공유
บทที่ 136
관련 챕터
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 137
เมื่อคิดถึงอนาคตที่มืดมน เสี่ยวชุ่ยก็เกือบจะเป็นลมอีกครั้งหลิวหงเหมยรีบประคองเธอเอาไว้ จากนั้นก็มองไปทางจางหยวนด้วยความโมโห"ถ้าคุณจะรักษาก็รักษาดี ๆ! เริ่มต้นทำได้ดี ตอนท้ายกลับปล่อยวางแบบนี้ แบบนี้ล้อเสี่ยวชุ่ยเล่นไม่ใช่เหรอ?""ผม..." จางหยวนกำลังจะเอ่ยปากพูด ชายหนุ่มสวมแว่นที่อยู่ข้าง ๆ กลับหัวเราะเจ้าเล่ห์ขึ้นมา"หัวหน้า ผมเป็นพยานได้! ก่อนหน้านี้คนไข้คนนี้ยังมีทางรอด! แต่หลังจากที่ถูกหมอนี่กระทำอยู่ยกหนึ่ง คนไข้ถึงได้หมดทางรอดโดยสิ้นเชิง!""ดังนั้นความรับผิดชอบที่ทำให้คนไข้เสียชีวิต น่าจะนับไปที่หมอนี่! ไม่เกี่ยวข้องกับไดนาสตี้คลับสักนิด!"เมื่อเขาพูดออกมาแบบนี้ ดวงตาของหัวหน้าหญิงก็เป็นประกายทันทีทำไมเธอไม่คิดถึงจุดนี้นะ!ถ้าหากปัดความรับผิดชอบทั้งหมดไปที่จางหยวน งั้นก็ไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่เหรอ?"หมอของโรงพยาบาลในเมืองท่านนี้พูดได้ถูกต้อง! เอาแบบนี้แหละ! ลูกค้าคนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ไม่เกี่ยวข้องกับไดนาสตี้คลับของพวกเรา!" หัวหน้าหญิงพูดด้วยความตื่นเต้นหลี่ตงเซิ่งที่อยู่นอกห้องส่วนตัวได้ยินคำพูดนี้ ก็ยิ้มอย่างขมขื่นออกมาอย่างอดไม่ได้เขาคิดได้ตั้งนานแล้วว่าจะเกิดเรื
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 138
ได้ยินแบบนี้ ชายหนุ่มสวมแว่นก็ยิ้มเยาะ: "ป้อนยา? นายแน่ใจเหรอว่านั่นยา? นั่นก็แค่พวกถั่วแห้งก็เท่านั้นแหละ! นับว่าเป็นยาอะไรกัน?""เหรอ? ไม่รู้ว่าคุณเคยได้ยินไหมว่า บนโลกนี้มีสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าตำรายาสมุนไพรพื้นบ้าน!" น้ำเสียงของจางหยวนแฝงไปด้วยความเย้ยหยัน"จริงด้วย ยังจะบอกว่าตำรายาสมุนไพรพื้นบ้าน นาย...เชี่ย" ชายหนุ่มวัยรุ่นเพิ่งพูดได้ครึ่งหนึ่ง ก็เห็นชายผิวดำร่างผอมที่เดิมทีนอนเป็นศพอยู่บนโซฟา ลืมตาขึ้นมา!วินาทีต่อมา ชายผิวดำร่างผอมก็ค้ำโซฟาลุกนั่งขึ้นมา!เมื่อเห็นชายผิวดำร่างผอมลุกนั่งกะทันหัน ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างสะดุ้งโหยง คิดว่าเขา ยังคิดว่าศพของเขากล้ามเนื้อขยับเสี่ยวชุ่ยที่ขี้กลัวก็กรีดร้องเสียงดังขึ้นมาอย่างอดไม่ได้"หุบปาก! เลิกร้องได้แล้ว! ผมยังไม่ตาย พวกคุณก็เห็นผมเป็นคนตายแล้วเหรอ? จะจัดการเรื่องงานศพให้ผมแล้ว?" ชายผิวดำร่างผอมพิงหลังบนโซฟา และมีสีหน้าโกรธเคืองประโยคครึ่งหลังของเขา กลับพูดกับหัวหน้าหญิงและชายหนุ่มสวมแว่นได้ยินคำพูดนี้ของชายผิวดำร่างผอม ทุกคนถึงได้รู้ว่า ที่แท้เขาไม่ใช่ศพขยับได้ แต่ฟื้นขึ้นมาแล้วจริง ๆ!"เชี่ย! หมอนี่ตายไปแล้วไม่ใช่เหร
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 139
"น้องชาย นายช่วยชีวิตฉันเหล่าเฮยเอาไว้! ฉันต้องตอบแทนนายอย่างแน่นอน!" ชายผิวดำร่างผอมพูดเสียงเคร่งขรึมจางหยวนพยักหน้าโดยไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ และก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเขาถึงแม้เขาจะช่วยเหลือชายผิวดำร่างผอมคนนี้ แต่อีกฝ่ายก็ยังต้องไปโรงพยาบาลเพื่อทำการรักษาต่ออีกเมื่อเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์พาชายผิวดำร่างผอมออกไป ผู้คนที่ล้อมรอบดูความคึกคัก ก็พากันแยกย้ายไปภายในห้องส่วนตัว หัวหน้าหญิงนั่งลงบนพื้นด้วยใบหน้าห่อเหี่ยวชายหนุ่มสวมแว่นได้หายตัวไปนานแล้ว ถือโอกาสตอนที่วุ่นวายวิ่งหนีไปหลิวหงเหมยมองดูหัวหน้าหญิงที่สีหน้าซับซ้อน และก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดีพูดได้แค่ว่า นี่เป็นเพราะเธอหาเรื่องใส่ตัวเอง!จางหยวนหวังดีช่วยชีวิตชายผิวดำร่างผอม แต่หัวหน้าหญิงกลับฟังคำใส่ร้ายของชายหนุ่มสวมแว่น ผลักดันความรักผิดชอบไปให้จางหยวน!คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะเป็นการยกก้อนหินทุ่มใส่เท้าตัวเอง!"น้องจาง! พวกเรากลับห้องส่วนตัวกันเถอะ!" หลี่ตงเซิ่งก็เรียกจางหยวนจางหยวนพยักหน้า จากนั้นเหลือบมองหัวหน้าหญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง และส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้นี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่ากรรมตามสนอง!น่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 140
ด้วยเหตุนี้ก็สามารถมองเห็นได้ว่าเจ้าของของห้องทำงานนี้ เว่ยเทียนหมิงเจ้าพ่อของเมืองท่านนี้ มีความฟุ่มเฟือยมากแค่ไหนในตอนนี้ หัวหน้าหญิงเคาะประตู: "ประธานเว่ย ลูกค้าท่านนั้นมาถึงแล้วค่ะ!"“เข้ามาเถอะ!” เสียงของชายที่สุมขุมดังขึ้นข้างในห้องทำงานหัวหน้าหญิงเปิดประตูออก และหันข้างหลีกทางให้จางหยวนเข้าไปจางหยวนเดินเข้าไปในห้องทำงาน นี่ถึงได้เห็นภาพที่อยู่ข้างในเป็นอย่างที่คิด มีความหรูหราเหมือนกับข้างนอก!ตรงข้ามประตู เป็นฉากกั้นไม้ที่ประณีตสวยงาม ส่งกลิ่นหอมที่ทำให้ผ่อนคลายคิดไม่ถึงว่าจะทำจากไม้กฤษณาที่แพงยิ่งกว่าทองคำเสียอีกไม่ไกลจากทางด้านขวา โต๊ะทำงานที่ทำจากไม้พะยูงทั้งหมด ดูโดดเด่นเป็นพิเศษหลังโต๊ะทำงานมีชายวัยกลางคนหน้าซีดเซียวนั่งอยู่ถึงแม้สีหน้าของอีกฝ่ายจะซีดขาวมาก แต่กลับกลบเกลื่อนความดุดันของการเป็นคนชนชั้นสูงในสายตาของอีกฝ่ายไม่มิดชิดชั้นหนังสือที่อยู่ด้านหลังของผู้ชายก็ไม่ได้ทำให้จางหยวนผิดหวัง มันทำจากไม้วอลนัท เนื้อสัมผัสเผยความงามตามธรรมชาติ และเห็นได้ชัดว่าราคาก็ไม่ธรรมดา!"ประธานเว่ย พาลูกค้ามาแล้วค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ!" หัวหน้าหญิงเหลือบมองชายวัยกลางค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 141
เมื่อได้ยินคำพูดของเว่ยเทียนหมิง จางหยวนก็รู้สึกประหลาดใจในทันทีเขาคิดไม่ถึงว่าเว่ยเทียนหมิงจะพูดออกมาแบบนี้หรือว่าเขาก็มีความรู้ด้านแพทย์แผนจีน?เหมือนจะอ่านความคิดในใจของจางหยวนออก เว่ยเทียนหมิงหัวเราะร่าแล้วพูดขึ้น"ผมไม่รู้เรื่องแพทย์แผนจีน แต่ผมรู้จักหมอเทวดาที่วิชาแพทย์เหนือชั้นคนหนึ่ง คำพูดเหล่านั้นเมื่อครู่นี้ ก็เป็นคำพูดของหมอเทวดาคนนั้น!"จางหยวนพยักหน้า: "คนที่ถูกประธานเว่ยเรียกว่าหมอเทวดาได้ ดูท่าคนผู้นั้นวิชาแพทย์จะต้องปราดเปรื่องมากแน่นอน!""อืม น้องชาย ผมไม่อ้อมค้อมแล้ว!" เว่ยเทียนหมิงยิ้มแล้วถาม "คุณช่วยเหล่าเฮยเพื่อนของผมไว้ และก็เลี่ยงไม่ให้คลับของเราเกิดเหตุการณ์คนเสียชีวิต ผมจะต้องให้ค่าตอบแทนคุณ!"จางหยวนโบกมือ: "ค่าตอบแทนช่างมันเถอะ! ผมแค่ไม่อยากเห็นคนใกล้ตายแล้วไม่ยอมเข้าช่วย จึงได้ลงมือ! อีกอย่าง ต่อให้ผมอยากจะเรียกค่ารักษา ก็ต้องไปเรียกกับเหล่าเฮยคนนั้น!""ฮ่า!" เว่ยเทียนหมิงมองจางหยวนด้วยความประหลาดใจ: "น้องชาย คุณอาจจะไม่รู้ว่าผมเว่ยเทียนหมิงเป็นคนอย่างไร! แต่ผมกล้าพูดได้ว่า ค่าตอบแทนที่ผมให้คุณ จำนวนมากกว่าที่คนทั่วไปไม่กล้าคิดแน่นอน!"คุณแน่ใจว่า
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 142
"ลำบากใจที่จะพูด?" เว่ยเทียนหมิงชะงักงันจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปแปลกประหลาดขึ้นมาเล็กน้อยลำบากใจที่จะพูดคำพูดเหล่านี้ ไม่ได้บรรยายว่าเป็นโรคภัยไข้เจ็บทั่ว ๆ ไปมีเพียงโรคเหล่านั้นที่ไม่สามารถพูดกับคนนอกได้ ถึงจะเรียกได้ว่าลำบากใจจะพูดอย่างเช่น...ผู้ชายเกี่ยวกับทางด้านนั้นไม่มีน้ำยา!แต่เว่ยเทียนหมิงคิดว่าเกี่ยวกับเรื่องอย่างว่าเขายังพอมีความสามารถอยู่มากผู้หญิงเหล่านั้นที่ติดตามเขา คนไหนบ้างที่ไม่พูดว่าเขาลีลาดี?ถ้าหากเปลี่ยนเป็นคนอื่นถ้ากล้าพูดกับเว่ยเทียนหมิงแบบนี้ เขาคงจะโกรธไปนานแล้วแต่ว่าคนที่พูดแบบนี้คือจางหยวนและตอนนี้ความประทับใจที่เว่ยเทียนหมิงมีต่อจางหยวนก็ไม่เลว จึงไม่ได้ใส่ใจมากนัก“ได้สิ!” เว่ยเทียนหมิงพยักหน้าและยิ้มบางเพียงแต่ หลังจากรอให้จางหยวนออกจากห้องทำงาน รอยยิ้มบนใบหน้าของของเว่ยเทียนหมิงก็หายไปเขาฉีกกระดาษใบนั้นที่จางหยวนทิ้งเบอร์โทรศัพท์เอาไว้อย่างไม่ได้ใส่ใจที่นอกห้องทำงาน ยังมีคนตั้งใจรอจางหยวนอยู่เพียงแต่ไม่ใช่หัวหน้าหญิงก่อนหน้านี้ แต่เป็นหลิวหงเหมย คนที่จางหยวนคิดไม่ถึง!“คุณมาได้ยังไง” จางหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวหงเ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 143
แต่หลังจากนั้น เธอก็รู้แล้วว่าเธอเข้าใจผิดแล้วเพราะจางหยวนพูดต่ออีกว่า: "ความหมายของผมก็คือ เสี่ยวชุ่ยอยู่ต่อได้ แต่คุณต้องลาออก!"“อะไรนะ?” หลิวหงเหมยอุทานออกมาเสียงดังจางหยวนมองไปทางหลิวหงเหมยด้วยความประหลาดใจ: "ถ้าหากพูดว่า เสี่ยวชุ่ยเป็นเพราะไม่มีบ้านให้กลับไป ทำได้เพียงอยู่ทำงานต่อที่นี่ งั้นคุณล่ะ?""บางทีในอดีตครอบครัวของคุณจะฐานะธรรมดา แต่ตอนนี้ใช้ชีวิตได้ไม่เลว! คุณไม่จำเป็นต้องทำอาชีพนี้ต่อไปไหม?"หลิวหงเหมยเงียบขรึมอันที่จริงเธอก็เคยมีความคิดแบบนี้เช่นกันเพียงแค่ไม่สามารถตัดสินใจได้มาโดยตลอดเมื่อเห็นความลังเลของหลิวหงเหมย จางหยวนก็พูดอย่างใจเย็น: "ให้คำตอบผมในเวลาห้านาที ไม่ก็คุณอยู่ต่อ ไม่ก็เสี่ยวชุ่ยอยู่ต่อ!"พูดจบ เขาก็หันหลังเดินกลับไปตอนที่เดินได้ก้าวที่สาม หลิวหงเหมยก็เรียกเขาจากด้านหลัง“ฉัน...ฉันลาออก! ให้เสี่ยวชุ่ยอยู่ต่อเถอะ!”คำพูดประโยคง่าย ๆ นี้ กลับเหมือนกับใช้พลังของหลิวหงเหมยไปกว่าครึ่งจางหยวนหันหลังกลับไป ใบหน้ากลับเผยรอยยิ้มออกมา"ผิมคิดว่า คุณได้ทำการตัดสินใจที่ถูกแล้ว!"ผ่านไปครู่หนึ่ง จางหยวนเดินออกมาจากในห้องทำงานของเว่ยเทียนหมิงอี
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 144
รอให้จางหยวนและหลิวหงเหมยกลับไปที่ห้องส่วนตัวตาม ๆ กันหลี่ตงเซิ่งรีบก้าวไปข้างหน้าและถามจางหยวนว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างจางหยวนตอบกลับพอเป็นพิธีสองสามประโยคเมื่อรับรู้ว่าเว่ยเทียนหมิงไม่ได้หาเรื่องจางหยวน หลี่ตงเซิ่งก็รู้สึกโล่งอกอย่างอดไม่ได้"งั้นก็ดี! น้องจาง นายไม่รู้หรอก เว่ยเทียนหมิงคนนี้ เป็นเจ้าพ่อที่มีจำนวนไม่มากในเมืองของเรา! ชนิดที่ว่าไม่มีใครกล้าหาเรื่อง!""ถ้าหากใครบาดหมางกับเขา ก็อย่าได้คิดจะใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองชิงเหอเลย!"จากนั้น เพื่อฉลองที่จางหยวนปลอดภัย หลี่ตงเซิ่งก็เรียกเซ็ทเครื่องดื่มจักรพรรดิมาอีกชุด แถมยังดึงดันจะเรียกสาวสวยสองคนมาเต้นรำอีกด้วยจางหยวนอยากจะพูดเกลี้ยกล่อม แต่กลับถูกเลขาตัวน้อยขัดขวางเอาไว้ใช้คำพูดของเลขาตัวน้อย หลี่ตงเซิ่งตั้งใจฉลองให้กับจางหยวน!อะไรที่ควรฉลอง ก็ต้องฉลองอยู่แล้ว!รอให้ทุกคนเที่ยวสนุกเสร็จแล้วและจะกลับไป หลิวหงเหมยก็แยกย้ายกับจางหยวนสิ่งที่น่าพูดถึงก็คือ หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมา หลิวหงเหมยก็เปลี่ยนไปเป็นฝ่ายรุกมากกว่าก่อนหน้านี้ ปลุกปั่นจางหยวนอยู่หลายครั้งถ้าหากไม่ใช่ว่าจางหยวนจิตใจแน่วแน่ เกรงว่าจะต้องโอบหลิ
최신 챕터
