไม่ใช่ฮองเฮาตัวจริง? !”องค์หญิงใหญ่ตกตะลึงตาโตเฉียวม่อแลดูซื่อตรง แววตาปกคลุมไปด้วยความบึ้งตึง“ข้าก็เพิ่งสืบรู้“ความจริงตระกูลเฟิ่งมีลูกสาวฝาแฝด พี่สาวถูกเลี้ยงอยู่ข้างนอกมาตลอด“คนที่จะต้องอภิเษกเข้าวังตัวจริง คือน้องสาวเฟิ่งเวยเฉียง“แต่ไม่รู้ว่าด้วยสาเหตุใด น้องสาวหายตัวไป ตระกูลเฟิ่งจึงตามพี่สาวมาอภิเษกแทน”สีหน้าองค์หญิงใหญ่เดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาวมีเรื่องแบบนี้ด้วย!ช่างไม่เคยได้ยินมาก่อนจริง!ยิ่งไปกว่านั้นยังเกิดขึ้นในราชวงศ์!“นี่ถือเป็นการหลอกลวงเบื้องสูง! ตระกูลเฟิ่งกล้าทำได้อย่างไร!”ในฐานะที่องค์หญิงใหญ่เป็นคนในราชวงศ์ พี่สาวของฝ่าบาท ทนรับการโกหกแบบนี้ไม่ได้เฉียวม่อพูดเสริมขึ้นมาอย่างเป็นกังวล“ตระกูลเฟิ่งกระทำเช่นนี้ เจตนาที่แท้จริงนั้นยากแก่การหยั่งรู้”แววตาองค์หญิงใหญ่เยือกเย็น“ข้าจะไปกราบทูลฝ่าบาทเดี๋ยวนี้!”เฉียวม่อรีบรั้งนางไว้“ไม่ได้เพคะ องค์หญิง ตอนนี้ไม่มีหลักฐาน ฝ่าบาทไม่มีทางเชื่อแน่นอน“สู้รอหาหลักฐานให้ได้ก่อน ค่อยเปิดเผยแผนการชั่วของตระกูลเฟิ่ง”องค์หญิงใหญ่คิดดูดี ๆ นางพูดถูก จะต้องมีหลักฐานเสียก่อนแต่จะไปหาหลักฐาน
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 366
ณ เมืองหลวงชายแดนทั้งสี่ทิศเกิดศึกต่อสู้อย่างต่อเนื่อง เซียวอวี้มีราชกิจยุ่งจนไม่มีเวลามาวังหลังจิ้งเฟยมายังห้องทรงพระอักษรบ่อยครั้ง แต่ก็ได้เจอฝ่าบาทน้อยครั้งมากกลางปลายเดือนมีนาคม เฟิ่งจิ่วเหยียนได้รับข่าวจากอู๋ไป๋สิ่งที่นางต้องการ ถูกส่งมาจากชายแดนเหนือแล้วศพของทหารกองทัพมังกรพยัคฆ์หลายคนนั้น ถูกเก็บไว้ในสถานที่เก็บศพชั่วคราวคืนวันนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนออกจากวังไปตรวจสอบด้วยตนเองบนใบหน้าของนางปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็นเฉียวม่อทำเพื่อความเห็นแก่ตัวของตนเอง ทำร้ายคนตายตั้งมากมายขนาดนี้พวกเขาจำนวนมาก ไม่ได้ตายอยู่ในมือกองทัพรัฐเหลียง แต่ถูกเฉียวม่อวางแผนชั่วช้าไว้ก่อนแล้วอู๋ไป๋รู้ความจริงแล้ว โกรธโมโหอย่างมาก“แม่ทัพน้อย จะต้องให้เฉียวม่อชดใช้ด้วยเลือด ถึงค่อยสามารถปลอบโยนวิญญาณของพี่น้องเราในสวรรค์ได้!”ทำไมนางถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้!แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนหนักหน่วง เปียกโชกไปด้วยความหนาวเหน็บ“การศึกทางชายแดนเหนือเป็นอย่างไรบ้าง”อู๋ไป๋ตอบนาง “แม่ทัพน้อยวางใจ แคว้นจ้าวสู้ฝ่ามาไม่ได้ แผนที่ป้องกันประเทศนั้นเป็นของปลอม ตอนนี้ทหารจ้าวพ่ายแพ้ล่าถอยอย่างต่อเนื่อง”เฟิ่ง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 365
นายท่านเฟิ่งโกรธจนปวดแน่นหน้าอก เขาระบายความโกรธกับอู๋ไป๋“เจ้า เจ้าไสหัวไปเดี๋ยวนี้! ไสหัวกลับชายแดนเหนือ! ไปบอกตาเฒ่าเมิ่งฉวี อย่าคิดส่งคนมาทำร้ายลูกสาวของข้า! !”ฮองเฮาดี ๆ ไม่อยากเป็น จะไปแย่งตำแหน่งแม่ทัพน้อยอะไรนั่น เป็นบ้าอะไร!นี่ล้วนเป็นเพราะถูกเมิ่งฉวีเสี้ยมสอนมา!ตอนนั้นแทนที่เขาจะให้เด็กคนนั้นอดตาย ฟาดตาย ก็ไม่ควรที่จะยกให้เมิ่งฉวีส่งผลทำให้ตอนนี้เขาต้องอกสั่นขวัญแขวนทุกวี่วัน ศีรษะของคนทั้งตระกูลล้วนแขวนอยู่บนดาบนายท่านเฟิ่งพูดโน้มน้าวเฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้ จึงให้ฮูหยินเฟิ่งไปแต่เมื่อฮูหยินเฟิ่งเขาวัง ก็มิได้เจอฮองเฮาเฟิ่งจิ่วเหยียนตั้งใจที่จะหลบเลี่ยงนอกจากสั่งให้อู๋ไป๋จัดการคนทางด้านตระกูลเฟิ่ง นางยังเขียนจดหมายให้อาจารย์หญิงหลายวันต่อมา ทางด้านชายแดนเหนือได้รับจดหมายแม่ทัพเมิ่งเป็นกังวลอย่างมาก ถามขึ้นมาอย่างร้อนใจ“ในจดหมาย จิ่วเหยียนพูดอย่างไรบ้าง?”“นางให้นำศพพร้อมเข็มเงินส่งกลับไป อีกอย่าง หากมีคนถาม ก็ให้ยืนยันว่าไม่รู้เรื่องที่นางอภิเษกแทน”“แล้วข้าล่ะ?” แม่ทัพเมิ่งชี้ตนเอง“นางขอป้ายทองไว้ชีวิตให้กับเจ้า”แม่ทัพเมิ่งสองสามีภรรยา คาดเดาได้แล้ว
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 364
องค์หญิงใหญ่พูดโน้มน้าว “เมิ่งเฉียวม่อควรได้รับการให้ความสำคัญ ตอนนี้เป็นเพียงองครักษ์อารักขาประตูคนหนึ่ง เป็นการใช้คนไม่เหมาะกับความรู้ความสามารถ”เซียวอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่งจากนั้น เขาพูดขึ้นมา“หากเพียงให้นางก่อตั้งกองกำลังหญิง ก็ถือเป็นการสิ้นเปลืองความสามารถของนาง”องค์หญิงใหญ่ถามว่า“ฉะนั้นฝ่าบาทหมายความว่า ควรให้ตำแหน่งอะไรแก่นาง?”……จวนองครักษ์อารักขาประตูมีพระราชโองการ เฉียวม่อได้รับแต่งตั้งมอบหมายหน้าที่สำคัญนางดีใจอย่างยิ่งฝ่าบาทแต่งตั้งให้นางเป็นแม่ทัพกรมปกป้องเมือง!นางยังคิดว่า จะต้องเป็นองครักษ์อารักขาประตูครบหนึ่งปี ค่อยสามารถเลื่อนตำแหน่งตอนนี้ นางถือว่าทุกข์สิ้นสุด สุขบังเกิดแล้วหรือ?“แม่ทัพเมิ่ง รับพระราชโองการ!”เฉียวม่อรีบรับพระราชโองการมาด้วยมือทั้งคู่ ตาคิ้วยิ้มแย้มยินดีวันนั้น องค์หญิงใหญ่นำของขวัญมาแสดงความยินดีด้วยตนเอง“ข้าแค่พูดเสนอฝ่าบาท ให้เจ้าก่อตั้งกองกำลังหญิง ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะมีความคิดอื่น ยกตำแหน่งแม่ทัพกรมปกป้องเมืองให้เจ้าโดยตรง”“เห็นทีฝ่าบาทค่อนข้างเห็นความสำคัญของเจ้า การที่ให้เจ้าเป็นองครักษ์อารักขาประตู เพียงเพื่อฝึกฝนนิ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 363
ท่ามกลางความมืด ล้วนอาศัยการลูบคลำ เซียวอวี้ฉีกอาภรณ์ ดึงสายรัดเอวของนางอาภรณ์เสียดสีกัน ส่งเสียงดังกรอบแกรบราวกับมีไฟลุกไหม้อยู่ในตัวเขา แผดเผาไปทั่วทั้งตัวดูดดื่มด้วยสัญชาตญาณ จูบอยู่อย่างลึกล้ำคืนวันส่งท้ายปีเก่า นางเมามายอย่างไร้สติ กลับรู้จักตอบสนองเขาแต่ครั้งนี้ นางมีสติอยู่ เขากลับสัมผัสได้ถึงความไม่คล้อยตาม ความต่อต้านของนางแต่ความต่อต้านนี้ ยิ่งกระตุ้นความโหยหาของเขา เพิ่มยิ่งขึ้นเรื่อย...ความคิดเฟิ่งจิ่วเหยียนสับสนวุ่นวายด้านข้างหูเป็นเสียงหายใจหอบอย่างหนักหน่วงของชายหนุ่มจูบของเขาเลื่อนลงไปตามคอของนาง ไปถึงหน้าอกของนางร่างกายของนางแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ได้เลยทันใดนั้น ชายหนุ่มคว้าจับมือของนาง คลายนิ้วทั้งห้าของนางออก แทรกระหว่างนิ้ว ผสานสิบนิ้วของนางไว้เขาเป็นเหมือนคลื่นอบอุ่น ห่อหุ้มนางไว้ทั้งตัวดูเหมือนนาง...ไม่มีทางหนีรอดแล้วจู่ ๆ ตามด้วยผ้าชิ้นสุดท้ายถูกดึงหลุด ในใจนางเยือกเย็นถึงที่สุดเสียงแหบแห้งที่สุดของชายหนุ่ม ดังขึ้นมาด้านข้างหูเขากัดติ่งหูของนางเบาๆ ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นลง เหมือนนักเดินทางมองหาน้ำดื่มดับกระหายลมหายใจแรง กระทบข้างหูของน
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 362
สีหน้าเฟิ่งจิ่วเหยียนเงียบสงบ หายใจหนักเล็กน้อยนางกำหมัดในแขนเสื้อไว้แน่น ตอบอย่างนอบน้อม“เพคะ”เหลียนซวงขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างตื่นเต้น ในใจกระสับกระส่ายอย่างซับซ้อนนางเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อยคนหนึ่ง ตายไปก็ช่างเถอะ ฮองเฮาไม่ควรที่จะเผื่อเส้นทางให้กับนางเซียวอวี้ส่งเสียงเมิน“นายบ่าวรักกันลึกซึ้งเหลือเกิน”ยามนี้ ซุนหมัวมัวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเดินเข้ามาเอ่ยถาม “ฝ่าบาท ฮองเฮา จะรับประทานอาหารค่ำหรือยังเพคะ?”ซุนหมัวมัวยิ้มแย้มอย่างเอาใจ เหลือบเห็นเหลียนซวงคุกเข่าอยู่บนพื้น ยังคิดว่ายัยเด็กคนนี้ทำอะไรผิดอีก พลันเกิดความรู้สึกที่ดั่งหัวอกเดียวกัน รอยยิ้มกลายเป็นหวาดกลัวไม่เป็นสุขขึ้นมาทันทีทว่าเห็นว่า ฝ่าบาทแลดูอารมณ์ดีอย่างไม่น้อย ลุกขึ้นมาจับมือฮองเฮา แววตาที่ปกติเคร่งขรึมเฉียบคม แลดูอมยิ้ม“ตั้งสำหรับ”เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่ได้ปัดมือของเขา แต่ก็ไม่มีกะจิตกะใจทานข้าวนางพูดกับเหลียนซวง “เตรียมเก็บข้าวของ ออกจากวังพรุ่งนี้”เหลียนซวงทำใจไม่ได้“เพคะ ฮองเฮา”นางกำลังจะไป จู่ๆ เซียวอวี้ก็พูดขึ้นมา“ยังไงก็เป็นนางข้าหลวงใหญ่ข้างกายฮองเฮา พรุ่งนี้เราให้องครักษ์ส่งเจ้ากลับบ้านเกิด”
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 361
สำนักหมอหลวง หลังจากแคว้นซีหนี่ว์ตื่นขึ้นมา แววตาเต็มไปด้วยความเศร้านางแพ้แล้ว...เวลาต่อมา นางก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจทั้งที่สามารถเอาชนะได้!นางลุกขึ้นมานั่ง กลับเห็นองครักษ์คนหนึ่งยืนอยู่ปลายเตียง ในมือถือดาบไว้เล่มหนึ่ง ราวกับรอนางอยู่นานแล้วนางรู้ว่า ต่อจากนี้ตนเองควรทำอย่างไรการที่พ่ายแพ้การประลองนั้น ไม่เพียงต้องยกเหมืองหินทองแดงดำให้แคว้นหนานฉีห้าร้อยชั่ง ยังต้องตัดมือทั้งคู่ของนางช่างมันเถอะนางกลายเป็นคนบาปของแคว้นซีหนี่ว์แล้วมือราชทูตแคว้นซีหนี่ว์สั่นเทา หยิบดาบเล่มนั้นมา...ห้องทรงพระอักษรเซียวอวี้กำลังตรวจอ่านพระราชฎีกา เฉินจี๋เข้ามารายงาน“ฝ่าบาท ราชทูตแคว้นซีหนี่ว์คนนั้น ปาดคอฆ่าตัวตายแล้ว!”เซียวอวี้แสดงท่าทีเมินเฉยเขาไม่เห็นใจราชทูตคนนั้น พูดขึ้นมาอย่างค่อนข้างโหดร้าย“ตัดมือของนางทั้งสองข้าง แล้วนำศพส่งกลับไปยังแคว้นซีหนี่ว์”เฉินจี๋ยกมือประสาน น้อมรับคำสั่งหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยามตำหนักหย่งเหอหมอหลวงท่านหนึ่งมาตรวจชีพจรเฟิ่งจิ่วเหยียนเอามือวางไว้บนโต๊ะ หมอหลวงตรวจชีพจรให้นางไปด้วย พร้อมพูดไปด้วย“ฮองเฮา กระหม่อมทำตามที่ท่านรับสั่ง แอบ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 360
บนที่นั่งสูง ฮ่องเต้ประทับอยู่ด้วยท่วงท่าสง่างาม ดวงเนตรของเขาฉายความดูแคลนใต้หล้า และเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “วันนี้แม่ทัพหญิงนามเมิ่งเฉียวม่อ ผู้ซึ่งผ่านสิบสามสมรภูมิโดยไร้พ่ายแพ้ วีรสตรีผู้สร้างคุณูปการให้แก่บ้านเมืองเช่นนี้ เราจะมอบป้ายทองไว้ชีวิตให้เป็นรางวัล “นอกจากนี้ ให้ถ่ายทอดคำสั่งของเราลงไป ทหารแคว้นหนานฉีของเรานั้น หากผู้ใดมีความสามารถย่อมไม่สนชาติกำเนิดหรือเพศชายหญิง สมควรยึดถือเมิ่งเฉียวม่อเป็นแบบอย่าง มุมานะเพื่อตนเอง ขุนนางแม่ทัพไม่ขึ้นอยู่กับชาติกำเนิด!” เฉียวม่อดีใจอย่างมาก พลันรีบขอบคุณด้วยกลัวว่าฮ่องเต้จะนึกเปลี่ยนพระทัย “หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาท!” องค์หญิงใหญ่ก็ยินดีกับนางด้วยใจจริง ไม่ลืมยืนขึ้นและยิ้มอย่างพอใจไปทางเซียวอวี้ด้วย “ฝ่าบาททรงพระปรีชา! เชื่อว่าเหล่าทัพทหารได้รับความสบายใจเช่นนี้ ย่อมยินดีรับใช้ท่าน และสละชีวิตเพื่อแคว้นหนานฉี!” ตรงที่นั่ง เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสายตาเย็นชา และไร้ซึ่งรอยยิ้ม องค์หญิงใหญ่เห็นปฏิกิริยาที่แปลกของนางได้อย่างชัดเจน “ฮองเฮา ท่านไม่พอใจหรือไร หรือว่าท่านกำลังนึกคัดค้านพระบัญชาของฝ
