LOGINShare
บทที่ 748
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 749
ขณะที่พูด หลินเฟยก็วางเข็มเงินไว้ที่หมอน พับแขนเสื้อขึ้นและเตรียมจับชีพจรให้กับซูเสี่ยวโหรว"อืม งั้นคุณก็ช่วยฉันตรวจดูหน่อยนะว่า ฉันเป็นโรคอะไรกันแน่..."ซูเสี่ยวโหรวพยักหน้าที่แดงระเรื่อจากนั้นมือที่ขาวราวกับหยกก็ได้โผล่ออกมาจากผ้าห่มและยื่นมาที่หลินเฟย"อืม...มิน่าล่ะผมถึงมองอะไรไม่ออก ที่แท้ก็แค่อาการเล็กๆ น้อยๆ มดลูกเย็นน่ะ อาการไม่ชัดเจน""ฉีดยาสองเข็ม หรือนวดนิดหน่อยก็ไม่เป็นอะไรแล้ว"หลินเฟยวางนิ้วลงมา สัมผัสอบอุ่นและนุ่มนวลราวกับไร้กระดูกอย่างไงอย่างงั้นเนื่องจากความตึงเครียด เขายังดูสั่นๆ เล็กน้อยหลินเฟยสัมผัสชีพจรของซูเสี่ยวโหรวอย่างละเอียดแล้วพูดติดตลกออกมาว่า"ที่แท้ก็เป็นอาการมดลูกเย็นนี่เอง...ฉันนี่โง่จริงๆ ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ถูกหมอในเมืองหลอกได้เป็นนานสองนานแบบนี้"ซูเสี่ยวโหรวตำหนิตัวเอง และคิดถึงวิธีรักษาสองวิธีที่หลินเฟยได้เสนอออกมาพร้อมพูดอย่างลำบากใจออกมาว่า "หลินเฟย นอกจากการฝังเข็มและการนวดแล้ว ไม่มีทางอื่นเลยเหรอ?""มี แต่ผลลัพธ์มันไม่ค่อยจะชัดเจน สองวิธีนี้ดีที่สุดแล้ว""เพราะพี่เสี่ยวโหรวเป็นหวัดและไข้ขึ้นสูง วิธีการอื่นๆ ผมไม่แนะนำให้พี่ใ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 750
"ได้เลยพี่เสี่ยวโหรว งั้นผมจะนวดให้พี่สักพักนะ"เมื่อเห็นว่าซูเสี่ยวโหรวตอบตกลงหลินเฟยก็หายใจเข้าลึกๆ และปรับท่าทางการยืนของตัวเองมือสองข้างได้แตะลงไปที่หน้าท้องของซูเสี่ยวโหรว และเริ่มนวดทันทีการเคลื่อนไหวนั้นนุ่มนวล และระดับความหนักนั้นก็เหมาะสมเนื่องจากเข็มเงินทั้งแปดเล่มได้ถูกสอดไปที่หน้าท้องส่วนล่างแล้ว ตำแหน่งที่หลินเฟยสามารถนวดได้นั้นจึงมีจำกัดจริงๆดังนั้นเขาจึงต้องดึงผ้าห่มลงมาอีกส่วนหนึ่ง...อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ซูเสี่ยวโหรวกำลังเพลิดเพลินกับการฝังเข็มและการนวดอยู่เธอจึงไม่ได้สังเกต กระทั่งส่งเสียงครวญครางออกมาด้วยอีกต่างหาก"ฮือ...สบายจริงๆ...หลินเฟย คุณสุดยอดมาก...""แค่กๆ...พี่เสี่ยวโหรว พี่อย่าส่งเสียงสิ มันจะรบกวนอาเล็กและคนอื่นๆ ได้นะ…"เพราะเมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เลือดของหลินเฟยก็เดือดพล่านขึ้นมาทันทีแต่เขากลับเตือนด้วยน้ำเสียงที่ข่มอารมณ์เอาไว้อย่างหนักหน่วงแม้ว่าเขาจะกำลังรักษาซูเสี่ยวโหรว แต่กระบวนการแบบนี้มันคลุมเครือเสียเหลือเกิน!หากใครมาพบเข้า มันก็อยากที่จะอธิบายออกไปจริงๆ!"อืม...ฉันก็ไม่อยากจะส่งเสียงหรอกนะ แต่ว่า...คุณนวดได้สบายจริงๆ ฉัน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 751
หลินเฟยหันกลับมาและเดินเข้าห้องครัวไปอย่างรู้หน้าที่"ไม่ใช่ว่าพี่เสี่ยวโหรวจะดูถูกคุณนะ แต่คุณทำอาหารไม่อร่อยเลย พี่ว่าพี่ทำเองดีกว่านะ"และเสียงของซูเสี่ยวโหรวก็ดังมาจากด้านหลังตอนนี้เธอหายเป็นหวัดแล้ว และเมื่อรู้ตัวเองไม่ได้เป็นมะเร็งปากมดลูกนั้นเธอก็คลายความกังวล และดูสดใสขึ้นมาทันตา"ก็ได้ งั้นก็รบกวนพี่เสี่ยวโหรวด้วยนะ""ผมจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย รอให้พี่ทำอาหารเสร็จ ผมก็คงกลับมาพอดี"จากนั้นเขาก็ปิดประตูคลินิก เพื่อไม่ให้ซูเสี่ยวโหรวต้องโป๊เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าหลินเฟยอยากจะเดินดูรอบๆและแวะไปดูว่าหลิ่วจือจินสร้างวิลล่าไปถึงไหนแล้วด้วยแต่ทว่า ยังไม่ทันที่เขาจะได้เดินไปไกลมากนักเขาก็กลับถูกรถตำรวจที่แล่นมาจากสถานที่ไม่ไกลมาขวางเอาไว้รถยนต์ที่ขับนำมาจอดลงและประตูก็ถูกเปิดออก จากนั้นลู่หลีที่ไม่ได้เห็นมาสักพักก็แทบรอไม่ไหวที่จะกระโดดลงจากรถเธอเดินเข้ามาหาหลินเฟย แล้วพูดอย่างไม่พอใจขึ้นมาว่า"หลินเฟย...นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?""ทำไมไม่บอกฉันสักคำ!"เห็นได้ชัดว่า ลู่หลีได้พาคนออกมาเดินตรวจตราตั้งแต่เช้าตรู่นั่นเองเพื่อปกป้องความปลอดภัยของถังรั่วเสวี่ยและคนอื่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 752
"คุณอยากให้ผมไปช่วยทำคดีอะไรงั้นเหรอ?""รีบร้อนหรือเปล่า ถ้าอย่างนั้นผมขอกลับไปบอกอาเล็กเสียก่อนนะ"เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว หลินเฟยก็รีบวางลู่หลีที่อยู่ในอ้อมแขนลง แล้วถามอย่างจริงจังว่า"ไม่รีบร้อนหรอก มันก็ไม่ใช่คดีใหญ่อะไร คุณไม่ต้องไปบอกอาเล็กของคุณหรอกนะ"ลู่หลีปรับเสื้อผ้าที่ถูกหลินเฟยทำยับให้ตรง แล้วพูดอธิบายออกมา"ช่วงก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันได้ออกตรวจบริเวณใกล้ๆ หมู่บ้านเถาฮวา ฉันได้ยินเสียงปืนดังหลายนัดที่หลังภูเขานะ""ฉันคิดว่ามันน่าจะมีสองทางที่เป็นไปได้ หนึ่งคือมีคดีอาชญากรรม สองคือชาวบ้านใกล้เคียงขึ้นไปบนภูเขาเพื่อลักลอบล่าสัตว์""ดังนั้น ฉันก็เลยอยากจะให้คุณไปเป็นเพื่อนตรวจสอบหลังเขาเสียหน่อย ดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"หลังจากได้ยินคำอธิบายของลู่หลีแล้ว หลินเฟยก็รู้สึกโล่งใจในที่สุดเพราะเขาเพิ่งจะกลับมาที่หมู่บ้าน จึงไม่อยากจะถูกลากไปไกลอีกครั้งและการตรวจสอบคดีใกล้ๆ หมู่บ้านเถาฮวา มันก็เป็นไปตามความต้องการของเขา"เรื่องแบบนี้ ผมคิดว่ามันยังเป็นคดีที่ท้าทายอยู่นะ"หลินเฟยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมา"ในเมื่อคุณไม่รีบร้อน งั้นก็รอให้ผมกินข้าวก่อน แล้วเราจะขึ้นไ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 753
"ตัวเล็กๆ อย่างคุณเนี่ยนะ สามารถอดทนได้หนึ่งวัน? ครึ่งวันก็แย่แล้ว เดี๋ยวขึ้นภูเขาคุณจะรู้ว่าอะไรที่เรียกว่าเหนื่อย""คาดว่าตอนกลับมา แค่เดินก็ยังจะลำบากเลย"หลินเฟยเลิกคิ้วแล้วพูดออกมาเมื่อคิดถึงตอนที่พานเสี่ยวเหลียนได้ขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรกับเขาก่อนหน้านี้ เธอก็เหนื่อยจนเดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วและก็ยังเป็นเขาที่ต้องแบกเธอลงมาจากภูเขาแต่ประโยคนี้กลับได้ยินไปถึงหูของซูเสี่ยวโหรวที่กำลังอยู่ในห้องครัวเข้าพอดีซึ่งความหมายมันกลับเปลี่ยนไปเสียแล้ว"ฮือ...ตอนกลับมา แค่เดินยังจะลำบากเลย...""เป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้จริงๆ…สารวัตรลู่และหลินเฟยยังจะทำแบบนั้นบนภูเขา…""หลินเฟยผีทะเล...ไม่รู้จักความยับยั้งชั่งใจจริงๆ!""เมื่อคืนยังต่อสู้กันตลอดทั้งคืน วันนี้ยังจะคิดเรื่องนั้นอีก…""ฉันว่าขืนยังทำต่อไป ไม่ช้าก็เร็วร่างกายคงจะรับไม่ไหวแน่ๆ!""รีบไปทำอาหารที่ซื้อมาเมื่อวานดีกว่า"เมื่อซูเสี่ยวโหรวคิดได้ดังนั้น เธอก็ตัดสินใจกลับไปทำอาหารอีกสองสามอย่างผ่านไปเกือบชั่วโมงอาหารก็พร้อมแล้วซูเสี่ยวโหรวยกอาหารแต่ละอย่างที่กำลังร้อนๆ อยู่ไว้บนโต๊ะ แล้วพูดกับหลินเฟยว่า"หลินเฟย คุณเสร็จห
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 754
"พี่เสี่ยวโหรว ความจริงผมก็ไม่ค่อยหิว ถ้าอย่างนั้น ผมไม่กินดีกว่านะ""และผมก็แข็งแรงดี ไม่มีปัญหาอะไรเลย ไม่จำเป็นต้องกินของพวกนี้หรอกนะ"เมื่อมองดูแส้วัวที่เต็มจานแบบนั้นทั้งหมดถูกตัดเป็นชิ้นเล็กๆ เท่ากับเล็บมือหลินเฟยเต็มไปด้วยการต่อต้าน กระทั่งยังตื่นเต้นมากๆ ด้วย"ไม่ได้ คุณแค่ดูเหมือนจะแข็งแรงเท่านั้น"ซูเสี่ยวโหรวบอกปฏิเสธอย่างเด็ดขาด"แต่จริงๆ แล้ว คุณแทบจะถูกสูบจนแห้งแล้วนะ""ตอนนี้คุณยังหนุ่มยังแน่น ถึงไม่รู้สึกอะไร รอให้คุณอายุสามสิบกว่า ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ไหวแล้วก็ได้""คุณรีบกินเถอะ อย่าให้เสียเปล่า!""ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่ยอมให้คุณขึ้นภูเขาไปทำธุระกับหลินเฟยเป็นอันขาด!"หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง ซูเสี่ยวโหรวก็ได้พูดเสริมออกมา"ฉันหวังดีกับคุณนะ รีบนั่งลงกินข้าวเถอะ อย่าให้สารวัตรลู่ต้องรอนาน""โอเค โอเค ผมจะกิน ผมจะกิน"หลินเฟยอ้าปาก นั่งลงอย่างเสียไม่ได้ พร้อมกับหยิบตะเกียบขึ้นมา"คุณกินไปก่อนนะ ฉันจะไปตักข้าวมาให้"เมื่อเห็นว่าหลินเฟยตอบตกลง ซูเสี่ยวโหรวก็หันกลับและเดินเข้าไปในห้องครัวทันทีโดยที่ในใจคิดว่า'ยังจะบอกว่าไม่ได้ไปหลังเขาเพื่อทำอะไรแบบนั้นกับ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 755
ลู่หลีพยักหน้า แล้วพูดว่า"เดี๋ยวก่อน คุณทายากันยุงสักหน่อย แล้วเราค่อยขึ้นไปด้านบนกัน"หลินเฟยหยิบขวดเล็กๆ สองขวดออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นส่งให้ลู่หลี"ว้าว กลิ่นหอมดีนี่ ว่าแต่ว่า เรารู้จักกันมาก็พักหนึ่งแล้ว คุณยังไม่ได้ให้ของขวัญฉันเลยนะ""ฉันจะเก็บสิ่งนี้เอาไว้ ถือว่าเป็นของขวัญชิ้นแรกที่คุณให้กับฉันก็แล้วกัน!"ลู่หลีเปิดออกมาดม และพูดอย่างมีความสุขออกมาทันที"มันไม่ใช่ของดีอะไรเลย คุณรอก่อนนะ ผมมีเวลาจะมอบของขวัญที่คู่ควรกับคุณ"เมื่อเห็นใบหน้าของลู่หลีเต็มไปด้วยความสุขหลินเฟยก็รู้สึกไม่ค่อยจะสบายใจ กระทั่งรู้สึกผิดขึ้นมาเลยทีเดียวเพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เคยหอมลู่หลีอยู่เหมือนกัน และก็ยังสัมผัสอีกด้วยสวนแห่งความลับเขาได้เข้าไปเกือบครึ่ง กระทั่งเนื้อตัวก็ได้มอบให้กับเขาแล้วเขามีเงินทองมากมาย แต่เขากลับไม่เคยให้อะไรกับเธอเลยแต่ยากันยุงที่ไร้ราคาขวดเดียว มันก็ทำให้เธอมีความสุขได้ถึงขนาดนี้แล้ว"ไม่ต้องหรอก ฉันชอบมันมากอยู่""ถ้าคุณอยากจะให้ของขวัญฉัน งั้นก็รอจนถึงวันเกิดก็ค่อยให้ก็ได้"แต่ลู่หลีกลับยิ้มๆ พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธออกมาจากนั้นพวกเขาก็ทายากันยุงหลินเฟ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 756
"ตอนนี้คุณก็สามารถอยู่กับผมไปตลอดชีวิต และไม่แยกจากกันได้นี่นา""คุณคิดว่า ผมจะยอมปล่อยให้คุณหลบหนีไปจากนิ้วมือทั้งห้าของผมได้งั้นเหรอ?"หลินเฟยบีบเนื้อนุ่มๆ สองชิ้นใหญ่แล้วพูดออกมา"มันก็จริง""แต่ตอนนี้มันไม่มีสถานะนี่นา มีผู้หญิงมากมายล้อมรอบตัวคุณ ฉันก็หึงเป็นนะ""ฉันไม่อยากจะเป็นผู้หญิงขี้โวยวายหรอกนะ"ลู่หลีบุ้ยๆ ปาก ถอนหายใจออกมา"งั้น…""คุณก็อาศัยตอนนี้ ตอนที่ไม่มีผู้หญิงมาล้อมรอบตัวผม""มาเป็นนายหญิงของผมสักครั้งจะดีไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความในใจของลู่หลีได้หัวใจของหลินเฟยก็สั่นไหว พร้อมกับวางลู่หลีลงเขาพูดพร้อมกอดร่างอันละเอียดอ่อนของเธอไว้แน่นที่นี่ไร้ผู้คน เมื่อมีสาวงามอยู่ในอ้อมกอด หลินเฟยก็เกิดความคิดแปลกๆ ออกมาทันทีจะว่าไป เขาก็ยังไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นบนภูเขาเลยนะคาดว่ามันน่าจะตื่นเต้นน่าดูเลย!เมื่อรับรู้อาการแปลกๆ ของหลินเฟย ใบหน้าของลู่หลีก็แดงก่ำขึ้นมาทันทีและแทบจะโพล่งว่าเห็นด้วยออกมาแล้วแต่ทว่า ท้ายที่สุดเธอก็รู้สึกลำบากใจ ผละหลินเฟยออก แล้วพูดประชดออกมาว่า"ถุย ฝันไปเถอะ ฉันไม่อยากจะเป็นนายหญิงท่ามกลางป่าเขาแบบนี้หรอกนะ""เมื่อไหร่ที่มีเว
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
