บทที่ 157

เพียงแต่ เทียบกับพูดว่าถูกทำให้โมโห ไม่สู้พูดว่าครึ่งหนึ่งก็ทำให้รู้สึกเขินอาย!

ขณะที่รู้สึกละอายใจและโมโห ฉู่เสวี่ยเยี่ยนก็แอบรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยเช่นกัน

อาการที่จางหยวนกล่าวถึงนั้นเหมือนกับโรคที่เธอเป็นทุกประการ!

ฉู่เสวี่ยเยี่ยนเป็นโรคที่เรียกว่าช็อกโกแลตซีสต์

อีกทั้งยังไม่ใช่ช็อกโกแลตซีสต์ธรรมดาทั่วไป

แต่เป็นชนิดที่มีการเปลี่ยนแปลงของโรค

ก่อนหน้านั้นเธอเคยพบแพทย์แผนจีนและแพทย์ตะวันตกมานับไม่ถ้วน

แต่กลับไม่สามารถรักษาโรคซับซ้อนแบบนี้ได้!

คิดไม่ถึงว่า หนุ่มชนบทที่เชย ๆ เฉิ่ม ๆ ตรงหน้าคนนี้ นึกไม่ถึงว่าจะพึ่งพาแค่การจับชีพจรก็สามารถวินิจฉัยอาการป่วยของเธอออกมาได้

ในตอนนี้ สายตาที่ฉู่เสวี่ยเยี่ยนมองจางหยวน มีความผิดปกติเล็กน้อย

เห็นเธอไม่พูดจา จางหยวนก็เอ่ยปากต่อ

"ประธานฉู่ คุณเป็นโรคนี้ คนอื่นอาจจะรักษาไม่หาย แต่ผมกลับมีวิธีรักษา!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หากไม่กี่นาทีที่แล้ว ฉู่เสวี่ยเยี่ยนคงจะหัวเราะเยาะแน่นอน

โรคที่แพทย์แผนจีนและแพทย์ตะวันตกผู้เชี่ยวชาญหลายคนก็ยังไม่สามารถรักษาได้ นายที่เป็นวัยรุ่นจะรักษาได้เหรอ?

นี่ถือพูดจาไร้สาระไม่ใช่เหรอ!

แต่จางหยวนใช้การจับชีพจร ก็ส